ผมได้รับปรึกษาจากแผนก ENT (โสด นาสิก ลาร์ลิงค์) ด้วยว่า มีผู้ป่วยมะเร็งผู้ชายอายุประมาณ 50 ปี เป็นมะเร็งกล่องเสียงระยะสุดท้าย สภาพผู้ป่วยนอนอยู่ที่เตียงอย่างอ่อนแรง ไม่สามารถพูดได้เพราะมะเร็งลุกลามจนปิดกล่องเสียง ผู้ป่วยหายใจผ่านท่อเจาะคอ ผิวหนังบริเวณคอเน่าหมด+หนองไหลออกตลอดเวลา ผู้ป่วยรับประทานอาหารปั่นใส่ทาง gastrostomy (สายที่เจาะให้อาหารโดยตรงผ่านหน้าท้องไปสู่กระเพาะอาหาร)

คุณแนท (พยาบาลวิชาชีพ ที่ฝ่ายการพยาบาลมอบหมายให้เป็นเลขาคนใหม่ของเครือข่ายกัลยาณมิตร) ติดตามผู้ป่วยรายนี้ต่อเนื่อง ผู้ป่วยนอน รพ. มานานประมาณ 2 สัปดาห์แล้ว ไม่สามารถกลับบ้านได้เนื่องจากไม่มีลูกหลาน ญาติห่างๆก็เป็นคนหาเช้ากินค่ำ ไม่สามารถดูแลลุงได้ ลูกขยับปากบอกว่า "ขอตายที่โรงพยาบาล"

ผมไปดูคนไข้ร่วมกับพี่แนท พี่ยุ้ย(เลขาโครงการฝ่ายชุมชน PCU ) และคุยกับพยาบาล ward พยาบาลเจ้าของไข้บอกว่า "ญาติ+ผู้ป่วยเตียงข้างๆบ่นดังๆให้คนไข้ได้ยินว่า เหม็นเน่า เอาผู้ป่วยไปไว้ที่อื่นไม่ได้หรือไง" ผู้ป่วยทุกทรมานอย่างมากกับกลิ่นและคนรังเกียจ

คุณพยาบาลถามว่า "จะพูดกับเตียงข้างๆอย่างไรดี"

ผม "แล้วพี่บอกกับเขาอย่างไร"

พยาบาล ward " ก็ว่าเขาไปว่าไม่สามารถย้ายผู้ป่วยไปไหนได้ ก้ต้องทนอยู่ไป"

ผมให้ความเห็นว่า "ทุกคนที่มานอน รพ. ทุกข์กันทุกคน ลุงเขาก็ไม่มีที่ไป เราสามารถอธิบายได้ ผมเชื่อว่าความเมตตามีในผู้คนทุกคน แต่เวลาทุกข์เราจะเห็นแก่ตัวมากกว่าเห็นแก่คนอื่น นี่เป็นเรื่องปกติ"

ผม discuss กับหัวหน้า ward หมอธวัชชัย (แพทย์เจ้าของไข้)และทีม สรุปว่าจะลองไปขอท่านผู้อำนวยการย้ายคนไข้เข้าห้องพิเศษเพราะว่าสงสารคนไข้ที่ต้องอยู่อย่างไม่สงบ+กลิ่นที่รุนแรงที่รบกวนเพื่อนร่วม ward  (ผู้ป่วยไม่มีเงิน แต่เราจะขอเป็นรายพิเศษ)

ระหว่างนี้เราทำแผลคนไข้บ่อยขึ้น (สามเวลา) +ใช้ใบเตยดับกลิ่น ช่วยได้บ้างแต่ไม่เยอะ

ผู้ป่วยรายนี้ไม่เหลือหนทางรอด ถูกทำร้ายทางกายโดยตัวโรคแถมยังถูกทำร้ายจิตใจด้วยโดนรังเกียจ ผมรู้สึกหดหู่กับ case นี้มาก แต่เราก็จะดูแลผู้ป่วยรายนี้ต่อไปจนกว่าจะเสียชีวิต