พี่อดิศร เล่าให้พวกเราฟังถึงการร่วมคิดร่วมทำของชาวห้วยต้ม และชี้ให้เห็นการใช้เงินอย่างมีคุณค่า และได้ขอจากสำนักพระราชวังให้ชาวบ้านได้ใช้ตราสัญลักษณ์ในการทำเสื้อเหลือง ให้เขาได้ภาคภูมิใจที่ได้มีส่วนร่วมกันทำเพื่อหมู่บ้านเอากำไรมาทำฝาย แล้วก็มาเล่าเรื่องโครงการบ้านบอเกาะ ตอนที่คุณอัมรากับพี่พิเชษฐ์ (พล.ท.พิเชษฐ์ วิสัยจร)เรียนอยู่ที่ วปอ.ด้วยกัน วันดีคืนดีคุณอัมราก็ชวนให้พี่อดิศรได้ไปคุยกับพี่พิเชษฐ์  โครงการนี้เกิดขึ้นไม่ยากเท่าไหร่ แต่ช่วงนั้นธุรกิจถูกมองเป็นผู้ร้ายของสังคม ทำให้นักธุรกิจระวังตัวมาก การได้คุยกันเรื่องตำรับพิชัยสงครามของซุนวู มีความรู้สึกตรงกันว่า การชนะสงครามที่ดีที่สุดคือการชัยชนะที่ได้มาโดยไม่เสียเลือดเนื้อ ก็เลยมีความคิดตรงกันว่าเรามาเปลี่ยนอาวุธเป็นอาชีพกันไหมเพราะภาคใต้รุนแรงเพราะเริ่มจากการขโมยอาวุธ ลองดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

พี่พิเชษฐ์ได้ใช้จุลินทรีย์ช่วยชาวบ้าน เพิ่มผลผลิตยางพารา พี่อดิศรมองเห็นจุดอ่อนของเกษตรกรรม เพราะปลูกฟักทอง ๔๗ วันจึงจะได้ขาย อะไรที่ได้ตังค์ทุกวัน ลองดูซิให้เขาทำเสื้อเพราะไม่ใช่เย็บเสื้อธรรมดา แต่เป็นการเย็บสันติภาพ ฟังดูเหมือนกับไม่เกี่ยวกัน แต่ลองใช้จินตมยปัญญา ลองจินตนาการดูสินั่งเย็บเสื้ออยู่ทำให้เกิดสันติภาพได้หรือไม่  จึงทำเสื้อ“สมานฉันท์” แต่โลโก้สมานฉันท์ยังไม่มีใครรู้จักในเชิงสินค้าจึงเอาชื่อแตงโมไปไว้ข้างหน้าเป็น “แตงโมสมานฉันท์” เมื่อคนรู้จักแล้วจะถอด “แตงโม”ออกเพื่อให้ยี่ห้อ “สมานฉันท์”เป็นโลโก้ของชาวสามจังหวัดภาคใต้โดยสมบูรณ์  เจ๋ง ไหมครับความคิดของผู้ชายคนนี้.....ถ้านักธุรกิจทั่วประเทศคิดแบบนี้ ประเทศนี้จะเป็นอย่างไร คิดแล้วขนลุกครับ....

พี่อดิศรเล่าให้ฟังว่าเมื่อไม่นานมานี้ ชาวบ้านที่นั่นโทร.มาบอกว่าข้าวที่ปลูกที่นั่นล้อตแรกจะขอใช้โลโก้สมานฉันท์ ผ้าโพกหัวที่ชาวบ้านเย็บก็จะใช้ตราสมานฉันท์และขอติดเป็นชื่อของหมู่บ้านเขาด้วย นี่คือความภาคภูมิใจในผลงานของเขา....

โครงการบ้านบอเกาะมีวิธีการก็คือขอให้พี่พิเชษฐ์ส่งคนมาฝึก ๑๑ คน ให้ฝึกหัดเย็บ ๑๐ คน อีก ๑ คนให้ควบคุมคุณภาพ เป็นผู้หญิงล้วน พูดไทยก็ไม่ได้ รู้จักกับใครหรือก็เปล่า การออกจากหมู่บ้านมาก็เพียงความเชื่อว่าคนไทยจะไม่ทำร้ายกัน  เดินทางมาถึงนครปฐมก็มีคนแปลกหน้า ๕ คนไปต้อนรับด้วยดอกกุหลาบแทนคำพูดคนละ ๕-๖ ดอก อะไรจะเกิดขึ้นชาวบอเกาะไม่รู้...แล้วก็มาถึงโรงงานก็มีการต้อนรับอย่างเรียบง่าย โครงการนี้ไม่ใช่เพียงการฝึกอบรมตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อสร้างงานสร้างรายได้ แต่จะทำให้เรากับชาวบอเกาะใกล้ชิดกัน คิดถึงกัน เป็นพี่น้องกัน ห่วงใยกันตลอดไป มาถึงไม่มีสอน แต่ให้วิชาเฝ้าดู แล้วพี่อดิศรจะถามว่าเห็นอะไรบ้าง หลังจากตอบคำถามครบแล้วก็จะให้ลงไปดูอีก ๑ ชั่วโมงแล้วมาคุยกันอีก เป็นการฝึกการมีส่วนร่วมในการเรียน เพราะแต่ละคนอาจจะมีมุมมองไม่เหมือนกัน คนอื่นจะได้รับรู้มุมมองของเพื่อนด้วย ๑๑ คนก็จะได้อีก ๑๐ มุมมอง  จากนั้นก็ให้นั่งลงเย็บด้วยความตั้งใจ ตอนแรกขอให้อยู่ ๖๐ วัน แต่มีการต่อรองเหลือ ๓๐ วัน การหัดเย็บเริ่มจากเย็บเส้นตรง เส้นโค้ง สามเหลี่ยม วงกลม เย็บกันไป..

วันที่สองหัดให้เย็บเสื้อ  ๑๐ คนเย็บทั้งวันได้เสื้อ ๒๒ ตัว ใช้ได้ ๒ ตัว ในขณะที่ข้างๆ คน ๙ คน เย็บในเวลาเท่ากันได้เสื้อ ๑,๔๐๐ ตัว เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะได้อะไรกลับไปบ้าง

ต้นปี ๒๕๔๙ เสื้อเหลืองยังขายไม่ดี แต่ก็ทำกันไป มาขายดีในภายหลัง วันที่เขากลับบ้านบอกกับเขาว่า อย่าคิดว่าเย็บเสื้อนะ ขอให้คิดว่าเธอกำลังเย็บความสามัคคีของคนรุ่นเดียวเข้าด้วยกัน ขอให้คิดว่ากำลังเย็บอนาคตของลูกหลานของเขาเองเพราะความรู้ที่ได้ไปเขาสามารถนำไปสอนลูกหลานได้ ขอให้คิดว่าเขากำลังเย็บความมั่นคงทางเศรษฐกิจของหมู่บ้าน และที่ชายเสื้อจะติดป้ายบอกว่า เสื้อตัวนี้เย็บที่บ้านบอเกาะ อ.สุไหงปาดี จ.นราธิวาส และบอกเขาว่านี่คือยันต์ศักดิ์สิทธิ์ เมื่อไหร่ก็ตามที่เย็บเสื้อออกมาไม่ได้มาตรฐานเธอจะพาบ้านบอเกาะไปลงนรก แต่ถ้าทำด้วยความประณีตเธอจะทำให้บ้านบอเกาะไปสู่สวรรค์

เสื้อของบ้านบอเกาะ เป็นหนึ่งของโครงการตัวอย่างสามจังหวัดภาคใต้ เพราะเย็บได้สวย เริ่มมีชื่อเสียง คนงานกลับไปแล้ว ๑ เดือนแต่เงียบ จักรที่เตรียมไว้ก็ยังไม่ได้ส่ง สอบถามไปปรากฏว่าคุณซัมซูดิงได้บริจาคที่ดิน ๑๐๐ ตารางวาให้เป็นที่ตั้งโรงงาน ชาวบ้านคนอื่นเห็นความตั้งใจดีก็ช่วยกันบริจาคเงินมาได้ ๔๐,๐๐๐ บาท แต่การสร้างโรงงานต้องใช้เงินมากกว่านั้น เมื่อพี่อดิศรกับพี่อัม รู้เข้าก็เลยบอกข่าวให้เพื่อนๆทราบ จะขอกระเบื้องมุงหลังคา ๑๔๐ แผ่นจากกระเบื้องโอลิมปิค  ขอซื้อกระเบื้องปูพื้นจากดูราเกรส แต่ทั้งสองแห่งไม่คิดเงิน แกรนด์โฮมมาร์ทก็ให้อุปกรณ์การก่อสร้าง ให้ชาวบ้านไปเอาที่สาขาในพื้นที่

การทำโรงงานในหมู่บ้านมีแต่เรื่องดี ไม่ต้องเสียค่าจ้างแรงงานเพราะ เขาทำโรงงานให้แม่ ให้เมีย  มีรายได้  ให้แม่กับลูกอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นภายในหมู่บ้านไม่ต้องจากบ้านไปหางานทำนอกบ้าน  ให้รายได้หมุนเวียนอยู่ในหมู่บ้าน ดึงความเป็นครอบครัวกลับไปสู่หมู่บ้านได้

ในวันที่ชาวบอเกาะจะกลับ วันนั้นมีการจัดงานแตงโมแฟร์ เสื้อที่เขาเย็บเสร็จเอามาวางแผง พี่พิเชษฐ์ส่งแตงโมมาให้ ๒๐๐ ลูก พี่อดิศร ทานไป ๒ ลูก ที่เหลือเอาไปวางขาย ให้ลูกน้องไปถามที่ตลาดในห้างขายลูกละ ๓๐ บาท จึงตั้งราคาลูกละ ๕๐ บาท ขายไม่ออก พี่อดิศรจึงประกาศว่า แตงโมปลอดสารพิษจากบ้านบอเกาะ  รายได้จะฝากชาวบอเกาะซึ่งเขามาไกล กลับไปเป็นทุนตั้งตัว ไม่ต้องบอกว่าคนไทยรักกันหรือเปล่า เพราะหมดภายใน ๑๕ นาที

วันเปิดโรงงานที่บ้านบอเกาะ อ.สุไหงปาดี จ.นราธิวาส  พี่อดิศรมีภารกิจ พี่อัมจึงไปแทน แต่พี่อดิศร แซวว่าเพราะรู้ว่ามันอันตรายจึงให้พี่อัมไปแทน ฮา.....หวังมรดกลึกๆ ฮา... แต่วันนั้นชาวบ้านไปรับคุณอัมรามากกว่าที่เคยไปต้อนรับพวกเขา เกือบร้อยเท่า คุณอมราบอกว่านี่คือแนวทางของในหลวง เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา  พี่อดิศรบอกให้พวกเราลองคิดถึง ชาวบ้านบอเกาะ ๑๑ คน ที่มาอยู่ในกลุ่มคนไทยพุทธ แต่พุทธที่นี่ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ข้องเกี่ยวอบายมุข เขากลับไปด้วยความรู้สึกที่ดีมีพลังมหาศาล

ตอนนี้ที่หมู่บ้าน กลุ่มคนเข้มแข็งขึ้นมาก ทหารกับชาวบ้านเข้ากันได้ดี  มีคนเข้าไปเยี่ยมเยอะมาก คุณซัมซูดิงเห็นความงดงามจึงบริจาคที่ดินอีก ๑๐๐ ตารางวา สร้างสนามเด็กเล่นให้เด็กๆ แม่ก็ไม่กังวลทำงานไป ลูกก็อยู่ใกล้ ๆ และที่ด้านหน้าโรงงานมีคำขวัญของชาวบอเกาะว่า “สมานฉันท์ คือพลังสันติสุข”

พี่อดิศร จบการบรรยายในเรื่องบ้านบอกเกาะด้วยคำว่า ชีวิตเราเป็นสุขอยู่ใต้ “ฟ้า” ฟ้า มีความอบอุ่น ฟ้ามีดวงตา ฟ้ามีหัวใจ ผมเห็นข้อความนี้ติดที่รถของบริษัท เห็นตามข้างถนน ประทับใจมากๆๆ

ยังมีอีกตอนครับ ของดีๆอย่างนี้ต้องดูกันให้ถึงแก่น เพราะเป็นการจุดประกายให้พวกเราคิดทำความดีเพื่อคนอื่น ให้รู้จักวิธีการคิด วางแผน ลงมือปฏิบัติ เราหาครูอย่างนี้ไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ ตอนหน้าจะพาไปดูโรงงาน ใครไม่อยากดูไม่ต้องตามมาอ่าน อิอิ