สวัสดีครับ...
 
เรื่องของสะพานไม้ที่ผม "หลงรัก" นั้น
ถือเป็นเกียรติสำหรับผมที่มีคนนำไปบอกเล่ากันต่อๆ กันไปนะครับ
 
วันก่อนผมได้รับเมล จากเด็กคนหนึ่งที่ตอนนี้ไปทำงานอยู่กรุงเทพฯ
เขาคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนของเขามาก
ยิ่งมาเจอเรื่องราวหมู่บ้านของตัวเองในบันทึกผม..
ก็ยิ่งคิดถึงบ้าน..
เป็นการคิดถึง ที่ทำให้เขามีพลังที่ใช้ทำงานเลี้ยงตัวเอง
เขาจากบ้าน-เพราะความยากจน โดยแท้
 
นั่นคือ..
พลังชีวิตที่ผมได้รับ...
เฉกเช่นการได้รับในเรื่อง "สะพานไม้" ....ในวันนี้ด้วยเช่นกัน
 
สุขภาพกายและใจ...แข็งแรงๆ นะครับ

*****                   *****                     *****

ข้างบนเป็นจดหมายเมล์ตอบอนุญาต กลับมาจากอาจารย์พนัส (อ.แผ่นดิน) เรื่องสะพานไม้ ซึ่งดิฉันไปอ่านในบันทึกแล้วติดใจ อยากนำบันทึกบางส่วน ภาพที่สวย สะดุด ฉุดพาเรากลับไปหวนคำนึงถึงอดีต จึงเชื้อเชิญ(ฉก)มาใน บล็อกสนทนาวิสาสะ

ใช่แล้วค่ะ  ในอดีตดิฉันเคยคุ้นกับสะพานไม้อยู่บ้าง เป็นสะพานที่ทอดตัวจากริมหมู่บ้าน หรือ กล่าวได้ว่า ข้าง ๆ หมู่บ้านริมทะเลชายเลนของเพื่อน ๆ วัยเด็ก เป็นสะพานปลา สะพานที่ชาวประมงท้องถิ่น จะนำเรือมาจอด โดยเริ่มลงเดิน..ลากจูง..ตั้งแต่รอยต่อของชายทะเลต่อกับแผ่นดิน..ลากจูงเรือหาปลาลำน้อยของเขามาที่ริมหาดทรายซึ่งแถว ๆ บริเวณหมู่บ้านที่ดิฉันมีภูมิลำเนาอยู่เป็นชายหาดแบบชายเลน

เขานำปลาตัวเล็กตัวน้อยมาขายชาวบ้านก่อน ปลาที่ตัวโต งาม ๆ เก็บไว้ขายร้านอาหาร หรือ ระบบตลาดซื้อขายส่งเป็นอย่างไร เรายังเด็กนัก จึงไม่ทราบ

พ่อของดิฉันมักพาดิฉันไปดู และซื้อเหมามาในราคาไม่แพง นำมาปรุงอาหาร สำหรับลูก ๆ ซึ่งมีหลายคน..

ดูภาพ อ่านบันทึก อาจารย์แผ่นดินดีกว่า ภาพสวย คำไพเราะค่ะ

*****                   *****                     *****

สะพานไม้.. สะพานที่ผมหลงรักอย่างไม่ลังเล

ไม่รู้อะไรกันนักหนา..ผมหลงรักสะพานไม้เป็นชีวิตจิตใจ  รักและหลงรักราวกับชายหนุ่มต้องมนต์เสน่ห์ของหญิงสาวคนรักผู้เป็นยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง

ล่าสุดเมื่อวานนี้ที่เดินทางไปราชการประสานงานการลงพื้นที่ของนิสิตที่บ้านแกดำ  หมู่ที่  1  (เทศบาลตำบลแกดำ  อ.แกดำ  จ.มหาสารคาม)  มีโอกาสยลโฉมสะพานไม้ที่ทอดตัวอย่างทระนงจากฟากหนึ่งไปสู่อีกฟากหนึ่งของหนองน้ำแกดำที่น่าจะมีความยาวราว ๆ เกือบ  1 กิโลเมตร

จากปากคำของผู้เล่าในห้วงสั้น ๆ  ผมรับรู้ได้อย่างผิวเผยว่าสะพานไม้นี้น่าจะมีความยาวที่สุดในบรรดาสะพานไม้ที่พบในจังหวัดมหาสารคาม  อีกทั้งยังน่าจะมีอายุเก่าแก่ยาวนานไม่ต่ำกว่า  20  กว่าปี  หรืออาจจะมากกว่านั้นเป็นเท่าตัว !

สะพานไม้ดูขรึมขลัง  ซ่อนแฝงความอบอุ่นและอ่อนโยนราวกับชายชราผู้เอื้ออาทรต่อบุตรหลาน  ..แข็งแรงและสง่างามอย่างน่าประทับใจ !

ผมพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ  ถามซ้ำถึงที่มาที่ไป  กระนั้นก็ยังไม่มีใครบอกกล่าวเล่าแจ้งถึงการเกิดขึ้นของสะพานไม้นี้ได้อย่างชัดเจน   หากแต่ยืนยันกับผมว่าทันทีที่คณะนิสิตลงสู่พื้นที่   ปากคำประวัติศาสตร์ในเรื่องของสะพานก็จะแจ่มชัดขึ้นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ดี,  ผมก็พอรู้มาบ้างว่าสะพานนี้เชื่อมระหว่างชุมชนบ้านแกดำกับบ้านเขวาที่อยู่อีกฟากฝั่งหนึ่งของหนองน้ำแกดำ  (ระยะหลังเรียกอ่างเก็บน้ำแกดำ)  สร้างขึ้นโดยอดีตนักการเมืองรุ่นเก่าแก่ที่ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตอยู่ในละแวกนี้ 

สะพานไม้ได้ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อเป็นเส้นทางสัญจรที่เชื่อมโยงให้คนสองฟากฝั่งได้ผูกพันและไปมาหาสู่กันอย่างสนิทชิดเชื้อ  .. จากรุ่นสู่รุ่น  จากวันสู่วัน  จากเดือนสู่เดือนและจากปีสู่ปีอย่างไม่ลบเลือน

วันนั้นในห้วงเวลาสั้น ๆ  ผมไม่ลังเลที่จะก้าวเดินไปตามแผ่นพื้นไม้กระดานที่ทอดกายเรียงรายรองรับวิถีสัญจรอันยาวเหยียด   บางแผ่นยังคงชิดติดแน่น  บางแผ่นแหว่งโหว่สุ่มเสี่ยงต่อการพลัดตกลงสู่ห้วงน้ำ  ขณะที่เสาสะพานที่เป็นท่อนไม้ต่างขนาดก็ยังคงปักดิ่งลงสู่ท้องน้ำเรียงรางเป็นทิวแถวยาว  ....บ้างมั่นคงแน่นหนา   บ้างโยกไหวโอนเอน ...

ผมยืนนิ่งซึมซับในวิถีนิ่งสงบของท้องน้ำและสะพานอันขรึมขลังอย่างมีความสุข  ลมแล้งอันเบาสบายพัดพาความเย็นชื้นมาเยือนอย่างไม่ขาดห้วง  ผมเหลือบเห็นนกน้ำหลายตัวบินโฉบร่อนลงกลางแพผืนของผักตบชวา  หมู่ปลาตัวน้อยแวกว่ายในน้ำใสอย่างน่าเอ็นดู  ....ขณะที่ผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังสัญจรผ่านไปมาบนสะพานไม้อย่างมีความสุข ...

ผมหลงรักสะพานไม้อันสง่างามนี้ยิ่งนัก   รักและหลงรักอย่างไม่ลังเลถึงเหตุและผล....

ไม่นานนักหรอกที่ผมจะไปเยือนที่นี่อีกครั้ง...   พร้อมกับใช้เวลาอันมากมายเพื่อให้หัวใจของตนเองได้มีเสรีต่อการสัญจรไปบนบนสะพานทีละก้าว ทีก้าว... 

รวมถึงการพลิกย้อนไปสู่ต้นตำนานการก่อเกิดของสะพานแห่งนี้ร่วมกับชาวบ้านอย่างเป็นทางการอีกสักครั้ง

หมวดหมู่: เรื่องทั่วไป
คำสำคัญ: บ้าน วิถีทุ่ง คนที่รักและความทรงจำไม่รู้จบ
สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ *เรียนขออนุญาตแล้วค่ะ

สร้าง: พ. 28 มี.ค. 2550 @ 22:28   แก้ไข: พ. 08 ส.ค. 2550 @ 02:53   ขนาด: 14787 ไบต์