เช้าวันนี้หนูได้คุยกับครูท่านโทรมาหาหนู แล้วท่านก็เล่าถึงงานที่ท่านทำอยู่

“เหมือนเสร็จแล้ว ที่นี่สามารถอยู่ได้แล้ว เหมือนเป็นการสร้างเจดีย์ ที่เริ่มมีคนเห็น เห็นฐานละ เห็นโครงละ ซึ่งก็จะมีคนอื่น ๆ มาช่วยท่านให้ดำเนินการต่อไปได้ โดยที่เราไม่ต้องลงมือทำเอง”

แล้วอยู่ดี ๆ ท่านก็เอ่ยถึงคน ๆ หนึ่งขึ้นมา ท่านบอกว่า

“พี่รู้สึกเป็นห่วงคนคนนี้จังเลยติ๋ว พอพี่ทราบข่าวเขาแล้ว พี่อยากจะบอกเขาว่า

“กลับบ้านเถอะ”

เข้าใจพี่ไหม พี่ก็ไม่รู้ว่าบ้านมันคือที่ไหน แต่อยากจะบอกเขาอย่างนี้”

ดูเหมือนว่าบ้านที่ครูท่านหมายถึงไม่ใช่สถานที่ ไม่ใช่เมืองหลวงหรือจังหวัดไหน ๆ แต่บ้านก็คือบ้าน หนูรู้สึกอย่างนั้น

หนูเกิดคำถามขึ้นในตนเอง ซึ่งเป็นคำถามคล้ายคลึงที่ครูท่านเคย รำพึงรำพันว่า

การที่คน ๆ หนึ่งเพียรพยายาม เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต

เปลี่ยนแปลงตนเอง เปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ เพื่ออะไรกันนะ?

ในเมื่อสิ่งที่เขากำลังทำเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่

แล้วจำเป็นไหม ที่เขาจะต้องทำสิ่ง ๆ นี้อย่างเดียวดายและอ้างว้าง

รู้สึกได้ถึงใจที่แห้งผาด ขาดพลังของใจ

ทำไมนะ เขาไม่มีสิทธิ์ ที่จะทำงานนี้ด้วยใจที่ชุ่มชื่นและเบิกบานรึ หรืออย่างไร?

ทำให้หนูนึกถึงคำสอนของครูที่บอกว่า

“เราต้องฝึกฝน ฝึกสร้างกำลังใจให้ได้ด้วยตัวของเราเอง เพราะต่อไปเราจะเจอ โจทย์ที่ยากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งจะบั่นทอนกำลังใจ ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องสร้างกำลังใจให้ได้ด้วยตัวของตัวเอง”

แล้วในใจหนูก็นึกขึ้นมาว่า

“ทุก ๆ ครั้งที่เจอปัญหาอุปสรรค หนูก็จะมีสังฆะ มีครูคอยประคับประคองเป็นกำลังใจให้เสมอ”

อืม พิจารณา อย่างไรก็เหมือน ไม่มีอะไรเป็นคำตอบ แต่สิ่งที่หนูอยากจะบอกในบันทึกนึ้ก็คือว่า

ครูท่านฝากมาบอกว่า

“กลับบ้านเถอะ”