จากการดูแลสุขภาพเท้ามาประมาณ 2 ปีกว่าๆ ของอ้อ ปัญหาใหญ่สำหรับอ้อคือการลดแรงกดทับของแผลที่เท้า สัปดาห์แรกของการเปิดคลินิกเท้าก็ได้ลองของเลยคะ คือพบผู้ป่วยเบาหวานที่เป็นแผลที่เท้าบริเวณใต้โคนนิ้วหัวแม่เท้าเป็นมาประมาณ 2 ปีกว่า เข้าทางเราพอดีเลย ด้วยความรู้อันเต็มเปี่ยมจากการไปเรียนรู้จาก รพ.เทพธารินทร์  เกิดร้อนวิชายังไง้...ยังไงก็ต้อง...off loading อย่างเดียวเลยคะแผลจะได้หายเร็ว ๆ ตอนนั้นในคลินิกของเราก็ยังไม่ได้มีอุปกรณ์สำหรับ off loading ไว้เลย ก็ต้องใช้เวลาในการหาอุปกรณ์และแสดงกรรมวิธีในการทำ felted foam ประมาณ 2 ช.ม.เอง....เฮ้อ...ขอหยุดปาดเหงื่อก่อนนะ....หลังทำเสร็จ ( ขอโทษที่ไม่มีรูปให้ชม ตอนนั้นตื่นเต้นลืมถ่ายรูปค่ะ )  ก็อธิบายวิธีการดูแลตนเองต่อที่บ้านอีกประมาณ 15 นาที ผู้ป่วยรับคำว่าเข้าใจเป็นอย่างดี อ้อเลยนัด F/U ในสัปดาห์ต่อไป เราก็รอวันนัดด้วยใจระทึก ( เว่อร์ไปป่ะ ) ด้วยอยากรู้ผลว่าที่ทำไปมันจะเป็นอย่างไรบ้าง พอถึงวันนัด พอผู้ป่วยมาถึงสิ่งแรกที่อ้อมองคือที่เท้าเลยคะ แต่ที่พบคือสิ่งที่เราใช้เวลาในการทำมากกว่า 2 ชั่วโมงนั้นหายไปแล้ว แผลก็ยังเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง ความรู้สึกแรกคือโกรธเพราะเราคิดว่าสิ่งที่ทำให้นั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา แต่เมื่อได้สอบถามกับผู้ป่วยก็ได้คำตอบว่า “ วันนั้นฉันกลับไปถึงบ้านฉันก็ดึงออกแล้วหมอ มันเดินไม่ถนัดแล้วก็มีแต่คนมอง ฉันไปหาลูกค้า ( ผู้ป่วยมีอาชีพขายตรงเครื่องสำอางคะ ) เขาก็มองฉันแปลก ๆแล้วฉันก็ขายของไม่ได้เลย ถ้าฉันยังใส่มันไว้ฉันคงทำมาหากินไม่ได้นะหมอนะ ”  ได้ยินอย่างนี้แล้วอ้อยังไม่ละความพยายามที่จะใส่ felted foam ให้เขาต่ออีก แล้วยังทำอีกหลายราย แต่ผลก็ยังออกมาเหมือนเดิม พอมาคิดทบทวนดูอีกครั้งจึงได้คิดว่าการ off loading ด้วยวิธีนี้คงไม่เหมาะกับวิถีชีวิตของบ้านเราแน่ ๆเลย เราได้แต่คิดสิ่งที่เราทำอยู่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ไม่ได้คิดถึงความเหมาะสมกับการดำเนินชีวิตของผู้ป่วยเลย ได้นำปัญหาที่พบนี้ไปปรึกษากับน้องอาร์ม ( น้องกายภาพผู้น่ารักของเรา ) ว่าเราจะทำอย่างไรดี ในครั้งนั้นก็ยังหาบทสรุปอะไรไม่ได้ หลังจากนั้นมาอีกประมาณ 5-6 เดือน ขณะที่อ้อกับหนู ( คุณทับทิม พยาบาลประจำคลินิกเท้าอีกคนหนึ่ง ) กำลังทำแผลอยู่ในคลินิก มีผู้ป่วยคนหนึ่งใส่เฝือกและใช้ไม้ค้ำยันเดินผ่านไป อ้อกับหนูหันมามองหน้ากัน เกิดปิ๊งไอเดียว่าการใช้ไม้ค้ำยันก็เพื่อลดการลงน้ำหนักขาข้างที่ใส่เฝือก เพราะฉะนั้นน่าจะลดการลงน้ำหนักที่แผลได้เหมือนกันนะ จึงนำความคิดนี้ไปปรึกษากับทีมสหวิชาชีพมีความเห็นตรงกัน จึงนำมาทดลองใช้

          ผู้ป่วยคนแรกที่ได้ลองใช้ไม้ค้ำยันด้วยความสมัครใจ มาด้วยถูกก้างปลาทูตำส้นเท้ามาAdmit ในโรงพยาบาลก่อนกลับบ้านพร้อมแผลที่ส้นเท้าลึกถึงกระดูก เนื้อที่ส้นเท้าหายไปเลย ครั้งแรกที่เห็นลึกกว่าในรูปที่ 2 มากคะ (รูปของแผลที่เราเห็นครั้งแรกก็ถ่ายไว้นะแต่เสียค่ะ...แหะ ๆ...ฝีมือคะฝีมือ ) ก่อนกลับบ้านศัลยแพทย์บอกว่าถ้าอีก 1 เดือนถ้าแผลยังไม่ดีขึ้นอาจต้องตัดขานะ ดังนั้นเราจึงได้พบผู้ป่วยในสภาพที่ท้อแท้สิ้นหวัง เราได้พูดคุยกับผู้ป่วยและตกลงนว่าจะทดลองรักษาแผลด้วยกัน ตอนแรกเขาก็คงไม่ค่อยเชื่อถือเราสักเท่าไร ( สังเกตจากสีหน้าคะ ) เพราะแพทย์ยังบอกเลยว่าอาจต้องตัด แต่คงไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมเชื่อ เราจึงนัดมา F/U สัปดาห์ละ 1 ครั้ง เราก็ทำแผลไปเรื่อย ๆ หลังจาก 1 เดือนการติดเชื้อหมดไป ผู้ป่วยไปพบแพทย์ตามนัด แพทย์พอใจมากบอกว่าคงไม่ต้องตัดแล้วล่ะ แล้วส่งต่อให้เราทำแผลไปเรื่อยไม่ได้นัด F/U อีกสั่งว่าถ้าแผลแย่ลงค่อยส่งไปพบใหม่ ผู้ป่วยก็เกิดกำลังใจที่ดีขึ้นมา มีความเชื่อถือให้เราเต็มร้อยเลยว่าเราต้องทำให้แผลเขาหายแน่ ๆ  พวกเราเองก็มีทั้งความภูมิใจและหนักใจไปพร้อม ๆ กัน เพราะการหายของแผลเป็นไปได้ช้ามาก  ทำแผลไปประมาณ 4 เดือนแล้ว แผลก็ยังไปมีทีท่าว่าจะหายเลย เราจึงตกลงร่วมกับผู้ป่วยในการทดลองใช้ไม้ค้ำยัน  หลังจากใช้ไปประมาณ 1 เดือนพบว่าแผลที่ไม่มี่ทีท่าว่าจะหายก็ตื้นขึ้นอย่างรวดเร็วและหายไปภายในเวลาประมาณ 3 เดือนเท่านั้น นั่นเป็นความภาคภูมิใจและสร้างความสุขที่ยิ่งใหญ่มากของเราที่ช่วยให้คนคนหนึ่งไม่ต้องพิการและสามารถใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพต่อไป

เปรมสุรีณ์ ผู้เล่า