หลายวันมากแล้วที่ไม่ได้เขียนบันทึก สาเหตุหลักมี 2 ประการคือ
พูดถึงสุขภาพ พูดไปก็คล้ายบ่นเหมือนคนแก่ ทั้งๆที่จริงยังไม่ใช่ .. ที่กล้าพูดเช่นนี้ก็เพราะมีคนแก่กว่าอีกมากมาย รายล้อมตัวเราอยู่ และอีกอย่างหนึ่งเมื่อคิดถึงเรื่องความคิด เรารู้สึกตัวตลอดมาว่าไม่เคยแก่เลย แต่พูดก็พูดเถอะ สังขาร ร่างกายที่ใช้งานเขามา 50 กว่าปี ย่อมเสื่อมทรุดไปบ้างเป็นบางที่ และบางเวลา พูดถึงตรงนี้ก็เลยอยากบันทึกทบทวนว่า ร่างกายนี้ได้ผ่านพบความยากลำบากและเจ็บป่วยมาแล้วอย่างไรบ้าง จนกระทั่งมามีอาการที่ไม่พึงปรารถนาบางประการอยู่ในขณะนี้
เพื่อให้กระชับและติดตามง่ายขอไล่เรียงตามที่จำได้ดังนี้
ช่วงปฐมวัย ช่วงชั้น ป.1-4
ช่วงวัยรุ่น ช่วงชั้น ป.5 - มศ.3
ช่วงวัยทำงาน ตั้งแต่จบชั้น ป.ตรี - ปัจจุบัน
ทั้งหมดเป็นบันทึกช่วยจำ อ่านแล้วหากน่าเบื่อก็เบื่อได้ครับ แต่ในนั้นก็มีความรู้อยู่บ้าง อย่างน้อยก็รู้ว่าแบบอย่างการใช้ชีวิตที่ไม่ดี และการปฏิบัติไม่ถูกต้องอะไรบ้างที่ไม่ควรทำตามครับ
สวัสดีครับ อาจารย์
บริษัทไหนจะรับประกันสุขภาพติดต่อด่วน
แวะมาอ่านประวัติท่านอาจารย์ค่ะ
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
ติดตามมาเยี่ยมเยียนอาจารย์ ด้วยความระลึกถึงค่ะ แหมประวัติอาจารย์วีรกรรมทำให้เด็กยุคใหม่ต้องทึ่งมากแน่ๆ แถมด้วยอาการปวดฟันอีกยาวเหยียดคิดว่าเขียนจบอาจารย์คงหายปวดฟันพอดีนะคะ นี่ก็เคยปวดฟันมากเหมือนกันค่ะอาจารย์วิธีการที่ดีที่สุดก็ใช้วิธีการรักษารากฟัน และพบหมอให้มากที่สุด อีกวิธีที่เคยใช้และรู้ว่าดีมากๆหายปวดฟันไปนานทีเดียวไม่ทราบว่าอาจารย์จะกล้าทดลองใช้ปรือเปล่า ใช้เกลือผสมสารส้มบดๆแล้วถูๆในปากหลังจากแปลงฟันเสร็จแล้ว แสบเหงือกดีมากแถมหายปวดฟันไปนานที่เดียว...เกลือพยายามใช้เกลือทะเลแบบเกลือเม็ดที่ขับรถผ่านตอนกลับใต้นะคะเพราะเกลือเม็ดหาซื้อยากแต่ได้ผลดีค่ะไว้ผสมน้ำอุ่นอมบ่อยๆ ก็ได้ผลดีค่ะ ดูพื้นๆแต่ได้ผลดีค่ะ .... รักษาสุขภาพนะคะอาจารย์...ขอให้หายจากอาการบ้านหมุนเร็วๆด้วยค่ะ
สวัสดีครับ
เคยเป็น Temple Boy วัดชยารามเหมือนกันเลยอดเขียนไม่ได้
ครับยุงมันจะหามเอาไปตั้งหลายหน การกินอดอยากผอมแห้งพุงโร
เด็กจากนาสารคนหนึ่งเป็นมาเลเรียขึ้นสมองตายในวัดเลย
เด็กจากนาสารอีกคนแทงเณรฟ่อนที่อกด้วยมีดหับแต่ไม่ตาย
เหตุการณ์เหล่านี้คุณคงเคยได้ยินคนเขาเล่ากันเมื่อตอนคุณอยู่
อดอยากอยู่ที่นี่ปีเดียว อีก๕ปีอยู่วัดเวียง ถ้าเป็นหมาเขาว่าพี
สวัสดีค่ะอาจารย์
ระวังสุขภาพด้วยครับ เป็นห่วงครับ
สวัสดีครับ
รักษาสุขภาพปัจจุบันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะอาจารย์
ดูประวัติแล้วอาจารย์ผ่านมาหลายโรค เป็นข้อคิด เป็นตัวอย่างที่ดีมากให้แก่คนที่ไม่ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดีเมื่อยังอยู่ในวัยเยาว์กว่านี้
ขอบคุณที่อาจารย์นำมาเล่า ให้ได้คิดค่ะ
เรียน ม.๑ ปี ๒๔๙๕ โรงเรียนลาดคอนกรีตบนดิน ฝาเป็นไม้หลังคาสังกะสี อยู่ติดกันกับบ้านของนายธรรมทาสหรือโรงพิมพ์ธรรมทาน รุ่นเดียวกับจรุง หนูขวัญ ครูมงคล นิลรัตน์ เป็นครูประจำชั้น สอนทุกชั้นจนถึง ม.๖...ก็ครูมงคลแกมีวุฒิ ม.๖ เหมือนกัน
ผมนอนกุฏิเจ้าคณะอำเภอ ครึ่งหนึ่งของกุฏิอยู่ในสระผักบุ้งที่หน้าโรงฉัน กูฏิพื้นไม้ หลังคาจากฝาทำด้วยไม้ไผ่สับ มี ๒ห้อง เด็กวัดอยู่ห้องเดียวกัน ๖คน อยู่กันหลายคนยุงมันกลัวโดนตบเอาเหมือนกัน
ปีนั้นท่านพุทธทาสเพิ่งกลับจากอินเดีย ท่านมาพักที่ห้องสมุดธรรมทานหรือโรงธรรมใกล้ๆกับกุฏิท่านธนบ่อยๆ คืนหนึ่งท่านชวนพวกเราไปดูสไล้ท์ที่ท่านถ่ายมาจากอินเดีย มีพุทธคยาและสถานที่สำคัญต่างๆ ผมจำได้ติดตาอยู่อย่างเดียวคือแขกชายไม่นุ่งผ้า แถมเอาก้อนหินผูกถ่วงอวัยวะที่พวกเราระวังนักหนาไม่ให้เพื่อนเตะถูกเราตรงนั้น...พวกเราว่าท่านฉายหนังโป๊ะ...ท่านหัวเราะชอบใจ
สวัสดีค่ะอาจารย์
ต้องร้องว่า...โอ้โห...อาจารย์มีวีรกรรมเยอะมากๆเลยค่ะ...นี่เฉพาะวีรกรรมด้านสุขภาพด้านเดียวนะคะ...เชื่อว่าอาจารย์ต้องมีวีรกรรมในด้านอื่นๆ อีกมากมาย ... เขียนเป็นประวัติได้เป็นเล่มใหญ่ๆแน่เลยค่ะ...
สมัยเด็กๆ ก็ชอบปีนต้นไม้ แต่ก็ไม่เคยตกค่ะ...ที่ตกเป็นตกจากระเบียงบ้านสมัยที่ยังจำความไม่ได้ แต่มีค้างพลูของย่ารับไว้เลยไม่เป็นไรค่ะ
ขอให้อาจารย์มีสุขภาพแข็งแรง...นะคะ