“โลว์เทค” วิธีเก็บข้อมูลของนักวิจัย “คนจน” : Life on the Mountain


ผมเอาตัวอย่าง “ภาพวาด” ฝีมือผม มาให้ชมด้วยครับ


นักวิจัย คนหนึ่งแบกเป้ขึ้นบนดอยเพื่อเก็บข้อมูล

ในช่วงเรียนปริญญาโท การที่ได้ออกไปเก็บข้อมูล เป็นงานที่ผมโปรดปรานมาก ผมชอบที่จะออกไปพูดคุยกับผู้คน ได้แลกเปลี่ยน ได้คุย ยิ่งสนุก และชื่มชมในวิถีของแต่ละบุคคล

คนบนดอย และดอยสูง เป็นพื้นที่วิจัยของผม เดินป่า ไปไร่ เกี่ยวข้าว เก็บสมุนไพร รวมถึงต้มเหล้ากับพ่อเฒ่าลีซู แอบดูหมอผีที่กำลังทำพิธี สารพันที่สร้างวีรกรรมบนดอย

ว่าด้วยเรื่องการเก็บข้อมูล เก็บภาพ  ยุคนี้สะดวกสบายมากขึ้น ด้วยกล้องดิจิตอล ที่สามารถบันทึกกิจกรรม ภาพ ได้อย่างสวยงามและรวดเร็ว (ทันใจ ได้ดั่งใจ ยิ่งนัก) ...ชีวิตดิจิตอล

ช่วงที่ผมเรียน เวลาออกสนามนักวิจัย คนจนอย่างผม แม้แต่เงินจะซื้อกล้องสักตัวยังไม่มีปัญญา มีเพียง กระดาษบันทึก (รีไซเคิลด้วยนะ...ขอบอก) และสมุดวาดเขียน ที่มีพี่ใจดีซื้อสีน้ำและสมุดวาดเขียนเนื้อดี จากแถวๆท่าพระจันทร์ไปฝากคนบนดอย(ขอบคุณพี่มากครับ)

ใช้เทคโนโลยีที่มีในการบันทึก ผมใช้วิธีการสเก็ตภาพที่เห็น โดยเฉพาะ พืชสมุนไพรที่พบในป่า คราออกไปเก็บสมุนไพร ใช้เวลาและความสามารถนิดหน่อย ก็ได้ภาพพืชสมุนไพร  ฝีมือของตัวเอง ข้อดีของการวาดภาพแบบนี้ก็คือ เราได้รายละเอียดที่เป็นข้อมูลใส่ลงไปในกระดาษที่วาดเลย วาดแล้วก็ภาคภูมิใจไม่น้อย...ฝีมือเราเองนะนี่

วาดเสร็จแล้วเอาไปอวด พ่อเฒ่า แม่เฒ่า ลีซู ท่านก็ยิ้มและยกนิ้วให้ด้วยนะครับ

ตอนนี้มีเงินซื้อกล้องดิจิตอลแล้วครับ...แต่บางครั้งบางที ก็ใช้วิธีการเก็บข้อมูลแบบเดิมอยู่ครับ มีเสน่ห์นะครับ

ผมเอาตัวอย่าง ภาพวาด ฝีมือผม มาให้ชมด้วยครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



 
อะคือโปโม๊ะ ภาษาลีซู แปลว่าขอบคุณมากๆครับ


เช้าวันแรกในหมู่บ้าน

          หมอกเริ่มปกคลุมทั่วขุนเขา

          ฉันนั่งมองผ่านสายหมอกบางๆออกไป

          เห็นภูเขาเบื้องหน้าเลือนรางเต็มที

          หวนกลับมามองตัวเอง

          ฉันคงไม่ต่างจากภูเขาลูกโน้นนัก

          ในเมื่อ....

                   ฉันกำลังสับสนกับงานที่ทำ

                   ยังไม่รู้ว่า จะเริ่มต้นอย่างไรดี

                  

          สายหมอกกำลังจะจางหายไปในไม่ช้า

          ฉันเริ่มมั่นใจในตัวเอง

          และกำลังใจที่มีอยู่

          คงทำให้ฉันสามารถก้าวเดินต่อไป

                             กู้เหญี่ยน อิ้วเมี่ยน

จาก...Inter Mountain People Education And Culture In Thailand,IMPECT

หมายเลขบันทึก: 43184เขียนเมื่อ 7 สิงหาคม 2006 17:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (22)

ใช้เทคโนโลยีได้อย่างยอดเยี่ยมเลยครับอาจารย์จตุพร

อ่านแล้วดูภาพตามเห็นชัดมาก ๆ ครับ

ถ้าอย่างไรจะขออนุญาตฝากชาวพัฒนบูรณาการศาสตร์ให้อาจารย์จตุพรช่วยชี้แนะหนึ่งท่านครับ

เพราะเขากำลังทำวิจัยเรื่อง Eco-tourism อยู่ครับ ชื่อน้องติ๊กครับ ถ้าอย่างไรรบกวนอาจารย์จตุพรช่วยให้ครับแนะนำด้วยนะครับ

ยินดีมากเลยครับ ...มีหลายๆท่านที่อีเมลล์มาแลกเปลี่ยนเรื่องการท่องเที่ยวโดยชุมชน

และแต่ละท่านก็มีความตั้งใจดีมาก การแลกเปลี่ยนกับหลายๆท่าน ผมเองก็ได้มากเลยครับ

ได้ทั้งความรู้และมิตรภาพ

ยินดีนะครับ อาจารย์และคุณติ๊ก  ครับ

...

มีน้องๆ/เพื่อนๆ ที่เรียนทางด้านนี้ ี้อยู่ต่างประเทศจำนวนหนึ่งครับ เราจะได้มุมมองที่ต่างออกไป พวกเขายินดีจะช่วยเติมให้ครับ 

ไม่นึกว่าท่านจตุพรจะเป็นนักวาดภาพด้วย

  •  ข้าน้อยเห็นว่าเทคโนโลยีกล้องก้าวหน้าเร็วกว่าเครื่องสแกนอีก เดี๋ยวนี้ความละเอียด 10 เมกะพิกเซลเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว
  • เคยเจอคนขี้เกียจแสกนเอากล้องถ่ายหนังสือทีละหน้าแป๊บเดียวเสร็จ จนผมเห็นแล้วก็ทึ่ง
  • ขอเสนอนิดนึง ถ้าท่านถ่ายภาพแล้วนำไฟล์มาเก็บสำรองใส่ CD ด้วยก็ดีนะท่าน
  • เผื่อข้อมูลกระดาษโดนอุบัติเหตุจนเสียหายก็ยังมีไฟล์อยู่

คารวะท่านแล้ว

ปล.  อืม สงสัยท่านผู้เฒ่ายกนิ้วอะไรให้...

คงเป็นนิ้ว...มือสินะ หึๆ

ถึงจะเป็นภาพวาด ก็เหมือนจริงมากค่ะ (แสดงซึ่งฝีมือ) และก็เก็บรายละเอียดได้ดีกว่ากล้องดิจิตอลด้วย เป็นการบันทึกที่ละเอียดกว่าภาพถ่ายเป็นไหนๆ
  • นอกจากลายเส้นของภาพวาดและการใช้สีที่ดูอ่อนโยนมากๆแล้ว
  • ลายมือที่เขียนไว้ ก็บ่งบอกถึงอารมณ์ที่อ่อนโยนเช่นกัน.....
  • มีเสน่ห์มากๆ เพราะ "ความอ่อนโยน"ไงคะ

ท่านสหาย จันทร์เมามาย ......

ผมจำต้องวาดภาพ เพราะไม่มีตังค์ซื้อกล้องดิจิตอล...จริงๆแล้ววาดภาพบางทีได้ เก็บรายละเอียด ของเนื้อหาลงในภาพเลย ช่วยเรื่องสมาธิ และความสุนทรียะของจิตใจด้วยครับท่าน

เทคโนโลยีเจริญเร็วจนเราตามไม่ทัน(เตรียมเงินซื้อไม่ทัน) ทำให้คนอดทนน้อยลง จิตใจแข็งกระด้างขึ้นทุกวัน

ข้อเสนอแนะของท่าน น่าสนใจดี...เผื่อเกิดอุบัติเหตุกับกระดาษวาดเขียน

ขอบคุณครับสหาย...

ผู้เฒ่าท่านยกนิ้วให้ผมครับ

 

อาจารย์หมอนนทลี ครับ

ขอบคุณมากครับ ถือว่าผมได้รับคำชมเต็มๆเลย ว่าแต่ผมใส่หัวใจลงไปด้วยครับ มันเลยดูมีชีวิตเหมือนจริง

พี่เม่ยครับ

ธรรมชาติและวิถีที่เรียบง่ายของคนบนดอย กล่อมเกลาให้เราอ่อนโยนด้วยครับ...นี่เรื่องจริง

สีที่ผมใช้เป็นสีน้ำครับ มันบางเบาและพริ้วตามอารมณ์เราครับ

ผมเขียนสีน้ำมันบนผ้าใบ แต่หากกระดาษก็จะใช้สีน้ำ ผ่อนคลายกว่าเยอะครับ

ขอบคุณพี่เม่ย ครับ 

สะพานนี้เป็นสะพานที่บ้านผมครับ ถึงแม้มันจะไม่ใช่สะพานคอนกรีต สะพานเหล็ก แต่เป็นเพียงสะพานเล็กๆ สานด้วยไม้ใผ่ แต่ก็ช่วยให้คนข้ามสัญจรได้เหมือนกัน

สะพานแบบนี้ ลดความแข็งกระด้างในใจเราลงเยอะเลยครับ 

ทึ่งค่ะ หลังจากที่ทึ่งเรื่องอื่นๆมาแล้วหลายๆเรื่อง
ขอบคุณพี่โอ๋ ครับ พี่เป็นกำลังใจที่ดีของผมด้วยครับ

แด่บันทึกงาม... 

งามดอกไม้ งามใจรัก งามป่าเขา

งามดวงดาว งามโลก งามความหมาย

งามสัมผัส งามภาพวาด งามใจกาย

งามเรียบง่าย งามเรียบเรียง งามเพียงพอ

 

 

 

ภาพสะพาน...ที่มองเห็นนั้น...

ทำให้หัวใจอ่อนยวบลง...ยิ่งนั้น

เพราะช่างเหมือนสะพาน...ที่มุ่งไป...

ตามหาฝัน...ที่งดงาม....

คุณชมจังกึม

สิ่งหนึ่งที่ผมพยายามฝึกฝน คือ การเขียนร้อยกรอง

แต่เขียนคราใดก็กลายเป็นร้อยแก้ว(ไร้สัมผัส)

และเช้าที่ดีวันนี้ผมได้มาอ่าน กวี สวยๆ ภาษาสวยจริงๆ

ทำให้เช้าวันนี้ผม เปี่ยมด้วยพลัง...

ขอบคุณครับ

ขอบคุณจริงๆ Kapook-16437-5173

พระเอกของเรา (นิยายรัก gotoknow)   วาดรูปได้ด้วย
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นคุณสมบัติความเป็น  "พระเอก"   มากขึ้น

ตามอ่านบันทึกของน้องจตุพรอยู่เรื่อยๆ    กะเก็บข้อมูลเอาไปพล็อตนิยาย         ติดอยู่ที่ยังหานางเอกไม่เจอค่ะ
มีใครแนะนำมั๊ยคะ.....

พี่์ Nidnoi

หานางเอกของผมให้เจอนะครับ

"หัวใจไร้นางเอก" ครับ 

วาดรูปเป็นการผ่อนคลายเมื่อทำงานล้าๆครับ  เมื่อก่อนมีเวลามากผมก็วาดสีน้ำมันบนผ้าใบ แต่ช่วงหลังไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ ก็ไม่ได้วาดเพิ่มอีก

ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการเก็บข้อมูลงานวิจัยบ้าง ซึ่งผมก็ต้องออกพื้นที่บ่อยๆ พบเห็นสิ่งต่างที่อยู่รอบตัว หากมีเวลาพอก็จะสเกตภาพร่างๆ แล้ว ใช้สีน้ำละเลงไป เขียนรายละเอียดของภาพ ของกิจกรรม...รู้สึกว่า ข้อมูลมีคุณค่ามากขึ้น

อย่างที่เขียนไปหลายๆความเห็น ว่ามันช่วยกล่อมเกลาหัวใจ ช่วยให้เราอ่อนโยนและเป็นมิตรกับโลก เ็นหนึ่งเดียวกับโลกใบนี้ครับ 

 

แหม...คุณจตุพร...

ภาพที่มอบให้น่ะ...

น่ารักเหมือนดิฉันเลยคะ...

นำภาพสวยๆ มาเล่าเรื่องสนุกๆ กันนะคะ...

เก็บตกสิ่งละนิดละน้อย...

จากการเดินทาง...

ดิฉันจะคอยเฝ้าติดตามคะ...

ยินดีเป็นอย่างยิ่งสำหรับการแลกเปลี่ยนครับ

ผมเดินทางบ่อย และผมชอบเก็บตกวิถีชีวิตของผู้คน และถ่ายรูปเก็บไว้เป็นข้อมูล

ในภาพเป็นสาวน้อยลีซู เธอชอบให้ถ่ายรูปครับ พูดเก่ง ช่างฝัน...ก็คิดว่า น่าจะเหมือน Dr.Ka-Poom ผมเลยมอบให้แทนคำขอบคุณครับ

จริงๆ รวบรวมเรื่องชีวิต เขียนเหมือน คุณบินหลา สันกาลาคีรี  ก็จะดีนะครับ 

ชมจังกึมขอ-อะคือโปโม๊ะ-สำหรับคำชมค่ะ จึงมีมาฝากอีก 2 บท ^ ^
กวีงาม  ตามความงาม ของดอกไม้

ภาษางาม บันดาลได้  ด้วยโลกสวย

บันทึกงาม คำจึงงาม  ตามอำนวย

อีกพร้อมรวย  มิตรภาพงาม ท่ามกลางเรา 

 

อันร้อยกรอง  แต่งยากไหม  ตอบไม่ยาก

ใจต่างหาก  ร้อยคำไว้  ใช่กฏเขา 

ลองขีดขียน  ไม่ชอบเปลี่ยน  ชอบเลือกเอา

กลอนของเรา  จึงเกิดได้  ดังใจเอย     

 

ความชุ่มชื้นของหัวใจดวงน้อยของเรามาเยี่ยมอีกแล้ว

คุณ ชมจังกึม.....

    You may say I'm a dreamer,

    but I'm not the only one,

    I hope some day you'll join us, 

    And the world will live as one .

                                                           thank you 

 

 

                        

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท