เยี่ยมยอด ลึกซึ้ง ใน ความคิด และนอกเหนือความคิด ครับ

มองโลกในแง่ดีจังเลยค่ะ ..เห็นด้วย  เราไม่เห็นจะต้องรีบเร่งในชีวิตมากมายเลยนิ บางทีรีบมากก็ลืมมองหาสิ่งสวยงามข้างทาง.. ถึงปลายทางเร็วไป อาจเสียดายก็ได้ ..

• แวะมาเยี่ยมคนชอบออกกำลังกายครับ
• แนะนำอ่านเรื่องของคนชอบวิ่ง  อิอิ

• โทษครับอาจารย์เปลี่ยนรูปแล้วจำไม่ได้  อิอิ

พี่แก้วอยู่ มข มานานมาก แต่ไม่ค่อยได้เดิน ไม่ค่อยได้วิ่ง

ตอนนี้ออกมาอยู่นอก มข แล้ว ได้แต่ขี่จักรยานไปซื้อกับข้าวหน้าหมู่บ้าน

ตอนนี้วิ่งไม่ไหว ได้แต่โยคะ หน้าบ้านค่ะ

^__^

อยู่ที่นี่ ได้จักรยานมาอันนึง ปั่นได้วันสองวัน เหนื่อยมาก แถวๆ นี้เป็นเนินสูงมั่กๆ จริงๆ ถ้าปั่นทุกวันคงแข็งแรง

สวัสดีค่ะน้องกะปุ๋ม

อยู่ในกรุงเทพก็แย่อย่างตรงที่ขี่จักรยานก็อันตรายมาก ถ้าอยากจะเดินหรือวิ่งที่อากาศดีๆ หน่อยก็ต้องไปสวนสาธารณะ.. แต่ก็ยังดีที่มีที่ให้ไปเดินชมสวนรับอากาศดีๆ บ้างค่ะ

เรื่องการใช้ชีวิตช้าลง พี่ก็ได้เริ่มปฏิบัติแล้ว พอเจริญสติแล้วจะเห็นเลยว่าชีิวิตมันช้าลงเอง ไม่ค่อยโดดตามสังคมหรือกระแสนิยมต่างๆแล้ว ดีมากเลยค่ะ พอมาอ่านที่น้องกะปุ๋มเขียน ก็รู้สึกว่ามีคนรู้สึกแบบเดียวกับเรา ทำให้รู้สึกดีมากค่ะ ^ ^

สวัสดีค่ะ น้องกะปุ๋ม

• ป้าแดง ก็ชอบเดินค่ะ จักรยานก็ชอบ แต่ตอนนี้จักรยานที่มีก็แก่มากแล้ว ยังไม่มี กะตังค์ซื้อใหม่เลยค่ะ
• จักรยานแบบน้องกะปุ๋ม เท่ห์ดี แต่คงไม่เข้ากับป้าแดง ซักเท่าไรค่ะ
• ขอบคุณมากค่ะ อ่านบันทึกนี้แล้วมีความสุขค่ะ

แวะเข้ามาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ

ได้ข้อคิดดีๆกลับไปทุกครั้ง ... ทุกวันนี้พยายามใช้ชีวิตช้าลง

อย่างที่คุณกะปุ๋มบอก รู้สึกดี ค่ะ คงเป็นอย่างที่ครูเอ บอกนะคะ

เราถึงจุดหมายช้าไปนิดหนึ่ง แต่เราได้ความสุขเพิ่มมามากมาย

ในระหว่างทางเดินนั้น .... คงยึดแนวทาง เช่นนี้ ... ต่อไปเรื่อยๆ

ดีใจจังเลยค่ะ...ที่มีแนวร่วมมากมายเข้ามาพูดคุยกันในเรื่องนี้

....

อยากจะพูดคุยอย่างละเมียดละไมไปทีละคน แต่...กะปุ๋มพิจารณาว่าอย่างนี้นั้นดีแล้ว ไม่พูดหากแต่ยิ่งเข้าใจในกันและกัน... จึงขอยกมือแทรกตัวเข้ามาพูดคุยต่อจาก P'niche แล้วกันนะคะ

จริงๆ แล้วเวลาที่มาอยู่ที่บ้านพักที่ขอนแก่น...กะปุ๋มไม่มีจักรยานแล้วค่ะ มีคันเก่าๆ คันหนึ่ง...เป็นคันที่รวมความรักค่ะ เป็นคันที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อสิบปีก่อน ที่เพื่อนที่ดีที่รักที่สุดคนหนึ่งซื้อให้ไว้ใช้ตอนเรียน ป.โทจิตวิทยาที่มหาวิทยาลัยขอนแก่นนี่แหละค่ะ ...

เมื่อจักรยานคันนี้เขาแก่ตัวลง คุณแม่ก็เพียรนำไปซ่อมให้เมื่อเวลากลับบ้านที่ยโสธร... จนเมื่อสองปีก่อนนำเขากลับมาใช้ที่ขอนแก่นอีกครั้ง... ใช้ไปใช้มา...เจอรุ่นน้องที่มีความลำบากมากกว่า ... ลำบากต่อการที่ต้องพึ่งพาตัวเอง และการต่อสู้ภายในจิตใจ ในท่ามกลางความโดดเดี่ยว ที่มองไปรอบด้านไม่มีใคร กะปุ๋มก็เลยตัดสินใจยกจักรยานคันนี้ให้เธอไป และบอกกับเธอว่า "จักรยานคันนี้" จะทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น และสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง แม้จะอยู่คนเดียวก็ตาม... แต่ขออย่างเดียวว่าขอให้เธอปั่นจักรยานคันนี้...ทุกวัน...

...

และทุกวันนี้... บ่อยครั้งที่ดิฉันได้แอบเห็นรุ่นน้องคนนี้ ปั่นจักรยานไปตามซอกซอยต่างๆ ในมหาวิทยาลัย... เพียงแค่นี้ก็รู้สึกมีความสุขแล้วค่ะ

(^_______^)

ปล. จักรยานในภาพนั้นเป็นของคนอื่นค่ะ...กะปุ๋มเพียงขอยืมปั่นเท่านั้นค่ะ...ตอนนี้เดินค่ะ...เดินมากขึ้น

มาชมชาวจักรยานด้วยกันครับผม

โห...วันหลังขอไปออกทริปด้วยหน่อยนะคะคุณ นายนะ

ตอนนี้ใช้คันนี้ค่ะ