ข้าพเจ้าทำความรู้จักกับสภาวะสองสิ่งนี้ ... ระหว่างคำว่า “สันติภาพ” และ “การเบียดเบียนตนเอง” เป็นการทำความเข้าใจที่ไม่ได้พยายามเชื่อมโยง หรือพยายามหาความหมายใดใด แต่เป็นการทำความเข้าใจในระดับภูมิรู้ที่ตนเองพอมีอยู่บ้าง...

ข้าพเจ้าได้มองเห็นทั้งความพยายามที่ก่อให้เกิดสันติภาพ แต่...น้อยนักที่จะเห็นถึงความพยายามลดการเบียดเบียนในตนเอง แต่ต่างมุ่งไปเฉพาะการกั้น หรือป้องกันการถูกเบียดเบียนจากสิ่งอื่น หรือพยายามให้สิ่งอื่นๆ มาเบียดเบียนตนเองให้น้อยที่สุด จนเกิดเป็นสภาวะที่เรียกว่า กลไกการป้องกันตัว หรือ Defense Mechanism เพื่อน้อมไปสู่สภาวะการหลอกตนเองว่า ได้มีการพยายามป้องกันตนเองให้ปลอดภัยจากการถูกเบียดเบียนจากสิ่งต่างๆ รอบนอก เพราะเชื่อว่า หากลดการถูกเบียดเบียนจากสิ่งรอบนอกแล้ว ความมีสันติภาพจะเกิดขึ้นได้ แต่หารู้ไม่ว่ากระบวนการที่ตนกำลังดำเนินอยู่นั้น กำลังกลายตัวไปเป็นสภาวะที่เรียกว่า “เกิดการเบียดเบียนตนเองเกิดขึ้น”

การเบียดเบียนในตนเอง... เกิดเป็นรูปร่างแห่งสภาวะนั้นได้อย่างไร

การที่เราปล่อยให้เราเองนั้น มีสภาวะแห่งจิตใจที่หนักอึ้งและขุ่นมัวนั้นนั่นแหละ คือ สภาวะที่เราหาใช่การปลดปล่อยตนเองออกจากพันธนาการทั้งปวงไม่ หากแต่เป็นสภาวะที่กำลังเหนี่ยวนำให้ “จิต” เกิดการยึดอยู่ในอารมณ์ และเรื่องราวที่ตนเองไปสัมผัสสัมพันธ์ด้วย ... เมื่อใดที่กลไกการป้องกันตัวใช้ไม่ได้ผล สภาวะจิตที่เกิดขึ้นก็จะเดี้ยง...และแบกรับทางอารมณ์อย่างไม่รู้ตัว และ “จิต” นี้จะค่อยๆ เสพสภาวะอารมณ์นี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป พอรู้ตัวอีกที...เกิดสภาวะ “จิตหมอง – จิตขุ่นเกิดขึ้นแล้ว”....

เพราะอะไร จึงได้เป็นเช่นนี้...

เนื่องจาก...การที่เราไร้ซึ่งสติ ที่จะตามทันสภาวการณ์ที่เข้ามากระทบ ความกระทบนั้นมาได้ในหลากหลายรูปแบบ ผ่านเรื่องราวในชีวิตประจำวันเรานี่แหละ ... เมื่อสติอ่อนกำลัง ... โอกาสที่จะเกิดปัญญา หรือการดึงปัญญาออกมาใช้นั้นก็มีน้อย รู้ตัวอีกที...ก็เป็นสภาวะ... “จิตถลำไปในอารมณ์” อย่างเรียบร้อย...

เปรียบแล้วก็เหมือนกับการก้าวเดินของเรา...ที่เดินไปตามทางเรื่อยๆ ขาดการสังเกต ขาดการรู้ตัว...ปล่อยตนเองเพลิดเพลินไปกับการเดิน พอรู้ตัว...ตกหลุมไปแล้ว กว่าจะตะกายขึ้นมาได้นี่บางคนก็สะบักสะบอมพอสมควร บางรายก็ถลอกปอกเปิกเลยก็มี...

ดังนั้น การทำความรู้ตัว... รู้สึกตัวตลอดเวลา เป็นเครื่องมือที่สามารถนำมาใช้ได้อย่างปลอดภัยที่สุด... ปลอดภัยจากความพลาดที่จะนำไปสู่การเกิดการเบียดเบียนตนเอง  เมื่อไรก็ตามที่เราละการเบียดเบียนตนเองได้เบาบางลงได้บ้าง... สภาวะแห่งความเป็นสันติภาพก็จะบังเกิดขึ้นในจิตใจเราแบบเป็นอัตโนมัติ โดยที่เราไม่ต้องวิ่งไปควบคุมหรือจัดการให้เกิดสันติภายนอกเลย...

 Note: เพิ่มเติม

สภาวะการณ์เบียดเบียนที่เกิดขึ้น มักมาในรูปของอารมณ์ นั่นคือ การปล่อยตนล่องลอยไปตามอารมณ์ที่ปรากฏขึ้นในจิตใจของเรา ... ตัวที่เป็นผู้เสพทางอารมณ์นั้นมักเป็น "จิตใจ" ... และโดยส่วนใหญ่ ก็มักเป็นอารมณ์ทางลบ... เหนี่ยวนำสู่สภาวะก่อตัวหรือก่อรูป เป็นพลังงานด้านลบเกิดขึ้น และพร้อมที่จะสาดใส่บุคคลอื่น...ผ่านทางน้ำเสียง ท่าทาง และรัศมีกาย หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็น "สภาวะแห่งการถูกคุกคามทางอารมณ์" เกิดขึ้น...

.........................................