นับวันประสบการณ์ของ"เด็กห้องท้าย"เริ่มเรืองรอง การบ่มเพาะประสบการณ์จากการที่ได้ฝึกการนำเสนอ การตอบคำถาม ตลอดจนการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าของพวกเขาพัฒนาขึ้นมาก น้องๆต่างแสดงความคิดเห็นและให้กำลังใจพี่ๆ อันเป็นภาพที่น่าประทับใจ ครูแป๋มขอสารภาพว่าบางที ต้อง(แกล้ง) เดินไปที่โน่นที่นี่ เฝดตัวเองออกมาจากริเวณที่เด็กๆนำเสนอชิ้นงาน ส่วนใหญ่จะเป็นที่ม้านั่งหินอ่อน ริมสระมรกตของโรงเรียน และที่สำคัญครูแป๋มหวังเพียงขอให้น้องๆยอมรับ และได้นำผลงานชิ้นเอกของพวกเขา มีโอกาสได้โชว์ได้นำเสนอให้ผู้อื่นได้รับรู้ความสามารถของพวกเขา นั่นคือการที่เขาได้มีเวทีแสดงความสามารถที่กลั่นออกมาจากหัวใจที่อ่อนล้า ใหลุกยืนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง อย่างน้อย....สิ่งที่พวกเขาต้องการ..ก็เพียง...เห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่....ที่คอยให้กำลังใจ...ห่างๆ.....ก็ยังดี......