เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาได้เดินทางเข้าไปในลาวอีกครั้ง ครั้งนี้พักนอนก่อนที่เวียงจันทร์ เพราะเข้าไปถึงลาวก็ค่ำแล้ว หากจะเดินทางต่อก็ได้ แต่จะไปถึงที่หมายดึกเกินไป และระหว่างทางค่อนข้างเงียบเปลี่ยว จึงไม่อยากจะเสี่ยงที่จะนั่งรถไปต่อ การพักค้างที่ลาว เรา (หมายถึงข้าพเจ้าและเพื่อนอีกสองคน คือ คุณเอกและคุณดิเรก) เราพักที่บ้านเอ๋ เพื่อนสมัยเรียนจิตวิทยาฯ ซึ่งตอนนี้ทำงานอยู่ที่นั่น(เวียงจันทร์) เป็นนักบำบัดออทิสติค
เมื่อไปเจอเอ๋ที่มารอรับ เราสมัครใจที่จะเดินไปตามเส้นทางต่างๆ ในลาว ชีวิตของเอ๋เรียบง่ายมากจากเมื่อก่อนจะไฮโซโก้หรู แต่การเจอกันในช่วงหลัง ความติดยึดในสุขที่สบายน้อยลง การกลัวความลำบากแม้จะพอเหลือล่องรอยอยู่บ้างแต่ข้าพเจ้าสังเกตว่ามีน้อยลงมาก เพื่อนพาเราเดินท่องราตรี ไปตามถนนหนทางในเวียงจันทร์ เป็นการเดินที่ถือว่าระยะทางไกลพอสมควร แต่ด้วยที่ข้าพเจ้าอยากให้เกิดการเคลื่อนไหวร่างกายบ้าง และได้สัมผัสชีวิตและบรรยากาศของถิ่นที่ไปเยือน หากการนั่งรถนั้นก็อาจจะไม่ต่างจากการนั่งดูภาพเคลื่อนไหว และทำให้เราเร่งรีบเกินไป จะรู้สึกเป็นห่วงก็แต่คุณดิเรกและคุณเอก แต่พอเห็นสไตล์แล้วพอไหว พอไหว เราก็เลยลุยไปด้วยกัน
เดินไป คุยกันไป ชมเมืองไป…
ค่ำคืนที่เวียงจันทร์อาจจะดูพลุกพล่านกว่าเมืองอื่นๆ ในลาว แต่ก็อาจดูเงียบเหงาหากเมื่อเทียบกับเมืองบางเมืองในไทย ข้าพเจ้าพอทราบมาว่าเดี๋ยวนี้ขอทานในลาวมีมากขึ้น ครั้งนี้ดิฉันก็ได้เจอ กำลังจะซื้อนมเย็นให้เด็กขอทานคนหนึ่ง ไม่นานโผล่ตามมาอีกหนึ่ง เอะใจ!!! นึกถึงที่อินเดียที่อาจจะโผล่มาอีกเต็ม ก็เลยชะงักไปยุติการซื้อให้ เพราะเกรงว่าเดี๋ยวจะเกิดเป็นความวุ่นวายจากการให้ทานได้
จากนั้นก็เดินมุ่งหน้าไปทางริมฝั่งน้ำโขง เพื่อไปทานอาหารแถวนั้น ซึ่งหากเปรียบเทียบกับเมืองไทย แล้วโซนที่เราไปนั้นเสมือนตรอกข้าวสารได้ เราแวะแลกเงินบาทเปลี่ยนเป็นเงินกีบ วันที่ไปนั้น 1,000 บาท ข้าพเจ้าแลกได้ 275,000 กีบ จริงๆ แล้วการใช้ชีวิตในลาวเราใช้เงินบาทไทยก็ได้ ซึ่งอาจเสียเปรียบบ้างเล็กน้อยหากไม่คิดมาก ก็ไม่เป็นปัญหา เงินกีบลาวนั้น จะไม่มีหลักหมื่น แต่จะเรียกหนึ่งหมื่นเป็นสิบพันแทน บางครั้งทำเอางงเหมือนกัน เพราะจะติดในเรื่องการตีค่าเป็นเงินบาทไทย อาศัยว่าคุณดิเรกเปรียบเทียบค่าเงินและเขียนใส่กระดาษโน้ตไว้ให้ดูเพื่อความสะดวกที่ไม่ต้องมาคำนวณทีหลัง
การเดิน...ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากมายอย่างลึกซึ้ง
ทั้งภายในและภายนอก...
เดินไม่เร่งรีบ...แต่วันนั้นข้าพเจ้ามีอาการปวดที่ข้อเท้าและฝ่าเท้าข้างขวาซึ่งเป็นล่องลอยที่เหลือจากการปั่นจักรยานล้มก่อนหน้านี้ แต่ไม่ได้บอกใคร ขณะที่เดินก็ได้พิจารณาความปวดนี้ไปด้วย ทำให้ไม่เจอตัวปวด แล้วความปวดที่ว่าปวดนั้นก็หายไป เหลือเพียงแต่การเดิน ซึ่งก็คือการเดิน ปราศจากความเมื่อยล้าและความปวด เรื่องความปวดหรือ pain นี้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสบำบัดผู้ป่วยหลายครั้งแต่นั่นไม่ลึกซึ้งมากเท่ากับการเราได้เรียนรู้จากตัวเรา เมื่อเราได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง ทำให้เราสามารถค้นพบวิธีการจัดการและการเผชิญหน้าต่อความเจ็บปวดนั้นได้
การเดินในเวียงจันทร์...เราจบลงที่เวลาไม่ดึกเกินไป
กลับเข้าบ้านพักของอาจารย์เอ๋ ที่เช่าไว้ให้เพื่อนๆ ได้ไปพักพิง เพราะหากว่าไปแล้ว อาจารย์เอ๋เธอจะมีที่พักที่เขาจัดไว้ให้อยู่แล้ว การเดินทางครั้งนี้จึงรู้สึกขอบคุณเพื่อนมากที่ให้ที่พักพิงเพื่อรอการเดินทางในช่วงเช้าไปถึงที่หมาย...
....................................................
Note: อนุเคราะห์ภาพจากคุณเอกและคุณดิเรก เนื่องจากลืมเอากล้องไปด้วย
สวัสดีค่ะ
* น่าอิจฉาจัง..ได้เบิ่งเวียงจันทร์ยามราตรี
* ครูพรรณา...ได้แต่เบิ่งยามทิวาวารเท่านั้นเอง...แงแง
มาเยี่ยม...
อยู่..ลาวมีเงิน แสน รวยเลยนะ...ฮิ ฮิ ฮิ
อ่านแล้วเห็นภาพวิถีชีวิตที่งดงามตามธรรมชาตินะ
เพื่อนมีอะไรที่ดีมากมายนะครับผม
ครูพรรณาคะ
... ความต่างระหว่างเวลา เราจะพบความแตกต่างซ่อนอยู่อย่างมากมาย ที่สำคัญสิ่งที่ซุกซ่อนที่อยู่ในใจเรานั้น...
การเดินทาง...เราได้มองเห็น...สิ่งที่ปรากฏอยู่ภายใน
ตามดู ตามรู้ ตามทัน...
การเรียนรู้เรื่องชีวิตที่เข้ามาสัมผัสสัมพันธ์กับเรานั้น ทำให้เราได้ตื่นรู้ภายใน...ตาม...ไปด้วย
ขอบจ๋าย...ที่แวะมายามนะเจ้า
(^______^)
ภาพประตูชัยยามพลบค่ำ ที่คุณKa-Poom นำมาฝากสวยจริงๆ ค่ะ
อยากมีโอกาส "เดินย่ำ" บ้างจัง
แต่เวลามักไม่เป็นใจ...จึงยัง"ไม่ถึง" เวียงจันทน์สักที
มีอะไรดีหนอ Dr.Ka+Poom ไปเยี่ยมยาม บ่อยจัง นิ
เมื่อก่อนเป็นชาวลาวค่ะ บ้านอยู่แถวๆ วังเวียง....อิอิ
ปัจจุบันมีเชื้อสายลาวค่ะ ย่าเป็นคนลาว...
..............
ขำขำค่ะ ... ท่าน อ.หมอ JJ ...
ธรรมชาติ ความงดงาม และความบริสุทธิ์... ดึงดูดให้ไปที่นั่นค่ะ
คือ ความดึงดูด... อาจมีเนื้อคู่รออยู่ที่นั่นก็ได้ค่ะ...ฮา!!!
(^_____^)
ท่าน umi 
umi
คะ...
กะปุ๋มชอบตรงนี้แหละค่ะว่า.. งบน้อยก็ไปได้
ตั้งข้อสังเกตนิดค่ะว่า... อาหารการกิที่นั่นแพงค่ะ...
อาจด้วยว่า พลเมืองเขาไม่ทานนอกบ้าน เขาเลยตั้งใจขายให้คนต่างเมืองมากกว่า ... ราคาค่าอาหารเลยค่อนข้างแพงกว่าในไทยค่ะ
ขอบจ๋าย...ที่มาเยือนนะคะ...
(^_____^)
มาแล้ว...นักกวีกวิน...
ละมุนละไมมาพร้อมกลอนงาม...ประกอบการเดินทางครั้งนี้เลยนะคะ...
หากไม่เดินไป ก็ไม่เห็น
หากไม่เดินไป ก็ไม่ได้เจอ
หากไม่ได้ไป..ก็ไม่รู้...
ว่า..นี่ยังมีลหายใจ...
(^____^)
คุณ
tuk-a-toon
คะ...
โอกาส คือ สิ่งที่เราเลือกและกำหนดให้ตัวเองมีโอกาสนั้นหรือไม่...
โอกาส..คือ เราเป็นผู้ให้เรา... กะปุ๋มเชื่อเช่นนั้นนะคะ...
"เวียงจันทร์" แม้เป็นเมืองหลวง... แต่ก็ยังสามารถเดินได้..
แม้กลางวันที่เราเดิน ก็ไม่ค่อยได้ระวังรถเท่าที่ควร... เพราะรถวิ่งไม่เยอะ.. แรกๆ งง กับการข้ามถนนเท่านั้น แต่สักพักก็คุ้นค่ะ...
(^___^)
ผมว่าไปเที่ยวบ้านเมืองเขาทั้งทีต้องเดินชมเมืองเขาให้ทั่วครับ...
ได้เห็นวิถีชีวิต ได้เห็นบ้านเรือน สถานที่ราชการ ผู้คนต่าง ๆ เป็นการเรียนรู้ที่น่าสนใจดีครับ...
บรรยากาศก็ไม่ร้อน รถราก็ไม่เยอะ เหมือนย้อนอดีตไปชมเมืองไทยเมื่อสี่สิบปีก่อนครับ...
ขอบคุณเพื่อนร่วมเดินทางทั้งสามคนครับ ที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้ของผมมีความหมายมากว่าการเดินทางเพื่อท่องเที่ยวครับ...
ขอบคุณมากครับ...
เสน่ห์เมืองลาว ได้ไปยลดั่งมนต์ขลัง ไปแล้วอยากไปอีก อยากไปอีก อยากไป
ติดใจธรรมชาติ ภูผาและป่าไม้
สวัสดีครับ
กระปุ๋มจ๋า
เดินเที่ยว ยังได้พิจารณาเวทนานะ พี่คุยกับพระอาจารย์ว่า ถ้าพิจารณาไปเรื่อยๆ ความปวดจะหายไป พี่บอกว่าพี่ยังทำไม่ได้
สนุกไหม พี่ว่าน่าจะสนุกนะ มีหนุ่มหน้าตาดีไปด้วยตั้ง 3 คน
กระปุ๋ม บอกโทรหาพี่ สงสัยโทรศัพท์พี่จะต้องเปลี่ยนใหม่ซะแล้ว
รถจากขอนแก่นไปลาว ที่นั่งว่างเลยสามารถเลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยครับ...
ลวดลายที่นั่งก็สวยงามอย่างที่เห็นในรูปนี่แหละครับ...
และเลขที่นั่งรถแทนที่จะอยู่ตรงหลังเบาะ กลับอยู่บนเพดานของรถครับ ถ้า ดร.กะปุ๋ม ไม่ชี้ให้ดูสงสัยจะหาไม่เจอครับ...
มีโอกาสอยากให้ลองใช้บริการนะครับ ค่าโดยสารก็ไม่แพงครับ...
ขอบคุณพี่เอ๋นะครับสำหรับที่พักที่ลาวคืนแรกของการเดินทางในครั้งนี้ครับ...
เป็นคืนที่หลับสบายคืนหนึ่งครับ เพราะฝนตกทั้งคืน...
บรรยากาศตอนเดินไปที่พักครับ...
ตอนเย็น ๆ ที่ตัวเมืองเวียงจันทร์ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบครับ...
อยู่ดีมีแฮงเด้อเจ้า
อันนี้บรรยากาศยามค่ำคืนครับ...
จบบรรยากาศที่เวียงจันทร์ครับ รอพบบรรยากาศที่วังเวียงครับผม..
