เมื่อเดินไปในวัดแห่งหนึ่งไปทำบุญถวายสังฆทานเพราะเป็นวันบุญข้าวสาก..เดินเข้าไปในวัดไปกราบพระพุทธรูปกำลังกราบพระพุทธรูปสุนัขของหลวงตาเจ้าอาวาสก็เดินมานอนหน้าโต๊ะหมู่บูชา..ผมกัดฟันกราบสามหน ใจคิดว่ากราบพระข้ามสุนัขไปใจคิดถึงพระที่โต๊ะหมู่บูชาและกราบหลวงตาอีกสามหน สุนัขก็วิ่งมาอีกแหละเลยต้องกราบมัน 2 รอบเลย ...

         จากนั้นถวายของที่ถือไปรับพรแล้วเดินจะไปในหมู่บ้านยังไม่พ้นวัดก็มองเห็นพระรูปหนึ่งซึ่งกำลังโทรศัพท์เสียงดังมากที่ได้ยินคือจำไว้เขียนเอาหมายเลขรหัส 31523 4245 2799.... แล้วโทรหาหลวงพี่บ้างนะจึงถามว่าหลวงพี่บอกหวยเหรอ ท่านบอกป่าวบอกรหัสบัตรโทรศัพท์ให้น้องสาวมันไปเรียนไม่มีเงินค่าโทรศัพท์เลยเติมให้น้องไม่รู้มันโทรอะไรหนักหนา บอกให้โทรเท่าที่จำเป็น ..ในความฝันผมเดินออกจากวัดไปเจอคนคนแก่สองคนยายตากำลังป้อนข้าวหลานที่ลูกสาวฝากมาให้เลี้ยงอย่างมีความสุขพอดีมีเสียงเหมือนคนตีไม้สะดุ้งตื่น จึงรู้ว่าฝันไป จำได้ว่าในความฝันผมไปพบ "หลวงตาเลี้ยงหมา ครูบาเลี้ยงน้องสาว ผู้เฒ่าเลี้ยงเด็ก" ขอให้ข้อนี้เป็นแค่ฝันไปอย่าได้เป็นความจริงเลยเพราะถ้าเป็นจริงห้องนอนนี้ก็เป็นห้องนอนมหันตภัยหรือจะเรียกว่ามหันตภัยในห้องนอน...มีแต่ฝันสิ่งที่ไม่ดีเอาซะเลย...

               พอตื่นขึ้นมาก็เลยทำให้คิดถึงสิ่งที่มีอยู่ในห้องนอนหรือห้องนั่งเล่นที่เป็นอันตรายต่อชีวิตของคนเราซึ่งมีมากมายไม่อาจที่จะคณนา(Count) อันตรายบางอย่างเป็นสัตว์ร้ายที่เรามองเห็นและพอหลบหลีกได้ ดังคำโบราณว่า "ห่างหมาห่างสิบศอก ห่างวอกห่างสามวา ห่างพาลาห่างร้อยโยชน์" บางอย่างอันตรายก็เป็นพาหนะที่เราใช้อยู่ทุกวัน บางอย่างอันตรายหรือภัยที่มาในคราบพระเอกหรือเป็นเหมือนยาวิเศษทำให้เรามีความสุขในเบื้องต้น แต่กลับเป็นภัยมหันต์หรือมหันตภัยเมื่อใช้เกินพอดี หรือเป็นภัยภายหลังแก่เราผู้ใช้โดยไม่อาจรู้ตัว อยากให้เรามีการมองโลกและชีวิตให้รอบคอบ

              ในปัจจุบันสิ่งที่เป็นอันตรายมีทั้งต่อชีวิตและต่อวัฒนธรรมประเพณีไทยและที่กำลังโด่งดังก็คือข่าววัยรุ่นผู้หญิงบางคนเลียนแบบคนดังจากต่างชาติ(แต่สันดานเลวต่างจากคนดี)เขานุ่งกระโปรงสั้น เยาวชนก็เอาอย่างโดยไม่สวมกางเกงในและใส่ชุดสั้นๆ โชว์วับๆแวมให้ผู้ชายตาวาว...คิดอยู่ในใจทำไปเถอะหลาน ถ้าคิดว่าดี เก่งจริงก็แก้ผ้าไปเดินตามถนนไปเลยดีไหม...จะได้เดินตามดูเพราะยังไม่เห็นเต็มตาสักที

              อนึ่ง สังคมไทยยังมีสิ่งที่เป็นภัยร้ายยิ่งกว่าสิ่งที่กล่าวมาและร้ายยิ่งกว่ายาบ้าที่ทำให้คนเสียคนมามากมาย  คุณคิดออกหรือยังว่าคืออะไร? มันอยู่ไหน ?  สิ่งที่ว่านี้มันคือเกมส์ไง บางคนติดเกมส์ชนิดที่เล่นแต่ค่ำย่ำรุ่ง กลางวันนอนค่ำไปเล่นต่ออีก ถ้ายังเป็นเด็กอยู่ในวัยเรียนก็มักไปกลางวัน เล่นจนลืมการเรียนวิชาที่เรียนไม่สนใจ...เมื่อพูดเรื่องเกมส์ขึ้นมาทีไร ทำให้นึกหัวใจห่อเหี่ยวปานประหนึ่งต้นไม้เฉาแห้ง...ที่อยู่ของมันก็คือบ้านเราในคอมพิวเตอร์และในร้านเกมส์

           อนึ่ง แม้แต่ครูหรือผู้ใหญ่ที่ติดเกมส์แล้วประสิทธิภาพการทำงานของสมองก็ช้าลง ประสิทธิภาพงานน้อยลง นิสัยเริ่มหงุดหงิดง่ายขึ้นทุกวันตามระยะเวลาที่เล่นนานไม่นาน ยิ่งเล่นนานยิ่งมีอาการรุนแรง...  เกมส์ปัจจุบันมีเกมส์ออนไลน์ที่มีอะไรล่อใจให้เล่น อยากเรียกว่าเกมออนให้คนตายทั้งเป็นก็ดูจะมองโลกแง่ร้ายเกินไป....

           เคยเห็นเด็กติดเกมส์แล้วเล่นเกมส์ที่บ้านทั้งคืนแม่ก็ดีใจคิดว่าลูกศึกษาค้นอินเตอร์เนต ดีใจที่ลูกไม่ไปเที่ยวข้างนอก ลุกช่างตั้งใจเรียนช่างตั้งใจศึกษาใฝ่หาความรู้ดีจัง  พ่อแม่บางคนเป็นเกษตรกร ยอมขายสิ่งของเพื่อซื้อคอมพิวเตอร์มาให้ลูกเล่น ยอมเสียเงินค่าโทรศัพท์ Max net เพื่อความเร็วสูงให้ลูกสุดที่รัก...กลัวจังกลับเป็นเหมือนนิทานพ่อแม่รังแกฉันภาค 2 ที่เปลี่ยนจากเอาใจลูกไล่ครูที่ลูกไม่ชอบจนวันหนึ่งไปเจอครูหัวประจบอยากเด้กทำอะไรก้ตามใจเด็กน้อยชอบแต่พอโตมาก็ทำอะไรไม่เป็น ในที่สุดก้เอาตัวไม่รอด แล้วนิทานก็ตำหนิพ่อแม่ว่ารังแกฉัน(ลูก)

          ดังนั้น เราจะเห็นว่าหลายแห่งเด็กเล่นเกมส์ในยามเรียนหนังสือครูสอนคอมให้ใช้คอมเด้กบังตาครูเปิดเกมเล่นครูเดินมาก้ลดหน้าต่างทำตามบทเรียนที่ครูสอน...ครูเผลอเล่นเกมส์ต่อ บางรายก็คุยคิวๆ ( QQ)บางรายข้ามไป MSN และเมื่อเลิกเรียนก็กลับไปเล่นเกมส์ต่อที่บ้าน เนื่องจากเล่นทั้งคืนนอนน้อยเด็กก็ง่วงเหงาหาวหลับ ฟุบลงกับโต๊ะเป็นภาพที่ครูฝ่ายปกครองเห็นแล้วอยากร้องดัง ๆ (ทำไมถึงทำกับฉันได้)... สารพัดคำที่จะปลอบให้เด็กเห็นโทษของเกมส์ แต่คำแนะนำกลับไร้ผล ...ร้านเกมส์สารพัดหาสิ่งยั่วใจคนที่ไม่มีคอมพิวเตอร์มาเล่นโดยลดแลกแจกชั่วโมงเกมส์ก่อน บางร้านให้เล่นฟรีก่อน 4 ชั่วโมงเล่นเป็นแล้วค่อยเก็บตังส์ ถ้าไม่เล่นต่อก็ไม่เก็บ มีหรือที่เด้กพอเล่นเกมส์เป็นจะไม่อยากเล่นต่อ เด็กบางคนยอมอดอาหารเที่ยงเพื่อเล่นเกมส์ คนที่มีคอมก็เล่นเนตที่บ้านต่อเกมส์ออนไลน์ บางทีลืมงานประจำ การบ้านไม่สนใจขอลอกกับเพื่อน...

          หากถามว่าเราเล่นเกมส์เพื่ออะไรหนอ? ถ้าเล่นเพื่อคลายเครียดทำไมต้องเล่นถึงตีสามตีสี่ บางคนหนีโรงเรียนโกหกแม่ว่ามาเรียนแต่ไม่เข้าเรียนหนีไปร้านเกมส์ หรือบางคนมาโรงเรียนแต่กลางวันมานั่งหลับในห้องเรียน เรียนก้ไม่รู้เรื่องเพราะง่วง แล้ววันข้างหน้าเด็กเราจะเป็นอย่างไรเมื่อเรียนไม่เข้าใจ คนตั้งใจดีก็เข้าใจคนที่เล่นเกมส์ก็ทำให้เพื่อนรำคาญ...ลงโทษผู้ปกครองก็มาด่าเราว่าฝ่ายปกครองโหดร้ายไล่ออกๆๆ...หรือว่าเราผิดที่ไปสอนลูกเขาเพราะการบังคับเป็นการข่มขืนทางจิตใจ..(ลาออกไปทำนาดีไหม?)  

          เล่นเกมส์นี้แล้วจะเพิ่มทักษะหรือจะทำลายชีวิตเยาวชนของชาติในเวลาต่อไปในอนาคตกันแน่..ฝากพ่อแม่ผู้รักลูกทั้งหลายคิดด้วย สำหรับครูปกครองอยากบอกผู้พ่อแม่ที่รักลุกว่า....เกมส์ก็เหมือนยาบ้าพันธ์ใหม่ ยาบ้าพันธ์ที่สาม เป็นโรคบ้าชนิดใหม่ Mad new sickness เป็นโรคติดต่อ complication ที่มีพิษมากมายไม่แตกต่างจากฝิ่น เฮโรอิน มอร์ฟีน และการพนันหรืออบายมุข...การติดเกมส์ก็เหมือนติดยาบ้าที่นับวันมีแต่จะเสียความเป็นคน เสียเวลา เสียอนาคตที่ดีไป...

          เรามารับรู้ปัญหานี้แล้วเริ่มสั่งสอนลูกที่บ้าน ครูก็ควรสอนวิชาชีพ พ่อแม่สอนพฤติกรรมที่ดี วินัยเริ่มที่บ้าน แล้วเยาวชนไทยจะได้ไม่มีชีวิตมืดมนเหมือนหลุมดำที่เด็กกำลังเดินตกลงไปคนแล้วคนเล่า เพราะเกมส์ก็เหมือนเหวหรือหลุมดำที่อันตรายถ้าเราบริโภคเกินพอดี ไม่ต่างอะไรกับอบายมุขอื่นที่เราว่าไม่ดีแต่ก็ยังให้มันแพร่หลายในสังคม