จะรู้ไปทำไม
ก่อนจะมีงานให้ทำที่เมืองเหนือ ฉันตกลงกับกัลยาณมิตรคนหนึ่งว่า เราจะไป ณ ที่แห่งหนึ่งด้วยกัน เธอตกปากรับคำฉันได้ไม่กี่วัน ก็มีเสียงติดต่อมาถามความสมัครใจในการไปทำงาน หลังจากนั้นเจ้าภาพตัวจริงก็ติดต่อมาจนมีการ ตกปากรับงานกัน ตอนที่เจ้าภาพติดต่อมา มันมีคำว่า เอ๊ะ! เกิดขึ้นในใจ เอ๊ะแล้วก็แวบคำถามว่า ทำไมเจ้าภาพเลือกฉัน ทั้งๆที่แค่เคยเห็นหน้ากันครั้งเดียว แล้วก็ไม่เคยคุยกันเลย
ในคืนหนึ่งที่ได้พบกับเจ้าภาพที่ชวนเชิญให้ไปเมืองเหนือก่อนเวลาที่คาดไว้ เธอมีคำพูดบอกเล่าที่ทำให้อุทานว่า เอ๊ะ! ในใจอีกครั้ง เธอพูดว่า “โครงการนี้เธอใช้ชีวิตการทำงานเป็นเดิมพันทีเดียว” มาเข้าใจเบื้องหลัง หลังจากที่งานแล้วเสร็จไปแล้ว เรื่องที่จะเอามาบันทึกไว้คือคลื่นอารมณ์ของฉันเองเมื่อได้พบกับเธอค่ะ
การมาทบทวนเพื่อพิมพ์บันทึกทำให้เข้าใจกลไกในใจมากขึ้นว่า คุณสัญญาที่คนสะสมมานั้น เวลามันเข้ามาคลุกคลีกับใจนั้นมันเนียนซะจนไม่รู้ตัว เมื่อก่อนถ้ามีคำว่าเอ๊ะ ฉันจะวนเวียนค้นคิดและหา วนเวียนอยู่นั่นแล้วไม่เลิกราเพื่อจะหาคำตอบให้เจอ แล้วจะเพียรคอยถามคนที่เขาไม่รู้ตัวว่าได้กระตุกให้ฉันตั้งโจทย์หรือตัดสินว่าเขาเกี่ยวข้องกับคำตอบตรงๆ เพื่อให้ตอบคำถามออกมาให้จะๆ ฉันจะได้ไม่ต้องค้นหาคำตอบให้ยุ่งยากมากความ
การทบทวนนี้ทำให้จับตัวคุณสัญญาคนใหม่ที่อิงแอบเข้ามาเนียนๆได้ เป็นคุณสัญญาที่ฉันเผลอเปิดห้องใจออกอ้าซ่าให้เขาเข้ามาครอบครองอย่างซำบายใจ คุณสัญญาคนนี้เขาชื่อ “คุณอยาก” ไง รู้จักเขากันอยู่มั๊ยค่ะ
เมื่อฉันจำคุณอยากเขาได้ ก็นึกได้ถึงคำพูดของเด็กๆเวลาที่เขาคุยกัน แล้วฉันอยากสานสัมพันธ์ในฐานะแม่กับลูก เมื่อฉันส่งคำพูดเป็นคำถามแจมไปว่า คุยเรื่องอะไรกันลูก ให้แม่รู้ด้วยคนได้ไหม เด็กๆจะบอกกลับมา “หมอไม่รู้สักเรื่องได้ไหม” ว่าแล้วเขาก็คุยกันต่อไม่สนฉันเลยสักนิด
ตอนนั้นฉันน้อยใจค่ะ น้อยใจเพราะคุณอยากยุแหย่ว่า ลูกไม่อยากให้เรายุ่งเกี่ยวกับเขา ความจริงเรื่องที่เขาคุยกันนั้นเป็นเรื่องที่วัยรุ่นเขารู้เรื่องทันกัน แต่ฉันนั้นไม่รู้จักมัน คุณอยากอยากรู้เรื่องของมันจึงกล่อมฉันให้ถามออกไป เจอคำพูดนี้บ่อยเข้าๆ คุณอยากเขาเลยเบื่อที่ไม่ได้อย่างใจ อีกทั้งคนที่เกี่ยวข้องเป็นคนที่ฉันรักอย่างยิ่งและฉันเริ่มรักตัวเองมากขึ้น เมื่อคุณอยากยุแหย่ไม่ขึ้นจึงเลือกทางรามือไปเอง
วันหนึ่งได้ไปเรียนรู้ทฤษฎีจิตวิทยาเรื่องของภูเขาน้ำแข็งในใจคน จึงทำให้ถึงบางอ้อว่า อะไรหลายอย่างที่เกิดเป็นพฤติกรรมของคนออกมานั้น เกิดจากตัวตนภายในส่วนลึกของคนมีความโหยหาบางสิ่งบางอย่างอยู่ หากว่าค้นหามันเจอ คนจะมีความสุขและรู้จักความต้องการที่แท้จริงของตน
การได้เรียนรู้เรื่องนี้ ทำให้ฉันค้นหาคุณอยากในตัวจนเจอ การได้ทำความรู้จัก คุณอยากที่มาแอบแฝงพักพิงอยู่หลายคน ทำให้เข้าใจมากขึ้นว่า เหตุใดที่ผ่านมาฉันจึงคอยพะวงห่วงหาคำตอบและมีคำถามเวลาที่มีเอ๊ะเกิดขึ้นค่ะ
เรื่องที่มันไปเกี่ยวกับการที่เจ้าภาพชวนไปทำงานก็คือในเรื่องของเอ๊ะที่มีคำถามแวบขึ้นมาก่อนจะไป ตอนนั้นฉันพบว่าคุณอยากเขาเปลี่ยนไปมาก เขาน่ารักขึ้น จากที่เคยกล่อมให้ฉันอยากรู้จะเป็นจะตาย คราวนี้เขาแค่เอ๊ะเงียบๆ ไม่เตือน ไม่ยุแหย่ให้โลดเต้นจนเหนื่อยกายและใจ การที่คุณอยากน่ารักขึ้นนี้ทำให้ฉันพบว่า “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร” ค่ะ
เมื่อได้เจอชายหนุ่มรุ่นพี่ผู้มีน้ำใจนักกับคนงามคู่ชีวิตผู้น่ารัก รวมทั้งบรรดากัลยาณมิตรหลากหลายท่าน พี่ท่านจะคอยแหย่เวลามีใครชอบซักชอบถามออกนอกประเด็นไปเรื่อยว่า “จะรู้คำตอบไปทำไม” คำพูดนี้นำมาใช้เป็นทริคเตือนตนได้ดีเลยค่ะ “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร จะรู้ไปทำไม”
จนไปเจอเจ้าของเรื่องตัวจริง เธอได้เล่าให้ฟังค่ะว่า ก่อนเริ่มโครงการของเธอนั้น เธอผ่านความกลัวมามากมาย ความกลัวที่เกิดขึ้นนั้นมีอะไรบ้างจะลองจาระไนมาให้ฟังตามที่เธอเล่ามาให้รับรู้นะค่ะ มันเป็นมนตร์นะจังงังกับเรื่องราวที่ได้ฟังทีเดียวเชียวค่ะ
- กลัวความคิดติดกรอบต่อคำว่า “หน้าที่” ซึ่งทำให้คนไม่กล้าทำอะไร ที่เกินไปกว่าหน้าที่
- กลัวประสบการณ์ตนเองจะมีไม่พอที่จะลงมือทำงานซึ่งไม่คุ้นชิน เนื่องจากไม่เคยทำมาก่อนเลย
- กลัวคำตัดสินของคนอื่นจะมีมุมมองลบกลับมาทำร้ายเธอ จากการที่เธอคิดนอกกรอบหาญกล้าทำอะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ เชิญกระบวนกรซึ่งเป็นคนโนเนมในสังคมให้ไปจัดกิจกรรมให้บรรดาวิทยากรมืออาชีพฝีมือฉกาจในพื้นที่ของเธอ
- กลัวต่อคำตัดสินว่าจินตภาพที่เธอมีต่อบรรดากระบวนกรอาจจะผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวไปจากภาพจริงที่มันเป็น
- กลัวว่าบรรดากระบวนกรจะคิดลบกับเธอ
- กลัวความล้มเหลวของตนเอง
- กลัวการไม่ยอมรับตัวเธอจากสังคมของเธอ
แต่ในขณะเดียวกันเธอก็มีความเมตตายิ่งต่อฉัน ความเมตตานั้นทำให้เธอกรุณาต่อฉันและเชิญฉันไปเป็นวิทยากรค่ะ เธอมีความรู้ว่า ความเข้าใจนั้นจับถ่ายใส่สมองไม่ได้ ต้องหาวิธีการช่วยให้เข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง จนนำไปประยุกต์ใช้ได้ มุทิตาที่เธอมอบให้คือ ให้ตัวเธอมาเป็นบทเรียนรู้ อุเบกขาที่เธอให้ คือ เมื่อเรียนรู้ร่วมกันแล้ว ฉันจะเรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นกับโจทย์ในใจฉัน เธอก็รับมันได้ แม้ว่าจะกลัว
ฉันว่าเธอคงเห็นชัดกว่าฉันว่า การฟังของฉันเป็นดั่งที่กัลยาณมิตรที่ฉันรอกอดอยู่เขาว่าไว้ค่ะ เขาว่าไว้ว่า
ฟังแต่ไม่ได้ยิน-มองแต่ไม่เห็น-คิดไตร่ตรองแต่ไม่เข้าใจปัญหาที่แท้จริง ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา เกรงใจ กลัวเสียหน้า ตั้งคำถามผิด โจทย์เพี้ยน ไม่ชัดเจน การวิเคราะห์วินิจฉัยถึงสาเหตุก็เลยผิดเพี้ยน เป้าหมายไม่ตรงประเด็นจึงแก้ไม่ได้ ด้วยไม่รู้ว่าต้องการอะไร จะแก้อะไรให้เป็นอะไร แก้กี่ครั้งกี่ครั้ง จึงเป็นเพียงการบรรเทาปัญหาเฉพาะหน้า ในเมื่ออ่านไม่ออก ความบกพร่องก็เกิดขึ้น ด้วยว่าโจทย์ที่แก้สมการไว้มันเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นกระบวนการ
สุดท้ายฉันขอนำคมความคิดของเธอและกัลยาณมิตรท่านอื่นๆในเรื่องการจัดการความกลัวมาสรุปไว้เรียนรู้ร่วมกันที่นี่นะค่ะ
บางเรื่องถ้าปล่อยให้ธรรมชาติเข้ามาจัดการ….ปล่อยให้วิถีของเราถูกโยนตัวไปมาตามธรรมชาติ เหมือนเวลานอนในเรือแล้วให้คลื่นมันโยนตัวเรือ..โยกเยกๆ…ความกลัวก็ลดลงได้..
ความคาดหวังที่เราไปรับมาแล้วเกิดยึดเหนี่ยวจนนึกว่าเป็นความคาดหวังของตัวเองนั้น ..จะต้องใช้เวลาบ้างค่ะในการค่อยๆแกะออกไป…
หาเวลาหลุดออกไปจากโลกภายนอก(เช่นงานประจำ)บ้าง….ปล่อยให้จิตได้สัมผัสความว่าง อิสระ และพบสิ่งแปลกใหม่บ้าง… จิตเขาได้พักผ่อนบ้าง
ก่อนจบขอบอกเธอซะเลยว่า ที่ฉันลืมตัวตั้งคำถามไว้ว่า บางครั้งความเมตตาที่มีอยู่ในใจของคนดี ก็ทำให้คนอื่นเขาเกิดความกลัว และเธอถามฉันกลับมาว่าฉันกำลังจะบอกอะไรนั้น คำตอบอยู่ในบันทึกนี้นะค่ะ ลองค้นหาอ่านเอาค่ะ
ความเห็น (13)
สวัสดีค่ะพี่หมอเจ๊
อ่านแล้วชอบค่ะ ... ชอบที่พี่เปรียบเทียบ...คุณสัญญา ... "คุณอยาก" คนไม่มีรากก็มีคุณอยาก ... เต็มตัวเลยค่ะ แถมไม่ค่อยรู้ตัวเสียด้วย...สะดุดใจกับ...ฟังแต่ไม่ได้ยิน-มองแต่ไม่เห็น-คิดไตร่ตรองแต่ไม่เข้าใจปัญหาที่แท้จริง...
แล้วก็....หาเวลาหลุดออกไปจากโลกภายนอก(เช่นงานประจำ)บ้าง….ปล่อยให้จิตได้สัมผัสความว่าง อิสระ และพบสิ่งแปลกใหม่บ้าง… จิตเขาได้พักผ่อนบ้าง
ได้ข้อคิดมากมายค่ะ กระตุกให้หันกลับมามองตัวเอง ... ที่หลงคิดว่า...ดี เหมาะสมแล้ว
ชอบบันทึกนี้มากค่ะ
ที่บ้านเวลาจะแซวกันในกลุ่มพี่ ๆ น้อง ๆ หลาน ๆ คนเดินมาทีหลัง จะทำหน้าเหรอหรา...ยังไม่ทันนั่งฟังว่าเขาคุยอะไรกันก็รีบร้อนถามขึ้นว่า...คุยอะไรกันเหรอ...จะมีเสียงแซวว่า...
...ไม่รู้ซักเรื่องจะได้ไหมเนี่ย....
(^__^)
- พอเริ่มเข้าในธรรม ก็เริ่มรู้ว่าธรรมนั้นอยู่ในตัวเรานี่เอง
- ชีวิตเป็นเรื่องธรรมชาติ
- พี่เรียนรู้ว่า สติของคนอย่างพี่ จะเกิดได้เมื่อได้หน่วงตัวเองให้ได้ใคร่ครวญ
- การปลีกวิเวกซะบ้าง ช่วยให้ได้ฟังเสียงในตัวเองชัดขึ้นค่ะน้องโก๊ะ
- พี่พบว่าการได้ยินเสียงธรรมชาติในตน ทำให้เรียนธรรมจากหนังสือเข้าใจขึ้นโดยไม่ต้องเข้าวัดค่ะ
พี่หมอเจ๊คะ
กลับมาอ่านอีกครั้งด้วยความประทับใจในคำตอบของพี่หมอเจ๊ค่ะ....
พี่พบว่าการได้ยินเสียงธรรมชาติในตน ทำให้เรียนธรรมจากหนังสือเข้าใจขึ้นโดยไม่ต้องเข้าวัดค่ะ
น้องเคยเห็นและเคยมีประสบการณ์กับตัวเองค่ะ...เข้าวัดก็ยังทุกข์ใจ ด้วยความหน่วงหนัก จะได้บุญไหม จะดี จะถูกไหม จะปฏิบัติพอหรือยัง ... จิปาถะ ...
วัดอยู่ที่ใจนะคะ พี่ว่าไหมคะ
เรียกโก๊ะได้...ตามสบายค่ะ...^_^...
สวัสดีครับ
- เห็นหัวเรื่องทำให้นึกถึงคุณหมอ คนชอบวิ่ง ขึ้นมาทันทีครับ
- ครั้งหนึ่งที่เมืองสองแคว พี่บ่าวเคยเอ่ยประโยคนี้ .." จะรู้ไปทำไม " ทำเอาคุณหมอชอบใจ บอกว่า " นั่นสินะ "
- ระลึกถึงครับ
- น้องโก๊ะ คนไม่มีราก ค่ะ
- การปฏิบัติธรรมแบบในวัดนะจะไม่ถูกจริตกับคนที่อยู่ไม่นิ่ง
- มันฝืนให้เดินออกจากไข่แดงมากตึงไปสำหรับคนเพิ่งเริ่มหรือคนที่ติดกรอบมากๆๆๆ
- ถ้าฝึกฝืนการเดินออกจากไข่แดงอีกแบบที่ถูกจริต คนประเภทนี้จะเข้าถึงธรรมเองนะพี่ว่า
- ตอนยังสาวมากกว่านี้...อิอิ..ตอนนี้สาวน้อยค่ะ
- พี่ก็เคยปฏิบัติบ้างอย่างที่คนเข้าวัดเขาทำกันอยู่
- มันก็ดีอยู่ระยะหนึ่งเมื่อเราอยู่ในพื้นที่เหมาะสม
- แต่เวลาอยู่ในชีวิตการงานมันไม่เข้ากั๊นเข้ากัน
- เลยมีคำถาม ปฏิบัติธรรมแบบไม่เข้าวัดได้ไหม
- ได้คำตอบว่าได้นะค่ะ
- มีคำถามต่อว่า เข้าใจธรรมจนนำมาใช้ทุกเวลา ในขณะมีปฏิสัมพันธ์กับคนได้ไหม
- คำตอบคือไม่ได้...แหะ..แหะ
- แปลว่าต้องเพียรต่อ
- เพิ่งมากระจ่างว่ามีวิธีง่ายๆที่จะเข้าถึงธรรมได้ค่ะ
- วิธีนั้นง่ายมาก....แค่รู้จักฟังตัวเอง....ความเข้าใจมันมาเองค่ะ
- แบบว่าเรียนรู้ได้โดยไม่ต้องเรียนอะไรปานนี้แหละค่ะ
- น้องมีพื้นฐานอยู่แล้ว ลองดูซิค่ะ
- ลองแล้วเป็นไงนำมาแลกเปลี่ยนเพื่อช่วยหนุนส่งกันนะค่ะ
- พี่บ่าว Handy ค่ะ
- ได้ยินคำนี้มาจากเฮียเขานะแหละค่ะ
- เพิ่งรู้ว่าเจ้าของตัวจริงคือพี่บ่าว
- ถือโอกาสขออนุญาตนำไปใช้เรื่อยๆนะค่ะ
ขอบคุณครับ
- ขอแจมต่ออีกหน่อยนะ
- เรื่อง ปฏิบัติธรรมแบบไม่เข้าวัดได้ไหม
- เห็นด้วยว่าได้ครับ ..
- เรื่องน่าคิดก็คือ ถ้า วัดเท่านั้นคือที่ปฏิบัติธรรม .. คำสอนของท่านอาจารย์พุทธทาสที่ว่า การทำหน้าที่คือการปฏิบัติธรรม คงไร้ความหมาย
- ก็คนส่วนมากไม่ได้ทำหน้าที่การงานอยู่ในวัดนี่ครับ
- ครั้นจะแยกการปฏิบัติธรรมไปเสียจากชีวิตที่ทำการงานตามปกติ เอาไว้ได้เข้าวัดแล้วค่อยปฏิบัติ .. คงไม่ต่างอะไรกับปล่อยให้ไฟเผาลนอยู่ตลอดเวลา พอว่างๆก็เข้าวัดเอาน้ำเย็นราดเสียทีหนึ่ง .. นึกภาพดูก็แล้วกันว่าชีวิตคนๆนั้นจะทุลักทุเลแค่ไหน
- สวัสดีครับ
สวัดดีครับ ป้าหมอเจี แวะมาทักทายสบายดีหรือเปล่าครับ น้องโย่มาเยี่ยมครับ ขอบคุณครับ
- ลูก โย่โย่งโก๊ะ แซ่เฮ~natadeeเหมือนพี่สาว ครับผม
- ป้ากอดดดดดดดดดดดดดดดหน่อยนะลูกนะ
- ชื่นใจคนแก่
- เก่งขึ้นเยอะเลยลูก
- นี่แหละๆ วิธีค้นหาตัวเองครับผม
- อ่านแล้วเก็บเกี่ยวไปเองนะลูก
- หนูอยากจะเป็นคนแบบไหน
- เรียนรู้จากผู้ใหญ่ทนี่แหละลูก
- แล้วลงมือทำในสิ่งที่หนูทำได้ตั้งกะตัวแค่นี้
- ในแง่งามที่หนูมีความสุขที่จะทำ ดดยยังทำอะไรสบายๆแบบเด็กๆได้ครับพ้ม
- โย่โย่งโก๊ะ แซ่เฮ~natadeeเหมือนพี่สาว
- ป้าลืม ป้าลืม ขอกอดดดดดดดดดดดดดอีกทีคร๊าบ
- ชื่นใจคร๊าบบบบบบบบบบบบ
คุณพี่หมอเจ๊ครับ
Q: เวลาจะกินยานำ แต่ไม่เขย่าขวดก่อนดื่มจะได้มั้ยครับ? แล้วยาจะให้ผลเช่นไร?
A: กวินคิดว่าการปฏิบัติธรรม ในที่ๆ ไม่ใช่สถานที่ สัปปายะ ก็คงเหมือนกับการกินยาไม่เขย่าขวด ครับ
Q: ส่วนการไปวัด (อาวาสสัปปายะ) แต่ยังละ ปลิโพธิ ไม่ได้ ก็คงเหมือนกับการ เขย่าขวด แต่ไม่กินยาครับ
กวินคิดว่าการไปวัดยังมีความจำเป็น เพราะวัด ย่อมเป็นสถาน สัปปายะ มีคุณสี่ประการ อันได้แก่
อาวาสสัปปายะ = มีที่พักอาศัยสะดวก ที่อยู่เหมาะสม บรรยากาศดี
บุคคลสัปปายะ = มีบุคคลแวดล้อมที่เหมาะสม ที่เกี่ยวข้องทำให้
บายใจ
อาหารสัปปายะ = บริโภคอาหารที่พอเหมาะ มีอาหารการบริโภคสะดวก
ธัมมสัปปายะ = มีหลักปฏิบัติที่ถูกต้องและเหมาะแก่จริตของผู้ปฏิบัติธรรม
ถ้าปฏิบัติอยู่กับบ้าน ก็อาจจะขาด บุคคลผู้รู้ธรรมคอยชี้แนะในยามที่เกิดความลังเลสงสัย หรืออาจจะขาดหลักปฏิบัติที่ถูกต้อง
ส่วนการไปวัด แต่ยังไม่ได้มรรคได้ผล ก็อาจจะมีสาเหตุมาจาก ยังไม่สามารถตัดปริโพธิ 10 ประการอันได้แก่
1.คลายความห่วงที่อยู่อาศัยของตน คือบ้านของตน
2.คลายความห่วงบริวาร ผู้อุปถัมภ์ คนใกล้ชิด
3.คลายความห่วงรายได้เงินเดือน ผลประโยชน์ต่างๆ
4.คลายความห่วงพวกพ้อง ศิษยื สหาย ญาติพี่น้อง
5.คลายความห่วงการงานที่คั่งค้าง งานบ้าน
6.คลายความห่วงการจะต้องติดต่อธุระกิจ การงาน การประโยชน์
7.คลายความห่วงพ่อ แม่ ลูก เมีย ผัว พี่น้อง
8.คลายความห่วงเรื่องสุภาพ ร่างกาย อันจะทำให้สุขภาพเจ็บป่วย
9.คลายความห่วงเรื่องการเรียน การศึกษา การสอบแข่งขัน
10.คลายความห่วงเรื่องการขอโชคลาภ ฤทธิ์ ปาฏิหารและความหวังแห่งผล
ฉะนั้นการไปวัด เพื่อปฏิบัติธรรม จึงมีหลักที่ว่า ควรเลือกวัดที่มีองค์คุณแห่ง สัปปายะ ก่อนไปให้ ตัดปลิโพธิ
- น้องกวินค่ะ
- ระดับของทุกข์ที่แต่ละคนมีไม่เท่ากัน
- ความมุ่งหมายของชีวิตก็ต่างกัน
- หากต้องการละซึ่งกิเลสทั้งปวง วัดก็เป็นสัปปายะ ที่เหมาะสำหรับการตัดปริโพธิ
- สำหรับฆราวาส หากบ้านเป็นสถานที่สัปปายะอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าไปรบกวนภิกษุผู้กำลังบำเพ็ญเพียรให้ต้องร้อนรุ่ม เพียงเพราะยึดมั่นว่า วัดเท่านั้นคือที่สัปปายะมิใช่หรือ
- การฝึกเรียนรู้ธรรมของพี่ ยังแค่เป็นชั้นอนุบาลค่ะ ด้วยเป็นแค่ชั้นอนุบาล พี่จึงเพียรพยายามเข้าใจวิถีให้ง่ายๆอย่างนี่เอง
- จะให้เข้าวัดเพื่อไปเรียนและฟังบาลีจนคล่องปรื้อ จริตพี่มันไม่โอนอ่อนตามแถมต่อต้าน
- จึงต้องกล่อมเกลาจริตให้อ่อนโยนในสัปปายะที่เหมาะสมกับบริบทค่ะ
- .......
- บันทึกนี้เขียนเล่าเรื่องราวชีวิตจริงของคนๆหนึ่ง ซึ่งมันเป็นธรรมชาติที่เป็นอดีตไปแล้วค่ะน้อง
- อดีตผ่านไปแล้ว พี่ว่ามันก็จบไปแล้ว มีใครย้อนเวลาไปแก้ได้บ้างเล่า
- ........
- เจตนาดีที่สื่อมาให้รับรู้ผ่านถ้อยคำความรู้ พี่ขอน้อมรับความรู้ที่น้องอุตส่าห์ค้นมาบอกไว้เป็นเชื้อเพลิงความรู้ที่วันหนึ่งพี่อาจจะได้นำมาหล่อเลี้ยงวิถีของพี่ให้เหมาะควรต่อไปค่ะ
- พี่ยังเชื่อมั่นว่า "คนไม่สามารถเปลี่ยนใครได้ นอกจากเปลี่ยนตัวเอง"
- "คนทุกคนมีกรรมเป็นของๆตัว ที่ใครก็ช่วยปลดเปลื้องไม่ได้ นอกจากตัวเองค่ะ"
- ขอบคุณในความเป็นกัลยาณมิตรของน้องค่ะ