o บางกอกกากซากเดนเทวดา                   ซ่ามั่วสุมดุสิตธานีศรี
นิโกรฝรั่งหวังซดโสภิณี                            ในคอฟฟี่ฌอพกอรปกิจกาม ฯ

o ฮิปปี้ฮี้ฮี้แฮะแฮะร้อง                               เพลงลั่นก้องถึงเชียงใหม่สยาม
มหาวิทยาลัยเล่าเรียนตาม                        นิโกรทรามงามเล่นเต้นดนตรี ฯ
 
o ฝึกหัดครูคลั่งตั้งหน้าตั้งตา                    โลภมหาวิทยาลัยใหญ่เต็มที่
วิ่งเดินขบวนรบกวนปฐพี                          งกดีกรีดอคเตอร์เซ่อซวย

o ช่างกลซ่อนกลไดโนเสา                       โง่เง่าเมาระเบิดดื่มเปรี้ยงม้วย
ครูงูงูปลาปลาร่วมด้วย                             สนับสนุนห่วยให้ใหญ่ยืนยง ฯ ….

อังคาร กัลยาณพงศ์

          ที่มา เอกสารประกอบปาฐกถาเกียรติยศ ศาสตราจารย์ นายแพทย์กษาน จาติกวนิช ครั้งที่ ๕ เรื่อง “ความอยู่รอดของมนุษยศาสตร์ไทย”  ในงาน ๔๐ ปี วันพระราชทานนามมหาวิทยาลัยมหิดล  ๒ มีนาคม ๒๕๕๒ โดย ศ. ดร. เจตนา นาควัชระ

ที่มา  :  อังคาร กัลยาณพงศ์  ลำนำภูกระดึง  พิมพ์ครั้งที่ ๓   กรุงเทพ : สำนักพิมพ์ศยาม ๒๕๓๔  หน้า ๔๕.

          ข้างบนคือสิ่งที่กวีมองเห็นในปี ๒๕๑๒  คือเมื่อ ๔๐ ปีมาแล้ว    บทกวีนี้ถูกวิพากษ์วิจารณ์ทั้งด้านรังเกียจและชื่นชม    แต่เวลานี้ “ท่านอังคาร” เป็นที่เคารพในความเป็นปราชญ์ที่เห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น   และแสดงอารมณ์ที่กระทบโดยผัสสะออกมาอย่างรุนแรง    เวลาผ่านมา ๔๐ ปี  เราเห็นชัดว่าสภาพนี้ยังเป็นจริง

วิจารณ์ พานิช
๓ มี.ค. ๕๒