เรื่องเล่าต่อไปนี้ เป็นชีวิตของคนไข้เบาหวานคนหนึ่ง ที่เกือบจะสูญเสียโอกาสในการทำให้เบาหวานเป็นเพื่อนรักในชีวิตของตน

เป็นเบาหวานมาตั้งแต่ปี 2540 ตอนเริ่มเป็นน้ำตาลก็แค่ร้อยกว่าๆ หมอให้ยาก่อนอาหารกินวันละ 2 เม็ด กินยาแล้วน้ำตาลลดเหลือร้อยกว่า ก็ไม่มาหาหมออีก

กินเหล้าทุกวัน ไม่คุมอาหาร ไม่มาหาหมอ ตรวจสุขภาพประจำปีปี 2541 น้ำตาลขึ้นไป 200 กว่า น้องพยาบาลที่ตรวจสุขภาพให้ก็ส่งไปพบหมอ หมอก็ให้ยาเบาหวานและนัดรับยาต่อ แต่ไม่ไปหาหมอ ลองคุมอาหารด้วยตัวเองอีก

จนกระทั่งปี 2543 เป็นฝีที่ขาหนีบ ไปให้หมอดู  ตอนที่รักษาแผลฝีอยู่หมอเขาเจาะน้ำตาลดู ขึ้นไป 300 กว่าแล้ว ก็เลยเริ่มมาพบหมอตามนัด  หมอเปลี่ยนยาคุมเบาหวานให้ รักษาคราวนี้พอน้ำตาลลงมาที่ร้อยกว่า ก็หยุดมาหาหมออีกนะแหละ

จนกระทั่งมาตรวจสุขภาพประจำปี ปี 2547  น้ำตาลขึ้นไปเกือบ 400 น้องพยาบาลส่งให้ไปตรวจตากับหมอตา หมอตาบอกว่า เบาหวานยังไม่ขึ้นตา ควรจะรักษา แล้วส่งไปปรึกษาหมอรักษาเบาหวาน ก็รับยาจากหมอแค่ครั้งเดียว แล้วไม่ได้มาติดต่ออีก 

ยังกินเหล้า ไม่คุมอาหาร กินยาสมุนไพรที่ไปศึกษามา ไม่ตรวจเลือด  ไม่ทำอะไรทั้งนั้น  มาตรวจเลือดก็เมื่อถึงเวลาตรวจสุขภาพประจำปี  มาหาหมอระหว่างปีบ้างเวลาที่มีอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆกับตัว

เคยมีกระดูกข้อนิ้วหักมารักษา มาทำแผลทุกวัน จากที่มีตุ่มน้ำที่หลังเท้า ก็หายไปได้  เวลามาหาหมอก็บอกไปว่ามารับยาคุมเบาหวานตลอดไม่ขาดยา ก็ตัดความรำคาญที่หมอพยาบาลมักจะว่าเอา 

จนกระทั่งเมื่อปี 2550  มีอาการสั่นๆบ้าง สั่นทั้งตัวบ้าง ขาสั่นบ้าง คอแข็งบ้าง หมอคนที่ไปหาก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พยายามตรวจหาสาเหตุให้  ก็ไม่ได้คำตอบ

ตอนมีอาการ จะนอนก็นอนไม่ได้ นั่งก็นั่งก็ไม่ได้ คาดว่าเบาหวานขึ้นแน่ ก็มาให้ตรวจเบาหวาน ปรากฏว่าค่าน้ำตาลวัดไม่ได้เพราะว่าสูงมาก  คราวนี้หมอให้นอนร.พ. ยอมนอนร.พ.นะ

นอนตั้ง 25 วันจึงได้กลับบ้าน กลับบ้านได้เพียงสัปดาห์เดียวก็กลับมานอนร.พ.อีก เพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ เข้ามานอนร.พ.แล้วก็คอยสังเกตเรียนรู้อาการของตัวเองนะ  คอยสังเกตตัวเองแล้วรู้สึกว่าที่เกิดอาการน่าจะมาจากการกินมีปัญหา กินผิดเวลาก็มีขาสั่น

(มีต่อ)