อาทิตย์นี้นับเป็นอาทิตย์ที่วุ่นมากครับสำหรับผม เพราะชีพจรลงเท้าครับมีงานให้ต้องเดินทางเป็นว่าเล่นครับ แต่มันไม่สนุกเลยครับบางครั้งการเดินทางไปบางที่มันเร่งด่วนชนิดหารถเดินทางแทบไม่ทัน (คนไม่มีรถก็ยังงี้แหละครับเลยเดินทางแบบลูกทุ่งๆไปกับเพื่อนร่วมทางเยอะๆ อิอิ)
ความตั้งใจเดิมตอนแรกตั้งใจจะเดินทางกลับบ้านแวะเยี่ยมอาเยาะ(พ่อ)สักหน่อยเนื่องจากร่างกายสุขภาพช่วงหลังไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ หลังจากที่จะไปเป็นวิทยากรบรรยายที่พัทลุง แต่...ไปๆมาๆผู้จัดโทรมาเลื่อนงานไปรอบหน้า ผมก็เลยอัลฮัมดุลิลละฮฺเพราะช่วงนี้ก็ไม่ค่อยจะมีเวลาว่าง เลยตัดสินใจจะไปแวะที่สงขลาเยี่ยมหลานก่อนๆจะกลับไปนครฯ ทำไปทำมามีโทรศัพท์ด่วนเข้ามาจากปัตตานีก็เลยต้องตีรถกลับจากสงขลามาปัตตานีอีกครั้งเพื่อเดินทางไปยะหริ่ง และเข้าร่วมประชุมกรรมการกองทุนอามานะฮฺ ซึ่งมีแผนจะเปลี่ยนไปเป็นสหกรณ์(อินชาอัลลอฮฺ) ที่ต้องเข้าร่วมเพราะได้รับการทาบทามจะให้เป็นกรรมการสหกรณ์ด้วย (อ้าวแล้วเรางานเข้า...ไม่ถนัดเลยงานแบบนี้ แค่พูดให้ข้อคิดแบบมี(ไม่)ไร้สาระอะพอได้ อิอิ) เสร็จจากเมื่อวานก็มีคิวเดินทางต้องไปสงขลาต่อครับมีงานชิ้นนึงน่าสนใจมากก็เลยตั้งใจจะไม่ทิ้งมันยอมเดินทางที่จะไปอีกครั้ง แต่...(คิดว่าผมได้ไปไหม๊ครับ อิอิ)
สุดท้ายผมก็ต้องเดินทางกลับปัตตานีครับ...เพราะได้รับโทรศัพท์ด่วนอีกครั้งครับว่า...วันศุกร์นี้เชิญเป็นวิทยากรติว GAT ให้แก่น้องๆที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมแนะนำเทคนิคการเรียนในการที่จะเข้ามหาวิทยาลัย ไม่พูดพร่ำทำเพลงทางผู้จัดบอกว่า ผมจองห้องและเตรียมการเรียบร้อยแล้วนะคงปฏิเสธไม่ได้ (งานนี้เขาเรียกมัดมือชกไหม๊ครับ) ก็เลยตกปากรับคำเพราะน้องๆจะสอบวันเสาร์นี้ถ้าไม่ทราบแนวทางคงแย่เหมือนกับรอบที่แล้วแน่ งานนี้มีเซอร์ไพรส์ให้เด็กๆครับเพราะมีทีเด็ดในการสอบรอบสองนี้ พอถามไปถามมาว่าเด็กเยอะไหม๊ คำตอบคือ ร่วม ๒๐๐ คนครับ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) เพราะอย่างน้อยไหนๆจะปล่อยพลังสักทีไม้เด็ดแบบนี้เอาแบบให้เต็มที่ไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ
แต่...ปัญหาอยู่ที่ว่าผู้ช่วยผมที่จะช่วยติวภาษาอังกฤษด้วยดันอยู่ กทม. แต่ถามไปถามมาได้รับการตอบรับมาว่ากำลังเดินทางกลับตานีวันนี้ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) ผู้ช่วยที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนครับน้องนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอิสลามยะลาที่ดึงมาร่วมงานได้ร่วมปีแล้ว แล้วดูแววแล้วรุ่งครับเด็กคนนี้
วันก่อนมีโอกาสได้นั่งพูดคุยในงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่ผมทำของ สทศ. (สำนักการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ) และมีโอกาสได้สัมภาษณ์ อ.อิบรอเฮม หะยีสะอิ (ibmครูปอเนาะของเรา...งานนี้พาดพิงหลายรอบไม่ว่ากันนะครับ) ท่านมองเรื่องการศึกษาในสามจังหวัดฯได้อย่างน่าสนใจ หลายประเด็นที่ผมนำมาถ่ายทอดผ่านงานวิจัยเพื่อเปิดมุมมองให้ผู้ที่เกี่ยวได้รับรู้บ้าง หลายประเด็นที่คิดเหมือนกัน อันนี้ผมมองว่าคงถึงเวลาที่ต้องทบทวนเรื่องการศึกษาของพื้นที่แห่งนี้สักที (พูดมาหลายรอบเสียงเล็กๆมันไม่ดังสักที อิอิ ก็เลยต้องพูดซ้ำๆครับท่าน) แต่ประเด็นที่ท่านมองหลายประเด็นที่ทีมวิจัยคาดไม่ถึงว่าจะเป็นปัญหาและสาเหตุของการศึกษาที่นี่อันนี้ทำให้ผมได้มุมมองงานวิจัย(หัวข้อใหม่) อีกในหลายมิติ ครับ แต่คงต้องรอให้เสร็จสิ้นงานวิทยานิพนธ์ของตัวเองก่อนครับ
ประเด็นหนึ่งที่ผมมองว่าน่าจะตอบโจทย์และแก้ปัญหาการศึกษาของพื้นที่สามจังหวัดฯได้เป็นอย่างดี คือ งานวิจัยของท่าน อ.จารุวัจน์ สองเมือง (ที่กำลังจะเป็นไปหรือว่าเป็นไปแล้วแน่ๆ) ที่พอได้พูดคุยกับอาจารย์ท่านมองไกลครับและคิดว่างานวิจัยชิ้นนี้จะสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้ได้อย่างแท้จริงระดับหนึ่ง (ไม่กล้าพูดอะไรมากครับรองานวิจัยคลอดออกมาแล้วจะบอกว่าเห็นไหม๊ผมว่ามันตอบโจทย์ได้จริงๆ วัลลอฮฺอะลัม) เพราะผมมองว่าคงเป็นงานแรกและงานเดียวที่จะแก้ได้ดีที่สุด ณ ตอนนี้และส่งผลระยะยาว ต่อการศึกษาของเยาวชนในพื้นที่ฯ ก็ขอเอาใจช่วยให้ก่อเกิดและเป็นไปครับ
กุญแจดอกสำคัญดอกหนึ่งที่จะทำให้เราได้เห็นรอยยิ้มของเยาวชนในพื้นที่แห่งนี้
คือ การศึกษาแบบเข้าใจ เข้าถึง และก่อเกิดการพัฒนาอย่างแท้จริงและยั่งยืน
มิใช่เพียงแค่วันคืนที่ทุ่มงบมาผ่านแล้วผ่านไป สุดท้ายเกิดคำถามตามมาว่า
ใครได้ประโยชน์จากโครงการเพื่อการศึกษาในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้
...วัลลอฮฺอะลัม...
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณมากครับ
1. ครูคิม
สวัสดีค่ะ
ชีวิตของครูก็เป็นอย่างนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
ให้กำลังใจน้อง สู้ต่อไปนะคะ
เดินทางโดยสวัสดิภาพและสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองค่ะ
ขอบคุณมากครับอาจารย์
5. NU 11
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับกับคำลกล่าวนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
ขอคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมาครับ...
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเขียนบันทึก ได้แต่คอมเมนต์
เมื่อวานอยู่โรงเรียนสุขสวัสดิ์ทั้งวัน ทำให้คิดในอีกมุมหนึ่งว่า..ทำไมทิ้งพวกเขาไป
พูดเรื่องปัญหาการศึกษาภาคใต้ ..ผมมีที่จะเขียนเล่าเป็นบันทึกในบล็อกนี้เหมือนกัน..แต่ไม่ได้โอกาสเลยไม่ได้เขียน
อาทิตย์ที่แล้ว..ฟังอธิการพูดหลังละหมาด.. ท่านว่าผมครับ..(ผมรู้สึกเช่นนั้น..ไม่รู้คนอื่นจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า)
ท่านว่า.. สาเหตุการศึกษาของภาคใต้อยู่อันดับสุดท้ายของประเทศ..เป็นเพราะเรา(นักวิชาการอย่างเราๆ)ขี้เกียจหรือเปล่า ..
โดน..ไม่โดน..ผมก็ต้องมองตัวเองครับ ..ว่า..ทำอะไรบ้างละกับการศึกษาภาคใต้..หรือว่าทุกวันนี้ทำงานเพื่อกินเงินเดือนอย่างเดียว ?
ผมว่า..อาจารย์คนหนึ่งละที่เป็นความฝันของพวกเราที่จะทำให้การศึกษาบ้านสามจังหวัดสามารถหนีห่างจากอันดับบ๊วยได้
....
ชอบคอมเมนต์ของ คุณ NU 11 มาก
ชีวิตของครูก็เป็นอย่างนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่านบันทึกมาตลอดครับ
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุขครับ
8. poo