กล่าวได้ว่าความเท่าเทียมที่ถูกพูดถึง/คิดถึงในด้านหนึ่งนั้นสามารถสร้างปัญหาในสังคมการเมืองประชาธิปไตยได้ “ความเท่าเทียม” เห็นได้จากการที่ “ความเท่าเทียม” ถูกพยายามที่จะลดบทบาทของอำนาจครั้งหนึ่งที่สำคัญคือในสหรัฐอเมริกาที่ข้อเสนอของพับลิอัส(Publius) หรือ “นักสหพันธรัฐ(The Federalists)” ใน “สารสหพันธรัฐ(The Federalist Paper)”[1] ที่เห็นว่าแม้ประชาธิปไตยแบบนครรัฐเอเธนส์จะเป็นการแสดงให้เห็นถึงการกระจายอำนาจไปสู่ “คนหมู่มาก” และเป็นการปกครองที่ดีที่สุดก็ตาม แต่ทว่าเขาก็เห็นว่าประชาธิปไตยโบราณนั้นไม่สามารถนำมาปฏิบัติได้กับโลกสมัยใหม่ทั้งหมด เพราะ

“...รูปแบบการปกครองแบบโบราณนั้น หากจะนำมาปฏิบัติให้เป็นจริงในสังคมใหม่คงเป็นไปได้ยาก... เพราะปัจจุบันความรู้ในทางการเมืองการปกครองนั้นมันได้พัฒนาขึ้นมากแล้ว มีเรื่องทางการเมืองการปกครองมากมายที่มนุษย์ในปัจจุบัน รู้มากกว่าที่บรรพบุรุษของเรารู้ เช่น เรื่องการแบ่งแยกอำนาจโดยให้มีการตรวจสอบอำนาจนิติบัญญัติ, การมีสถาบันตุลาการที่ดำรงตำแหน่งได้ตราบเท่าที่ยังประพฤติตนได้ดี การมีการเลือกตั้งตัวแทนของตนให้เป็นผู้ออกกฎหมาย ต่างๆนี้เป็นสิ่งมนุษย์สมัยใหม่ค้นพบ หรืออาจเป็นการทำให้หลักการต่าง(ทางการเมืองการปกครอง)พัฒนาไปสู่ความสมบูรณ์...เพื่อหลีกเลี่ยงความบกพร่องของรัฐบาลที่อาจเกิดขึ้นได้...”[2]“ในประชาธิปไตยบริสุทธิ์ ข้าพเจ้าหมายความว่าในสังคมที่มีพลเมืองจำนวนน้อยนั้นจะไม่สามารถสะสางปัญหา(mischief)เรื่องเสียงข้างมาก... มันไม่มีอะไรมาตรวจสอบความพยายามอันน่าสะอิดสะเอียนในการชักจูงผู้คน จากพวกนักการเมืองทั้งหลายที่มีอำนาจชักจูง อันมาจากความสามารถในการอุปถัมป์ผู้ออกเสียงในสภาแบบนี้ ที่ลดรูปทุกอย่างของพลเมืองจนเหลือเพียงความเท่าเทียมกัน...”[3]

มุมมองของพับลิอัสต่อสังคมการเมืองของเขา จึงแสดงให้เห็นว่าการเข้าใจใน “ความเท่าเทียม” ในสังคมการเมืองประชาธิปไตยนั้นเป็นสิ่งที่ต้องระมัดระวัง ไม่ต่างกับที่รองสิแยร์มองเห็น เนื่องด้วยสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในกระบวนการทางความคิดว่าด้วย “ประชาธิปไตย” ของโลกสมัยใหม่นั้นก็คือเรื่อง “ฉันทามติ(concensus)” ที่สำหรับรองสิแยร์แล้วก็เป็นเพียงวิธีการของสังคมการเมืองสมัยใหม่ในการกีดกัน(exclusion)ความเห็นที่แตกต่างออกไป ผ่านภาพของการทำให้เห็นว่าฉันทามตินั้นเป็นเป็น “ความเห็นสาธารณะ(public opinion)”[4] ซึ่งเป็นกระบวนการที่ไม่ต่างอะไรกับที่เสียงข้างมากถูกใช้เป็นเครื่องมือของนักการเมืองภายใต้มโนทัศน์เรื่องเผด็จการเสียงข้างมาก(tyranny of majority) ที่ดูจะเป็นรูปแบบสุดท้ายของการแปรรูปเปลี่ยนร่างเสียงต่างๆของสมาชิกในสังคมการเมืองให้กลายเป็นข้ออ้างความชอบธรรมของนักการเมือง แล้วจากนั้นก็เก็บกดปิดกั้นเสียงอื่นๆด้วยตรรกะของการตรวจตรา/ตำรวจต่อไป