หัวใจที่แห้งผากของคนทำงาน... "เครียด สาดทุกข์ แก่งแย่ง แข่งขันกันเอาดี ชิงเด่น"

เหล่านี้มาจาก "หัวใจ" ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และความขาดหายไปของความรักที่มีต่อตนเอง ... ความอิ่มเอิมใจที่ไม่เคยสัมผัสว่าเป็นเช่นไร... ทำให้ผู้คนต่างดิ้นรนออกจาก "บ่วง" ที่บีบคั้นตนด้วยอารมณ์ ความรู้สึก นึกคิด...ต่างๆ มากมาย...

การกอดอยู่กับ "ลาภ - ยศ - สรรเสริญ" จนลืมที่จะเยียวยาตนเอง และหมั่นรดน้ำพรวนดินให้ "หัวใจ" ตนเองได้พอมีน้ำหล่อเลี้ยงใจ เพื่อให้การที่ยังมีโอกาสหายใจอยู่นี้ พอมีสุข ... สุขแบบเล็กๆ ที่ไม่ต้องยิ่งใหญ่อะไรมากมาย... เป็นสุขที่พอให้หลับ และตื่น อย่างมีพลังที่เหนี่ยวนำให้เราสามารถขลุกอยู่กับปัญหาและอุปสรรคของชีวิตไปได้...

สังเกตไหมคะว่า...

เราหลายคนมักกอด...กฏเกณฑ์และเงื่อนไขต่างๆ มากมายให้กับตนเอง จนลืมความแง่งามอย่างง่ายๆ ของวิถี "ชีวิต" และคอยวิ่งออกไปไขว้คว้าจากภายนอก "กลุ่มชนและผองพื่อน" อย่างกระแทกกระทั้นทางอารมณ์..

ภาระแห่งการงานที่หนัก...เป็นสภาวะที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เราสามารถน้อมนำเราให้อยู่กับสภาวะต่างๆ เหล่านี้ได้... ด้วย "ความตั้งใจ" เพื่ออยู่ อยู่อย่างใจเบาเบาด้วยลมหายใจ ค่อยคิด ค่อยค้นหา...สาเหตุแห่งความทุกข์และปัญหาต่างๆ ในการงานนั้นด้วยตนเอง ดึงตนเองออกมาจากอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดทางลบ...

"สัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิต" มากขึ้น ไม่ละเลยต่อกัน

แม้ว่าในบางคนเมล็ดพันธุ์...ที่ดี  จะดูเหี่ยวไปหน่อย แต่ให้ช่วยเขาบ่มเพาะหรืออาจแบ่งปันเมล็ดพันธุ์ใหม่ๆ ที่ดีดีที่มีความสุขให้เขาไปบ้าง... อย่างน้อยละ "ไม่โกรธ ไม่ด่า ไม่ต่อว่า ไม่ชิงชันกันและกัน"... ปฏิบัติต่องานอันเป็นบุคคลด้วย "หัวใจ"... มองให้ลึกและซึ้งลงไปในใจเราและเขา...ให้ได้ว่า "เขามีความแง่งามอะไรบ้าง" อย่างน้อยความแง่งามที่เขามีก็พอช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจเราได้บ้าง...แม้ว่า ความแง่งามของเขาจะเคยมีมานานแสนนานก็ตาม

เมื่อไรก็ตามที่เรานำพาเรา...ไปตามมรรควิธีนี้แล้ว..ล่ะก็

ความเบื่อหน่าย และทุกข์ท้อจาก..การงานจะเบาบางลง ...

เมื่อไร เมื่อไร เราก็สามารถก้าวเข้าไปสู่...สถานที่ทำงานของเราได้ด้วยใจที่เบิกบาน ด้วยลมหายใจเบาเบาที่เรามีอยู่อย่างรู้ตัว...ตลอดเวลา  ละวางกฏเกณฑ์ที่ว่าต้องเลิศและสมบูรณ์แบบลงไปบ้าง หายใจเขาลึกๆ ยาวๆ ... สักพักและปล่อยลมหายใจนี้ให้เป็นไปตามธรรมชาติอย่างรู้ตัว... พาตนเองไปสู่อิสระอันรัดตรึงใจที่มีมานาน...ให้คลายลง

เติมและชะโลมน้ำ...แห่งความสุข สุขแบบเล็กๆ นี้หล่อเลี้ยงใจเราไป...

อย่างน้อยเวลาที่มีและดำรงอยู่...จะเปี่ยมไปด้วยคุณค่ามากยิ่งขึ้น

ต้นไม้ใหญ่ที่ดูเหมือนแห้งผาก แต่ยังพอมีใบเขียวแซมอยู่บ้างเล็กน้อย

แม้อยู่ใกล้น้ำ ... แต่ก็ยังเลี่ยงไม่ได้ต่อสภาวะบีบคั้นทาง "ธรรมชาติ"

แต่ต้นไม้นี้ก็ไม่ได้ยอมแพ้...ยังพอพยุง "ตน"

เพียงเพื่อดำรงอยู่และหล่อเลี้ยงตน

ต่อ "การให้ชีวิต"  ณ ปัจจุบัน

----------------------------