วันนี้ผมไปตรวจที่ PCU ปางส้านตามเคย เป็นวันที่เร่งรีบเหมือนกันเพราะหลังตรวจเสร็จต้องรีบขับรถกลับอยุธยา ใช้เวลาประมาณ 5-6 ชั่วโมง หลังตรวจคนไข้เสร็จ

พี่ต๊ะ หัวหน้า สอ.ถามผมว่า "หมอจำคนไข้อาทิตย์ที่แล้วที่เราไปเยี่ยมด้วยกันได้ไหม?"

ผมนึกย้อนไปสัปดาห์ก่อน เป็นคนไข้ HIV ที่มีอาการกำเริบสะเก็ดเงินขึ้นเต็มตัว...น้องสาวเขามาหาผมบอกว่าเดินไม่ได้ผมเลยไปเยี่ยมที่บ้าน เขาเจ็บปวดทรมานมาก...ผมวินิจฉัยว่า เป็นสะเก็ดเงิน ที่มีอาการรุนแรงและมีข้ออักเสบร่วมด้วย ....ผู้ป่วยได้ยาทาจาก รพ. แม่สอด แต่อาการเป็นมานานกว่า 4 เดือนยังไม่ดีขึ้น ตอนนั้นผมให้ยาแก้อักเสบของข้อไป ....แต่ไม่รู้จะช่วยอะไรได้มากหรือไม่?

(ผู้ป่วย HIV มีโอกาสที่จะเป็นสะเก็ดเงินได้ง่ายกว่าคนทั่วไป)

ผม "จำได้ซิพี่..ทำไมเหรอ"

พี่ต๊ะ "น้องสาวเขามาคุยกับผมว่า อยากให้หมอออกใบรับรองความพิการ จะได้มีเงินใช้?"

ผมนึกในใจว่า จริง ๆ แล้วในปัจจุบัน...การรักษา HIV ก้าวหน้าไปมาก หากได้ยาต้านไวรัส ผู้ป่วยรายนี้ก็จะมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่านี้มากเหลือเกิน....ไม่น่าจะต้องถูกตีตราว่าพิการ

ผมเลยถือโอกาสไปเยี่ยมคนไข้อีกครั้ง

เมื่อผมกับพี่ต๊ะ ไปถึงบ้านผู้ป่วย มีผู้สูงอายุที่เป็นแม่เป็นญาตินั่งยิ้มอยู่ที่นอกชานบ้าน ผมเดินขึ้นไปบนบ้าน พบผู้ป่วยยิ้มและดูดีกว่าสัปดาห์ที่แล้วมาก ถึงแม้ว่าอาการทางผิวหนังยังเป็นมาก (erythroderma type proariasis)

ผู้ป่วย "เพิ่งเดินได้ 2 วัน หลังกินยาหมอ"

ใจผมถามตัวเองว่า "เราช่วยเขาเต็มที่แล้วหรือ ?" ถึงแม้เขาจะดีขึ้น...แล้วอนาคตของเขาละ...ผู้ชายอายุ 35 ปี กับอาการ AIDS เต็มขั้น .....อดีตของเขาเป็นยังไงผมไม่สน...แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเราทุกข์แสนสาหัส เราช่วยเขาเต็มที่แล้วหรือ ?

ผมบอกเขาว่า "จริง ๆ แล้ว HIV เป็นโรคที่ถ้าได้ยาต้านไวรัส ชีวิตจะดีขึ้นมาก 

สภาพร่างกายจะกลับไปแข็งแรงใกล้เคียงคนปกติ แต่ต้องมีข้อแม้ว่า ต้องมีความรับผิดชอบต่อการกินยาให้ตรงเวลาและต้องไปเข้ากลุ่มทุกเดือน....พี่คิดยังไง?"

ผู้ป่วยสีหน้าบอกถึงความมีหวังและตอบรับว่าจะทำตามที่หมอบอกทุกอย่างหากได้รับยาต้าน

ผมตัดสินใจว่าจะไปคุยกับพี่พยาบาลเจ้าของโครงการ และคุณหมอที่ดูแลโครงการนี้เรื่องของการช่วยเหลือผู้ป่วยรายนี้....ก็หวังว่าจะช่วยเขาได้นะครับ......