สวัสดีครับ คุณกอ
ดีใจด้วยนะครับที่มีโอกาสทำงานที่บ้านของตัวเอง...ได้อยู่กับครอบครัว ได้ตอบแทนบุญคุณถิ่นเกิดของเราด้วย
อย่าลืมออกกำลังกายตอนเช้า แบบนี้นะครับ อากาศทางต่างจังหวัดคงสดชื่นดี
:)
เราหลงลืมอะไรไปหรือเปล่า?
เรากำลังถูกวิถีสมัยใหม่กลืนกิน ความงดงามของวิถีสังคมเดิม ไปทุกวัน ความเร่งรีบ ความเงียบงัน และความเฉยชาเข้ามาแทนที่...ชีวิตทางสังคมเราถูกกร่อนไปอย่างน่าเสียดาย
เราหลงลืมอะไรหรือเปล่า ...?
ผมทบทวนตัวเองในระหว่างที่เดินผ่านผู้คน ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองหลวง ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเหมือนผมบ้าง เมื่อเดินทางอยู่ที่ “อนุสาวรีย์ชัยฯ” กลางเมืองหลวง...กับสายตาที่มองเห็น ที่นี่เราเห็นภาพมุมกว้าง เราเห็นความหลากหลายของผู้คน เราสัมผัสถึงอัตราเร่งของคนเหล่านั้นที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปข้างหน้า อย่างรีบเร่ง และผมเองเป็นหนึ่งในจำนวน "คนรีบเร่ง" พร้อมกับสายลม และหมอกควันพิษปะทะใบหน้า เช่นเดียวกับทุกคนในที่นั้น
ผมไม่เคยเดินเร็วขนาดนี้เมื่ออยู่บ้านนอก แต่มาอยู่ในเมืองหลวง วิถีที่นี่ก็สอนให้ผมต้องก้าวเท้าด้วยอัตราเร็วกว่าเดิมสองเท่า
เขาเดินทางกันไปไหน ทำไมรีบเร่งเหลือเกิน?
นั่นสิครับ!!! ผมก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า เหนื่อยมากไหมกับการที่จ้ำอ้าวขนาดนั้น... เราให้ความสนใจสิ่งที่อยู่บ้างหน้า พยายามต้านทานแรงเสียดทานของเวลาให้มากที่สุด ไม่เคยเลยที่จะหยุดมองรายทาง..เราหลงลืมและเพิกเฉยรายละเอียดบางอย่างไปรอบตัวเราไปอย่างน่าเสียดาย
เวลาที่มีอยู่เท่าเดิม...แต่ทำไมรู้สึกว่าเวลาน้อยลง
หนังสือที่ห้องพักผม เพิ่มปริมาณขึ้นทุกวัน ช่วงหลังผมไม่เคยอ่านหนังสือจบเล่มแม้แต่เล่มเดียว ...แต่ก็เพียรซื้อหนังสือมาเรื่อยๆ สะสมไว้ ให้สัญญากับกับเองว่า “ไว้มีเวลา” แล้วค่อยอ่าน แต่จนแล้วจนรอดก็หาเวลากลับมาอ่านให้จบไม่ได้ ... หลายเล่มอ่านแล้วแต่ค้างเติ่ง รอสรุปรวบยอด หลายเล่มปกยังใหม่ไม่ได้สัมผัส แม้แต่เนื้อใน
น่าเสียดาย...ตั้งคำถามหลายครั้งกับตนเองว่า เวลาเราหายไปไหนหมด?
สาระสมองที่เราเคยละเลียดอ่าน จากหนังสือเล่มโปรด อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนคราที่อยู่บ้านนอก ...กลับไม่มีบรรยากาศแบบนั้นให้เห็นอีกแล้ว
เรามีเวลา คุยกันบ้างไหม?
ผมเปิดประตูห้างเข้าไปรับความฉ่ำเย็นของเครื่องปรับอากาศในเมืองหลวง ...แอบอ่านหนังสือฟรีอยู่ในร้านหนังสือชื่อดัง ผมให้เหตุผลว่า “ฆ่าเวลา”
ที่นี่บรรยากาศเงียบงัน ทุกคนต้องจดจ่อกับหนังสือที่อยู่ในมือ ซอกหลืบระหว่างชั้นวางหนังสือ หลายคนนั่งเอกเขนก อ่านหนังสือในมืออย่างเอาจริงเอาจัง ...เงียบงัน
ผมนัดกับเพื่อนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
หลังจากใช้เวลากับร้านหนังสือ เราทักทายกันตามประสาเพื่อน ก่อนที่จะนั่งลงคนละมุมโต๊ะเล็กๆ และต่างคน ต่างก็กางโน้ตบุ้คส่วนตัวพร้อมเข้าไปใช้ชีวิตออนไลน์ green wifi ดีด MSN คุยกับเพื่อนตรงหน้า เพียงแค่ ๑ ฟุต
เขียนคำทักทายหยอกล้อเพื่อนไปว่า “นายอยู่ไหน?”
เขาตอบมาทันที โดยใช้ไอคอนแสดงอารมณ์ ตอบโต้...
เรามักทักทายกันเสมอเมื่ออยู่ต่างสถานที่กัน แต่ วันนี้เราอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมถึง
“นี่เราจะคุยกันแบบนี้กันเหรอ” ...ผมหัวเราะ - - - เขาก็หัวเราะ แต่ละคนพลางปิดโน้ตบุ้คเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนนั่งสนทนากัน
วันนี้เราคุยกันในวิถีประจำวันน้อยลง...และเราใช้ชีวิตในโลกออนไลน์มากขึ้น
เรากำลังถูกวิถีสมัยใหม่กลืนกิน ความงดงามของวิถีสังคมเดิม ไปทุกวัน ความเร่งรีบ ความเงียบงัน และความเฉยชาเข้ามาแทนที่...ชีวิตทางสังคมเราถูกกร่อนไปอย่างน่าเสียดาย
J เราหลงลืมอะไรหรือเปล่า?
J เวลามีอยู่เท่าเดิม ...แต่ทำไมรู้สึกว่าเวลาน้อยลง
J เรามีเวลาคุยกันบ้างไหม?
ชีวิตที่เร่งรีบ จนลืมฟังเสียงหัวใจตนเอง..
ถามตัวเองว่ามีความสุขหรือเปล่า?? กับ "การเป็นอยู่" ของวันนี้
"...สุดท้ายเราต้องรู้ให้ได้ว่าเราทำอะไร...เพื่ออะไร..จุดมุ่งหมายเราคืออะไร...แล้วคอยเช็คเข็มทิศหัวใจอยู่ตลอดเวลา ว่าเรากำลังทำในสิ่งที่หัวใจเราบอกหรือเปล่า..ไม่กลับไปเลือกในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เราทำ เพราะสุดท้ายก็ไม่เจอความสุขที่เราต้องการ... " (เข็มทิศหัวใจ,ศิริรัตน์ ณ พัทลุง ต.สุวรรณ)
---------------------------
ขากลับบ้าน ...รถรับจ้าง พาขึ้นทางด่วนเพื่อประหยัดเวลา
รถรับจ้าง...อัตราเร่งสูง และบรรยากาศสำหรับคนแปลกหน้าทั้งหลายในรถรับจ้างก็เงียบงันเหมือนเดิม หลายคนเลือกที่จะหนีความเงียบที่อึดอัดนั้น ยัดเยียดความเป็นส่วนตัวผ่านหูฟังเครื่องเล่นเพลงชิ้นจิ๋ว และพร้อมที่ก้าวไปสู่โลกส่วนตัวในทันที
ข้างหน้า...มีแสงไฟกระพริบ พราว... เป็นสัญญาณแสดงถึง “อุบัติเหตุบนทางด่วน...”
ผมไม่อยากจินตนาการเลยว่า อัตราเร็วเกินกว่าปกติของการวิ่งรถบนทางด่วน หากเกิดอุบัติเหตุแล้วนั้น จะรุนแรงเพียงใด?
ไม่ต่างอะไรกับชีวิตด่วนๆของเรา คราพลาดพลั้งไป ก็บาดเจ็บรุนแรง
จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร นนทบุรี ๑๑ ก.พ.๕๒
หมายเลขบันทึก: 241278เขียนเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2009 19:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:17 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (105)
สวัสดีขอรับ ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมนาน เป็นยังไงบ้าง
แต่เท่าที่ดูรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นนะขอรับ
ข้าน้อยก็เคยรู้สึกเช่นนี้เหมือนกันและนึกถึงเพลงๆ หนึ่งขอรับ
พื้นที่เล็กๆ บอย ตรัย ภูมิรัตน์ ...
จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไร
โลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุน ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป
โตแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป
การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย
มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว ต้องทำอย่างไร
เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ
จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน
ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา
ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้
ตรงขอบฟ้านั้น มีรุ้งพาดผ่าน
เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกัน
ที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน
จูงมือเดินไปด้วยกัน
เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ
จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร
อย่าลืมเด็กน้อย ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย
ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา
ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
อยู่กับฉันตลอด ไม่ให้ใครแย่งไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
เรากำลังถูกวิถีสมัยใหม่กลืนกิน ความงดงามของวิถีสังคมเดิม ไปทุกวัน
ถ้านำวิถีใหม่มารวมกับวิถีเก่า นำมาประยุกต์ใช้ในทางที่สร้างสรรค์ คงจะเป็นสังคมที่สวยงาม น่าอยู่มากๆค่ะ
ทุกๆคน ทุกๆฝ่าย ต้องช่วยกันค่ะ
แวะมาทักทาย
มีความสุขมากมายนะคะ
ความจริงวิถีชีวิตใหม่ไม่ได้กลืนกินเราหรอกครับ ที่การรับเอาวิถีใหม่ๆที่รีบเร่งเป็นการตั้งใจของเราเองโดยไม่รู้ตัวครับ...อ่านบล๊อกแล้วเห็นภาพเลยครับ นี่แหละงานเขียนที่ถ่ายทอดจากก้นบึ้งของหัวใจนับถือจริงๆ (คงได้เห็นนักเขียนน่าใหม่ เจ้าของรางวัลซีไรต์ในอนาคตนะครับ อินชาอัลลอฮฺ)
สิ่งหนึ่งช้ามาแต่เดิม แต่สิ่งใหม่เร็วกว่าจึงจะดีกว่า สิ่งที่ช้ากลายเป็น "เกะกะ" .. นึกย้อนภาพกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เมืองพัทยาที่ผมเคยอยู่ สามารถออกแรงปั่น (ถีบ) จักรยานชมเมืองได้ หรือจะปั่นไปทำงานก็ได้
ลองไปปั่นวันนี้สิครับ....รถจะเบียดตกถนนเอา...!!
ขอแบ่งถนนโล่งๆ ให้น้องเดินเล่นอย่างปลอดภัยไร้กังวล... :)
สวัสดีค่ะ น้องเอก
- อยากลืมแสงสี
- ไปอยู่กับธรรมชาติ
- พี่กำลังจะเดินทางไปท่องเที่ยวที่ ปาย แม่ฮ่องสอน
- ช่วยแนะนำเส้นทางที่น่าชม เริ่มจากเชียงใหม่ไปแม่ฮ่องสอน
- เส้นทางที่ไม่ลาดชัน...ให้ไปทางแม่สเรียงก่อนใช่มั้ยคะ
- 3 วัน 2 คืน นะคะ
- ต้องรบกวนเจ้าของบ้าน...จะได้หวนคิดถึงบ้าน
- แทน...เมืองแห่งแสงสีนะคะ
- ความสงบอยู่ภายใน อยู่ที่ไหนก็ไม่ถูกกลืน
- แวะมาทักทายค่ะ เพราะเราอยู่ไกล ...ใกล้เมื่อ click click
เรามีเวลา คุยกันบ้างไหม?...
-
เรามักทักทายกันเสมอเมื่ออยู่ต่างสถานที่กัน แต่ วันนี้เราอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมถึง
-
วันนี้เราคุยกันในวิถีประจำวันน้อยลง...และเราใช้ชีวิตในโลกออนไลน์มากขึ้น
-
-
ฝากดอกกุหลาบให้คนที่คุณรัก เพื่อมิตรภาพและสันติภาพที่งดงามด้วยค่ะ
-
ขอบพระคุณสำหรับบันทึกเตือนใจไม่ให้หลงลืมค่ะ
ผมว่า...จริง ๆ แล้วเราไม่ได้หลงลืมอะไรแค่เพียงว่าเราไม่ได้ใส่ใจมันต่างหาก...
หันมาใส่ใจตัวเราในทุก ๆ ย่างก้าวที่เราเดินดีกว่าเป็นไหน ๆ นะเพื่อน...
ขอบคุณครับ...
ขอหน่อยครับ...
หลงลืม กับ เพิกเฉย (ไม่ได้ใส่ใจ) ใกล้กันมากๆครับ :)
สะดุดกับดอกกุหลาบสีสวยข้างบนแล้ว นึกขอบคุณมากมายกับผู้นำมาฝากเสียจริง :)
เราไม่ได้หลงลืมหรอกค่ะ
ตราบใดที่เรายังนึกได้และถ่ายทอดออกมาเช่นนี้
ขอบคุณที่มีเรื่องราวดี ๆ ให้อ่าน
บันทึกนี้นำไปคิดต่อได้มากมาย
เราหลงลืมอะไรหรือเปล่า
เราตั้งใจลืมอะไรหรือเปล่า
เรามีเวลาคุยกันบ้างไหม
เรายังอยากคุยเรื่องเดียวกันที่เราสนใจหรือเปล่า
เรายังสนใจเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่า
เราเข้าใจกันดีอยู่ไหม
เราแสร้งเข้าใจกันหรือเปล่า
เราเข้าใจกันผิด ๆ เพราะ..
..งง หรือยัง..
เป็นเพียงเรื่องราวเล็ก ๆ ที่ผ่านมา ระยะหนึ่งกับ"ใครบางคน" เท่านั้นน่ะ
คารวะครับ ท่าน จันทร์เมามาย
ยินดี และ มีความสุขนะครับ ที่ได้พบเจอท่านอีกครั้ง สหายเก่า ...
หากจะบอกว่าความรู้สึกว่า ไม่สดชื่น...หรือก็ไม่ใช่นะครับ ก็อยู่ได้กับสถภาพเมืองหลวง อาจจะอึดอัดบ้างแต่ก็แสวงหาความสุขง่ายๆที่เราเข้าถึงได้นะครับ..
ขอบคุณท่านมาก สำหรับไมตรีที่มียาวนาน... :)
"ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้ "
ท่านเชื่อไหมว่า วันนี้ กระผมฟังเพลงนี้ สองสามรอบนะครับก่อนที่ท่านจะมอบให้...ใจตรงกันครับ
สวัสดีครับ ครู @..สายธาร..@ ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจนะครับ.. :)
สวัสดีคะคุณเอก ไม่ทักผิดแล้วคะ บางทีเวลาทำให้เราเร่งรีบดูอย่างไปกรุงเทพมีเวลาไปเยี่ยมครูอ้อยที่โรงเรียน นั่งคุยอยู่ได้ไม่นาน ทั้ง ๆที่อยากอยู่คุยให้นานมากที่สุด มาตั้งไกล ก็ต้องรีบกลับมาปฏฺบัติหน้าที่คุณแม่ที่สนามราชมังคลา พี่อ้อยมาส่งได้ครึ่งทาง แล้วตัดสินใจนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างที่หวาดเสียวและอันตรายต่อ รอดมาได้อย่างไร
ฟูอ้าจ เสียงเล็กๆ น้องรัก..
ขอบคุณนะครับ คำชม ของน้อง มากเกินสำหรับผมเเล้วครับ แต่ก็ต้องขอบคุณมากๆ ครับ :)
พี่ คุณพิทักษ์
ผมรู้สึกว่าผมปรับตัวได้ดีสำหรับเมืองหลวงแห่งนี้ไปเสียแล้วครับ... แต่เมื่อไหร่ก็ตามภาระกิจที่นี้เสร็จสิ้น ผลจะกลับเหนือโดยทันทีครับ :)
ผมชอบภาพ ที่พี่นำมาเสนอในข้อเสนอแนะข้างบนนี้มากครับ
ขอบคุณนะครับ :)
พี่ อรวรรณ ครับ
ติดต่อผมผ่านทางอีเมล หรือ ทางโทรศัพท์ก็ได้ครับ ยินดีจะให้ข้อมูลครับ :)
ช่วง ๑๔ กพ. ที่จะถึงนี้ ปายมี event ใหญ่ครับ คิดว่าคนจะมุ่งไปที่ปายกันเยอะ
สีของดอกกุหลาบแดงดอกนี้ สวยบาดใจมากเลยครับ ...
วาเลนไทน์ปีนี้ ผมคงต้องซื้อดอกกุหลาบให้ตัวเองเสียเเล้ว :)
ดิเรก...
อย่างที่บอกไปนะครับ เพิกเฉย และ หลงลืม ใกล้กันมาก..
ขอบคุณ ไอศครีม ถ้วยเมื่อวานนะครับ :)
กุหลาบช่อนี้สวยมากนะครับ :)
ทบทวนตัวเองบ่อยๆ เพื่อทบทวนความจำครับ
บางครั้งเราก็หลงลืม...(แบบไม่ได้ตั้งใจ)
:)
พี่ ประกาย~natachoei ที่~natadee
อยู่ กทม.ต้องเผื่อเวลา เผื่อใจครับ และ ทำใจในบางโอกาส
เห็นภาพมิตรภาพดีๆของพี่ประกายแล้ว..ชื่นมื่นมีความสุขนะครับ:)
เอาภาพสวยๆบนดอยเชียงรายมาฝากครับผม :)
ผมจะกลับไปเยือนบรรยากาศในภาพนี้อีก สองสามวันข้างหน้าครับ
ขอให้คุณเอกเดินทางปลอดภัยนะคะ
ขอบคุณคะภาพสวยมากคะ
พี่ประกายมีเพื่อนที่เชียงใหม่ และที่เชียงราย เพื่อนชวนไปเที่ยว
คงจะต้องหาโอกาสไปเที่ยวเชียงใหม่ เชียงราย เผื่อได้เจอคุณเอก
พี่ประกายประกาย~natachoei ที่~natadee ครับ
ผมจะไปที่เชียงราย วันสองวันครับ...และหลังจากกลับมาจากเชียงราย ไม่ได้อยู่นาน และจะบอกว่า ผมไปใต้ต่อ ที่รัฐกลันตัน มาเลเซียครับ (ตื่นเต้นครับ เพราะมีภาระกิจสำคัญมากที่นั่น) เดินทางจากเหนือจรดใต้ เลยครับ ช่วงนี้
เอาเป็นว่า ผมจะถ่ายภาพสวยๆมาฝากนะครับ ทั้งที่เชียงราย และ ใต้สุดๆ ที่ผมจะไปเยือน
คุณ ...คนไม่แสดงตนครับ
ผมเอารูปนี้มาฝากนะครับ
ผมถ่ายรูปนี้ที่ วังเวียง สปป.ลาว ครับ
ขอให้คุณสดชื่น...สดชื่น นะครับ
ถามตัวเองว่ามีความสุขหรือเปล่า?? กับ "การเป็นอยู่" ของวันนี้
"...สุดท้ายเราต้องรู้ให้ได้ว่าเราทำอะไร...เพื่ออะไร..จุดมุ่งหมายเราคืออะไร...แล้วคอยเช็คเข็มทิศหัวใจอยู่ตลอดเวลา ว่าเรากำลังทำในสิ่งที่หัวใจเราบอกหรือเปล่า..ไม่กลับไปเลือกในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เราทำ เพราะสุดท้ายก็ไม่เจอความสุขที่เราต้องการ... "
......................................................................................
ทุกวันนี้ก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เดินตามความฝัน หรือเดินตามเป้าหมายกันแน่.....
ขอบคุณค่ะ พี่เอก....
- สวัสดีค่ะ
- ใช่หลงลืมอะไรไปหรือเปล่า
- พี่หลงลืมเข้าบันทึกนี้เป็นคนแรกน่ะสิ...
- บางครั้งการปรับตัวให้อยู่กับวิถีของสังคมยุคใหม่ มันก็เหมือนการเพิ่มสีสันให้กับชีวิตให้ได้รับสิ่งใหม่ ทันยุคทันสมัย ไม่ตกขอบโลก
- แต่ถ้าเดินตามกระแสจนเกินไป ความเป็นตัวตนของเราจะถูกกลืนกินไปทีละน้อย แล้วจะสูญเสียตัวตนไปในที่สุด
- สรุปทางสายกลางดีที่สุดเน๊าะ
- อืม...น้องเอกคะ พี่สงสาร "เวลา" ที่ถูกน้องเอกฆ่าค่ะ...หุหุ
- ขอให้มีความสุขนะคะ คิดถึงเสมอ
- ตอนนี้มีใครคนหนึ่งกำลังบ้างานสุดๆๆๆ พี่เหนื่อยแทนล่ะ
น้องก้อย คนสวย ครับ
น้องก้อยสบายดีนะครับ??
หากเป็นไปได้ พี่อยากให้ก้อยเดินตามฝัน อย่างมีความสุขนะครับ สุขที่เราค่อยๆได้พิชิตความฝันนั้นครับ
พี่ให้กำลังใจนะครับ :)
ดอกไม้ป่าดอกนี้ มอบให้ก้อยนะครับ
... ถ่ายที่ บนดอย เขาใหญ่ ครับ
สวัสดีตอนดึกค่ะ...
แวะเข้ามาอ่าน
และพยายามนึกด้วยว่า...
แล้วเราหล่ะ?? หลงลืมอะไรไปรึเปล่า
มีเรื่องให้ต้องคิดอีกแล้ว...
พี่สาวคนสวย...ครับ
ผมใจร้ายไปหน่อยที่ ฆ่าเวลา :))) -ขออโหสิกรรมด้วยครับผม
ทางสายกลาง ที่ต้องใช้"สติ"อยู่เสมอครับ
"สติมาทุกข์หมด สติหมดทุกข์มี
ความสุขอยู่ไม่ไกล ถ้าใจมีสติ"
ขอบคุณครับ
-----------
ผมฝากความคิดถึง ให้ใครคนหนึ่งที่กำลังบ้างานอยู่ คนนั้นด้วยนะครับ ฝากบอกว่าน้องชายคิดถึงครับ ;)
ยังจดจำเส้นทาง สายนี้อยู่ใช่ไหมครับ...
สวัสดียามดึกครับ ครู 
วินดี้
ทบทวนตัวเอง...นะครับ เราลืมอะไรบ้างไหมครับ
ทีี่สำคัญอย่าลืมคนที่รักเราละกันครับ...อย่าลืมให้รักกลับคืนเขาให้มากๆ
ขอให้มีความสุข ก่อนวันแห่งความรักครับ :)
ช่อนี้ มอบให้ครู windy นะครับ...
ขอบคุณค่ะ...
(^_^)
ขอบคุณครู windy เช่นกันครับ
ที่เป็น กำลังใจ ให้ผมเขียนบันทึกอยู่เสมอ :)
นกสองตัว กำลัง "งอน"กันครับ..
ครูวินดี้มีวิธีไหน ให้นกทั้งสอง คืนดีกันบ้างครับ ??
ชีวิตที่คุณเอกเล่าไว้ในบันทึก ... เดินสวนทางกับผมอยู่ :)
เหตุใด ผมจึงพูดเช่นนั้น ... นั้นเป็นชีวิตที่ผมเคยเผชิญมาก่อน และเบื่อหน่ายสภาพความเป็นไปดังกล่าว
แล้วผมจึงเลือกเดินเส้นทางชีวิตตัวเอง โดยการออกจากที่นั่นมาหลายสิบปีแล้ว
ผมมีความสุขสำหรับการเดินจากมา แต่ไม่ได้สุขทั้งหมด หากผมก็ยังมีความทุกข์ที่ต้องทิ้งครอบครัว พ่อ กับ แม่ ไว้ ตามครรลองของชีวิตของพ่อที่มีภาระงานอยู่ที่นี่
แต่นั่น ... ผมยังคงเดินสวนทางกับคุณเอกในปัจจุบัน
ผมรู้สึกอย่างนั้น ถึงแม้วัตถุประสงค์เราจะต่างกัน ในการเดินทาง แต่ผมยังแอบเห็นมิตรภาพที่งอกเงยได้ ณ ที่แห่งนี้
ขอบคุณมาก ๆ ครับ ... ชีวิตของคนมีคุณค่าเสมอ หากเราเลือกใช้ชีวิตที่เรากำลังหายใจด้วยตัวเองเราเอง :)
อ.Wasawat Deemarn 
ครับ
โดยความจริง ผมไม่ได้คิดอะไรมากมายกับ "สถานที่" มากไปกว่า "ใจ" ของผมหรอกนะครับ...
เพียงแต่ว่า สถานที่ช่วยทำให้สุนทรียะเกิดง่ายขึ้น
เป็นเรื่องของพรหมลิขิตที่ผมต้องมาอยู่ หรือ เรียก ธรรมะจัดสรร ก็ได้ครับ และผมก็มีความสุขกับชีวิตทุกที่ที่ผมพำนัก สุขมากสุขน้อยก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่มากระทบครับ..และก็เรียนรู้ไป
เป็นความจำเป็นจริงๆครับ เป็นความจำเป็นที่ต้องอยู่ ในเมื่อเงื่อนไขเป็นเช่นนี้ ผมจึงมีความสุขที่จะอยู่..
ในที่สุดผมก็คงได้กลับบ้าน กลับเหนือ บ้านป่าของผมครับ ตอนนี้เขาก็กวักมือเรียกผม เพียงแต่ว่า ขอเวลาสักนิดครับ..
เวลาในเมืองหลวง อาจไม่ได้เร็วไปกว่าเวลาบ้านนอก เพียงแต่เราต้องพาตัวเองให้ต้านแรงเสียดทานของเวลาให้มากที่สุด...
ผมจึงเรียนรู้ที่จะยอมรับและปรับตัว
และ ผมก็มีความสุขครับ...ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ผมค้นหา "ใจ" ของผมเจอแล้ว
:)
ขอให้ อ. Wasawat Deemarn มีความสุข กับ ชีวิตที่เชียงใหม่นะครับ
ยินดีครับ สำหรับมิตรภาพงอกเงยในสถานที่แห่งนี้...งดงามครับ :)
ภาพนี้ ถ่ายที่ เมืองปาย บ้านผมครับ :)
สวัดีคะคุณเอก
ดีจังคะได้อ่านบันทึก ที่คุรเอก เตือนให้เรา หันกับมามองตัวเองอีก ครั้ง......
J เราหลงลืมอะไรหรือเปล่า?
J เวลามีอยู่เท่าเดิม ...แต่ทำไมรู้สึกว่าเวลาน้อยลง
J เรามีเวลาคุยกันบ้างไหม?
" กับดักชีวิตทำให้เราหลงทาง "
จำได้ว่าคุณเอกแนะนำ รฐา ไว้น่ะคะ
มาบอกว่า < ๐ ๐ >
อย่าลืม...ดูแลสุขภาพให้มากๆ
ขอให้พบความสุขกับทางเลือกทุกๆวัน
ได้รางวัลชีวิตตามใจปรารถนาค่ะ
สวัสดีครับ ตอนเช้าๆครับ คุณรฐา
ที่ อุดรฯ เช้าแบบนี้อากาศคงเย็นสบาย หากได้ออกกำลังกายแล้วคงสดชื่นมากๆนะครับ
ชั่วแว้บความคิด เวลาทำงาน หรือ เดินทางมักมีความรู้สึกเช่นนี้ครับ อาจเพราะเราวิ่งตามโลกอยู่ก็เป็นได้ครับ เรารู้สึกเหนื่อย บางครั้งผมก็รู้สึกเหนื่อยในขณะที่ไม่รู้ว่าเป้าหมายของสิ่งที่ไขว่คว้านั้นทำไปเพื่ออะไร... กับดักชีวิต บางครั้งเราก็เป็นผู้สร้างไว้เองครับ
เหมือนข้อเสนอแนะ บางท่านที่บอกว่า ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ เดินทางไปสู่เป้าหมาย หรือ ตามล่าหาฝัน ของตัวเอง เพราะสองอย่างนี้ต่างกัน ท้าทายต่างกัน
ให้กำลังใจคุณรฐา นะครับ ที่ต้องรับตำแหน่งบริหาร ทำงานที่ต้องรับผิดชอบ ขอให้มีความสุขในการมีชีวิต และ live here and now นะครับ
ขอบคุณมากๆครับ สำหรับมิตรไมตรีที่หยิบยื่นให้ผ่านทางอีเมลครับ
ดอกไม้ฉ่ำน้ำค้าง...ช่อนี้ แทนความสดชื่นของชีวิต
ผมขอมอบให้คุณรฐา แทนคำขอบคุณนะครับ
สวัสดีครับพี่นก 
สบายดีนะครับ..
ผมเดินทางบ่อยเหมือนกัน แต่ก็ยังมีความสุขเช่นเดิม กำลังคิดว่าพอมีเวลาว่างจะไปเยี่ยมพี่ชาย พี่สาว ที่นครสวรรค์ ขอแบบสักวันที่ได้พักผ่อน...นะครับ
และ ผมไม่ลืมที่จะให้รางวัลแก่ชีวิตตัวเองทุกวัน...
ขอบคุณความห่วงใยที่มีให้นะครับ :)
ฝากดอกมะเขือ ...ให้พี่นก :)
คุณจตุพร
เขียนบันทึกนี้มาแล้ว
กออ่านแล้วต้องร้องเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจจังที่กอได้ทำงานที่บ้านตัวเอง
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กอไม่ต้องไปแข่งกับเวลาเหมือนตอนที่อยู่หาดใหญ่
แล้วยิ่งกรุงเทพฯอีกน่ะค่ะ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีกทีนึง
ขอบคุณน่ะค่ะ โชคดีมีความสุขค่ะ
ขอให้คุณกอ มีความสุข สนุก...แบบเด็กๆในภาพนี้นะครับ
มาเป็นกำลังใจแด่นักเดินทาง....ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ
โห...คุณเอก
แล้วทำไงจะให้นกคืนดีกันเนี่ย
สงสัยต้องหันหน้าเข้าหากัน
โหย...ยากหง่ะ
- หาอะไรให้นกกินก่อนดีไหมครับคุณเอก..
- มัวแต่ถ่ายภาพอยู่นั้นละ..ฮิฮิ..
- ละเอียดอ่อนดีจังเลย.."ใจ"
สวัสดีครับคุณจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
เข้ามาทักทายครั้งแรกนะครับ
ชอบภาพประกอบที่สวยงามมากๆ ดูสงบและมีจุดประสงค์ชัดเจนดีครับ
แถมเนื้อเรื่องที่แข็งแรงมาก ชัดเจนเช่นกัน อันนี้คนอ่านรู้สึกได้นะครับ
เรื่องของวิถีนาฬิกาสังคมนั้น ก็เปลี่ยนไปแต่คุณก็ยังไม่ลืมวิถีที่ควรจะเป็นใช่มั้ยครับ
บันทึกได้ดีขนาดนี้ จะติดตามอ่านเรื่อยไปนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนักบันทึกเช่นคุณจตุพรนะครับ :)
ขอบคุณคะ คุณเอก ดอกไม้สวยน่ะคะ
...วันนี้ คุณเอกคงเดินทาง...เจออะไรดีดี นำมาฝากสมาชิกบ้างน่ะคะ
...........ที่สำคัญ รักษาสุขภาพ ยิ้มให้ทุกอณูของชีวิตน่ะคะ.....
รฐา มีบันทึกอยู่ 2 ฉบับ ว่าง ๆ คุณเองลองอ่านดูน่ะคะ
มันคือ ตัวตนที่แท้จริง ของรฐา
อีกไม่นาน รฐา จะบอกเล่าถึง กับดักชีวิตที่รฐา
พยายามปลดปล่อยตัวเองมาตลอด
ขอบคุณคะสำหรับดอกไม้แห่งมิตรภาพ.....จะเก็บไว้ให้ดีที่สุดคะ
ฐิฏรฐาว์
สวัสดีค่ะ เคยไปใช้ชีวิตแบบที่คุณว่าอยู่ 2 ปี แล้วก็มาเป็นครูบ้านนอก เวลามีเท่ากันค่ะ แต่ความสบายทั้งการเดินทาง ทั้งอากาศ และความจริงใจไม่เท่ากัน ถ้ามีเวลาก็ออกนอกเมืองไปเติมสิ่งที่ไม่ขาดในเมืองหลวงนะคะ
ผมโชคดีครับ คิดถึงพี่ชาย.. และก็มาในทันที..
สวัสดีครับพี่แจ็ค
ครับ
มาให้กำลังใจกับอบอุ่นแบบนี้ ผมถึงไหนถึงกันครับ ;)
สวัสดีครับ ครู windy
โจทย์ ที่ผมขอให้ครูไปช่วยคิด อาจจะยากไปหน่อยนะครับ.. :)
คำตอบก็คือ เพียงแต่คุยกันสักนิด แล้วเรื่องราวต่างๆจะคลี่คลาย ความขัดเเย้งที่เกิดขึ้น เกิดจากการที่เราไม่ได้สื่อสารกัน หรือสื่อสารกันน้อย ช่องว่างระหว่างกันก็ขยายออกมากขึ้น..
ขอบคุณครับ ครู windy
เป็นไปได้นะครับผม ที่ผมมัวเอาแต่ถ่ายรูป ทำให้คนใกล้ๆเกิดอาการ "งอน" ขึ้นมา
ขอบคุณครับ พี่ เกษตร(อยู่)จังหวัด ที่มาเยี่ยมให้กำลังใจคนเขียนบันทึกครับ :)
สวัสดีครับ และยินดีที่ได้รู้จักคุณ adayday
นะครับ...
ที่ gotoknow มิตรภาพงอกเงยขึ้นทุกวัน เพราะเราเข้าใจตัวตนอีกฝ่ายจากการเขียนครับ ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ
หลายท่านเราก้าวเข้าไปในชีวิตเขา เพราะความสนใจที่โพกัสในพื้นที่ใกล้เคียงกัน..
อบอุ่นครับ สำหรับมิตรภาพที่นี่ ผมพบเพื่อนที่น่ารักหลายท่าน ทั้งในโลกออนไลน์ และในโลกแห่งความเป็นจริงอันสืบเนื่องจากgotoknow
เนื้อหา การถอดบทเรียนเล็กๆผ่านสถานการณ์รอบข้าง เช่นบันทึกนี้ ไม่ค่อยได้เขียนบ่อยหรอกครับ ส่วนใหญ่ก็เขียนเรื่องราวแนวถอดบทเรียนจากการทำงานมากกว่าครับ...
ขอบคุณสำหรับคำทักทายที่อบอวลด้วยมิตรภาพนะครับ..และขอให้รักษามิตรภาพที่ดีงามต่อไปนะครับผม
ขอบคุณครับ :)
Empty Heart
เราหลงลืมอะไรไปหรือเปล่า?
--ลืมคิดถึงคนที่บ้าน ...ที่รักเราเสมอ
--ลืมคิดไปว่า..จุดมุ่งหมายของชีวิตตอนอยู่ที่ไหน
--ลืม..แก่ (อันนี้เป็นการลืมที่ดี)
คุณเอกคะ
พี่ขอร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยคนนะคะ
พี่เป็นคนหนึ่งที่เติบโตมาจากชนบทที่ห่างไกล เคยผ่านการใช้ชีวิตในเมืองกรุงและชานเมือง หลายจังหวัด ทุกที่มีบทเรียนให้ได้เรียนรู้ แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง คือ ณ วันนี้ วันที่เวลาเหลือน้อยลงมากแล้ว พี่คิดแต่จะใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตอบแทนคุณให้กับแผ่นดินไทย/พระเจ้าแผ่นดิน/พ่อ-แม่(ครูคนแรกจริงๆ)/พระสัมมาสัมพุทธเจ้า(พระธรรมคำสอนของพระองค์ทำให้สามารถประคับประคองชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้)จึงได้เลือกแล้วที่จะไปทำประโยชน์ในโรงเรียนเล็กๆ ที่ก่อตั้งมาตั้งแต่ปี๒๔๘๓ แต่เกือบจะถูกยุบเพราะมีนักเรียนเหลือเพียง๒๐คนเศษ เป็นโรงเรียนที่ถูกน้ำท่วมทุกปี ปีละประมาณ ๑ เดือน และที่สำคัญ โรงเรียนนี้มีครู ๑ คน ผอ. ๑ คน และนักการ ๑ คน
เมื่อไหร่ที่พี่ย้ายไปเรียบร้อยจะนำข้อมูลมาบอกเล่าเก้าสิบ เผื่อจะมีใครร่วมก่อการดีด้วย
พี่ขอชื่นชมในความคิดและการกระทำของคุณเอก
สวัสดีค่ะ
บางทีได้รับข้อมูลข่าวสารบางข่าว...ก็เกิดอารมณ์...เร่าร้อน...ห่วงใย..สังคม..บางทีก็อยากปล่อยวาง....บางทีอยากต่อสู้..บางทีอยากวางมือ...บางทีอยากลุย...บางทีอยากพักผ่อน...บางทีอยากคิด..คิด..มาก...บางทีไม่อยากรับรู้อะไรเลย...บางทีอยากลืม...บางทีอยากจำได้....นี่แหละตัณหา...และอุปาทาน..ของมนุษย์
เข้าใจค่ะ และเชื่อมั่นว่าคุณเอกมีสติและปัญญาที่จะดำรงชีวิตบทหนึ่งที่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองหลวงยามที่ภารกิจยังมี อายุที่ยังน้อยอยู่ก็ทำให้มีพลังวังชาที่จะก้าวเดินไปและรู้จักที่จะเก็บเกี่ยวความเพลิดเพลินใจจากการเรียนรู้สิ่งใหม่ และเรียนรู้ตัวเองไปเรื่อยๆ
ด้วยไมตรีจิตที่อบอุ่นครับ คุณรฐา
ผมเข้าไปอ่านเรื่องราวของคุณแล้ว น่าสนใจมากเลยครับ ...ถือว่าเป็นนักเขียนได้เลยทีเดียว
บทบาทการทำงานของคุณในวันนี้อาจหนักหน่วง และต้องรับผิดชอบสูง แต่ผมเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่า คุณรฐาทำได้ และทำได้ดีครับ
ขอให้กำลังใจนะครับ :)
คุณ ทรายชล
จริงๆผมถือว่ามีโอกาสดีครับที่ได้สัมผัสทั้งสองมิติ เมืองหลวง กับ ชนบท ซึ่งสองแห่งมีข้อดี ข้อจำกัดที่แตกต่างกัน
เวลาเท่ากัน..ใช่ครับ แต่การบริหารจัดการเวลา ตัวเองที่เมืองหลวงต้องให้ความสำคัญมากขึ้น อย่างที่บอกว่า ต้องต้านทานเเรงเสียดทานของเวลา
และ ผมมีความสุขครับ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน...
ก็ตามแต่-พรหมลิขิตบันดาลชักพา..
:)
Empty Heart บาวเอก แห่งเมืองใต้
ยินดีที่ได้พบเจอกันที่นี่...และ ขอบคุณสำหรับการทักทายนะครับ มีโอกาสมาประชุมที่บางกอก อย่าลืมบอกผมนะครับ :)
รู้สึกมีความสุขครับ ที่ได้อ่านข้อคิดเห็นจากพี่ ศิริวรรณ
:)
เรื่องราวชีวิตพี่น่าสนใจมากเลยนะครับ งดงาม เรียบง่าย ผมคิดว่าหากพี่มีโอกาสเขียน อยากให้เขียนเรื่องราวแบบนี้ ถ่ายทอดเพื่อสร้างพลังให้กับผู้อ่านไปด้วย
ผมต้องขอบคุณมากครับ สำหรับความเป็นห่วงเป็นใย และศรัทธาในความเป็นผม..
ผมจะขอทำให้ดีที่สุดครับ เป็นปณิธาณของชีวิตของผมอยู่แล้วครับ
ขอให้พี่มีความสุขนะครับ :)
ผมรู้สึกเป็นเกียรติ และมีโอกาสที่ดี ที่ได้รู้จัก ครูพิสูจน์ คุณครูของแผ่นดิน ณ ที่ gotoknow และ เจอตัวเป็นๆท่านมาแล้วด้วย
ครูพิสูจน์ พิสูจน์ ความดี และ เรื่องราวที่บางลี่ เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ของการสร้างสรรค์สังคมที่ดีงามนะครับ
ได้มีโอกาสสัมผัส ชม ชื่นชม เด็กๆที่กล้าแสดงออกในทางที่ดี ก็มีความสุขมากๆ และเบื้องหลังนั้นก็ยังมีคุณครูที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์คอยผลักดันสนับสนุน
ขอยกให้เป็นคุณครูพิสูจน์ เป็น "ครูดีในดวงใจ" ครับ :)
เป็นอีกตัวอย่างที่ผมยึดถือไว้เป็นต้นแบบ ขอบคุณมากครับ อาจารย์ยุวนุช คุณนายดอกเตอร์ ที่ให้ความเชื่อมั่นผม
เพราะผมมีกัลยาณมิตรที่ดี เพราะผมมีครูดี ...ทำให้เกิดโอกาสดีๆมากมายในชีวิตครับ
ไม่ว่าเมืองหลวง หรือเมืองไหนๆ อยู่ในเมืองไทย เราก็สุข.. ภายใต้ร่มพระบารมี - สุขตามสติปัญญาที่เปิดกว้าง
ขอบคุณครับ
เราหลงลืมอะไรหรือเปล่า ...?
เวลา หน้าที่ การแสดง(โลกนี้คือละครโรงเล็ก ๆ) ทำให้เราต้องหลงลืมอะไรไปหรือเปล่า
คนรอบข้าง เพื่อนเก่า ญาติมิตร สหาย สัตว์เลี้ยงหรือแม้แต่ต้นไม้ใบหญ้า..รายทางและในรั้วบ้าน
เราลืมเก็บเกี่ยวมอง ดูแล พูดคุย ทักทาย เขา หรือเปล่า
และเราลืมเราหรือเปล่า
เราลืม ความฝัน(อนาคต) ชีวิต(ปัจจุบัน,อดีต) หรือเปล่า
เรายังมีชีวิตชีวาดังเดิมหรือไม่
ลืม เราเคยตั้งใจ ลืมบางคน
ลืม เราต้อง ลืม และเลิกยึดติด..ถูกต้องแล้ว
ลืม การตัดสินใจ ลืมความผิดของตัวเอง, คนรอบข้างบ้าง
แต่อย่าลืม...ถามหัวใจ ฟังเสียงหัวใจ เราเอง
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเอก...ตัวแบบการใช้ชีวิตของแป๋ม
ด้วยแนวคิดที่เป็นตัวของตัวเอง บวกกับการรู้จักใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าที่ไม่ได้หมายถึงความศิวิไลซ์ หากแต่เป็นความสงบ เยือกเย็น สุขุม และรอบคอบ คุณจึงเป็นหนึ่งคนคุณภาพที่แป๋มไม่อาจจะมองข้ามไปได้ สบายใจที่ได้อ่านงานของคุณ หนักแน่น แฝงไปด้วยแง่คิดที่ดี ใกล้ตัว สามารถนำไปปฏิบัติได้ไม่ยาก....ขอเชิดชูคุณค่ะ
ปล.ขอบคุณค่ะที่มอบภาพธรรมชาติท้องฟ้าสีครามหลังบ้านคุณให้กับแป๋ม อีกภาพนั้นคุณบอกถึงเต็นท์สีเข้มนั้นเป็นของคุณ อืม...น่าอิฉาจังเลยค่ะ ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี จนแป๋มอดถามใจตัวเองไม่ได้ว่า "เราลืมอะไรไปรึเปล่า" สักพักคงได้คำตอบค่ะ....ขอบคุณค่ะ
อย่าลืม ! ให้ความรักแก่กันและกันค่ะ
ขอบคุณพี่เพ็ญศรี (นก) มากครับ สำหรับ การ์ดสวยๆมิตรภาพดีๆ
มนุษย์ส่วนใหญ่เร่งรีบครับ เพราะเป็นทราบกันดีว่า อายุเราสั้นนัก เพียงแต่การเร่งรีบที่จะใช้เวลาอันที่มีอยู่จำกัดนี้ ได้ถูกต้องและเหมาะสม หรือเป็นไปตามเป้าหมายหรือเปล่า
ผมว่า เรามีเวลาที่สั้นนี้เพื่อจัดหาเสบียงสำหรับชีวิตที่ยาวไกลครับ ดังนั้นหากในแต่ละวัน เราเก็บเอาแต่ขยะมาใส่ไว้ สุดท้ายบนเส้นทางที่ยาวไกล เราจะเป็นคนที่ขาดเสบียงครับ
สวัสดีครับ อ.ประจักษ์
สวัสดีวันแห่งความรักครับผม..
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาทักทายพร้อมกับส่งความรักใสใสมาฝากค่ะ
-
เข้ามาส่งความสุขด้วยจิตวิญญาณแห่งความรักในวันดีๆงามๆ ด้วยรูปถ่ายภาพวาดสีไม้ของน้องอิน (ลูกสาวสุดที่รัก) มีความสุขกับชีวิตและเส้นทางที่เลือก นะคะ
- เอาความรักที่อบอุ่น (พี่แก้ว กับใคร??? หว่า...อิอิ)
- ดูแล้ว อบอุ่น มั่ก ๆ ค่ะ
- ฝากให้คุณเอก ค่ะ
คิดถึงแม่เลยนะคะเนี๊ยะ
ที่ไหนก็ ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา
มีความสุขกับ...ใจที่เป็นสุขนะคะ..
ระลึกถึงค่ะ..คุณเอก
^^
สวัสดีค่ะ พี่เอก มาส่งความสุข ในวันวาเลนไทน์ค่ะ ขอให้พี่เอกมีความสุขมากๆๆนะค่ะ
สวัสดีครับ พี่หมอเล็ก...
เพราะเราอาจจะหลงลืมบางอย่าง...ทำให้เราเหมือนยังไม่เติมเต็ม เพราะเราเพิกเฉย หรือ เราหลงลืม หรือเหตุผลอื่น
ใช้ชีวิตให้ช้าลง ฟังเสียงหัวใจให้ได้ยิน...ค้นหาหัวใจให้เจอ
บางครั้งการที่ไม่รีบเร่ง ขับรถช้าๆเราก็มีโอกาสได้ทัศนาสองข้างทาง...สิ่งที่งดงาม ที่เราเคยละเลย
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักและมีความรักที่งดงามในใจตลอดไปครับ
ขอบคุณครับ
ครูแป๋ม ครับ
ขอบคุณมากครับ สำหรับมิตรภาพที่ดีครับ
ผมเองพยายามเขียนงานที่ตนเองมีประสบการณ์ บวกกับความรักที่จะเขียน นำมาถ่ายทอดให้ผู้อ่านผ่านบล็อกออนไลน์ ..
มีความสุขครับ ที่ได้เรียนรู้กับ "กั ล ย า ณ มิ ต ร" ทุกท่าน
ในโลกแห่งความรู้นี้มีความรักร้อยรัดด้วย พื้นที่เสมือนแห่งนี้พิเศษและพิเศษมากยิ่งขึ้นเมื่อความรู้เหล่านี้ ถูกแปรเป็นพลังทางสังคม พัฒนาบ้านเมืองของเรา
ให้กำลังใจครูแป๋มในการเรียน การทำงานนะครับ...
ช้าๆแต่ขอให้มั่นใจ มั่นคง มีกำลังใจ พลังกาย ที่ดีเยี่ยม
สวัสดีวันแห่งความรักครับผม
นายเอกขอขอบคุณ การ์ด วาเลนไทน์ สวยๆจากทุกท่านนะครับ...ขอให้ทุกท่านมีความสุขในวันแห่งความรักและมีความรักที่งดงามตลอดไปด้วยนะครับ
ขอบคุณ อ.นายประจักษ์~natadee ,พี่นก NU 11
ท่าน พ.ต.ท.ชาญเดช ,อาจารย์แพนด้าPanda ,คุณครู@..สายธาร..@
พี่สาวคนสวย . ♥< lovefull >♥ ชอบการ์ดนี้มาก คิดถึงหลานๆครับ ฝากบอกหลานๆว่าขอบคุณมากๆเนื้อคู่อาเอกยังไม่เกิดครับ
สวัสดีครับ คุณแหวว พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์ ภาพสวยมากครับ น้องอินเธอเก่งมาก ฝากเชยด้วยนะครับ
ขอบคุณมากครับ คุณ บัวปริ่มน้ำ เห็นภาพแล้วคิดถึงบ้าน และคิดถึงแม่มากๆเลยครับ
ขอบคุณครับ น้องกรรณ กรรณิการ์ วิศิษฏ์โชติอังกูร และทักทายสวัสดีวันแห่งความรักกับสองสาวสวยด้วยครับคุณครูแอ๊วคุณครูแอ๊ว
และน้องก้อย•.♥°.•.♥• kitty~jump.•.♥.•°♥ ครับ
:)
:)
สวัสดีครับ คุณ (อายุ วรรณะ สุขะ พละ)
ว่าจะเข้ามาทักทายหลายครั้งแล้วครับ
วันนี้สบโอกาส จากประเด็นที่ถาม
ทำให้ผมต้องกลับมาถามตัวเองดังๆ
ก็พบคำตอบอยู่เหมือนกันครับ
สิ่งที่ผมมักจะลืมคือ กาย กับ ใจ ครับ
ชอบตกไปอยู่ในโลกของความคิด
และที่ชอบลืมอยู่บ่อยๆ ก็คือ ปัจจุบันครับ
สวัสดีคะคุณเอก
- พี่ประกายรอดุภาพถ่ายนะคะ
- พี่ประกายนอนคิดอยู่นะว่าลืมฝากความรักให้ใครหรือเปล่า เหลือใครอีกน้อ
- ขอฝากความรักย้อนหลังนะคะ ถ้าลืมก็อย่าโกรธนะคะ สาวเหลือน้อยเต็มที
เรามีเวลาเท่าเทียมกันทุกคน แต่ในทางปฏิบัติ เราต่างใช้เวลาไม่เท่าเทียมกันเลยก็ว่าได้
เราด่วนรีบไปกับวิถีภายนอก และบางทีวิถีภายในก็รุกเร้าให้เรากระโดดโลดทะยานไปอย่างน่าตกใจ-เหมือนกัน
ผมเพิ่งกลับจากการไปศึกษาดูงานที่กรุงเทพฯ ตามหลักสูตรผู้บริหารสายสนับสนุน ตอนแรกตั้งใจจะโทรหา แต่เกรงจะรบกวน เลยใช้เวลาอยู่กับเพื่อนร่วมรุ่น
...
โชคดีกับชีวิต - นะครับ
สวัสดีครับ คุณณภัทร๙
ยินดีมากครับสำหรับการมาเยี่ยมเยียน แลกเปลี่ยน ความรู้ ทัศนคติ...มิตรภาพดีๆสำหรับผมนะครับ
จริงๆผม แค่ฉุกคิดครับ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยเวลาไปเดพินท่ามกลางคนหมู่มาก ทุกอย่างรอบตัวเร็วไปหมด เราฝืนเเรงเสียดทานคนเดียวก็ดูแปลก
เลยตั้งคำถามว่า เราเดินช้าได้ไหม
เดินช้าหน่อยเพื่อมองโลกให้ลุ่มลึกมากขึ้น
--------------
หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุขนะครับผม
มอบบทเพลงนี้ให้คุณ ณภัทร๙ นะครับ ทะเลใจ ฟังสบายๆในวันสบายของคุณครับ :)
ยินดี และเต็มใจอย่างยิ่งครับ พี่ ประกาย~natachoei ที่~natadee
ภาพถ่าย การถ่ายรูป เสมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม ภาพบอกเรื่องราวการเดินทาง และผมยินดีเสมอที่จะนำมาแบ่งปันครับ
ขอให้วันแห่งความรัก เป็นรักที่อบอวล งดงาม นะครับผม
ขอบคุณพี่มากครับ :)
คุณพนัส..
หากมา กทม.อีกครา อย่าได้ เกรงใจ กรุณาโทรมานะครับ อย่างน้อย ดิเรก ก็อยู่แถวนี้ นัดพบพูดคุยประสาเพื่อน...ที่ร้านกาแฟเล็กๆคงมีความสุขไม่น้อยนะครับ...
ดูแลวิถีภายในเราให้ดีนะครับ ...และขอให้มีความสุขกับการทำงานกับวิถีข้างนอก..
ดูแลตนเอง ดูแลคนของหัวใจ และมีความสุขมากๆครับ
:)
คิดถึงเสมอครับ - - - :)
สวัสดีครับ จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร ขอขอบพระคุณที่ไปเยี่ยมและเตื่อนจิตสะกิดใจ เมื่อรัก GTK ก็ต้องช่วยกันดูแล เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนสมาชิกใหม่ตามโครงการของ สสส.เป็นองค์กรปกครองท้องถิ่นทั่วประเทศ โดยใช้สิ่งที่มีอยู่ในหัวไอ้เรืองเปิดประเด็นการเป็นสมาชิกที่ดีของ GTK การสร้างสรรสิ่งดีงามด้วยจิตสำนึกภายใต้พื้นฐานคุณธรรมที่มีอยู่ในตัวตนของเราเอง ก็ได้แต่คาดหวังว่าเราคงจะมี Blogger ที่มีคุณธรรมอย่างมีคุณค่า ขอให้ท่านจงประสบแต่ความสุข ความเจริญ
สวัสดีค่ะ พี่เอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ไม่ค่อยได้มีโอกาสเข้ามาg2k เท่าไหร่นัก แต่พอเห็นบันทึกนี้ "เราหลงลืมอะไรไปหรือปล่าว?" ก็อดไม่ได้ที่ต้องเข้ามาตามดู
นั่นสินะคะ ความวุ่นวายของสังคมเมืองทำให้เราหลงลืมอะไรไปหลายๆอย่าง บังเอิญวันนี้มีโอกาสได้ไปอ่าน กุญแจสู่ความรุ้แจ้ง ของ หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช หลวงพ่อท่านบอกว่า "หัวใจหรือสิ่งที่เป็นกุญแจของการปฏิบัติที่จะไขเราไปสู่ความเข้าใจ เปิดประตูของความเข้าใจในธรรมะนั้นคือ ความรู้สึกตัว เพราะฉะนั้น จุดสำคัญก้คือ ต้องรู้สึกตัวให้เป็นเสียก่อน"....แล้วพอได้มาอ่านบันทึกนี้ เลยยิ่งสะท้อนใจว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่เราลืมกันไปก็คงจะเป็นการลืมตัวเองเสียมากกว่า ลืมกลับมาดูว่าแท้จริงแล้วตัวเราเป็นอย่างไร เรามัวแต่มองไปออกไปข้างหน้า โดยที่บางทีเราอาจลืมไปด้วยซ้ำว่า เราใช้อะไรภายในตัวเรามองและตัดสินสิ่งที่เราเห็น
กำลังพยายามหัดรู้สึกตัวค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ และภาพสวยๆค่ะ
เดินทางบ่อยๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ปุ๋ย
สวัสดีครับ น้องปุ้ยหัวใจติดปีก
การเรียนเป็นยังไงบ้างครับ?
ต้องขอบคุณมากครับ ที่มาช่วยเติมเต็มบันทึกนี้ให้สมบูรณ์ขึ้น
"ลืม"
ลืมตัว ไม่มีสติ ขาดสติ ล้วนแล้วแต่นำไปสู่ความไม่สมบูรณ์ของอนาคต
เราต่างมองออกไปนอกตัวเอง แต่ลืมย้อนกลับมามองตนเอง
เช้านี้ไปอ่านบันทึกของกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง ท่านได้เขียนประโยคหนึ่งได้จับใจ ว่า
"ถ้ามัวแต่มองคนอื่นว่าไม่ดี ไม่งาม เรานั่นเองละที่จะต้องระวังภายในของจิตใจเราเองว่า เรางาม เราดีแล้วหรือยัง...."
--------------------------------------------------------------------
มีความสุขกับการทำงานและจิตใจที่เบิกบานนะครับ
พี่เอก :)
สวัสดีครับ..อาจารย์ประจักษ์~natadee
ขอบคุณอาจารย์ประจักษ์ครับ ที่ช่วยให้บรรยากาศ gotoknow มีสีสันและ ช่วยกันเขียนบันทึกที่มีคุณค่า มีการแลกเปลี่ยน มีการเขียนจาก tacit knowledge เพื่อเป็นพลังในการสร้างสรรค์สังคมของเราให้เป้ฯสังคมอุดมปัญญาต่อไป
ขอบคุณท่านมากครับ ให้กำลังใจในการเขียนบันทึกต่อเนื่องนะครับ :)
คุณเอกครับ
ขอ Address MSN คุณหน่อยครับ
ที่มีอยู่มันหายไปครับ
ผมแวะมาอ่าน ไดอารี่ คุณ ก่อนกลับบ้าน
พรุ่งนี้จะมาอ่านอีกรอบ ขอบคุณ ครับ
สวัสดีคุณเอก
เพิ่งเคยเข้ามา G2K แล้ว Link กันไปมา กะว่าจะศึกษาดูสัก 1-2 ชม. แต่ทำไปทำมา เวลาก็ไม่สนแล้ว และหนักหน่อยก็อ่านของคุณนี่แหล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ทักทาย ...ทุกท่านก่อนนะครับ
กำลังมาจากเชียงราย เพิ่งถึง กทม.สักครู่นี่เอง ได้ถ่ายภาพสวยๆมากมาย โดยเฉพาะภาพดอกไม้
เลยนำดอกนี้มาฝากก่อนครับ
และดอกเสี้ยวป่า...ละลานตาที่เจียงฮาย ครับ
เราเข้าใจที่เอกเขียนนะ แบบว่าเวลาไปตจว.ทีไรรู้สึกเวลามันเหลือเยอะจัง ตื่นแต่เช้าทำโน่นนี่ พอมีนัดสิบกิโลห่างไป เผื่อไว้สิบนาทีก็พอ ทำธุระเสร็จกลับมาก็อีกสิบนาทีไม่เกิน รวมๆ ทั้งวันบางครั้งจบงานตั้งแต่บ่ายสอง ที่เหลือก็ชมนกชมไม้อย่างมีความสุข สี่ทุ่มก็นอนเพราะไม่ต้องทำไรวุ่นวายและมันก็มืดมากด้วย
แต่เราอยู่กทม.มาตั้งแต่เด็กจนโตก็เลยชิน เคยขำตัวเองหลายเรื่องเกี่ยวกับการมองข้าม บางครั้งก็อยากเขกกะโหลกตัวเองว่าใช้ชีวิตเร่งจนมันหยาบเหลือเกิน ยกตัวอย่างง่ายๆ สองเรื่องนะ ซอยบ้านเรามีร้านอาหารมาเปิดใหม่ผ่านไปครึ่งปีเราถึงจะรู้ทั้งๆ ที่ผ่านทุกวันเช้าเย็น ต้นชมพูพันธ์ทิพย์หน้าออฟฟิศเรานึกว่ามีแค่ 3 ต้นเพราะมองเห็นอยู่ตรงหน้า เราอยู่นี่มา 8 ปี ที่จริงแล้วทั้งสวนมีตั้ง 17 ต้น แต่ไม่เคยมองมัน พึ่งมานับก็ตอนที่เขียนบอกพี่ขจิตนั่นแหล่ะ ว่า...โอ้ มีตั้งเยอะแน่ะ นี่ล่ะคนเมืองอย่างเราตัวจริงเสียงจริง ; P
เอกเป็นมั้ยว่ามาอยู่นี่แล้วนอนดึกขึ้นเพราะว่าเมืองมันตื่นตลอด จากเคยนอนไม่กี่ทุ่มก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนตีหนึ่ง เพราะกว่าจะกลับมาจากที่ทำงานถึงบ้านก็ค่ำ ทำไรนิดๆ หน่อยๆ ก็หมดเวลา ส่วนเช้าก็ต้องรีบเพราะรถติดเหลือเกิน เป็นซะอย่างนี้...เราน่ะถึงต้องไปชาร์จแบตตจว.ปีนึงสองครั้งเป็นอย่างน้อย เพราะอยู่นี่มันใช้ไฟเกิน โอเว่อร์โหลดตลอด
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ผมเเจ้งทางอีเมลแล้วครับท่าน
ขอบคุณครับคุณ แสงศรี และยินดีที่ได้รู้จัก คุณ นงณพร
:)
San - Little Jazz
ขอบคุณครับ ที่มาสะท้อน ชีวิตคนเมือง ให้ได้สัมผัส..เรียนรู้
จริงๆผมก็ชินนะครับ ไปอยู่ที่ไหนก็ต้องปรับตัว ก็ต้องรอคอยเวลาและโอกาส ในเมื่ออยู่ก็ควรต้องอยู่ให้มีความสุข
เห็นด้วยว่า เมืองตื่นตลอด ทำให้เราตื่นตลอดเช่นกัน ผมกลับไปบ้านครั้งล่าสุด กลางคืนที่บ้านผม(ที่ปาย) ทำไมเงียบเหลือเกิน??
- สวัสดีครับ
- อ่านแล้วสะท้อนหลาย ๆ อย่างให้คิด
- ขอบคุณ
ขอบคุณ พี่ ศรีกมลมากครับ
ชีวิตก็หลากหลาย เป็นเรื่องที่เราต้องเรียนรู้ และถอดบทเรียนต่อไปครับ :)
ยินดีที่ได้รู้จักพี่ครับ
สวัสดีค่ะ
* เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศเตือน...ผู้โดยสารโปรดทราบโปรดตรวจสอบสิ่งของของท่านที่อาจหลงลืมไว้ให้เรียบร้อยก่อนลงจากรถ
* 
* ภาพข้างบนทำให้ลืมภาพข้างล่างค่ะ
* สุขกายสุขใจนะคะ
ภาพเมฆ ของพี่พรรณา กระจัดกระจายดีเหลือเกินครับ!!!