ภาพจากบันทึก Safety First - 019 : หลังคารถชนสะพานเชื่อมอาคาร โดย ดร.บัญชา ธนบุญสมบัติ
เมื่อวานก่อนตอนเช้าเจอน้อง นัท ยืนโทรศัพท์ที่ประตูทางเข้าข้างหลัง รพ. ก็หยุดถามว่า มายืนทำอะไรครับน้อง น้อง น้อง น้อง น้อง
แกก็ทำหน้าเซ็งๆ ชี้มือไปที่ มอเตอร์ไซต์ แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ เราก็งงๆ สงสัยมา ยืนใจลอยคอยแฟน พอผ่านเข้ามาถึงทางเข้า เห็นรถน้องนัทที่ประตูข้างมีรอยบุบๆ อ๋อ สงสัยเธอขับรถชนกะมอเตอร์ไซด์ซึ่งเป็นคู่กรณี คันที่เธอชี้ให้ดูนั่นเอง ที่แท้ก็มา ยืนใจลอยคอยประกัน
สงกะสัยน้องนัทกำลังโทรคุยกะประกันฯ พี่ที่ทำงานหลายคนบอกว่า น้องนัทขับรถซิ่ง สังเกตจากเวลาขับสวนกันบนตึกที่ลานจอดรถ รพ. (ไม่คิดว่าสาวๆ สมัยนี้จะขับรถซิ่ง)
พูดถึงรถ ถึงลา ก็ทำให้นึกถึง นศพ. อีกคนหนึ่ง รายนี้เหตุเกิดเพราะความหลงๆ ลืมๆ ลืมยังงัยน่ะเหรอ ก็เธอเล่น คากุญแจรถเก๋ง (ป้ายแดง) เอาไว้ พร้อมสตาร์ทเครื่องเอาไว้ด้วย (เสียงเครื่องยนต์สมัยนี้เงียบสนิท คนขับมีธุระรีบๆ ร้อน จึงไม่ทันได้เอะใจ) ทิ้งกุญแจ คาไว้ในรถเก๋งป้ายแดงประมาณครึ่งวัน รปภ. จึงผ่านไปพบ โทรมาถามที่ สนง. ว่า มี นศพ. ลืมกุญแรถบ้างหรือเปล่า?
ถามไปถามมาก็เจอเจ้าของกุญแจ โอ้ คิดไปไกลเลย นี่ถ้าคุณน้องเธอไปเผลอลืม คีม หรือกรรไกร ไว้ในท้องคนไข้ จะทำอย่างไร?
อีกรายหนึ่งเหตุเกิดวันนี้นี่เอง นศพ. เพิ่งเลิกเรียนวิชา ศัลย์ฯ เสร็จ ก็เดินไปเดินมากันวุ่นวายขวักไขว่ด้วยว่า เป็นคาบสุดท้าย นศพ. คนหนึ่งเดินสวนกับกวิน คงมัวแต่มองหน้ากวินเพลิน ไม่ได้ดูทาง และพื้นคงจะลื่นเพราะแม่บ้านใช้เครื่องขัดพื้น ขัดจนมันวาว นศพ. คนนี้เธอก็ล้มลงไปนั่งกะพื้น
(เสียดาย) ไม่ได้ช่วยประคอง หรือยื่นมือไปดึงเธอขึ้นมาให้ลุกขึ้น กลัวถูกคิดว่าเป็นพวกฉวยโอกาส ได้แต่ถามว่าเป็นอะไรมากมั้ย? ครับน้อง น้อง น้อง น้อง น้อง ไม่เป็นอะไรค่ะ (คงจะอายเราด้วย) เห็นว่าไม่เป็นอะไรมาก เธอยิ้มๆ แล้วก็เดินลุกขึ้น (นายแน่มาก ล้มเองก็ต้องลุกเอง)
อุบัติเหตุจาก การลื่นล้มนี่ก็อันตราย คนสูงอายุต้องระวัง (จำได้ว่าเคยเห็นพยาบาลที่แผนก โสตศอนาสิก ใส่รองเท้ากีฬา ตอนนี้เข้าใจแล้วว่า คุณป้าพยาบาลเธอใส่รองเท้ากีฬา ก็เพื่อกันลื่นล้มในเวลาเดินไปเดินมาในเวลาทำงานนั่นเอง)
อนุสติ
รถรุ่นใหม่ๆ มีระบบนิรภัยป้องกันช่วยเตือนเรา แต่ระบบนิรภัยในใจของเรานั้นต่างหาก ที่เป็นอุปกรณ์นิรภัยที่ดีที่สุด หากติดตั้งไว้มิให้ชำรุดทรุดโทรมหรือหมั่นพิจารณาอยู่เนืองๆ ก่อนที่จะทำกิจการงานใด เราก็ย่อมที่จะไม่พบกับความพลาดผิด หรือผิดพลาดน้อยลง น้องคนที่ลืมกุญแจไว้ในรถ เมื่อเธอทราบว่าเธอลืมกุญแจ และหากว่าไม่มีใครผ่านมาพบเห็น หรือคนที่ผ่านมาพบเห็นเป็นมิจฉาชีพ เธอก็อาจจะได้รับบทเรียนราคาแพง แต่โชคดีที่ไม่มีมิจฉาชีพขับรถเธอออกไป กวินว่าอย่างน้อยๆ น้องเธอก็น่าจะได้อนุสติ และย่อมเกิดการปรับปรุงตัวไม่มากก็น้อย ว่าควรดับเครื่อง ดึงกุญแจออก และล็อครถทุกครั้งที่จอด เชื่อว่าน้องเธอ ก็คงมีความระมัดระวังตนมากขึ้น หันมามองตัวเราเอง กวินเชื่อว่าคนทุกคนคงเคยทำบางสิ่งบางอย่างที่ผิดพลาดมาก่อนด้วยกันทุกคน การใช้ความผิดพลาดในอดีตมาแก้ไขปัจจุบัน นั้นเป็นสิ่งที่สมควรทำ โบราณ ท่านว่าผิดเป็นครู และ คนฉลาดย่อมไม่ทำผิดในเรื่องเดียวกันซ้ำสอง ซ้ำสาม การกระทำผิดถึงแม้นใครๆ จะปลอบประโลม หรือประณามหยามเหยียด สักปานใด ก็คงไม่ทำให้ความผิดพลาดนั้นๆ กลับมาถูกต้องได้ สิ่งที่ผ่านมาแล้ว ก็แล้วกันไป เริ่มต้นใหม่ยังไม่สาย ขอเป็นกำลังใจให้ ผู้ที่พลั้งผิดทุกๆ คนเพื่อการตั้งต้นทำสิ่งที่ถูกต้อง เรื่องบางเรื่อง หากแม้นว่าเราทำผิดพลาดไปแล้ว ใช่ว่าตัวเราเองที่เสียใจ คนรอบข้างเช่นญาติมิตร เพื่อนพ้อง บริวารก็อาจจะพลอยได้รับความเสียใจไปด้วย อนุสติจากความผิดพลาดนี้ มีประโยชน์มากๆ นะครับ กวินกำลังกลับมาหมั่นพิจารณาด้วยใจเบาๆ ดูบ้าง พิจารณาแล้วก็ เกิด การให้อภัย แก่ผู้ พลั้งผิด รวมทั้งให้อภัยตัวเราเองด้วย และคงต้องเริ่มต้นทำในสิ่งที่ถูกต้องเสียที แม้นว่าความถูกต้องบางเรื่อง อาจจะไม่ค่อยถูกใจเรา แต่ก็คงต้องพยายามฝึก พยายามปลง พยายามปล่อยวางบ้างแล้ว ใจที่หนักๆ ก็คงจะเบา ลงกว่านี้ :)
บทกวี ยืนถนัดไฉน แต่งโดย อัศนี พลจันทร (นายผี) แต่งด้วย โคลงดั้นวิวิธมาลี ที่ว่า
ตีนโตแม้ไม่ต้อง ทรงตัว
ยามย่องยืนยันมัน- ไม่ล้ม
ตีนเล็กไต่ลวดมัว- ทำประหม่า
มันจะเค้เก้ ก้ม- กัดดิน (1)
ถอดความได้ว่า
-คนตีนโตเดินไปไหนมาไหน ย่อมไม่ พะวงเรื่องการทรงตัว
-ยามจะย่อง จะยืนจะยัน มันก็ไม่ล้ม คือล้มได้ยาก
-แต่คนที่มีตีนเล็ก แล้ว ยังชอบ เดินไต่ลวด ด้วยความประหม่า ประมาท
-แน่นอนว่าจะต้อง ล้มลงมานอนเค้เก้ เอาปากกัดกิน (ล้มปากกระแทกดิน)
การขับรถก็ดี การเดินก็ดี แม้ว่าเราจะมีความระมัดระวังแล้วก็ตาม แต่ก็ใช่ว่าโอกาสเกิดอุบัติเหตุจะมีค่าเป็นศูนย์ หามิได้ การขับรถก็ดี การเดินก็ดี แม้ว่าเราจะมีความระมัดระวังแล้วก็ตาม เราก็ยังสามารถที่จะเกิดอุบัติเหตุได้ตลอดเวลา แต่อุบัติเหตุที่เกิดจากความระมัดระวังนั้น ความเสียหายย่อมมีน้อยมาก เมื่อเทียบกับอุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทในชีวิต พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้นเป็นเรื่องยาก ต้องมีบุญมาก อุปมาเหมือนเต่าตาบอดตัวหนึ่งดำน้ำอยู่ในทะเล ทุกๆ 100 ปี เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลครั้งหนึ่ง ในทะเลมีห่วงเล็กๆ ขนาดใหญ่กว่าหัวเต่าหน่อยหนึ่งลอยอยู่ 1 ห่วง โอกาสที่เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่ขึ้นมา แล้วหัวสวมเข้ากับห่วงพอดีนี้ยากเพียงใด โอกาสนั้นก็ยังมีมากกว่าการที่เหล่าสรรพสัตว์จะได้มาเกิดเป็นมนุษย์ เมื่อรู้ดั่งนี้แล้วว่า การเกิดมาเป็นมนุษย์นั้นเป็นของยาก ก็สมควรที่จะทนุถนอม ชีวิตของเราไว้ให้มากๆ หากรู้จักรักตัวเอง รักลูก รักสามี รักภรรยา รักบุพการีพี่น้อง ก็จงหมั่นใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทเถิด
และแม้นว่าชีวิตเรา ต้องประสบกับอุบัติเหตุ อย่ามัวเสียใจร้องไห้ร่ำไรอยู่เลย รีบลุกขึ้นมา แล้วก้าวเดินต่อไป บางทีเราก็ต้องหัดที่จะหยัดยืนด้วยตัวของตัวเราเอง ใครที่ไหนจะมัวมาฉุดดึงเราอยู่ได้ตลอดเวลา (ขับรถระวังชน ซุกซนระวัง หกล้ม)
อ้างอิง
(1) วิมล พลจันทร 2463-2545. รำลึกถึงนายผี จากป้าลม. กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า, 2533
ทำงานมากไปสุขภาพอ่อนแอ...พักผ่อน ผ่อนคลายจะได้สบายขึ้นนะคะ....
