จากการที่ขอร้องออดอ้อนครู ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นพึ่งรู้จักท่านใหม่ ๆ หนูก็อยากไปเที่ยวที่ เมืองลาวกับท่าน ทั้ง ๆ ที่การท่องเที่ยวครั้งนี้ของท่านเป็นการท่องเที่ยวแบบเพื่อน ๆ ในกลุ่มไปแบบแบ็คแพ็ค สบาย ๆ หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากไปกับท่านรู้แต่ว่า "ขอหนูไปด้วยคน" สุดท้ายท่านก็เมตตาพาไปด้วย ได้พักห้องเดียวกันกับท่าน แล้วไปเที่ยวผจญภัย ล่องเรือคายักในลุ่มแม่น้ำสอง ครั้งนั้นเป็น อะไรที่หนูบอกไม่ถูกค่ะ ใจมันเป็นหนัก ๆ ดูจากภายนอกของการท่องเที่ยวน่าจะสบาย ๆ สนุก ๆ หนูพาเรือลำเดียวกันกับคุณครู ประโยคที่ท่านพูดกับหนู เป็นคำพูดธรรมดา ๆ น้ำเสียงธรรมดา ๆ แต่มันสะเทือนเข้าไปในจิตในใจว่า "เราก็เป็นคนมีเสน่ห์นะ" หนูฟังประโยคนี้แล้วใจพอง รู้สึกกระหยิ่ม แล้วท่านก็เอ่ยต่อว่า "แต่ทำไม ไม่มีใครรัก" โอ้ตอนนั้นมันเหมือนฟ้าถ่อม พาเรือแทบจะไม่เป็นท่า รู้สึกช๊อคกับคำพูดธรรมดา ๆ แต่แทงใจดำ จนตอนเย็นกลับมาที่พัก การเดินทางผจญภัยปกติ จะไม่สามารถสะเทือนร่างกายอันกำยำของหนูได้ แต่ประโยคสั้น ๆ ของท่าน มันก้องอยู่ในหูของหนูตลอดเวลา เหมือนไปสั่นสะเทือนบางสิ่งบางอย่าง ตกเย็นมาหนูแยกมานอนเปลหน้ากระท่อมที่พัก แยกจากพี่ ๆ และคุณครู รู้สึกอ่อนเพลียหมดแรง อยากจะร้องไห้ แต่อาย จนเผลอหลับไป มารู้สึกตื่นอีกทีตอนดึก ๆ ที่คุณครูท่านมาปลุกให้เข้าไปนอนในมุ้ง ครั้งนั้นเหมือนท่านมาเตือนว่า สติ ให้หัดหันมามองตนเอง ตรวจสอบตนเอง รู้ตนเอง แต่ตอนนั้นไม่มีรู้เรื่องอะไรเลย เป็นเอ๋อ ๆ อึ้ง ๆ เจ็บ ๆ ปวดร้าวทั้งร่างกายและหัวใจ เหมือนจะป่วยซะให้ได้ รู้สึกได้ว่าตนเองเป็นภาระของทริปนั้น แต่คุณครูและพี่ ๆ ช่างเมตตาที่เอาใจใส่ดูแล อย่างไม่มีความรู้สึกรำคราญ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นภายในใจ รู้สึกประทับใจและทึ่งในสิ่งที่ พี่ ๆ ส่งมามาก ๆ ค่ะ แต่จิตใจหนูตอนนั้น เข้าไม่ถึงสิ่งที่ปรากฏ กราบขอบพระคุณคุณครูที่เมตตาเตือนสติ ขอบพระคุณพี่ ๆ ที่ดูแลเอาใจใส่