การเดินทางที่อบอุ่นและมีความหวัง คือการเดินทางกลับมาบ้าน ไม่ว่าเราจะเหนื่อยแค่ไหน คิดถึงบ้านก็สุขใจ ผมตื่นแต่เช้า เชื่อไหมครับว่าเพื่อนผมโทรมาปลุกตอนตี ๓.๔๕ น. เพียงเพื่อบอกให้ผมตื่นอาบน้ำ เตรียมตัวเดินทางไปสนามบินสุวรรณภูมิให้ทันเวลา เพื่อนผมเจ๋งไหมครับ เป็นนาฬิกาปลุกที่ดีมาก

แม้ว่าการเดินทางจากที่พักไปยังสนามบินสุวรรณภูมิไกลพอสมควร ผมคิดว่าหากเราวางแผนดีๆ ก็บริหารจัดการการเดินทางภายใต้เวลาที่กำหนดไว้ ที่สำคัญประหยัดเงินได้อีกเยอะ ในยามที่แอร์พอร์ตลิงค์ ยังไม่วิ่ง เราต้องอาศัย taxi บ้าง รถเมล์ ขสมก.บ้าง แต่ผมเดินทางออกก่อนเวลามากๆ เพราะผมเดินทางไปเชียงใหม่ใน flight เช้า จำเป็นต้อง check in แต่เช้า

ตืนตี ๔ อาบน้ำเก็บสิ่งของจำเป็น ตี ๕ ออกไปที่ร้านสะดวกซื้อซื้อของกินนิดหน่อย น้องพนักงานบอกว่าระเมล์สาย ๕๑๕ วิ่งเริ่มตั้งแต่ตี ๕ ดังนั้น ผมก็สามารถตรงไปยังอนุสาวรีย์ชัยในเวลาเช้ามืดเพียงแค่ ๓๐ นาที (ราคาตั๋ว ๒๔บาท)เตร็ดเตร่ที่อนุสาวรีย์ฟ้าเริ่มสางเล็กน้อย (เกือบ ๖ โมง) ก็มีรถสายตรงไปยังสุวรรณภูมิ สนนราคา ๓๔ บาท ตรงไปที่ขนส่ง ขสมก.สุวรรณภูมิและต่อด้วย Settle bus ตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาออก สรุปแล้วการเดินทางของผมจากที่พักไปยังสนามบินสุวรณภูมิ ใช้เวลาเฉลี่ยรวมประมาณชั่วโมงเศษๆ ก็ถึง รวมค่าใช้จ่ายอยู่ที่  ๕๘ บาท เป็นการเดินทางที่ใช้ค่าใช้จ่ายน้อยครับ หากเทียบกับ Taxi ผมคงมีค่าใช้จ่ายมากกว่านี้ คือ ประมาณ ๖๐๐ บาทรวมค่าทางด่วนแล้ว  เพียงแค่เราตื่นเช้าบ้าง บริหารจัดการเวลาที่ลงตัว ลดความสะดวกสบายลงไปบ้าง ผมคิดว่าเราประหยัดค่าใช้จ่ายลงไปเยอะทีเดียว แถมยังมีเวลา twitter ในระหว่างที่นั่งรถไปอย่างเพลิดเพลินอีกด้วย

ภาพท้องถนนยามเช้า ตรงไปสุวรรณภูมิ (ถ่ายโดยใช้โทรศัพท์มือถือ)

ถึงสุวรรณภูมิก่อนเวลา check in ตั้ง ๑ ชั่วโมง ...ดีครับ ไม่เหนื่อย แถมยังได้พักผ่อนใช้ internet free ที่สนามบินมีให้บริการด้วย ผม check in แบบไม่ Load กระเป๋า โดยเครื่อง Auto check in  ของการบินไทยเพียงแค่เราพิมพ์หมายเลข ROP. (Royal orchid plus) ลงไป เราก็ได้ Check in พร้อมตั๋วเรียบร้อย  

ต่อไปถึงจุดตรวจเช็คของสนามบินสุวรรณภูมิ หลายท่านคงปวดหัวกับด่านนี้พอสมควรครับ เพราะเราต้องถอดเข็มขัด นาฬิกา ถอด Notebook,มือถือ ออกมาหมด ที่สำคัญที่ผมกังวลมากอีกอย่างคือ น้ำหอมกลิ่นโปรดที่ผมนำติดตัวมาเกือบไม่ผ่านครับ ดีที่ว่าไม่เกินปริมาณที่เขากำหนด

สนามบินถ่ายผ่านหน้าต่างเครื่องบิน

ข่าวที่ดังเกรียวกราวตอนนี้ ก็มีการจัดอันดับ สนามบินสุวรรณภูมิเราติดอันดับต้นๆ ของผู้อ่านนิตยสารแห่งหนึ่ง ของโลก (จำได้แค่นี้)  ก็น่าภูมิใจครับ ความทันสมัย รูปแบบการจัดการที่สามารถรองรับผู้โดยสาร รวมถึงการจัดระบบใหม่ๆที่เอื้อให้การเดินทางสะดวกสบายเป็นระเบียบมากขึ้น ทำให้ข้อครหาเกี่ยวกับสนามบินนี้ลดลง ในส่วนตัวผมก็ชอบครับ ดูยิ่งใหญ่ดี แม้ว่าจะเดินไกลสักหน่อยก่อนถึง Gate เพื่อรอขึ้นเครื่อง

twitter แจ้งเพื่อนที่เชียงใหม่ เป็นรายละเอียดเวลาที่ไปถึง คราวนี้เราเดินทางด้วยเครื่องบินขนาดใหญ่ ระหว่างประเทศที่นำมาใช้บิน เลยมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันเลยทีเดียว ผมนั่งริมหน้าต่างมองเห็นวิวท้องฟ้าได้กระจ่างตา  แต่ผมก็หลับๆตื่นๆ จนถึงปลายทาง

ฟ้านอกหน้าต่าง

เพลิดเพลินจำเริญตา

ใกล้ถึงเจียงใหม่บ้านเฮาเเล้ว

สนามบินเชียงใหม่ กำลังปรับปรุงขนานใหญ่ ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จสักที  เปิดโทรศัพท์ปรากฏว่ามี ข้อความมากมาย ที่โทรเข้ามาระหว่างปิดเครื่อง กัลยาณมิตร gotoknow เกือบ ๘๐ เปอร์เซ็นต์ เห็นคนนั่งสามล้อ แบบสบายๆด้วย คิดถึงบรรยากาศเก่าๆแถบนี้ เมื่อก่อนคนนั่งสามล้อจะเยอะกว่านี้มาก บรรยากาศที่เชียงใหม่ยังเงียบสงบ ทุกพื้นที่มีความสวยงามของวัฒนธรรมชาวเหนือแทรกอยู่เสมอ คำพูดที่หวานเพราะ รอยยิ้มที่จริงใจ แบบนี้หาได้ยากจากเมืองอื่น ผมจึงคุ้นเคยกับบ้านของผม และมีโอกาสจะกลับมาคงอีกไม่นาน

ผมถือโอกาสเลี้ยงกาแฟ อ.Wasawat Deemarnด้วยเป็น ไอซ์บูมคอฟฟี่ (เพราะเขาจองตั้งแต่หน้าร้านมาแล้ว)  ถือว่าฉลองครบรอบการเขียนบันทึก gotoknow ครบรอบ ๒ ปี ของ อ.Wasawat Deemarnหละครับ ผมขอโอกาสนี้อวยพรให้ เขียนต่อไปเรื่อยๆ เป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆอย่าเพิ่งทิ้งกัน

เขาละครับ...Wasawat Deemarn

อ.Wasawat Deemarnพามาส่งที่ขนส่งอาเขต เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านที่ปาย โชคดีอีกครับที่ซื้อตั๋วแล้วขึ้นรถในทันที เหลือที่ว่างอีก ๑ สำหรับผม นั่งกับคนขับรถตู้คอมมูนิเตอร์ใหม่เอี่ยมอ่อง ทราบมาว่า เที่ยวนี้ เวลานี้ เริ่มวิ่งเป็นเที่ยวปฐมฤกษ์ ผมเลยทำหน้าที่เป็นดีเจ เปิดเพลงให้เพื่อนร่วมรถที่เป็นฝรั่งหนุ่มสาวมากกว่าครึ่งฟัง พูดคุยสัพเพเหระกับคนขับรถก็สนุกดีครับ เพลินๆ สักครู่ก็ถึงปาย เร็วจัง... ระหว่างทางฝนฟ้าชุ่มฉ่ำ ตลอดทาง ป่าสนเขียวขจี หมอกเรี่ยตามซอกเขา สายลมเย็นๆเวลาเปิดหน้าต่างรถ ปะทะใบหน้า มองจากห้วยน้ำดัง เห็นเมืองปายเมืองเล็ก สงบงามอยู่ในอ้อมกอดของขุนเขาไม่ไกลมากเท่าไหร่แล้ว จากจุดนี้...

ฝนตกหนัก ระหว่างทางไปปาย ชุ่มฉ่ำๆ

การเดินทางครั้งนี้เป็นไปด้วยความสุข และ มีแรงคิดถึงนำทาง จนมาถึงปายแบบรวดเร็ว ตอนนี้ก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องนอน เปิดหน้าต่าง ลมโยมาเบา ไม่มีแอร์ ไม่เปิดพัดลม ผมยังสามารถซุกกายในใต้ผ้านวมหนานุ่ม ตื่นสายๆ มองเหม่อออกไปนอกห้องนอน นอกหน้าต่างห้องนอนเขียวขจี เสียงนกร้องประสานเสียง หมอกสยายตัวคลุมยอดเขา เรี่ยรายบ้างตามมุมเขาไกลออกไป อากาศแบบนี้อยากเก็บไว้ไปกรุงเทพด้วยจัง...

บ้านที่ปาย กัลยาณมิตร gotoknow มาพักได้ครับ

ทุ่งนาข้างบ้านของผม

เสียงแม่เรียกให้ตื่น...แม่ทำอาหารโปรดเตรียมไว้ให้แล้ว ผมก็ยังอ้อยอิ่งอยู่ บรรยากาศแบบนี้สบายจนไม่อยากจะไปไหน อยากนอนนิ่งๆนานๆ..แม่ก็เป็นแม่ที่คิดว่าเราเป็นเด็กตัวน้อยๆอยู่ตลอดเวลา

ดอกไม้ช่อนี้ทักทายผมอย่างสดชื่น ยามเช้าวันแรกที่บ้านเมืองปาย

เสียงแม่เรียกอีกครั้ง พร้อมบอกว่า กาแฟแม่ชงไว้ให้แล้วร้อนๆ ต้องรีบไปทานก่อนที่จะเย็น  เงื่อนไขนี้ ทำให้ผมลุกพรวดพราดจากที่นอน ไปจิบกาแฟ หน้าบ้าน มุมนี้ที่ผมนั่งสบายๆมองออกไปเห็นทิวเขาทางทิศตะวันออก มองข้ามฟั่งริมน้ำปายออกไป จดจำบรรยากาศนี้เต็มตา เมืองปาย บ้านของผม