วันหนึ่ง  ได้รับอีเมล์จาก เด็กคนหนึ่ง ที่พร่ำบ่นว่า  ตัวเอง  ไม่เก่ง  ไม่เคยทำอะไรในเรื่องการเรียนให้พ่อแม่ภูมิใจเลย 

เสียใจ  เข้ามาท่องเว็บ 

มาพบครูอ้อย  เขียนคำกลอนสอนใจ  เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์  เขียนพาไปเที่ยว  เรื่องการเรียนในโรงเรียน  เห็นภาพสวยงามมากมาย  เลยติดใจ 

ประทับใจครูอ้อย  เรียกครูอ้อยว่า....แม่ครูอ้อย 

อยากให้ครูอ้อยเขียนเล่าเรื่องตอนที่เป็นเด็ก...

*****

*****

ครูอ้อยเข้าใจเด็กคนนี้ดี  เนื่องด้วยเป็นครู 

ยิ่งเข้าใจดี  เมื่อนึกถึง  ตอนที่เป็นเด็ก..ครูอ้อยก็ไม่เคยทำให้คุณพ่อคุณแม่ภาคภูมิใจเลย...กลับเป็นเด็กดื้อมากเสียด้วยซ้ำ  

จนกระทั่งมาโตจนบัดนี้  ยังได้ยินคุณแม่พูดว่า....ทำไมมาเก่งเอาตอนแก่แล้ว 

อิอิ ขำขำ  คำพูดของคุณแม่จริงๆค่ะ

*****

*****

เด็กคนนั้น  กลับไม่เชื่อว่า  ครูอ้อยเป็นเด็กดื้อ  ไม่เคยสอบได้เลขตัวเดียวเลย  จวบจนมาเรียน ชั้น มศ.5  สอบได้ที่หนึ่งของชั้นเรียนเลย...โอ! น่าเหลือเชื่อ 

เธอต้องเชื่อสิ  ครูอ้อย  มีความเพียร  เกิดตามมาจากเกิดความกลัว  กลัวสอบตก  เพราะสมัยที่ครูอ้อยเป็นเด็กมีการสอบตก หากสอบได้คะแนนรวมไม่ถึง ร้อยละ 50

*****

*****

แม่อ้อยครับ.....แม่อ้อยทำอย่างไรล่ะ  ถึงได้เก่งล่ะ 

*****

คำถามนี้  เมื่อถามแล้วต้องเชื่อนะ 

เชื่ออย่างเดียวไม่ได้  ต้องเพียรพยายาม  ขยัน  อดทน  เตือนตนเองเสมอ 

หากทำได้  หนูก็จะเป็นคนเก่ง และพบกับความสำเร็จ

ทำได้ไหมล่ะ.....เพียงเท่านี้ก่อน....ฉบับหน้า  ค่อยถามกันใหม่ 

ถึงเวลาแล้วที่ครูอ้อยต้องใช้เวลา  ในการเพียรพยายามเรื่องต่อไปนะคะ

*****

เมื่อเป็นเด็ก  เป็นเล็ก  เกกมะเหรก

เพราะเป็นเด็ก  ยังเล็ก  ชอบวิ่งเล่น

ไม่ชอบเรียน  ไม่ชอบอ่าน  เพราะเป็นเวร 

ชอบว่างเว้น  ผลัดผ่อน  นอนเรื่อยมา

*****

เมื่อเติบใหญ่  ใช้เวลา  ให้คุ้มค่า

สู้อุตส่าห์ มุมานะ  พร้อมสรรหา

ยังดีที่  พอยังมี  ที่เวลา

รีบมุ่งหน้า  ตั้งตา  พาเล่าเรียน

*****

ด้วยความรักและปรารถนาดี 

จาก 

ครูอ้อย แซ่เฮ