๓๗. กาแฟเพื่อสันถวะไมตรี
ผมเป็นเด็กบ้านนอก ระหว่างเรียนในทุกระดับก็ไม่มีประสบการณ์อะไรเลยนอกจากการทำงาน เรียน และอ่านหนังสือ บางครั้งก็กลับไปบ้าน หากเป็นปิดเทอมหน้าฝนก็ไปไถและดำนา หากเป็นหน้าหนาว ก็ไปเกี่ยวและนวดข้าว ทักษะสังคมและความรู้เกี่ยวกับการทำงานในองค์กรสมัยใหม่ไม่มีเลย พอจบมหาวิทยาลัยก็ได้ทำงานเลยเหมือนกัน และวันหนึ่ง ผมก็ทำเรื่องแสนเปิ่น แต่ทำให้ผมได้รับความเมตตาและได้เพื่อน
เรื่องที่แสนเปิ่นนั้นมาจากบริการชงกาแฟรับแขกอาวุโสในหน่วยงานครับ
หลังจากจบปริญญาตรี สาขาเวชนิทัศน์ มหาวิทยาลัยมหิดล ผมก็เริ่มทำงานอีกที่ศูนย์เอกสารและพิพิธภัณฑ์ คณะเวชศาสตร์เขตร้อน มหาวิทยาลัยมหิดล เป็นการเริ่มชีวิตการทำงานที่ผมรักและประทับใจมาก
ทว่า เป็นแหล่งที่อยู่ใจกลางของกรุงเทพมหาคร ข้างอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ซึ่งทำให้ผมแพ้ควันรถเมล์ หากไม่เป็นหวัดเสียครึ่งวันก็จะกลับไปเป็นภูมิแพ้แทบทุกวัน ผมไม่เคยเป็นอย่างนั้นอย่างหนักหน่วงมาก่อน เลยก็คิดว่าตนเองแพ้อากาศและความแออัดของย่านนั้น จึงสมัครสอบไปอีกที่หนึ่ง คือที่ทำงานในปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา ซึ่งเมื่อเกือบ ๓๐ ปีที่แล้ว มีสภาพเป็นบ้านนอกอย่างที่ผมคุ้นเคย แล้วอาการภูมิแพ้กระปอดกระแปดที่เป็นมากขึ้นๆ ก็ค่อยๆ หายไปจริงๆ
กระนั้นก็ตาม ที่ทำงานแห่งแรก หัวหน้าคนแรก พี่ๆเพื่อนๆ และบรรยากาศของที่ทำงานแห่งแรก ก็เป็นความประทับใจและให้ความทรงจำที่ดีมากมาย บางเรื่องนำมารำลึกถึงก็ยิ่งได้ความรักและเคารพผู้คนมากยิ่งขึ้นไปอีก
มีเรื่องหนึ่ง ซึ่งนึกถึงแล้วก็ขำและทำให้นับถือน้ำใจคน คือ ตอนนั้น ผมเงอะงะและเป็นเด็กจบใหม่ วันหนึ่ง ก็มีรุ่นพี่ซึ่งเป็นประชาสัมพันธ์ของคณะ มาเยี่ยมเพื่อนของพี่เขาซึ่งอยู่ในแผนกที่ผมทำงานอยู่ด้วย
พี่ท่านที่ว่านี้ เป็นพี่ซึ่งทรงคุณวุฒิ เป็นสุภาพสตรี อาวุโสกว่าผมหลายปี อีกทั้งเป็นมืออาชีพทางสื่อ คนในมหาวิทยาลัยก็เคารพนับถือ และก่อนที่จะรู้จักตัวจริง ผมและเพื่อนหลายคนก็เป็นแฟนรายการวิทยุที่พี่เขาจัด แต่ตัวจริงผมไม่รู้จัก ชื่อพี่แจ๋ว จัดรายการวิทยุรายการสามอนงค์ หรือสามสาวนี่แหละ เป็นรายการคุยรอบด้านและชวนฟังเพลง น้ำเสียง อารมณ์การคุย และเพลง เป็นที่ชื่นชอบของคนฟังวิทยุมาก
พอเห็นพี่เขามานั่งคุยกับเพื่อนของเขา ซึ่งเป็นพี่ในหน่วยงานที่เราทำงานอยู่ ผมก็เลยถือคติว่า แขกของพี่ๆเพื่อนๆเรา ย่อมเป็นแขกของเราด้วย ผมเป็นเด็กกว่าพี่ๆเขามาก เลยอยากบริการและสันถวะไมตรี ช่วยเอาใจใส่ดูแลแขกช่วยพี่เขาล่ะซีครับ
หลังจากเสริฟน้ำเย็นแล้ว ผมเห็นมีมุมบริการตนเองอยู่เป็นมุมกาแฟ เลยถามพี่ๆ เขาว่า "กาแฟไหมครับ" ซึ่งพี่เขาก็หันมาให้ความสนใจและรับน้ำใจอย่างงๆ ว่า
"เออดี ดีเหมือนกัน เอากาแฟก็แล้วกัน"
ผมงี้ดีใจที่จะได้บริการ แต่พอไปถึงมุมชงกาแฟก็งงครับ ผมลืมไปว่า นอกจากกาแฟแบบโอยั๊วะแล้ว ตอนนั้นผมไม่เคยเห็นกาแฟและการชงกาแฟรูปแบบอื่น พอวิ่งปร๊าดไปมุมกาแฟเลยยืนงงเป็นไก่ตาแตก
แต่สักครู่ก็หาเจอและจัดการชงได้ครับ ทว่า ชงแบบที่เคยเห็นแก้วโอยั๊วะครับ
เป็นกาแฟแนวทดลองครับ
ผมไม่รู้ว่าเขามีแก้วกาแฟอย่างเป็นการจำเพาะ เลยไปหาแก้วน้ำใสๆแบบที่เคยเห็นอาแปะทั่วไปใช้ชงโอยั๊วะ มาชงกาแฟให้พี่ๆเขา
ใส่น้ำร้อน ใส่กาแฟ ใส่น้ำตาลอย่างหวานเจี๊ยบ เสร็จแล้วก็ใส่นมข้น ซึ่งตอนนั้นเขาใช้ทาขนมปัง ไม่ใช่ใส่กาแฟ ใส่อย่างที่เคยเห็นแก้วโอยั๊วะด้วย คือ ต้องมีนมข้นลงไปกองที่ก้นแก้วขึ้นมาจนครึ่งแก้ว
ที่เด็ดกว่านั้น ก็อยู่ตรงเตรียมเสริฟนี่แหละครับ คือ ต้องไม่ลืมที่จะนำเอาช้อนชา เสียบและเสริฟไปให้พี่เขาไว้ใช้คนนมข้นด้วยตนเอง เรียกว่าเหมือนอย่างที่เคยเห็นเปี๊ยบเลยก็แล้วกัน
ผมทำอย่างตั้งอกตั้งใจมาก เสร็จแล้วก็จึงนำไปเสริฟพี่เขาครับ ผมรู้สึกดีใจ กะว่าเสริฟเสร็จ พี่เขาก็คงจะประหลาดใจและออกปากว่าผมทำไมชงกาแฟอร่อยจริง แต่แล้วก็กลายเป็นเรื่องสนุกที่ไม่รู้ลืมครับ
พอผมไปถึง พี่เขาซึ่งกำลังคุยปรึกษาหารืองานกันอยู่ก็หยุดชงักชั่วครู่ หันมามองสิ่งที่ผมประคองไปในมือเพื่อเสริฟแก่พี่เขา แล้วก็ทำหน้างงๆ ถามผมว่า "อะไรน่ะ ?"
ผมก็งงครับ อะไรกัน จะดื่มกาแฟ และผมก็ไปชงมา ไฉนพี่เขามาถามประหลาดๆอย่างนี้เล่า
"กาแฟร้อนครับ" ผมบอก
พอพี่เขาได้ยิน พลันใบหน้างงๆ ก็กลายเป็นประหลับประเหลือก แล้วก็ค่อยๆกลายเป็นเม้มปากแบบงับรอยยิ้มไว้
แต่แล้วก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ปล่อยหัวเราะก๊ากออกมาอย่างเต็มที่
พี่เขาบอกว่า "ขอบใจ พี่กินกาแฟเธอไม่ลงหรอก ขอบจาย ย ย กั่กๆๆๆๆก๊าก"
แล้วพี่อีกท่าน ก็พยายามอธิบายให้ผมรู้ว่ากาแฟที่เขาชงกินกันในเมือง ทั่วๆไปนั้น ไม่ได้ทำอย่างโอยั๊วะ
กระนั้นก็ตาม หลังจากวันนั้น พี่ท่านนั้น เวลามาหาพี่อีกคนในที่ทำงานผมซึ่งเป็นเพื่อนของพี่เขา ก็ไม่ลืมที่จะทักทายผม และหลายครั้งก็ให้ความเมตตา ให้ข้อแนะนำทั้งการทำงานและการปรับตัวเพื่อการทำงานที่ดี กลายเป็นแขกผมไปด้วย
นึกถึงแล้วก็ขำกาแฟสูตรพิสดารที่ผมทำ และซาบซึ้งใจที่พี่เขาไม่ถือสา
ผมมีโอกาสทำงานให้มหาวิทยาลัยในกาลต่อมาอีกหลายครั้ง หลายเรื่องก็ได้รับข้อแนะนำจากพี่เขา ทำให้เรามีแหล่งประสบการณ์ที่ดี ส่งเสริมให้ทำงานได้ตามอัตภาพพอสมควร.
ความเห็น (28)
กาแฟน่าหรอยจัง
ตกลงว่า สันถวะไมตรีแล้ว อาจารย์เลือกข้างไหนครับ
ถ้าอย่างไรก็ตามไปที่ "ทุ่งสักอาศรมฯ" นะครับ
เพื่อนบ้านคนใหม่...ขอคารวะ
อีกหนึ่งถ้วย
อายุบวร
สวัสดีครับ
มีกาแฟมาฝากครับ
กาแฟ ผมชอบ กาไฟไทย มากๆๆๆๆๆๆ เข้มดีครับ
อ่านแล้วก็นึกถึงฝีมือชงกาแฟของตัวเอง
สมัยเป็นนักศึกษาฝึกงานเคยถูกสั่งให้ชงกาแฟรับแขกที่มาเยี่ยมหน่วยสงเคราะห์ชาวเขาฯ พี่เขาก็รู้ว่าชงกาแฟไม่เป็น ก็บังคับให้ชงรับแขกซะอย่างนั้น ผลก็คือ คนจิบทีเดียว แล้วก็ไม่แตะอีกเลย แต่ไม่พูดอะไร
อีกครั้งก็ตอนออกถ่ายสารคดี ด้วยความอยากเอาใจช่างภาพรุ่นใหญ่ฝีมือ ก็เลยไปถามว่า จะเอาน้ำอะไรไหม พี่เขากำลังถ่ายวีดีโออยู่ ก็บอกว่า ขอกาแฟแก้วหนึ่ง ก็ตัดใจไปชงมาให้ แม้ว่าจะหวั่นใจในฝีมือของตัวเอง
ผลก็คือ พี่เขาจิบไปทีเดียว แล้วทำท่าพยายามจิบต่อเพื่อรักษาน้ำใจ แต่แล้วก็หันมาพูดด้วยความสนิทกันว่า "ขอโทษจริง ๆ ว่ะ มันกินไม่ไหวจริง ๆ " ฮ่า ๆ
หลังจากนั้น ผู้ช่วยกล้องก็มาสอนสคริปสาวจอมเปิ่นว่าควรชงกาแฟยังไง
แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่กล้าชงกาแฟให้ใครกินอีกเลย.. (ยกเว้นกาแฟดำจากเครื่องชง แล้วให้เขาไปเติมนม น้ำตาลเอง)
- คุณ mongkon รำพึงเป็นสำเนียงใต้ ทำให้นึกถึงกาแฟร้านโกปี้ที่นครศรีธรรมราช เมื่อสอง-สามเดือนที่แล้ว ผอ.ศูนย์สุขภาพภาคประชาชน กระทรวงสาธารณสุข พาไปนั่งกินกาแฟและสัมผัสบรรยากาศยามเช้า ก่อนไปเป็นวิทยากรให้เครือข่ายวิจัยสุขภาพชุมชนที่นั่น ทั้งหรอยและเป็นชีวิตมาก
- สวสดีครับท่านอาจารย์ศิวกานท์ น่ามีเลือกตั้งใหม่นะครับ จะได้ไม่ต้องเลือกข้าง
- กาแฟ กับการทักทายกับยามเช้า ของคุณ ธ.วัชชัย กับคุณคนพลัดถิ่นนี่ไปด้วยกันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย
- คุณใบไม้ย้อนแสง ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆ แสดงงานภาพเขียน คิดถึง-อยากเจอ อยู่ที่หอศิลป์จามจุรี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยแน่ะ มีโอกาสแวะเวียนไปบ้างนะ ของผมทั้งชุด นำเอาเรื่องราวชุมชนชาวนาบัวอำเภอพุทธมณฑล และความเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงของชุมชนที่พวกเราทำวิจัยกันเป็นบางส่วนในระยะ 10 ปีที่ผ่านมา มาเล่าใหม่ในภาษาศิลปะ ทดลองเชื่อมโยงงานความรู้และงานวิจัย กับความเป็นจริงของชีวิตชุมชน ให้เข้าไปเชื่อมกับความเป็นสุนทรียภาพ
- เมื่อวานเห็นมีรายการเสวนา เรื่อง รอยยิ้มสยาม ในทำนองสรุปบทเรียนจากงานเทศกาลศิลปะแสดงสด (Performance art) เอเชียโทเปีย ที่ศูนย์ศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร เลยก็แวะไปนั่งฟัง แล้วก็ถือโอกาสไปสัมผัสครั้งแรกกับหอศิลป์กรุงเทพฯ มีแง่มุมที่อยากเก็บมาคุยต่อเยอะเลย
เมื่อใบไม้เสร็จภารกิจที่ทุ่งใหญ่นเรศวร กลับจากป่าเข้าสู่เมืองกรุงเมื่อไร จะตามไปชมงาน คิดถึง-อยากเจอ ที่หอศิลป์จามจุรีค่ะ จะไปชมเงียบ ๆ อย่างดื่มด่ำในงานศิลปะของเหล่าศิลปินค่ะ หลังจากไปชมภาพวันเปิดงานที่อาจารย์นำมาลงในบันทึกศิลปะและสุนทรียภาพของชีวิตและการงานมาแล้ว ..^__^..
นำกระทู้นี้มาฝากทุกท่านอีกรอบครับ
จริยาภรณ์
สวัสดีค่ะ อาจารย์วิรัตน์
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องกาแฟของอาจารย์ สนุกดีค่ะ น่าประทับใจ เป็นความทรงจำที่ดี ได้มิตรไมตรีกับคนที่เราประทับใจ
อาจจะเข้ามาอ่านช้าเกินไป ปัจจุบันดิฉันชอบบรรยากาศการดื่มกาแฟ และชอบดื่มกาแฟมาก แต่ก็ควบคุมไม่เกินวันละ ๒ แก้วค่ะ อยากแชร์ประสบการณ์เรื่องกาแฟ ดิฉันเคยรับราชการอยู่ในใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว และถูกเจ้านายกดขี่ ข่มเหง ทางความรู้สึกมาก สมองแทบไม่ต้องใช้ (ปัจจุบันมีความสุขกับการทำงานที่ต่างจังหวัดมากมายและกำลังลาศึกษาต่อ) วันหนึ่งรู้สึกแย่มากก็เลยโดดงาน (ไม่เคยทำมาก่อนเลยค่ะ) นั่งเรือด่วนเจ้าพระยาจากท่าน้ำเทเวศน์ไปขึ้นที่ท่าน้ำปากเกร็ด ขึ้นจากเรือก็เจอร้านกาแฟโบราณ แบบอาแปะของแท้ ภาชนะใส่กาแฟยังเป็นกระป๋องนมอยู่เลย ด้วยความโมโหเจ้านายบวกความร้อน ก็เลยสั่งโอยั๊วะ ๑ แก้ว ดิฉันนึกว่าคล้ายๆ กับโอเลี้ยง ก็เลยได้กาแฟที่อาจารย์ชงให้คุณพี่แจ๋วดิ่มนะแหละค่ะ ขำตัวเองมากก็เลยหัวเราะออกมา อารมณ์ก็เลยดีขึ้น
ขอบคุณค่ะ
- คุณจริยาภรณ์นักศึกษาปริญญาเอกสาขาเทคโนโลยีการศึกษา ของมหาวิทยาลัยศิลปากรใช่ไหมครับเนี่ย
น้ำใจที่เต็มล้นเพื่อให้บริการผู้อื่น..สำคัญกว่ารสกาแฟนะคะ
สวัสดีครับอาจารย์
ผมมีเรื่องเปิ่น ๆ เกี่ยวกับกาแฟเหมือนกันครับ
เมื่อราว ๖ - ๗ ปี ก่อน ตอนนั้นลาสิกขามาใหม่ ๆ
ไปเยี่ยมเพื่อนที่สำนักงานแห่งหนึ่งครับ เพราะเป็นกันเองมาก ๆ จึงขอชงกาแฟดื่มเอง
ไม่รู้เลยครับว่าตอนนั้นที่นั่นเขาทำกาแฟสดดื่มกันแล้ว
ผมไม่รู้เรื่องจึงเอาผงกาแฟที่เอาเข้าเครื่องชงกาแฟ มาชงเหมือนกับกาแฟทั่วไป
นึกในใจว่ากาแฟทำไมไม่ละลาย
ยกกาแฟออกไปดื่มและนั่งคุยกับเพื่อน
เพื่อนหัวเราะก๊ากเลยครับ...
สวัสดีครับ ขอบคุณรูปตัวการ์ตูนครับ เรื่องนี้หากสรุปการได้บทเรียนสั้นๆ ก็จะได้อย่างที่คุณนงนาทสรุปเลยครับ รวมทั้งขอคารวะมือทำงานเชิงสังคมของไทยพาณิชย์ด้วยครับ
พอกันเลยครับหนานเกียรติ ผมเคยซื้อมาแล้วก็ชงอย่างหนานเกียรติ พอชงหลายๆครั้งไม่เห็นมันได้อย่างที่เห็นคนอื่นเขาทำก็เลยคิดว่ามีเสียเลยทิ้ง ไปซื้อมาชงอีกก็เป็นอย่างเดิม แต่เดี๋ยวนี้ทำเป็นแล้ว
สวัสดีค่ะท่านวิรัตน์..อ่านแล้วสนุกมากค่ะ..ที่ทราบว่ามีหลายคนชงกาแฟสดไม่เป็น..แต่เป็นบทเรียนแรกนะค่ะ..เค้าไม่ว่าหรอกค่ะที่พ่อคุณทั้งหลายทำไม่เป็นคะ..ที่ทำเป็นนะได้กาแฟสดอร่อยก็มีคนข้างกายทำให้นั่นเองค่ะ... ให้ชงก็แบบหนานเกียรตินั่นแหละค่ะ..
ตอนนี้กำลังนั่งรออาจารย์
อ.เหมียว มาเสริฟกาแฟร้อนๆให้ผม ที่ สาธารณสุขอาเซียนอยู่ครับ :)
นี่ก็ กาแฟเพื่อสันถวะไมตรี
กาแฟ -tree in one
- รัก
- ห่วงใย
- ศรัทธา
ครับ
สวัสดี ครับ อาจารย์
ตามลูกศิษย์ ของอาจารย์มา ครับ
อ่านยังไม่ทัน จบก็ หัวเราะตามบันทึกที่อาจารย์ เขียน จริง ๆ ครับ
ถ้าเป็นผม....ผมคงต้องรีบคว้ามาชิม...คงเห็นเป็นของแปลกใหม่ ในสายตา
กาแฟถ้วยนี้....เป็นอย่างนี้นี่เอง
เหมือนกับที่เคย กินรถด่วน...เปี๊ยบเลย ครับ
มองไม่น่า กิน... เอาน่า ลองดู
สุดท้าย......มัน... หอมดี... ครับ
ขอบคุณ บันทึก คุณภาพของอาจารย์ อีก บันทึก หนึ่ง นะครับ
วันนี้...กาแฟที่อาจารย์ทาน ยังเหมือนเดิม อยู่มั้ย
ด้วยความเคารพและระลึกถึง ครับ
จริยาภรณ์
สวัสดีค่ะ อาจารย์
ดิฉันเรียนสาขาการศึกษาตลอดชีวิตและการพัฒนามนุษย์ มหาวิทยาลัยศิลปากรค่ะ เคยขอเอกสารจากอาจารย์ไว้แล้ว ยังไม่ได้ไปรับเลยค่ะ เพิ่งจะสอบ Qualifying Examination เสร็จค่ะ ค่อนข้างจะเครียดนิดหน่อย ยากจัง
สวัสดีครับคุณ rinda ขอบคุณที่แวะมานั่งคุยกันที่มุมกาแฟครับ การได้กินกาแฟที่กรุ่นอร่อยนี่ก็แปลกนะครับ อย่างที่คุณ rinda ว่ามาแหละ ได้จากคนข้างกายทำให้นั่นน่ะครับ
ที่แปลกก็คือ หากคนอื่นชงหรือทำให้ มันมักจะหอมกรุ่นมากกว่าเราทำเอง คล้ายกับเป็นอุปทานเหมือนกัน แต่ลองถามคนอื่นๆดูก็เป็นเหมือนกันครับ มันเหมือนกับเป็นสื่อให้เราได้คิดไปด้วยว่าคนเรามีธรรมชาติที่จะเปิดรับคนอื่นในเชิงบวกอยู่เสมอ
สวัสดีคุณเอก จตุพร
- เห็น Theme ในคำโปรยแล้วคุ้นๆนะครับ ผมเห็นติดอยู่บนเวทีที่สถาบันพัฒนาสุขภาพอาเซียนเขาจัดงานอำลาให้ สงสัยมือวางคอนเซ็ปอยู่แถวๆคู่หู ๒ หน่อนี่เอง
มาอ่านเรื่องราวประทับใจของอาจารย์ครับ...
นึกถึงทุกครั้งก็ต้องยิ้ม ๆ ทุกครั้งนะครับ...
สวัสดีครับคุณแสงแห่งความดี
รถด่วนนี่นอกจากทางเหนือแล้ว ตามภาคอื่นๆเขาทำกินกันเป็นไหม ผมเคยลองกินที่เชียงใหม่ครับ แรกๆก็จักจี้ลิ้นพิกล แต่พอคุ้นเคยก็เริ่มรู้สึกอร่อยและแปลกดีครับ
ตอนนี้มักเป็นกาแฟหลากรส หลากแนวไปตามสภาพครับ แล้วแต่บรรยากาศ ผู้คน และอารมณ์ชีวิตในยามนั้นๆน่ะครับ ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นจังหวะที่อยากเดิน นั่งผ่อนคลายกับผู้คน หรือนั่งคุยกัน เรียกว่าบรรยากาศ ผู้คน และอารมณ์ชีวิตในห้วงกินกาแฟ เป็นอรรถรสของมันมากกว่าตัวกาแฟเองก็คงได้ครับ
สวัสดีครับคุณจริยาภรณ์ นึกออกและจำได้แล้วครับ ชื่อสาขาน่าสนใจมากเลยนะครับ ทีมอาจารย์ในสาขานี้ของศิลปากรเก่งๆทั้งนั้นครับ
สวัสดีครับคุณดิเรก ได้แวะเข้าไปอ่านบันทึกและบทความตกผลึกความคิดของคุณดิเรกอยู่เสมอเช่นกันครับ วันหลังมานั่งเสวนากันในวงกาแฟท่าจะม่วนใจกันดีนะครับ
สวัสดีค่ะ อาจารย์
ขอบพระคุณแทนอาจารย์ในสาขาสำหรับคำชมค่ะ ดิฉันคงนำไปเล่าให้อาจารย์ในสาขาฟัง เป็นโชคดีของนักศึกษาค่ะ อาจารย์ในสาขาเก่งและน่ารักทุกท่านเลย ทำให้การเรียนสนุกและมีความสุขมากค่ะ
ฝากรำลึกถึงทุกท่านเลยครับ ผมเคยไปช่วยดูวิทยานิพนธ์นักศึกษาในสาขานี้หลายเรื่องอยู่เหมือนกันครับ
สวัสดีค่ะ อาจารย์
วันจันทร์นี้ดิฉันจะเข้าไปมหาวิทยาลัย จะไปพบอาจารย์เรื่องวิทยานิพนธ์ค่ะ และจะนำความระลึกถึงของอาจารย์ไปบอกนะคะ
ขอบคุณคุณจริยาภรณ์ครับ ขอให้ได้เรียนรู้และทำงานวิจัยวิทยานิพนธ์ร่วมกับ advisor กับกรรมการทุกท่านด้วยบรรยากาศทางวิชาการอันเข้มข้น ได้การเรียนรู้ และให้ความเชื่อมั่นมากมายอย่างที่มุ่งหวังทุกประการเลยนะครับ