เมื่ออ่านบันทึกนี้จบ  ปราถนาแรกคือการอ่านเพื่อการศึกษาและเรียนรู้  เมื่ออ่านเพื่อการศึกษาและเรียนรู้  จึงทำให้รู้จักการที่มีคนคนหนึ่ง  ที่มีความพยายาม ความเพียร  ที่จะสร้างสรรค์ความปราถนาดีให้เกิดขึ้นในจิตใจของเด็ก  ของเยาวชน ของนักเรียนนักศึกษา 

สิ่งหนึ่งที่กระผมอ่านงานเขียนบันทึก  คือการอ่านบันทึกเรื่องราวของตนเองไปด้วย  อ่านตวามคิดตนเอง  อ่านความต่อยอดที่ประสงค์จะนำเสนอ  และเมื่ออ่านทุกตัวอักษรพบว่า  การอ่านความคิดตนเองด้วยขณะสายตาเคลื่อนไหวตามอักษร  คือการเรียนรู้ตนเองด้วยเช่นกัน

กระผมขอขอบพระคุณครับ  ที่ช่วยสร้างสรรค์อย่างยิ่ง  ในการนำเสนอ  ด้วยการจุดประกายแห่งความคิด  นี้  ทำให้เกิดกระบวนการเรียนรู้ตนเองจากภายใน  ดั่งการรู้จิตปราถนาแห่งตน  อันเกิดจาการอ่านงาน  และการรู้จักตนเองเช่นนี้  คือสิ่งที่กระผมเข้าใจว่า  คือเนื้อหาแห่งการดำรงชีวิตที่ท่านเจ้าของบทความพยายามนำเสนอ 

เมื่อรู้จักตนเอง  เก็บกวาดขยะก็มีความสุข  เมื่อรู้จักตนเอง  ถีบสามล้อก็มีความสุข  เพราะงานและการศึกษา เกิดขึ้นจากความรักในสิ่งที่เรากระทำ

ขอขอบพระคุณมากครับ  ที่ช่วยเปิดแนวความคิดเรื่องการศึกษา  และการศึกษาที่แท้จริง  คือการศึกษาเรื่องแห่งการรู้จักตนเองจากภายในดวงจิตที่สว่างในกายตน

บันทึกนี้ เป็นความจริงมากทีเดียว ที่ครูผู้สอนจะต้องสอนให้เด็กลงมือทำจริงๆ เพื่อให้เขาเรียนรู้ และเข้าใจตัวเองจากประสบการณ์ที่หลากหลาย...

ตัวอย่างของ beeman

• ชอบเรียนทางเรียนทางศิลป์ มากกว่าวิทยาศาสตร์ (สักเกตจากคะแนนที่ได้ ) แต่นโยบายการศึกษา ให้เด็กเลือกทางสายวิทยาศาสตร์ เพราะกว้างกว่าศิลป์

• เมื่อมาเรียนทางวิทยาศาสตร์ จึงรู้ว่า ทางอื่นๆ ไม่ค่อยถนัด ถนัดแต่ชีววิทยา (ทั้งๆ ที่ชีววิทยา ยากกว่าแขนงอื่น เพราะต้องเรียน 3 มิติขึ้นไป)
• พอมาเีรียนชีววิทยา ชอบสัตว์ มากกว่าพืช และอื่น
• วิชาทางสัตว์ที่เรียนได้ดี คือ สรีรวิทยา กับ แมลง แต่เลือกแมลง เพราะไม่อยากฆ่าสัตว์ที่มีเลือดสีแดง
• พอเรียนแมลง ก็ต้องเลือกความเชี่ยวชาญเฉพาะทาง จึงเลือกเรื่องผึ้ง
• พอเรียนเรื่องผึ้ง และได้มาทำงาน เลยพบ "ที่ชอบที่ชอบ"
• คือ อาชีพที่หารายได้เลี้ยงชีพ เป็นอาจารย์ ส่วนงานอดิเรก ที่ชอบทำ มีความสุข คือ "การเลี้ยงผึ้ง" เมื่อเลี้ยงน้องผึ้งจนชำนาญและเชีี่ยวชาญแล้ว น้องผึ้งก็จะเลี้ยงเรา ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เรา..

คุณ เนิ่ม ขมภูศรี คะ

การอ่านประสบการณ์และแนวคิดในบล็อก ช่วยให้เราได้กระจกมาสะท้อนตัวเอง ซึ่งเป็นการเรียนรู้ผ่านการทบทวนตัวเองเชิงการเปรียบเทียบกับประสบการณ์ของผู้อื่น ซึ่งก็มีส่วนที่ทำให้เราได้ทำความรู้จักตัวเองมากยิ่งขึ้นค่ะ

นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของการเรียนแบบเรียนรู้จากการอ่าน แต่ถ้าจะให้ดี ต้องกระตุ้นแนวคิดตนเองด้วยการเขียนเพื่อสื่อความคิด เพราะจะได้ทวนสิ่งที่เราได้เห็นได้อ่านมาอีกครั้ง และยังได้ช่วยต่อยอดกันต่อด้วยนะคะ

คุณเนิ่มลองดูนะคะ สนุกดีค่ะ ^_^

สวัสดีค่ะ อ. beeman 吴联乐

เรื่องของการปฏิบัติจริง ก็เป็นสิ่งให้เด็กได้ทดลองได้พิสูจน์ แต่ทั้งนี้คงข้ามการให้ความรู้ขั้นพื้นฐานเพื่อไปต่อยอดสำหรับไปใช้ปฏิบัติจริงไม่ได้เช่นกัน ใช่ไหมคะ อันนี้หนูอยากให้อาจารย์ได้ลองถ่ายทอดในมุมมองผู้สอนเพื่อแลกเปลี่ยนกันสักนิดนึงค่ะ อยากเห็นมุมมองในส่วนนี้เพิ่มเติมน่ะค่ะ ^_^

นอกจากนี้ จากประสบการณ์ของอาจารย์ที่ยกตัวอย่างมานั้น น่าสนใจนะคะ ในมุมมองของหนู หนูมองว่าทักษะทางศิลป์ที่อาจารย์มี อาจจะเป็นทักษะที่เชื่อมโยงกับทางวิทย์ เลยทำให้ได้มีโอกาสมาสู่วิชาชีพด้านนี้ก็ได้นะคะ เพียงแต่ตอนนั้นเราใช้คำจำกัดความว่าทักษะด้านศิลป์หรือวิทย์ ก็เลยดูเหมือนว่าเป็นคนละขั้วกันก็ได้นะคะ ซึ่งมันอาจจะมีคำจำกัดความกลางๆ เช่น เป็นทักษะอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นต้น

ในกรณีหนูเองก็คล้ายๆ อาจารย์คะ สมัยเรียนม.ปลาย วิชาวิทย์อื่นๆ ไม่ค่อยจะไหว แต่คณิตศาสตร์และชีววิทยานี่ เป็นอะไรที่เรียนแล้วชอบและรู้สึกว่าตัวเองมีความถนัด นอกจากนี้พอมีเรียนในระดับป.ตรี ก็เป็นสายสังคมศาสตร์ ซึ่งก็รู้สึกว่ายิ่งเรียนก็ยิ่งใช่ สนุกไปอีกแบบเลยค่ะ ^_^