สัปดาห์นี้ถือว่าเป็นสัปดาห์ของวันพ่อ และอีกประการหนึ่งพ่อของฉัน ได้จากฉัน....ไปในวันเวลาใกล้เคียงกันคือวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๓๘ ขอรำลึกถึงพ่ออีกวาระหนึ่ง
ภายหลังจากที่ได้อ่านหนังสือเล่มแรกของคนมีหัวใจ “สิ่งที่พ่อไม่เคยรู้” ของคุณเอกราช จันทร์ดอน จบลง ฉันอ่านแล้วมองเห็นภาพพจน์ เข้าใจทุกเรื่องเป็นอย่างดี แม้ว่าฉันจะเป็นลูกทหาร เติบโตมาจากในค่ายทหาร ก็คงมีความรู้สึกที่ไม่แตกต่างจากคุณเอกราชที่เป็นลูกตำรวจมากนัก ทำให้รู้สึกเห็นใจเพื่อนอยากจะให้กำลังใจคุณเอกราช และทหาร ตำรวจชายแดนด้วยเช่นกัน และขณะนั้นเว็ปไซท์ “ชุมชนคนมีหัวใจ”ของทีมคุณเอกราช ได้เปิดตัวขึ้นพร้อมกับการจุดประกายให้ฉันได้ฝึกเขียนกลอนไปด้วย
สัปดาห์นี้ถือว่าเป็นสัปดาห์ของวันพ่อ และอีกประการหนึ่งพ่อของฉัน ได้จากฉัน....ไปในวันเวลาใกล้เคียงกันคือพ่อไปเมื่อวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๓๘ และไม่กลับมาอีกเลย แต่พ่อก็มาเยี่ยมในฝันเสมอ ส่วนมากพ่อจะมาเยี่ยมเมื่อฉันเป็นทุกข์ มีปัญหาหรือเจ็บป่วยฉันรู้สึกว่าพ่อยังรักและเป็นห่วงฉันมากเหมือนเดิม ฉันขอรำลึกถึงพ่ออีกวาระหนึ่ง
ในวัยเด็ก เล็กอยู่ ฉันรู้ว่า
เคยรอท่า คุณพ่อ แล้วรอหาย
เมื่อตีสี่ พ่อออกไป ฉันสบาย
กว่าจะได้ ตื่นตามพลัน ไม่ทันเวลา
หกโมงเช้า แม่ไม่บอก ฉันต้องรู้
พ่อเป็นครู ฝึกทหาร ผลัดอาสา
ผลัดหนึ่งหน้า หรือผลัดสอง ต้องทุกครา
แปดโมงมา กลับบ้าน กลางวันไป
ห้าโมงเย็น ฉันกลับ แม่รับขวัญ
บอกพ่อนั้น ไปกองร้อย แล้วไฉน
การอบรม ทหารใหม่ ทุกคืนใย
เวลาได้ สามทุ่ม ฉันเข้านอน
ตอนพ่อกลับ นับเวลา สี่ห้าทุ่ม
พ่อมาคลุม ผ้าห่มให้ ลูบใต้หมอน
ฉันงัวเงีย รับรู้บ้าง เป็นบางตอน
เช้าตื่นนอน เหมือนทุกวัน แต่ฉันรอ
เสาร์อาทิตย์ คิดว่า จะได้พบ
เฝ้าประจบ บางอย่าง ที่อยากขอ
รีบตื่นนอน ตอนเช้า เฝ้าพนอ
โอ้ว่าพ่อ ไปรอเข้า ทหารเวร
แม่จ๋า พ่อรู้ไหม ลูกได้สอบ
เขียนคำตอบ ถูกใจ ไม่ต้องเข็น
พ่อแม่ไม่ อับอาย ขายหน้าเป็น
แม้ไม่เด่น อยากบอกพ่อ แม้รอนาน
จวบจนกาล ผ่านไป แม้ไกลห่าง
นึกอ้างว้าง บางครา น่าเอ่ยขาน
แต่พ่อบอก ลูกทหาร ต้องทนทาน
แม้พบพาน สิ่งทรหด ต้องอดทน
พ่อจากไป ไกลแสน ชายแดนหล้า
สี่สิบห้า วันกลับ ฉันสับสน
รอจดหมาย ของพ่อบ้าง อย่างกังวล
ขอสิ่งดล ให้พ่อ พ้นภัยพาล
ฉันยังจำ เหตุการณ์ แม้ผ่านพ้น
ความหมองหม่น บังเกิดได้ ในค่ายทหาร
แสนอาดูร สุดโศกใจ ในชีวัน
ยอดทหาร พลีร่างลับ ดับชีพลง
เฮลิคอปเตอร์ สีขาว ราวกับว่า
ส่งสัญญา เตือนใจ ไม่ประสงค์
ร่างใครหนอ สิ้นไป ในไพรพง
มองหน้าแม่ สงบลง คงร้าวราน
แม่จ๋าแม่ ศพใคร หรือใช่พ่อ
แม่บอกรอ ผู้พัน มาประสาน
ดึงตัวฉัน สวมกอด นานแสนนาน
รถผู้พัน เลยผ่าน บ้านฉันไป
น้านวลน้อย วิ่งมา ที่หน้าบ้าน
น้าสนาน ร้องครวญ และหวนไห้
น้าสมจิตร ร้องดิ้น เกือบสิ้นใจ
น้าอรทัย เป็นลมพับ ไปกับตา
ทหารกล้า ทุกนาย รับใช้ชาติ
เกี่ยรติประกาศ ปูนบำเหน็จ เจ็ดขั้นหนา
ฐานันยศ ปรากฏไกล ในพารา
ศพคลุมผ้า ธงชาติ ผงาดงาม
เรื่องราวนั้น ฉันเห็น อยู่เป็นนิจ
รู้ชีวิต ทหารไทย ไม่อยากถาม
เป็นเช่นนี้ เวียนอยู่ ทุกคู่ยาม
หวั่นครั่นคร้าม บางวัน ไม่มั่นใจ
ความรู้สึก ของฉัน ณวันนี้
ไม่ต่างที่ เอกราชเป็น เช่นไฉน
สิ่งที่พ่อ ไม่เคยรู้ คืออะไร
ใครบอกได้......ยกนิ้วให้ ยอดกตัญญู
ครูคิม 12 พฤษภาคม 2550
ขอรับผิดชอบต่องานเขียนทุกประการ