เพราะโลกนี้ไม่มีบังเอิญ : รักในทุกช่วงวัย  ความรักสามารถเยียวยาความเจ็บปวดทำให้ผู้คนมีพลังที่จะมุ่งมั่นเดินทางต่อไป

กิจกรรม Volunteer Valentine’s ปีนี้มีโอกาสได้ไปร่วมเป็นวิทยากรกระบวนการ “ภาวนา กับความรัก” ณ เสถียรธรรมสถาน ร่วมกัม ทีมสยามกัมมาจล,คุณหมอชาตรี,ป่าใหญ่ครีเอชั่น และทีมงานของเสถียรธรรมสถานเอง

เป็นครั้งแรกของตัวเองที่เดินทางมุ่งตรงมายังซอยวัชรพล ถึงแม้ว่าอยู่กันคนละมุมของกรุงเทพ กับที่ตัวเองอยู่ แต่การเดินทางไปเสถียรธรรมสถานในครั้งนี้ ไปด้วยด้วยความรัก และกำลังใจที่จะเข้าร่วมกระบวนการที่ทางเสถียรธรรมสถานได้จัดขึ้น

ด้วยความที่ข้อมูลน้อย เพียงแต่รับปากกับทีมงานแล้วว่า จะไปให้ได้ รอให้ธรรมชาติและธรรมะจัดสรรให้ทุกอย่างลงตัว ผลักการเตรียมพร้อมในส่วนของกระบวนการ ไปตามพลังของความดีและความตั้งใจ  

“เมื่อใดก็ตามที่เราเฝ้าดูจิตใจขณะทำงาน อย่าให้จิตขุ่นมัว งานนั้นไม่ว่าจะหนักหนาหรือยากลำบากแค่ไหน สิ่งที่ยากก็ง่ายได้ เพราะใจของเรา ทรงไว้ซึ่งความปกติที่มั่นคง” (กรุณาแห่งหัวใจ,แม่ชีศันสนีย์)

ผมรู้เพียงว่า กลุ่มเป้าหมายเป็นผู้หญิงกลุ่มใหญ่มาจากปัตตานี และผู้หญิงกลุ่มนี้มีบาดแผลทางใจที่รอรับการเยียวยา และอีกกลุ่มเป็นเยาวชนจากสถานศึกษาทั้งในระดับมหาวิทยาลัยและระดับประถมศึกษา ...

โจทย์เริ่มต้นที่คิดก็คือ ความต่างของกลุ่ม  แว้บแรกก็เพียงแค่คิดเป็นห่วง แต่คิดต่อว่า ในโลกนี้เเท้จริงแล้วสุดท้ายไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน ทุกคนล้วนแล้วแต่อยู่ในสงสารวัฏด้วยกันทั้งสิ้น ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ของเราเอง ดังนั้น ความต่างของกลุ่มเป็นจุดแข็งของกระบวนการที่วิทยากรกระบวนการเอง ใช้โอกาสนี้เติมเติมให้กันและกัน โดยใช้ “ความรัก” สมาน-หล่อเลี้ยงและเยียวยา

สถานที่สัปปายะทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข สงบ...ผมใช้เวลาช่วงเช้าเดินทอดอารมณ์กับความสวยงามของสวนสวยของเสถียรธรรมสถานที่ถูกออกแบบไว้อย่างประณีต ความงามของธรรมชาติ ผสานความงามของการเจริญสติในทุกย่างก้าวที่เราย่ำเท้าบนสะพานที่ไม้แต่ละแผ่นลดหลั่นพาดเรียงต่างระดับกลางสวนสวย ...

“ถ้าการเดินของเรามีสติเป็นเครื่องมือ ก็จะทำให้ก้าวย่างของเราไม่เบียดเบียนใคร แต่ถ้าเราเผลอจากสติเมื่อไหร่ เราก็จะเจ็บตัวทันที สะพานแห่งสติสอนให้เราตื่น และตระหนักรู้ในทุกย่างก้าวของเราที่จะเคารพตัวเรา และเคารพสรรพสิ่งที่อยู่รายรอบ เมื่อเราสามารถข้ามสะพานแห่งสติได้ นั่นหมายความว่าเรารอดพ้นได้” (กรุณาแห่งหัวใจ,แม่ชีศันสนีย์)

ช่วงสาย ทีมงานทั้งสยามกัมมาจล,คุณหมอชาตรีจาก สช. รวมไปถึงทีมทำงานของเสถียรธรรมมาพร้อมแล้ว  เวทีเล็กๆ ณ เรือนอริยะสร้างได้ บอกเล่าเรื่องราวของกระบวนการทั้งหมด รวมถึงเป้าหมายที่คาดหวังสำหรับกระบวนการ...เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ได้เตรียมตัวมากมายก่อนวันงาน แต่ด้วยกระบวนการที่ร่วมกันคิด สามารถเริ่มต้นได้เลย บวกความเชื่อมั่นของวิทยากรกระบวนการเก่งๆสี่ห้าคนที่มารวมตัวเฉพาะกิจเพื่องานนี้โดยเฉพาะ

เมื่อกระบวนการเดินทาง... 

กลุ่มเป้าหมายมานั่งพักผ่อนรออยู่แล้วที่  ศาลาไทย ด้านหลังเสถียรธรรม โอบล้อมด้วยต้นไม้เขียวขจี ความเงียบสงบทำให้เราได้ยลเสียงนกร้องได้ชัดเจน...แม้ว่าเป็นช่วงบ่ายอากาศข้างนอกดูร้อนอบอ้าว แต่ผมรู้สึกเย็นสบายกาย...เตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับกิจกรรมที่จะเกิดขึ้น

คุณแม่ไก่ และ คุณJoy

กลุ่มเป้าหมายประมาณ ๖๐ คน (ผู้หญิงจากปัตตานี ๕๐ คน นศ.จาก มช. ๑๐ คน)  หลังจากแนะนำตัวโดยคุณศันสนีย์ ศีตะปัณย์ เมอล์เลอร์ หรือคุณแม่ไก่  ทำให้ทุกคนรู้จักกันมากขึ้น พื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนถูกกระชับโอบด้วยมิตรภาพแรกเริ่มแล้วมีการแบ่งกลุ่มออกเป็น ๓ กลุ่มกลุ่ม ตามพื้นฐานความรู้สึก(จัดแบ่งโดยลักษณ์แบบคร่าวๆ) กลุ่ม โกรธ,กลุ่มหลง,กลุ่มกลัว การแบ่งกลุ่มลักษณะนี้ เป็นการจัดแบ่งกลุ่มแบบเร็วๆสำหรับคนกลุ่มใหญ่ ใช้เวลาไม่มากในการถามตัวเองเงียบๆว่า เรามีความรู้สึกใดอย่างซื่อสัตย์ก่อนที่จะเข้าไปร่วมกลุ่มนั้น

• กลุ่มโกรธ มีพลังของความโกรธที่ฝังอยู่
• กลุ่มหลง มีเรื่องราวของความห่วงใย หลงใหล ยากจะถอดถอน
• กลุ่มกลัว มีความรู้สึกกลัวเป็นความรู้สึกแรกๆเมื่อเผชิญกับสิ่งใหม่ๆ

ไม่น่าเชื่อว่าการแบ่งกลุ่มแบบนี้ สามารถแบ่งกลุ่มคนออกมามีจำนวนกลุ่มที่ใกล้เคียงกัน การเริ่มต้นคนที่มีสิ่งที่คล้ายกัน ทำให้การสนทนาตั้งต้นด้วย”อารมณ์ร่วม” การสนทนาแลกเปลี่ยน ต่างก็ดำเนินไปด้วยความสนุกและได้เรียนรู้ ลึกๆสิ่งที่เราต้องการก็คือ การเยียวยาซึ่งกันและกันผ่านความหลากหลายของเรื่องเล่า เยาวชนที่แยกอยู่แต่ละกลุ่มได้เห็นมุมมองของความรักหลายมิติ เกิดแรงบันดาลใจ แบ่งปันเรื่องเล่าของตัวเอง

ในกลุ่มที่ผมเข้าร่วมเป็นวิทยากรกระบวนการ มีคุณโอ๊ต  พร้อมกับคุณแม่ และคุณอู่  เป็นผู้เข้าร่วมที่ช่วยเร้าพลังของความรักให้เด่นชัด ความรักเยียวยาความทุกข์ เยียวยาและบำบัดอาการไม่ปกติของร่างกาย จนผ่านพ้นและสำเร็จ เป็นกรณีตัวอย่างที่นั่งร่วมพูดคุยกับกลุ่มในบ่ายวันนั้น

คุณโอ๊ต เด็กหนุ่มอายุราว ๓๐ ปี โปรแกรมเมอร์ชื่อดัง Sanook.com ทำงานหนักจนลืมดูแลสุขภาพ วันหนึ่งเขามีอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรง พบก้อนเนื้อที่ก้านสมอง ความหวังและการเดินทางที่รุ่งโรจน์ของเขาพังภินท์ลงทันที...ชีวิตตอนนี้เขาอยู่ด้วยความรักและการเยียวยาผ่านธรรมชาติบำบัด และคุณแม่ที่รักของเขาที่เฝ้าถนอมเอาใจใส่เป็นอย่างดี แม้ว่าวันนี้โอ๊ตจะอาการยังไม่เป็นปกติ แต่โอ๊ตมีพลังใจ มีความหวังด้วยการหล่อเลี้ยงด้วยความรักจากเเม่ พี่ชายเเละคนรอบข้าง ...เขาเข้ามาเติมพลังชีวิต ธรรมโอสถ ที่เสถียรธรรม และชีวิตเขาก็เปลี่ยนไป

คุณอู่ (ชัญญา เศรษฐบุตร)สาวสวยสะพรั่ง ที่มานั่งแลกเปลี่ยนด้วยรอยยิ้ม และเรื่องราวที่เราไม่คาดคิด เมื่อเธิเล่าย้อนหลังชีวิตไปตอนอายุ ๙ ขวบ เธอได้ป่วยด้วยโรคเล็กๆน้อยๆ แต่ได้รับการรักษาบำบัดด้วยยา อาการป่วยก็หาย และไม่นานก็มีโรคใหม่ๆมาทดสอบอีกมากมาย สุดท้ายเธอได้รับวินิจฉัยว่า เป็นโรคลมชักแบบเงียบ แต่ไม่พอยังมีโรคต่างๆที่รุมเร้า ระบบร่างกายที่รวนไปหมด ...ความเจ็บป่วยทางกายแม้จะรวดร้าวเพียงใด แต่เธอมีกำลังใจจากลูกและสามีที่เคียงข้างเธอเสมอ กว่าครึ่งชีวิตที่ป่วยแทบจะเอาชีวิตไม่รอด...

วันหนึ่งที่ถือว่าถึงที่สุดแล้วก็ตัดสินใจพาร่างกายที่บอบช้ำ น้ำหนักที่พุ่งขึ้นมากกว่า ๘๐ กิโลกรัม พยุงกึ่งเดิน - - เดินทางมายังเสถียรธรรมสถานเพื่อรับการเยียวยาผ่านธรรมชาติบำบัด ปรับวิถีชีวิตและความเคยชินเก่าๆ ดูแลตนเองดูแลความเป็นอยู่ให้สมดุลและสอดคล้องกับธรรมชาติ ที่สำคัญคือ เพิ่มพลังด้วย ธรรมโอสถ

“โลก คือกายของและของเรา หากเรามองโลกอย่างที่โลกเป็น อย่างอ่อนโยนอยู่ด้วยกุศล เราจะเห็นว่า ไม่ว่าโลกจะเป็นอย่างไร ใจของเราจะไม่ทุกข์ และถ้าเราอยู่กับโลกอย่างเหนือโลก เราจะพบกับอิสระอย่างแท้จริง 

 

โรค ก็คือกายและใจของเรา หากเรามองโรคอย่างที่โรคเป็นอย่างอ่อนโยนอยู่ด้วยกุศล ร่างกายที่เจ็บป่วยจะไม่ใช่ปัญหาของเราและจิตของเราก็จะเป็นอิสระ แต่วิธีการนี้ต้องควบคู่ไปกับการเยียวยาร่างกายของเราด้วย... 

 

และธรรมชาติบำบัดก็เป็นหนึ่งในทางเลือก”(แม่ชีศันนีย์ เสถียรสุต)

วันนี้ทั้งน้องโอ๊ต และ คุณอู่ ก็ได้นำเรื่องราวของตนเอง ถ่ายถอดเป็นเรื่องเล่า ผ่านวงแลกเปลี่ยนเรียนรู้

ถ่ายรูปร่วมกับคุณอู่- น้องโอ๊ตพร้อมคุณเเม่

คุณแม่จากปัตตานีทั้งหมด ต่างก็ได้เล่าเรื่องราวของตนเอง ผ่านความรวดร้าว แต่สิ่งนั้นคืออดีต แม้จะขื่นขมทุกครั้งที่เล่า แต่คุณแม่ทั้งหลายก็บอกว่า พวกเขาเข้มแข็งและเรียนรู้กับสิ่งที่เป็นไป บรรยากาศในวงสนทนาถูกตรึงไว้กับกรุ่นกำลังใจและแววตาทุกคู่ที่พร้อมโอบอุ้ม หล่อเลี้ยง น้ำตาแห่งความปีติไหลท้น  น้องนักศึกษาฟังเรื่องเล่า เขาครุ่นคิดหลายเรื่อง และที่สำคัญเขาได้แรงบันดาลใจ หันกลับมามองความรักที่เขามีหน้าที่มอบให้ผู้คน

เสร็จสิ้นวงสนทนา เป็นการรวมกลุ่มใหญ่ บอกเล่าให้กันและกันได้รับฟัง...สลับกับเสียงเพลงที่หลายคน ตั้งใจขับกล่อมเพื่อให้กำลังใจกัน เวทีสรุปบทเรียนจึงมีบรรยากาศที่แปลกออกไป เคล้าเสียงเพลงและเรื่องเล่า ...เสียงหัวเราะครื้นเครงอย่างมีความสุข

แม้ว่ามืดค่ำแล้ว ทีมงานและผมยังนั่งชวนคุยกับน้องๆนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เพื่อถอดบทเรียนเล็กๆสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น และมุมมองความรัก แต่ละคนได้ให้แง่มุมความรักที่น่าสนใจ แม้ว่าเวลาเพียงไม่นาน เมล็ดพันธุ์ของความรักก็ได้ผนึกอยู่ภายใต้ดินอันอุดมในใจของพวกเขาแล้ว

ผมเตรียมตัวเดินทางกลับ...พร้อมกับ บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ให้กับคุณแม่ศันสนีย์ ได้รับทราบ ก่อนที่จะอำลาท่านกลับ  

งานวันนี้ผมเหนื่อยมาก แต่กลับมีพลังใจอย่างมาก เรื่องราวที่ผมได้เรียนรู้ เติมเต็มเป็นคุณค่าของชีวิตที่ผมมีโอกาสดีๆ อีกครั้งหนึ่งในฐานะ “อาสาสมัคร”

ขอบคุณธรรมะจัดสรร...ที่ให้พบเจอกับสิ่งดีๆครับ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

ศาลายา

๑๕ กพ.๕๓