ดาวลูกเป็ด..ขอเขียนเรื่องตัวเองมั่งเล่าว่ามาทำอะไรที่นี่...มี 5 บล็อกซุกซ่อนอยู่ด้วยนะคะ...หาเจอมั้ย? ไม่ยากค่ะ
ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆ ว่า
อบรมแต่ละครั้ง ได้อะไร นำมาใช้ประโยชน์มากขึ้นไหม อย่างล่าสุด
ฉันถามตัวเองว่าได้อะไรจากการเข้าสัมมนาเชิงปฏิบัติการ “Service Quality”
เมื่อหอสมุด มช. ลุกขึ้นมาจะทำ Service Blueprint หรือ พิมพ์เขียว...
เมื่อผู้บริหารของฉันท่านมองการณ์ไกล
ส่วนมากจะเริ่มต้นที่กิจกรรมเพื่อพัฒนาบุคลากร
แล้วพาไปพัฒนาองค์กรในที่สุด แต่ละก้าวที่เดิน
ฉันหันกลับไปมอง ฉันรู้สึกว่าจากจุดเริ่มต้นของตัวฉันเอง
แต่ละจุดแต่ละเรื่อง ยาก หนักล้วนๆ แต่เมื่อผ่านมาได้แล้ว
ก็ไม่เห็นว่าจะยุ่งและยากไปเกือบจะทุกเรื่อง
เพียงเพราะการทำความเข้าใจ ใช้สมาธิเล็กๆ
และห้ามทิ้งร้างความรู้เหล่านั้นเด็ดขาด
จากความรู้สึกส่วนตัวว่าการเขย่ง ก้าว กระโดด
กระโจนลงในหุบเขาการเรียนรู้นอกห้องเรียนที่ไม่มีการตัดเกรด
ก็สนุกดี คิดตรงนี้ทีไรเห็นภาพ เต่า กระต่าย ไก่
เป็ด...เข้าแถวเรียงหนึ่งเพื่อกระโดดลงไปในบ่อแห่งความสุขที่อยู่อีกมิติหนึ่ง
(เอ้อ...คงจะเพ้อฝันมากไป...)โลกการทำงาน 10-20
ปีของฉันดูแล้วมันไม่ซ้ำซาก จำเจ เหมือนงานของเพื่อนร่วมงานอีก170
ชีวิต ยิ่ง 4-5 ปีมานี้รู้สึกเหมือนได้สูตรผสมที่ลงตัวมากยิ่งขึ้น
คงตัดแรงกระทบกดดันบางอย่างออกไป (เงินเดือน ผลตอบแทนพิเศษ)
แล้วได้ปรัชญาการทำงานใหม่ ๆ อย่าง “เราทำเราได้” “ไม่ทำไม่รู้” “คิดบวกเข้าไว้”
... วันนี้ขอเล่าเรื่องตัวเองบ้างค่ะส่วนเรื่องงาน
เล่าทีหลังนะคะ (อิอิ แต่ก็ขอเล่าที่นี่!) แหม! คุณคะ
มีอะไรอยากทำอยากคิด เขียน เยอะแยะเลยค่ะ
เหมือนเครื่องยนต์สตาร์ทติดแล้ว ดับไม่ได้ค่ะ (ดับเมื่อไร
ตายไปเลย จริงมั้ยคะ อันนี้ว่าไปเรื่องหัวใจโน่น)
ขอมาแบบสะเปะสะปะดูแล้วกันค่ะ
แน่ะ เป็ดเกี่ยวอะไรกับไอที
(ไม่มีไอทีก็ไม่มีวันนี้ค่ะ)
แน่ะ เป็ด! เป็ดอยากเป็นนักเขียน เสียนี่
(ตอนนี้กำลังพิสูจน์ดูว่า
ทำไมบรรดานักเขียนเขาสามารถเขียนเรื่องหลายแนวได้ในช่วงเวลาเดียวกัน
ถ้าเผื่อทำได้ เผื่อว่าเส้นทางชีวิตจะหักเหกับเขาบ้าง เหลืออีก10 ปี
มารอดูกันค่ะ)
แน่ะๆ ทำงานๆ หนักนะ วิชาการก็มาก เลี่ยง
เถียงไม่รับก็ไม่ได้ งั้นทำให้มันสนุก ๆ ซะก็แล้วเรื่อง (หลังๆ มานี่เห็นว่าเพื่อนขอปฏิเสธรับงานกัน
บ้างก็แจ๋ว บ้างก็แห้วค่ะ ส่วนตัวเองก็เป็นคนไม่กล้าพูด
กลัวดอกพิกุลจะร่วงนะคะ
ก็เลยได้แต่มองตาตัวเองในกระจกแล้ว...คอตกแป๊บหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้น
ฮึด สู้ สู้สู้ ค่ะ)
เคยกลั๊วกลัว KM พอมีใบสั่งว่า
ฉันจะเอาเธอมาทำเรื่องนี้ด้วยนะ ตาลายวิ่งถามหาความหมาย
เจอแต่ศัพท์แปลกประหลาด วันนี้บอกว่าใช่ ถูกต้อง
พรุ่งนี้มาบอกว่าไม่ใช่แล้ว เอาแบบนี้ดีกว่า...
(ต่อยอดเมื่อไรจะได้ที่เยี่ยม ที่เจ๋งยิ่งขึ้น)
เป็นอย่างไรคะ บันทึกหน้านี้ เลอะๆ เทอะ
ๆ ความคิดฉันกระจัดกระจายดีจังค่ะ นี่ไงคะส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน
ที่นักวิชาการอาจส่ายหัว ว่า หาสาระหนักๆ ไม่ค่อยเจอ
แต่วันนี้ ณ ที่นี่ 18 พฤษภาคม
2551 Gotoknow เลี้ยงดูฉันจนมีอายุ ห้า เดือนเต็มแล้วค่ะ
ดูภาพสิคะ พัฒนาการเจริญเติบโตของดิฉัน พอไหวๆ นะคะ
แต่ที่นี่มีพี่เลี้ยงเยอะค่ะ โดยเฉพาะน้องสองคนนี้...เลยค่ะ
เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แบเบาะ
...
.... ..... .........
(ดิฉันรักเลขแปดค่ะ
ดิฉันเขียนเรื่องลงตัวพอดีที่เลข 48 ด้วยค่ะ
แต่บันทึกนี้ลำดับที่ 49 นะคะ เก้า
ก้าวหน้าค่ะ)
กัลยาณมิตรท่านหนึ่ง แนะนำว่า ครบ 6 เดือน ก็ต้องทำ SWOT ครับ อิ อิ
หาจุดแข็ง จุดอ่อน
:)
ค่ะ น่าคิดนะคะ...ดิฉันมองไปทางไหนก็พบเห็นแต่...ภาวะคุกคาม แห่งอนาคต
(มหาวิทยาลัยออกนอกระบบ) แต่โอกาสยังเปิดรอเราอยู่...เอ๊..หรือจะเปลี่ยนแปลงเส้นทางเดินชีวิตหลักดีนะคะ...
ก่อนจบบันทึกเรื่อยเปื่อย...กลับไปอ่านย่อหน้าแรก โอ้ว! แย่จริง
เรื่องพิมพ์เขียวหน่วยงาน สัญญาตัวเอง! ยังไม่ได้สรุปลงรู้เพิ่มเติมที่ได้ เลย
แล้วการบ้านที่ถูกจับตัวโยนลงอ่าง(คณะกรรมการ)...ให้ทำร่างพิมพ์เขียวงานบริการของหอสมุด
(หุหุ
ไม่ได้ทำงานบริการเหมือนเจ๊บรรณหรอกนะ)
ที่จะต้องส่งในปลายสัปดาห์นี้อีกล่ะ...หลังปั่นงานลง G2K แล้ว
เห็นทีต้องขอลาหยุดยาว
เพื่อทำงานในอ่าง(ท้า...ทาย)นั้น...ก่อนนะคะ
(ชู้วว์
พี่เดซี่ก็มาฉลองกับเราด้วย...)