เป็นตัวอย่างที่ดีครับ ในการเรียนของลูก ผู้ปกครองกับโรงเรียนจะต้องมีการสื่อสารกันครับ เพื่อผลสัมฤทธิ์ของลูกครับ

นักเรียนป.1 กับครู ป.1 ต้องปรับตัวเข้าหากันสักระยะหนึ่งค่ะ ต้องมีปูมหลังที่ต่างกันมา

• ใช่ครับอาจารย์จารุวัจน์ พ่อ-แม่และครูต้องเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการหล่อหลอมนั้น การขาดส่วนหนึ่งส่วนใด อุปมาดั่งจักรกลที่ขาดฟันเฟืองบางตัวไป และโดยความเป็นจริงกระบวนการนี้เป็นมากกว่า เครื่องยนต์กลไก

สวัสดีครับท่านอาจารย์ NONGYAO - CHAMCHOY

• อืม ใช่ครับอย่างที่ท่านอาจารย์กล่าว นักเรียนและครูที่มาพบกันใหม่ๆในทุกระดับการศึกษา ต่างต้องการ"การปรับตัว" ที่เหมาะสมที่จะทำให้แต่ละฝ่าย(นักเรียน-นักศึกษาฝ่ายหนึ่งกับครู-อาจารย์อีกฝ่ายหนึ่ง)สามารถทำหน้าที่ของตนได้อย่างเหมาะสม และมีความสุข สนุกกับหน้าที่ของแต่ละฝ่าย
• การเริ่มต้นจากสัมพันธภาพที่ดีในระหว่างกันระหว่างศิษย์-ครู จะส่งเสริม สนับสนุน และหนุนนำกระบวนการถัดจากนั้นคือ การบวนการถ่ายทอดและส่งผ่านความรู้ ทักษะ และเจตคติจากครู-อาจารย์สู่นักเรียน-นักศึกษา
• หากสัมพันธภาพแรกเริ่มไม่ดีหรือขาดความเหมาะสมย่อมกระทบและส่งผลให้เกิดความแปรปรวนในกระบวนการหลังจากนั้น
• ผมแวะเข้าไปทำความรู้จักกับอาจารย์NONGYAO - CHAMCHOY เจอข้อความที่อาจารย์เขียนไว้ชอบมากเลยครับเลยขออนุญาตนำมาบันทึกไว้ที่นี่ครับ
  
• เป็นครูเพียงอย่างเดียวไม่มีอาชีพเสริม
• สอนนักเรียนไม่ได้สอนหนังสือ
• สอนทุกคน ไม่ใช่สอนเฉพาะชั้นเรียนตัวเอง

ขอบคุณอาจารย์NONGYAO - CHAMCHOY มากครับ good morning teacher ครับ

• จริงๆแล้วผมมีโจทย์ใหญ่อีกข้อหนึ่งเกี่ยวกับลูกชายคนโตซึ่งขณะนี้เรียนอยู่ชั้น ม.2 ของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ยังไม่แน่ใจว่า ปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นต่อเนื่องมาจาก ม.1 จะเป็นปัญหาของลูกหรือปัญหาของโรงเรียน หรือปัญหาร่วมกันทั้งในส่วนที่เกิดจากลูกเองและเกิดจากโรงเรียนด้วย
• วางแผนไว้ว่าพรุ่งนี้วันเสาร์จะไปที่โรงเรียนของลูกชาย และคิดว่า ผมคงต้องให้เวลากับทั้งลูกและโรงเรียนมากกว่านี้ เพราะจากประสบการณ์ 17 ปีในโรงเรียนที่ผ่านมา มันไม่ทำให้ผมเข้าใจปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับลูกชายและการจัดการเรียนการสอนของโรงเรียนลูกชายเลย
• เห็นที่ต้อง"วิจัย" กันหละคราวนี้
• ขออัลลอฮฺทรงแนะแนวทางด้วยเถิด อามีน

หนูอามีนา นี่เก่งจริงๆนะคะ มีความตั้งใจ แต่เมื่อเกิดการต่อรอง

ก็ยินดี 

ท่าทางจะรักหนังสือมากนะคะ    รักการอ่านแม้ยังอ่านไม่ได้

ความรักแบบนี้ ดีจังคะ

• สวัสดีครับคุณหน่อย
• ครับอย่างที่คุณหน่อยว่านั่นแหละครับ อามีนานี่ "เป็นนักต่อรอง"ตัวยง เห็นตัวเล็กๆนี่ ก็ทำให้พ่อแม่อึ้งเหมือนกันครับ หลายๆครั้งหลังการเจรจา ผมกับภรรยาแอบขำแกมเอ็นดูกับ"ความคิดเล็กๆที่ทรงอิทธิพล" ของลูกคนนี้
• เรื่องอ่านหนังสือนี่ เธอชอบมากครับ โดยเฉพาะหนังสือภาพ เธอเป็นนักเล่าเรื่องจากภาพประจำบ้านครับ เราที่บ้านจะได้ยินเธอเล่าเรื่องจากภาพเสมอๆ

สวัสดีครับ

• แวะมาทักทายครับ
• เด็ก ป.1 น่ารักมากครับ
• ไม่เชื่อ ลองตามไปดูได้ ครับ
• ที่นี่ นะครับ

• สวัสดีครับครูโย่ง
• ผมแวะไปดูความน่ารักของลูกศิษย์ ป.1 ครูโย่งแล้วครับ
• ขอบคุณมากครับ good morning teacher

เมื่อ kn ไปโรงเรียน ไปพร้อมอา เพราะคุณอาเป็นครู

เราเคยต่อรองไหม

เคยสิ ต่อรองว่า วันนี้ขอลาป่วยนะ อยากอยู่กับบ้าน เดินไปมันเหนื่อย ^^"

ต่อรองด้วย ทางมันไกล ถ้ามีจักรยานนะ จะไปได้เร็วเลย ไม่ไปสายด้วย ^^"

เมื่อย้ายมา ป.1 ไปเองกับญาติด้วยการเดินไป เดินทุกวันสนุกสนานเดินไปกลับวันละ 2 กิโล เพราะเขาเป็นครู ลูกญาติก็เรียนชั้นเดียวกัน

ครูใหญ่ก็เป็นป้าสะใภ้

ครูประจำชั้น ป.1 ก็เป็นป้าญาติกัน

ขึ้นป.3 ก็คุณย่า(ญาติ)เป็นผู้สอน

ขึ้นป.4 คุณครประจำชั้นเป็นอาสะใภ้

ขึ้นป.5 คุณย่า(ญาติอีกท่าน)เป็นคุณครูประจำชั้น

ทั้งโรงเรียนมีแต่ ญาติ รอบด้านเป็นครู ^^"

นึกแล้วยังขำ อย่างกะโรงเรียนของบ้านเลย

โรงเรียนไม่ใหญ่ค่ะ แบบ กัมปงเล็กๆในรัศมี สาม-4กิโล ในชุมชน

แต่เพื่อน สู้เราไม่ได้เลย เรามาเองไม่ต้องมีใครมาส่ง ฮ่ะๆ

ความสนุกในวัยเด็ก

แต่ปู่ kn พายเรือมาส่งนะคะ เวลาน้ำขึ้น พายไปยิ้มไปมีความสุขที่สุด เพราะปู่พายเรือไปสอนดุอาไป สอนศาสนาไปด้วย สอนเรื่องอื่นไปด้วย ^^

• อ่านที่คุณไคเนสเขียนเล่าชีวิตวัยเรียนน่าสนุกมากครับ
• ครอบครัวใหญ่ดีอย่างนี้นี่เอง
• ที่น่าสนใจก็คือ ญาติๆของคุณไคเนสหลายรุ่นเป็นครู
• แล้วโรงเรียนที่คุณไคเนสเล่ามานั้นชื่อโรงเรียนอะไรและตั้งอยู่ที่ใหนละครับ? ถามในฐานะคนเคยเป็นครูนะครับ

อัสลามมุอะลัยกุม วะเราะมาตุลลอฮฺ วะบะรอกาตุฮฺ

เป็นโรงเรียนเล็กๆ รร.ลำบุหรี่พวง ชายแดนกรุงเทพ เกือบหลุดเขตที่เรียกว่าเมืองศิวิไล

เรียกได้ว่าภูธรเลยล่ะค่ะ พื้นที่ดั้งเดิมคือคนมาลายู มาจากปัตตานีในยุคหนึ่ง ที่แยกตัวจาก ริมคลองแสนแสบมาจับจองพื้นที่ห่างจากคลองแสนแสบ ราว 5 กิโลได้ จนขยายตัวขยายครอบครัวไปเรื่อยๆ

ไปยาก มาลำบาก มีแค่เดินเท้าจักรยานกับเรือ ไฟฟ้าเข้าไม่ทั่วถึง ถึงจะมี ก็ดับบ่อย จนคุ้นเคยกับคำว่า มันธรรมชาติที่สุด ตอนนี้พัฒนา รถเข้าถึง เรือหายไป คลองกลายเป็นแค่ทางระบายน้ำ - -" ทั้งกัมปงมีรถบ้านเดียว รับส่งไปโรงเรียนใหญ่ หรือไม่ก็เดินเอาไปขึ้นรถ ถนนใหญ่ ยุคนั้นไม่เรียกว่าลำบาก แต่เราคุ้นเคยและเคยชิน

ภูเขาที่เคยเห็นลิบๆ ของจังหวัดปราจีนบุรี นครนายก ก็ไม่เห็นแล้ว เพราะท้องฟ้าไม่ใส่เหมือนเช่นเคย

เศร้าจัง......

วันนี้ก็กลับไปบ้านที่นั่นมาค่ะ

ถึงมันจะเปลี่ยน ความรู้สึกว่าคือบ้านยังคงเดิม

ญาติผู้เป็นครูเกือบทุกคนเกษียรแล้ว ส่วนบางคนได้เป็น ผอ. ได้เป็นผู้บริหารมุสลิม ปีที่แล้ว ที่ผู้ปกครองต่างพาเด็กมาขอเรียน จนเกิดปริมาณที่จะรับได้ จากรับได้แค่ไม่กี่ร้อยคนก็กระโดดมาพันกว่าคน แต่ ญาติ ผอ. ก็รับไว้ทั้งหมด ถามว่าทำไม เขาตอบว่า เพราะคนลำบาก ต้องการความช่วยเหลือ เราช่วยเขาไว้ก่อนเดี่ยวเราก็จะได้รับความช่วยเหลือตามมา

เนื่องจากที่อื่นไม่อนุญาตให้เด็กคลุมฮิญาบ หากอยากคลุมให้ไปอยู่ที่เดียวกับพวกของเธอ ...เป็นคำที่บาดหัวใจที่สุด ของ kindness ที่ครูบริหารบางคน ยังแบ่งแยกกันเอง ในเรื่องศาสนา ทั้งที่มันคือกรุงเทพ และเป็นโรงเรียนสังกัด กระทรวงศึกษาธิการ คือโรงเรียนที่เป็นสถานแรกเริ่ม แต่กลับไม่เข้าใจรัฐธรรมนูญ กลับไม่เข้าใจถึงที่ในหลวงทรงตรัสไว้ว่าให้สามัคคีกัน .....

แล้วเด็กจะคิดอย่างไร ในเมื่อครูแม่พิมพ์เป็นเสียเอง

อัลฮัมดุลิ้ลลาจากที่นร.และผู้ปกครอง รวมตัวกันเองลูกมาฝากเรียน เพราะจะได้ละหมาด จะได้คลุมฮิญาบ จนโต๊ะเรียนไม่พอ ต้องมาขอยืมโต๊ะเรียน ของรร.เดิมที่ kindness เคยได้เรียนสมัยประถม อัลลอฮฺทรงให้ รร.ได้รับทุนบริจาคมากมาย ทำให้ได้จัดสร้าง อาคารเรียนเพิ่ม และได้มีห้องละหมาด ขนาดใหญ่เพิ่ม เด็กไม่ต้องเดินไปมัสยิด และได้เรียนศาสนาอิสลามเป็นวิชาพิเศษเพิ่มเติม

และตอนนี้ เข้าปีที่ 3 ที่ ญาติบริหารที่นี่ โรงเรียนนี้เลยใหญ่เป็นอับดับต้นๆของเขตไปแล้ว

และเด็กเฉพาะ โรงเรียนนี้เท่านั้น ได้เป็นนักเรียนพิเศษโค้วต้า "นักเรียนฟุตบอลสนาม ของ วรวีย์ มะกูดี " ค่ะ

วะอาลัยกุมุสสะลาม วะเราะฮฺมะตุลลอฮฺฮิวะบารอกาตุฮฺ

ช่วงที่อยู่กรุงเทพฯพักหนึ่ง(๒๐ ปีมาแล้ว) สมาคมยุวมุสลิมแห่งประเทศไทย(ย.ม.ท.)เคยไปจัดประชุมและอบรมเยาวชนในช่วงปิดภาคฤดูร้อนที่หนองจอกหลายครั้ง และผมก็ได้มีโอกาสไปร่วมหลายครั้งครับ คนหนองจอกน่ารักอัธยาศัยดีมาก คนเฒ่าคนแก่หลายท่านยังพูดภาษามลายูได้ ผมชอบไปฟังท่านๆเหล่านั้นเล่าเรื่องเก่าๆและผมได้เขียนบันทึกบทกวีที่ผุดขึ้นช่วงทำกิจกรรมที่หนองจอกไว้ที่ http://gotoknow.org/blog/writing2/91049

ผมมีรุ่นพี่รุ่นเดียวกันและรุ่นน้องที่หนองจอกหลายคน แต่แย่จังผมจำชื่อคนเหล่านั้นไม่ได้แล้วเนื่องจากขาดการติดต่อนานมาก ที่ยังจำก็ อ.ยะหฺยา โต๊ะมางี อีกคนก็บัง ฏอฮา และอับดุลอาซิซ ผู้น้องคนนี้เคยมาเยี่ยม มอย. เขาทำงานที่วามีย์ กทมฯครับ

...................................................................................

ผมแวะเข้าไปที่เว็บไซต์ของโรงเรียนลำบุหรี่พวงมาแล้วครับ อ่านประวัติความเป็นมาแล้วอดนึกถึงโรงเรียนที่ผมเคยอยู่ไม่ได้ การจะสร้างโรงเรียนขึ้นมาสักโรงหนึ่งนั้นไม่ง่ายเลย เมื่อมีขึ้นมาแล้วรุ่นหลังควรรักษาไว้ให้ดี พัฒนาให้เจริญขึ้น ดีขึ้นกว่ารุ่นก่อนๆ 

ผมแวะไปดูรายนามกรรมการโรงเรียนพบว่าเป็นมุสลิมทั้งหมดเลย

:: คณะกรรมการโรงเรียน ::

1. นายบุดฮาน มีมูซอ ประธานกรรมการ
2. นายมาวิน ซากีรี กรรมการ
3. นายเกียรติศักดิ์ ศิริเวช กรรมการ
4. นางนงลักษณ์ ซากีรี กรรมการ
5. นายจรัล ซันอาลี กรรมการ
6. นายเอกราช บุญแสง กรรมการ
7. นายปรีดา ซำมัยญะ กรรมการ
8. นางวัฒนา ซำมัยญะ กรรมการ
9. นายสมนึก โซ๊ะมิน กรรมการ
10. นายประสาน สนิสุริวงษ์ กรรมการ

11. นายดรุณ เชาว์ไว กรรมการ
12. นายอิรฟาน ซากีรี กรรมการ
13. นางสุจิตรา สุขุมานันท์ กรรมการ
14. นางธัญญา ซากีรี กรรมการ
15.นางศิริลักษณ์ กสิโสภา กรรมการและผู้ช่วยเลขานุการ

คณะกรรมการนักเรียน

1. เด็กชายณัฐวุฒิ มามะ ประธานนักเรียน
2. เด็กหญิง อินอาม สุขุมานันท์ ฝ่ายวิชาการ
3. เด็กชายธนากร รักษาเดช ฝ่ายรักษาความปลอดภัย
4. เด็กชายรุ่งโรจน์ โซ๊ะมิน ฝ่ายระเบียบวินัยในตนเอง
5. เด็กชายอัสรี่ มารแพ้ ฝ่ายรักษาความสะอาด

...................................................................................

พูดถึงเรื่อง "หิญาบ" นี่คงยากที่จะทำให้ต่างศาสนิกยอมรับได้โดยง่าย รวมถึงมุสลิมเองด้วยครับ

เนื่องจาก "หิญาบ" เป็นอาภรณ์ที่ถักทอขึ้นจากสายใยแห่งศรัทธา มันจึงไม่ถูกจริตกับความไม่ศรัทธาที่มีอยู่ รวมถึงความศรัทธาที่อ่อนแอด้วย

มีสตรีท่านหนึ่งเธอบอกว่า เธอเกลียดชุดหิญาบมาก เธอสารถาพว่า เธอไม่ทราบด้วยซ้ำว่าทำไมถึงเกลียด จนต่อมาพระเจ้าได้เปิดหัวใจเธอให้เข้าัรับอิสลาม สตรีคนเดียวกันนี้ได้แต่งชุดหิญาบ และเธอบอกว่า นี่คืออาภรณ์ที่ทรงเกียรติที่ถูกตัดเย็บตามพระบัญชาของพระผู้ทรงกรุณาปรานี ผู้ทรงเป็นราชาแห่งมนุษยชาติ...

บทกวีที่ผมเขียนเป็นกำลังใจแก่น้องนักศึกษาวิทยาลัยครู (ว.ค.ยะลา) ลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ทางนำ เท่าที่จำได้นะครับ

ผิดด้วยหรือที่ฉันใส่ชุดหิญาบ

เธอจึงสาปแช่งฉันทุกแห่งหน

อีกทั้งหยามประณามฉันต่อผู้คน

หวังปี้ป่นฉันนี้ลงพริบตา

............................................................................

จำได้ท่อนเดียวครับ ไว้นึกได้จะมาบันทึกต่อนะครับ

.............................................................................

ขอบคุณคุณไคเนนสมากครับที่แวะมาให้ข้อมูลเพิ่มครับ

ผมชอบ "ชื่อ Blog " นี้จังครับ

"สวัสดีคุณครู" ประโยคง่ายๆแต่สื่อความหมายได้ดีครับ

อ่านเรื่อง อามีนา เลยพาลไปคิดถึง ลูกสาว อ.อีย์ (จารุวัจน์)ไปด้วยเลย เหมือนว่าจะคล้ายๆกัน

-------------------

มาทักทายอาจารย์และฝากความปรารถนาดีครับ

ฝากความระลึกถึง อ.ซุลกิฟลี และ อ.อับดุลเลาะฮ ด้วยครับ ชวนทั้งสองท่านมาเขียนบันทึกหน่อยครับ คิดว่า Tacit K ที่อาจารย์ทั้งสองมีน่าจะเป็นประโยชน์ต่อสังคมมาก

• good morning teacher ครับคุณเอก
• ดีใจที่คุณเอกแวะมาเยี่ยมครับ
• ครับอามีนา กับอิลฮาม อ.อ่าง นำทั้งคู่เลยครับ

......................................................................................

• ผมได้นำความระลึกถึงของคุณเอกถึงอาจารย์ทั้งสองแล้วครับ ทั้ง อ.อับดุลเลาะฮฺ และอ.ซุลกิฟลี และทั้งสองฝากขอบคุณในไมตรีจิตของคุณเอกมาด้วยครับ
• อ.อับดุลเลาะฮฺ มีบล็อกในโกทูโนแล้วครับที่ http://gotoknow.org/blog/abduloh/85345
• ส่วน อ.ซุลกิฟลี นั้นน่าจะยังไม่มีบล็อกครับ

อ.อาลัมครับ

ผมทางโทรศัพท์ด่วนเมื่อวานทราบว่า อ.อีย์ ประสบอุบัติเหตุ ต้องเข้าผ่าตัด ผมฝากไปเยี่ยม และฝากความห่วงใยไปให้อาจารย์ด้วยนะครับ

ขอให้ อ.อีย์ หายเร็วๆ

ครับ ตอนนี้ อ.จารุวัจน์ปลอดภัยแล้วครับ ขอขอบคุณแทน อ.จารุวัจน์ด้วยครับ

คนเก่งไม่กลัว แต่กลัวคนขยัน

ยิ่งเจอหนอนหนังสืออย่างน้องอามีนา ยกมือ ว่าอย่าพึงยอมแพ้ ต้องขยันเท่ากับเด็กป.1

ถ้าคุณแน่อย่าแพ้ป.1

น้องอาจจะติดภาพ โรงเรียนถุกเผา จนไม่อยากไว้หนังสือที่โรงเรียนเพราะรู้สึกเสียดายเวลาทรัพย์สินต้องถูกเผา

อืม...