สายลมอย่างข้าพเจ้าได้ทิ้งช่วงเวลาแห่งการดื่มด่ำกับคำกลอน ซึ่งเป็นอาหารบำรุงหัวใจของข้าพเจ้าได้สักพักห้วงเวลาหนึ่งแล้ว แต่ถึงอย่างไรข้าพเจ้าก็ไม่เคยที่จะลืมคิดถึงดวงดาวดวงนั้นที่ข้าพเจ้ารัก

          ดวงดาวดวงนั้น...ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าสามารถทำได้แค่เพียงรอคอยในทุก ๆ ค่ำคื่นเพื่อที่จะได้แหงนคอมองดูดวงดาว   เพียงหวังว่าวันหนึ่งดวงดาวดวงนั้นจะหันหน้ามากล่าวคำทักทายกับข้าพเจ้าเพียงเสี้ยวของความน้อยนิดก็ยังดี

          ค่ำคืนนี้ทำไมดวงดาวไม่ออกมาส่องแสงสีสดใสอย่างเช่นเคยนะ ข้าพเจ้าแปลกใจยิ่งนัก หรืออาจเป็นว่าดวงดาวอาจไม่สบายจึงไม่อาจที่จะทอแสงแข่งกับสีขาวนวลของดวงจันทร์ได้ ..

          ในความคำนึงของข้าพเจ้ายังเหมือนเดิม  ความรู้สึกหลากหลายเริ่มพรั่งพรูออกมาดุจพายุโถมทับภายในจิตใจของข้าพเจ้า

                         ท้องฟ้าที่มีดาว        ระยับราวเกล็ดมณี
                         ร่วงหล่นตรงฤดี       ณ  ที่นี้มีดวงใจ
                         ท้องฟ้าสิอ้างว้าง    ไร้หนทางมีดาวไว้
                         เธอฉันสิออกไป        เรียงดาวไว้ให้เหมือนเดิม

          เพียงหนึ่งห้วงความรู้สึกที่ได้กลั่นออกมาเป็นบทกวี...ใช่สิ " บทกวีแห่งความคำนึงถึงดวงดาวดวงนั้น " หากมันเป็นไปได้ ความรักระหว่างดวงดาวดวงนั้นกับนายสายลมอย่างข้าพเจ้าจะเป็นอย่างไรนะ

          ที่แน่นอนที่สุดคือ คืนนี้ดวงดาวดวงนั้นที่ข้าพเจ้ารอคอยในทุก ๆ ของค่ำคืนไม่ออกมาแต่งแต้มท้องฟ้าในคืนนี้....คิดถึงดวงดาวดวงนั้นจัง

                         ค่ำคืนนภาว่าง         หยิบดาววางแต้มแต่งเสริม
                         ขาดไปก็คอยเติม     เหมือนเราเพิ่มรักให้กัน
                         จูงมือมั่นกระชับ      ใครใครหลับ..เรากลับฝัน
                         จะมีกันและกัน         ทั้งกลางวันและค่ำคืน....

          เป็นความจริงที่ว่า.." ทุกลมหายใจเข้าออกของข้าพเจ้าเฝ้าคิดถึงแต่ดวงดาวดวงนั้น...ไม่ว่าจะเป็นทุกช่วงเวลาของการตื่นและในทุกทุกค่ำคืนแห่งความฝัน "

         ข้าพเจ้าเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิดในคืนนี้ โบกมือทักทายดวงจันทร์ที่มองดูข้าพเจ้าอย่างยิ้มเย้ย..แต่ไม่เป็นไร...คืนพรุ่งนี้ดวงดาวดวงนั้นของข้าพเจ้าคงจะมา.......

          คิดถึงนะ..ดวงดาว