ทุกๆ ครั้งได้ทำอะไรลงไปในวิถีของชีวิตสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าจะขาดไม่ได้เลยคือ การถอดบทเรียนกับตนเอง ... ข้าพเจ้าจำได้ว่าในวันที่ 9 พฤษภาคม ขณะขับรถตรงดิ่งไปที่อาคาร 19 ชั้น ชั้น 8 นั้น ...เกิดคำถามมากมายกับตนเอง คำถามหนึ่งที่วนไปมาในความคิดของข้าพเจ้า ก็คือ

งานนี้คุณค่าอยู่ตรงไหน?

การไปร่วมครั้งนี้ หัวใจของข้าพเจ้านำไปเป็นเพียงแค่ผู้มีส่วนร่วมแบบน้อยนิดก็ว่าได้ เพราะไปจวนเวลาจะเลิกแล้ว แต่ข้าพเจ้าก็ตั้งใจไปมาก เพราะเป็นกิจกรรมที่ดี ที่ไม่ได้เป็นเพียงแค่การทำจิตอาสาเท่านั้น แต่เป็นการถักทอหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์ที่มนุษย์ด้วยกันพึงกระทำต่อกัน

ข้าพเจ้าไปถึงก็ไม่รอช้า กระโจนค้นหาผู้ริเริ่ม...ต้นคิด จนได้ทราบเรื่องมาว่า "พี่ไก่ - ประกาย" กับน้องพอลล่าได้เกริ่นเรื่องนี้กันมานาน และมีการเตรียมการกันแบบเรียบง่ายมาก (ในความเรียบง่ายกลับดูยิ่งใหญ่) ในการเข้าร่วมกิจกรรมจิตอาสาในหลายๆ ครั้งในชีวิต ปรากฏการณ์หนึ่งสำหรับข้าพเจ้าที่ได้เกิดการเรียนรู้ คือ ความปิติสุขและการซึมซับ ผู้ที่ได้ลงมือทำจะนั่งอิ่มเอมใจในความตั้งใจในสิ่งที่ทำนั้น

หลายครั้งข้าพเจ้าและกลุ่มเพื่อน - กัลยาณมิตร... ที่เราได้มานั่งล้อมวงคุยกัน ว่าอะไรที่ผลักดันให้เราได้ทำ ...คำตอบก็คือ เรามองเห็นว่าตัวเรานั้นมีประโยชน์และสามารถทำได้ จำได้ครั้งหนึ่งตอนเหตุการณ์นากีส - พี่อุ้มเป็นหนึ่งในทีมที่เข้าร่วม เธอไม่รอช้าที่จะละวางงานตรงหน้า แต่ไปร่วมตรงนั้น เธอบอกกับทุกคนว่า เธอไม่มีภาระอะไรที่ต้องห่วงและเธอพร้อมกว่าเพื่อนที่จะลงไปในทีมแรก...

พี่อุ้มเป็นพยาบาล...ที่เคยเรียนร่วมกันที่จุฬา...

และวันสานฝันนี้ ก็เป็นอีกกลุ่มที่ลุกขึ้นมาชวนน้องพี่ร่วมทำความดี "พยาบาล" เป็นการถอดหมวกแบบที่ยังสวมหมวกอยู่ในจิตวิญญาณ ข้าพเจ้าชอบประโยคหนึ่งของคุณแผ่นดินที่ว่า

แต่ทั้งปวงนั้น (วันนี้) ต้องยกเครดิตในทีมพี่แก้ว, พี่แดง, พี่ไก่ ฯลฯ สายลม และยิ่ง "พลอล่า" ด้วยแล้ว ต้องน้อมเคารพอย่างสุดซึ้งครับ

จากความเห็นที่ 6 ในบันทึก http://gotoknow.org/blog/pandin/260182?page=1

หลายๆ คนที่ทำงานจิตอาสา ... ที่ข้าพเจ้ารู้จักนั้นจะมีลักษณะร่วมที่คล้ายกันอย่างหนึ่งคือ ความละออกจากชื่อเสียงที่ต้องการได้รับ ในงานสานฝันเด็กป่วยนี้ ข้าพเจ้าเองก็ได้เห็นคุณลักษณะเหล่านี้จากทุกคน ความสุข ความเมตตา กรุณาและการแบ่งปัน เป็นพลังที่ตลบอบอวล สำหรับข้าพเจ้ารู้สึก "มีค่า" มาก

และยิ่งเมื่อมาเห็นว่า...

จากการงานเหล่านี้ได้ร่วมกันถอดบทเรียน และบทเรียนหนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจ คือ บทเรียนของน้องนา และพี่แดงที่เขียนถึงน้องทิพย์ และอีกหลายๆ ท่านอันเป็นการถอดบทเรียนที่ตนเองได้เรียนรู้จากการร่วมกิจกรรมครั้งนี้

คลิกเข้าไปดูที่ จิตอาสา จิตอาสาโกทูโน จิตอาสาgotoknow สานฝันเด็กป่วย

ปรากฏการณ์ที่ได้พบคือ...การที่ไม่ได้มีใครตั้งตนเป็นเจ้าของ แต่หากเปิดประตูใจร่วมเป็นเจ้าภาพร่วมกัน ดังนั้นเพียงแค่ความคิดสองคนที่เริ่มคิดและแตกหน่อร่วมกันสานฝันทำสิ่งดีดี ไม่ว่าจะพี่แก้ว พี่แดง พี่ไก่กัญญา พี่กระติก พี่สุธีรา พี่เกษ น้องนา-กล้วยแขก คุณแบ๊งค์ สายลมและผองเพื่อน คุณแผ่นดินและทีมงาน อ.แอนและนิสิต และคุณเอื้อใจดีอย่างคุณพี่ชูศรีและ อ.หมอ JJ รวมถึงพี่แขกแม้วันนั้นเป็นผู้ตรวจการแต่ก็แวะมาร่วมให้กำลังใจ และอีกมากมายที่ข้าพเจ้าไม่อาจสามารถบอกกล่าวได้ทั้งหมด รวมถึงบุคลากรที่หอผู้ป่วยที่อาจจะต้องดูเหนื่อยกว่าปกติแต่ข้าพเจ้ามองว่าเป็นความเหนื่อยที่มีความสุข

คุณค่าสำหรับข้าพเจ้า...

ข้าพเจ้ามองตนเองในฐานะของผู้ไปร่วมให้กำลังใจ capture หรืออาจเรียกว่าสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วมจะเหมาะกว่า "ข้าพเจ้าได้เห็นพลังของคนหน้างานที่ละวางงานตรงหน้าและมาช่วยกัน" เป็นลักษณะของความเมตตาและกรุณา... และที่เห็นเพิ่มเติมขึ้นได้เห็นการแสดงถึงความยินดีชื่นชมจากคนร่วมนอกที่ไม่ได้มาร่วม แต่ได้แสดงมุฑิตาจิตต่อกันและกัน

นี่แหละสังคมแห่งการเป็นให้ด้วยจิตใจอย่างแท้ และมีมากในคนไทย

AAR สำหรับตนเอง

๙ พฤษภาคม ๒๕๕๒

 ------------------------------------------------------