หลังจากอ่านบันทึกของเรา หลาย ๆ ครั้ง ทั้งอ่านเองและ(โดน)ขอร้องแกมบังคับให้อ่าน
คุณพ่อไปขุดกรุ บันทึกเล่มใหญ่ที่คุณพ่อขายาว เป็นผู้เขียนไว้
แม่อย่างเราจึงลองถ่ายทอด เพื่อว่าเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านบ้าง แม้สักหนึ่งคน เช่นเด็กภู-ลูกชาย
พ่อและแม่ ก็ดีใจแล้วค่ะ
<3 <3 <3 **** **** **** **** **** <3 <3 <3
พ่อเริ่มเขียนบันทึกเล่มนี้ เมื่อลูกอายุ หนึ่งขวบกับแปดเดือน พ่อจะมอบบันทึกเล่มนี้ให้แก่ลูก เมื่อลูกโตแล้ว ลูกจะได้อ่านเมื่อเวลาลูกคิดถึงพ่อและแม่ หรืออยากรู้เรื่องราวตอนลูกยังเล็กอยู่ จุดเริ่มต้นของการเขียนก็ คือ วันหนึ่งพ่อนั่งรอเวลาขึ้นเครื่องเครื่องบิน อยู่ที่สนามบินดอนเมือง เพื่อจะเดินทางไปยังประเทศ มาเลเซีย ในเดือนเมษายน ปี ค.ศ.2000 ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและน่าเบื่อ พ่อจึงใช้เวลานั้นเริ่มเขียนบันทึกถึงลูก และตั้งใจว่าจะเขียนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดเรื่องที่อยากจะเขียน ในระหว่างการเขียนบันทึก แม่เขาได้แอบเข้ามาร่วมเล่าเรื่องในบางเหตุการณ์ โดยเรื่องของครอบครัวเราเริ่มต้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว.... จากพ่อของลูก 6พฤษภาคม 2545บันทึกจากพ่อถึงลูก
คำนำ
สวัสดีค่ะ
แวะมาเชียร์ค่ะ รอติดตามอ่านบันทึกหน้าแล้วนะคะ พี่หมอ ^_^
พ่อคือหมอนของลูกครับ
พ่อคือหมอนของลูกครับ ค่ะ
ตอนลูกเล็ก ๆ พ่อคือคนที่อุ้มลูกโยนตัวไปมา จนเขาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากได้ทั้งวัน
และเวลาลูกไม่สบาย (เหมือนอาจารย์กำลังเหนื่อยอยู่..เห็นไข้ลดแล้ว ดีใจด้วย แต่ยังต้องดูอีกสองสามวันแน่ะค่ะ)พ่อจะเป็นคนที่ดึงผ้าปูออกได้คล่องแคล่ว ว่องไวกว่าแม่เสมอ..ก่อนลูกจะสึนามิออกมา ค่ะ
ตามมาอ่าน น่ารักนะคะ ความรักของพ่อกับลูกชาย
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
รอสักแป๊บนะคะ คุณพ่อขายาวเป็นบล็อกเกอร์หน้าใหม่ค่ะ
พี่คะ..ความรักของคุณแม่-ลูก และ คุณย่า-หลานก็น่ารัก มาก ๆ เช่นกันค่ะ
ยิ่งคุณแม่ที่เป็นที่ปรึกษาพิเศษ ของทุกคนในครอบครัวได้...อย่างพี่ศศิ ด้วยค่ะ
*ด้วยความนับถือจากใจจริงค่ะ *
ค่ะ พรุ่งนี้กระมังคะ ช้าตอนพิมพ์แหละค่ะ ;P
มีตอนต่อแล้วค่ะ