...ครั้งหนึ่งนานมาจนเกือบจำไม่ได้...แม่ได้เคยเล่าให้ฟังถึงว่า...ถือหม้อข้าววิ่งหนีน้ำป่าที่หลากมาอย่างรวดเร็ว...ตอนนั้นแม่อยู่..ทุ่งสง..และเมื่อสมัยนั้นยังไม่มีการกระจายข่าว...ถึงจะมีก็ไม่รวดเร็วและไม่มีภาพให้ได้เห็นกันทุกมุมโลก...เช่นเดี๋ยวนี้..และยังอยู่ช่วงสงครามโลกครั้งที่แล้ว....(เห็นภาพน้ำหลากวันนี้ทางภาคใต้..บ้านเกิด..ทำให้เห็นภาพของแม่..วิ่งหนีน้ำได้แจ่มชัดขึ้น..)

...สิ่งแวดล้อมทุกวันนี้...คือผลของการกระทำ.จากวันวาร..ที่ผ่านมา...น้ำที่เคยหลากยังหลากอยู่ทุกวี่วัน...หากแต่ก่อนจะพัดพาโคลนตม..มาทับถมเป็นปุ๋ย..ฤามีปลามากมายเมื่อน้ำหลาก...เดี๋ยวนี้...ที่มากับน้ำ..คือขยะและความสกปรก..จากสังคมที่พอกพูลและล่มสลาย..และคงรูปอยู่ในทรากปรักพัง....จิตที่ติดยึดคงเจ็บช้ำและเศร้าสร้อย...กับธรรมชาติที่แปรเปลี่ยน...และไม่เคยคงรูปที่แท้จริงให้เห็น....บนเส้นทางของชีวิต....