เมื่อวานเป็นวันที่ข้าพเจ้าอ้อยอิ่งอยู่ที่บ้านที่ขอนแก่น ...
เดิมทีตั้งใจว่าจะขับรถกลับมาที่ "พักพิง ณ ยโสธร" ด้วยเหตุอันใดไม่ทราบเหมือนเป็นการรอคอยว่าจะได้เจอใครคนหนึ่ง ช่วงเช้าข้าพเจ้ามีการทำกระบวนการ "นำพาในเรื่องการถอดบทเรียน" ที่คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น... ช่วงบ่ายไปเตร่ที่ร้านตะวันทอง เป็นการดำเนินวิถีชีวิตไปเรื่อย...
พอตกตอนเย็น...ด้วยความที่ขี้เกียจถือโทรศัพท์ไปด้วย กรอปกับแบตเตอรี่หมด จึงทิ้งไว้ที่บ้านและออกไปข้างนอกกับพี่อ้อม และ ดร.แหม่ม.. กลับมาอีกทีเสียบชาร์ทโทรศัพท์ไว้ ปรากฏว่ามีข้อความแสดงผล...ว่ามีผู้โทรเข้ามาเกือบสิบสายจากหลายๆ คน... ยังไม่ทันได้โทรกลับ น้องตาล-หมอเอกพยายามโทรมาอีกครั้ง
"อาจารย์กะปุ๋ม ทราบ...ข่าวพี่นกหรือยัง"...
นั่นน่ะ ทำให้ข้าพเจ้าแน่ใจทันทีว่า "เวลาของพี่นกมาถึงแล้ว...เวลาแห่งการละร่างกายนี้"
เมื่อทราบรายละเอียด...ว่าพี่นกนั้นอยู่ที่ห้องชันสูตร...ข้าพเจ้ารีบขับรถออกจากบ้านอีกครั้ง ไม่ถึงสิบนาที ก็ไปถึงห้องชันสูตรศพ คณะแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ... อ.หมอกำลังทำหน้าที่ชันสูตร...มีผู้รักและห่วงใยพี่นกนั่งรออยู่สองสามท่าน พร้อมลูกสาวคนเล็กของพี่นก...
รถยนต์ประสบอุบัติเหตุ...เลยหน้ามหาวิทยาลัยไปไม่ไกลนัก...พี่นกกำลังมุ่งหน้าไป จ.อุดรธานี...
พี่นก....เป็นศิษย์ที่ได้รับการฝึกพัฒนาจิตจากข้าพเจ้า ด้วยบุญหนุนนำพาให้ได้มาเจอกัน ถือได้ว่าเป็นศิษย์ที่ข้าพเจ้าชื่นชมมาก "ความศรัทธาในพระพุทธศาสนา และหนทางแห่งการปฏิบัติภาวนา ทำให้พี่นกไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคและหนทางที่ไม่เอื้ออำนวยให้ผู้หญิงคนหนึ่งฝึกฝนได้ แต่พี่นกก็เพียรพยายาม หากว่ามีโอกาสใดที่ทำให้นำมาที่วัดได้ พี่นกจะไม่ละทิ้งโอกาส..."
ด้วยห้วงแห่งวาระสุดท้าย...
พี่นกได้ทำหน้าที่...แห่งความของผู้เป็นแม่...เป็นลูก... เป็นศิษย์ เป็นภรรยา และเป็นพี่ๆ น้องๆ ของทุกคนได้อย่างเต็มที่ เสมือนกับว่านี่เป็นการทำให้ถึงที่สุดดั่งว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก... โอกาสที่มีพี่นกจะนำพาน้องสาว ลูกสาว...มาคลุกคลีกับข้าพเจ้าอยู่เนือง ๆแม้บางครั้งมาไม่ได้ ก็ส่งและสนับสนุนให้น้องๆ ได้เข้ามาหา อ.กะปุ๋ม
ความดีงาม...ที่พยายามทำ
ความงดงาม...ในจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่ง...ต่อเจตนาอันมุ่งมั่นและศรัทธาต่อหนทางการภาวนา... ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของข้าพเจ้า
"สมาชิกรุ่นริเริ่ม สุนทรียโสเหร่...ขาดไปหนึ่งคน"
แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่า "ดวงจิตดวงใจของพี่นก"...จะมุ่งไปในเส้นทางอันงดงาม
เมื่อ...เจ้าหน้าที่เคลื่อนร่างพี่นกออกมาพร้อมนำกลับบ้านที่ยโสธร...เสียงร่ำไห้ ด้วยความอาลัย ข้าพเจ้ายืนจับมือพี่แดงผู้เป็นทั้งเพื่อนพี่ที่สนิทกันกับพี่นก... "เราได้ร่วมก้นภาวนาส่งดวงจิตดวงใจ"...พี่นก นอนหลับตา สภาพเหมือนกับขอหลับพักร่างนี้
ดวงจิตดวงใจนี้...ที่ศรัทธาต่อเส้นทางแห่งอริยมรรค
ข้าพเจ้าเชื่อว่า...พี่นก...ได้ก้าวเดินมาและพร้อมจะก้าวเดินต่อไป จนหมดสิ้นหนทางที่ไม่ต้องก้าวเดินอีกต่อไปแล้ว...
๒๗ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๒
ขอให้ดวงจิตของพี่นกไปสู่สุคติด้วยเถิด
ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวของคุณนกด้วย
ได้อ่านงานของเธอผ่านตาบ้างเป็นผู้ที่ตั้งใจปฏิบัติภาวนาน่าชื่นชม
เจริญพร
"รู้สึกใจหายกับข่าวนี้" ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ขอให้ดวงวิญญาณพี่นก ไปสู่สุคตินะคะ...
พี่กะปุ๋มคะ
พอลล่า.................ตกใจมากเลยค่ะพี่
ขอให้พี่สาว พี่นก จงไปสู่สุคติด้วยค่ะ
ขอให้ความดีที่พี่นกได้สะสมมา..จงนำพาพี่นกไปสู่สุคติค่ะ
รู้สึกใจหาย...ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวน้องนกด้วยนะคะ
ขอให้ดวงวิญญาณสู่สุขคติเด้วยเถิด
ร่วมแสดงความเสียใจกับครอบครัวของคุณ Giant Bird ด้วยค่ะ
มาร่วมไว้อาลัยด้วยครับ
สวัสดีค่ะ
น้อมใจส่งดวงวิญญาณคุณนกไปสู่สุขคติด้วยเทอญ
ดร.กะปู๋ม
พี่ก็ตกใจมากเลย เมื่อวานเย็น ยังไม่ได้กลับบ้าน พี่ได้ยินแม่ข่ายเรียกทีมกู้ชีพออก ว.40 เป็นอุบัติเหตุ ต้องเป็นรายนั้นแน่ ๆ ทีมกู้ชีพพี่ออกไปรับ ณ จุดเกิดเหตุ ทีมบอกมี 2 คน มีรายหนึ่งทีมช่วยกู้ชีพกันอย่างเต็มที่ CPR ตลอดทาง น้องบอกเหตุการณ์รุนแรงมาก
รู้สึกใจหาย...ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวน้องนกด้วยนะคะ
ขอให้ดวงวิญญาณสู่สุขคติด้วยเทอญฯ
พี่อ่านบันทึกกะปุ๋ม พี่ยังมองหน้าน้องนก ..
รู้สึกว่า..หน้าตาน้องนกสะดุดตา ในความเรียบง่าย
ขอให้น้องไปสู่สุขคติด้วยนะคะ
ร่วมไว้อาลัยแด่เพื่อนผู้จากไปค่ะ...ขอเพื่อนไซเบอร์ร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้สู่สุขคติค่ะ..
ร่วมแสดงความเสียใจกับครอบครัวของคุณนก
ขอให้ดวงวิญญาณสู่สุขคติ ณ สัมปรายภพ ด้วยเทอญ
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
ขอแสดงความเสียใจและร่วมไวอาลัยด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอไว้อาลัยให้น้องนกค่ะ
อาลัยพี่นกอย่างสุดซึ้ง รู้จักพี่นกมานานแต่ไม่รู้มาก่อนว่าเย็นวันนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุยกัน พี่นกกล่าวลาโดยข้าพเจ้าไม่รู้มาก่อน แต่อย่างไรก็ตามเชื่อว่ากรรมดีที่พี่ได้ทำจะทำให้พี่นกไปสู่สัมปรายภพ จะรำลึกถึงพี่สาวคนนี้เสมอ
ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ
ข้อความข้างต้นแม้่ไม่มากนัก ดังที่ อ.ดร.กระปุ๋มและสมาชิกบันทึกให้ได้อ่าน รับรู้ได้ว่า ผู้ที่จากไปครั้งนี้ได้สร้างคุณค่าไว้มากมาย ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ และขอให้ผู้ที่จากไปสู่สุขคติเทอญ...
หากว่าเราน้อมรับเรื่องการตายและการจากไป...คือ ความเบิกบานแล้วล่ะก็
เราจะทำหน้าที่สุดท้ายที่พึงกระทำต่อกันได้ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...
เมื่อวาน...
บ่ายๆ ข้าพเจ้าเดินทางไปถึงบ้านพี่นก...สมาชิกสุนทรียโสเหร่พร้อมหน้า การอยู่กับลมหายใจเข้าและออกจะทำให้ "ดวงจิต" นี้เบิกบาน ดั่งเช่นน้องสาว "หมอดาว" ที่นำพาน้องแพน...อยู่กับลมหายใจ น้องแพนบอกว่า "แพนภาวนาให้แม่ตลอดเลยค่ะ" ดวงจิตของน้องแพนเบิกบานมาก
หมอเอกและน้องตาลเป็นผู้อาสาต้อนรับขับสู้...เป็นอย่างดี
พระอาจารย์ต้อ "ผู้นำพา" ... มาถึงงานหลังข้าพเจ้านิดหน่อย นำมาซึ่งขวัญและกำลังใจของลูกศิษย์และเครือญาติ ทราบจากน้องดาวว่า "พระท่านเลขาจากวัดหนองป่าพง" กำลังเดินทางมาและนำหนังสือมาแจกเพื่อเป็นวิทยาทานในงานนี้ด้วย
การจากนี้เป็นการจากเพียงร่างกายของพี่นก...
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...ทำให้บรรยากาศแห่งความเศร้านี้จางลงไปได้บ้าง
หมอดาวบอกว่า "การมาของพระอาจารย์และพี่กะปุ๋มทำให้ดวงจิตของทุกคนคลายความเศร้าหมองลงไป"... อืม ...มันก็น่าจะเป็นการดีนะ หากว่าเราได้มองเรื่องของความตายเป็นเพียงหน้าที่สุดท้ายที่เราต้องทำ
คุณยาย ผู้ซึ่งเป็นคุณแม่ของพี่นก...นั่งอยู่พร้อมน้องนิ่ม น้องสะใภ้พี่นกที่นำพาพี่นกมากราบคุณยายโก ...ที่วัด ในค่ำคืนครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน... หลังจากที่คุณแม่ได้นำความรู้ตัวกลับมาที่ลมหายใจ... "ภาวนาพุทธ-โธ"... ใบหน้าอันเศร้าหมองจางเลือนไป...
กำลังใจและการนำทางเป็นสิ่งสำคัญ...
ข้าพเจ้าได้รับการติดต่อจากพระกัลยาณมิตร ผู้ซึ่งเป็นบุคคลที่พี่นกนับถือและกล่าวถึงท่านในครั้งที่มาเยือนข้าพเจ้า ณ ที่พักพิงแห่งผืนแผ่นดินพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ท่านเมตตาจะมานำพาดวงจิตดวงใจของพี่นกให้ได้รับการฟังธรรมะจากองค์พระแม่ครูบาอาจารย์หากว่าครอบครัวพี่นกอนุญาต...
การจากครั้งนี้...เป็นเพียงการจากร่างกายนี้เท่านั้น
แต่ในดวงจิตดวงใจของทุกคนพี่นก...ยังอยู่พร้อมด้วยจิตแห่งความเบิกบาน...ที่เราพร้อม "ภาวนา" ให้กับพี่นก
สวัสดีค่ะ
เพิ่งเห็นบันทึกนี้ค่ะ อ่านแล้วต้องอ่านซ้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้อ่านผิด
อ่านจบแล้วพิจารณาอยู่สักพัก จึงเขียนความเห็นนี้ได้
ความตาย เป็นปลายทางที่ทุกคนต้องพบ
คุณนกอยู่บนโลกอย่างผู้ตื่น
เชื่อว่าโลกของคุณนก สว่างไสวเสมอค่ะ
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณนกด้วยค่ะ
แม้ว่าเราจะไม่เคยคุยกัน แต่จากบันทึกที่ผ่านมาย่อมแสดงว่าคุณนก เป็นกัลยาณมิตรสำหรับทุกคน
ขอคุณนก จงรับรู้ว่ามีคนรักคุณนก มากมายเหลือเกิน
ขอร่วมไว้อาลัยให้กับพี่นก Giant bird ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
ขอให้ดวงวิญญาณของ คุณนก จงสงบสุข..อย่าได้ห่วงใย หรือ กังวล ต่อสิ่งใด ๆ..ถ้ามีทุกข์ก็ขอให้พ้นทุกข์..ถ้ามีสุข ก็ขอให้สุขยิ่ง ๆ ขึ้น
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวพี่นกด้วยค่ะ
*-* สวัสดีค่ะ
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัว พี่ Giant bird ด้วยค่ะ
ขอไว้อาลัยพี่นกด้วยครับ เพิ่งแซวพี่นกว่าทำไมเปลี่ยนชื่อ อยากนำพวงหรีดไปวางในนาม gotoknow และ UsablaLabs ติดต่อใครได้บ้างครับน้องกะปุ๋ม
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
พี่แอ๊ด - ขจิต
อ่านบันทึกพี่ปุ๋มก่อนหน้านี้ก็รู้สึกแปลกใจ ว่าเป็นพี่นกท่านไหน
แต่พออ่านมาถึงบันทึกนี้ หนูถึงเข้าใจ
ขอให้พี่นก ไปสู่สุคตินะคะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
เมื่อวันเสาร์ อ่านบันทึกนี้ จบ ได้แต่นิ่งไป 2 วัน
..
พอเข้ามาเขียนอาลัยพี่นก อ.ขจิตโทรหาเรื่องพวงหรีด เลยคุยกันว่า จะทำบุญให้พี่นก แต่คงใกล้ปีใหม่
..
ร่วมอาลัยครับ
ขอร่วมไว้อาลัยคนดีอีกคนค่ะ
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของ Giant Bird ค่ะ
เสียใจด้วยนะครับ
มาเยี่ยม...
มาตามเส้นทางที่ คุณณัฐรดา ได้ฝากเอาไว้...
...ด้วยกุศลเจตนาที่เธอได้สร้างไว้จงเป็นปัจจัยส่งดวงวิญญาณเธอไปสู่ทางสะอาด สว่าง สงบนะครับผม...
อาลัย "ไจแอน เบิร์ด"
กะปุ๋มครับ จะฌาปนกิจที่วัดไหนครับ
ขอแสดงความอาลัย Giant Bird ด้วยคนคะ
กำหนด...ฌาปนกิจพี่นก
ณ วัดคำเขื่อนแก้ว...อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร
วันพฤหัสบดีที่ 3 ธันวาคม พ.ศ.2552 ค่ะ
...
สำหรับเงินบริจาคในการทำบุญให้พี่นกที่มีการถามไถ่จากเหล่ากัลยาณมิตร GotoKnow นั้น มะปราง...แจ้งมาว่าให้โอนเข้าบัญชีของพี่ครอบครัวพี่นก...ค่ะ
ตอนนี้กำลังรอเลขที่บัญชีเพื่อส่งต่อให้มะปรางค่ะ...
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของคุณ Giant Bird ด้วยค่ะ
ขอให้ดวงวิญญาณสู่สุขคติค่ะ
เป็นข่าวเศร้ามาก ของแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
"""""หนูได้อ่านบันทึกของน้านกแล้วยิ่งทำให้คิดถึง....
ขอบคุณน้านกมากนะคะสำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้หนูและทุกๆคน...""""
ครบรอบสองปีของการจากไปของพี่สาว...
และคุณงามความดีที่เหลือรอยผ่านเรื่องราวและชีวิต...
...
ใกล้ครบวันฌาปนกิจเรือนร่างที่เก็บไว้ ตามกำหนดคาดว่าสามปี เท่าที่ทราบข่าวคงไม่ถึงสามปีเต็ม น่าจะขุดเรือนร่างพี่นกมาทำพิธีให้เรียบร้อย...
...
"ความอาลัยจึงยึดร่าง...
คราเมื่ออาลัยหมด...ความยึดนั้นก็หมดไป...
นี่คือ อนิจจา...
พี่นกยังคงสอนคนใกล้ชิดจนถึง ณ วินาทีนี้..."
...
๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔