- - ฝนยังคงพรำพราย โปรยปรายหลั่งริน ... ฝากใจติดปีกโบยบิน ถึงถิ่นเวียงพิงค์ ล้านนา ... คิดถึงค่ะ  ... จำเพลงนี้ที่พี่ร้อง ให้น้องฟังได้ไหมคะ  ...  ป่าเหนือเมื่อหน้าดอกไม้บาน ลมฝนบนฟ้าผ่านฟ้า มองดังเหมือนม่านน้ำตา
น้ำฝนหล่นจากฟากฟ้า  แข็งแกร่งเหมือนแอ่งน้ำตาไหลตกจากผาแว่วดัง
ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา  เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่า เซาะซานธารซ่าเคล้าดัง
น้ำไหลไป่หลากมากครั้ง ไหลวนสายชลเหมือนดัง ไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน * ภาพ- oknation.com และกลอนบทนี้ ฝากลมห่มฟ้า แด่พี่ภูผา ค่ะ ----- คิดถึง ขุนเขา ณ ล้านนา ----

เย็นย่ำ สายัณห์ ตะวันตกดิน
ถวิล ถึงเธอ ละเมอหา
หนาวเหน็บ บ้างไหม ในอุรา
ฝากฟ้า ผ่านฝัน พลันอุ่นทรวง

ขุนเขา เมฆหมอก กระจาย
หอบพา ฝนไป ผ่านช่วง
เหมันต์ ฤดู กาลทวง
ลมหนาว พัดล่วง ผ่านมา

ดอกไม้ เตรียมรับ ฟ้าใหม่
ชูช่อ ไสว เริงร่า
บานล้อ ต้านลม หนาวมา
ยอดหญ้า ระบำ ฮำเพลง

ถิ่นเหนือ เรื่อเรือง เมืองสวรรค์
สงบ สบาย ไม่รีบเร่ง
ศรัทธา ใฝ่ธรรม น่ายำเกรง
ละเลง จินตนา การเกริกไกร ------  อัจกลับ ณ ทับปุด  -----

* ภาพ- zerobased.com ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมีแสงจันทร์ คืนหนึ่งคืนนั้นพบกันน้องเอยสองคน
เมืองเหนืออนงค์เหมือนคงมีมนต์เป่าหังใจเสียจน ก่นให้ใฝ่ฝัน
แอ่วสาวเว้าวอนออดอ้อนน้ำคำ จนศูนย์ลอยคล้อยต่ำ
สายัญเย็นย่ำทุกวัน แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น
แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน หลงมั่นในเมืองเหนือเอย ....

....  อะไรที่ซ้ำซากคงจะน่าเบื่อ แต่สำหรับคำในเชิงแง่ งาม ดี ดี สร้างสรรค์ อย่าง รัก คิดถึง รฤก บ่งบอกถึง ความอาทร ห่วงหา ใส่ใจ ... คงเป็นสิ่งที่น่าปรารถนา ใช่ไหมคะ?  ....  เสมอ นิรันดร์ ....