รำพึงรำพัน...วันลอยกระทง

ในโลกนี้ย่อมมีทั้งสิ่งที่เรา “ทำได้และทำไม่ได้”

ลอยกระทงปีนี้ องค์การนิสิต คิดเนื้องานอย่างใหญ่โต และปีนี้ผมพร้อมทีมงานก็เปิดเวทีแห่งความคิดให้กับพวกเขาได้รังสรรค์งานอย่างที่ใจต้องการ ซึ่งผมก็เชื่อว่าการคิดรูปแบบนั้นไม่น่าห่วง แต่ผมจะห่วงการจัดการเกี่ยวกับขั้นตอนต่าง ๆ เสียมากกว่า

ปีนี้, องค์การนิสิตกำหนดให้ทุกสโมสรนิสิตคณะจัดขบวนกระทงสะท้อนความเป็นวิถีวัฒนธรรมของจังหวัดต่าง ๆ ในภาคอีสาน โดยให้มีการนำวัฒนธรรมของจังหวัดต่าง ๆ มาประยุกต์ไว้ในขบวนแห่ วิธีคิดเช่นนี้จึงดูแปลกและแตกต่างไปจากทุกปี แทนที่จะได้รับรู้แต่เฉพาะความเป็น “มหาสารคาม” แต่บัดนี้ก็จะได้เห็นภาพวัฒนธรรมของความเป็น “อีสาน” ในจังหวัดต่าง ๆ อย่างครบครัน

ขณะที่ผมก็แนะนำ (แกมบังคับ) ให้นิสิตดำเนินการถ่ายทอดเสียงผ่านสถานีวิทยุกระจายเสียงมหาวิทยาลัยฯ เป็นระยะ ๆ ....

สิ่งที่ผมพานพบเจอในรูปขบวนต่าง ๆ มีความเป็นอัตลักษณ์ของจังหวัดในผืนแผ่นดินที่ราบสูงอย่างชัดเจน สะท้อน "ฮีตสิบสองคองสิบสี่" อย่างน่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นบุญผเวสของจังหวัดร้อยเอ็ด , ผีตาโขน จังหวัดเลย พระธาตุพนม จังหวัดนครพนม นักรบหญิงจากเมืองย่าโม รำภูไทจากกาฬสินธุ์ – มุกดาหาร บั้งไฟเมืองยโสธร ฯลฯ.... รวมถึงวิถีวัฒนธรรมการแต่งกาย การกิน และอื่น ๆ อีกจิปาถะ

แต่สิ่งหนึ่งที่เกือบทุกขบวนยึดปฏิบัติเหมือนกันอย่างเด่นชัดก็คือ ... ขบวนเทิดพระเกียรติ “ในหลวง” ซึ่งแต่ละขบวนก็สื่อสารถึงความจงรักภักดีอย่างหลากล้น

ตลอดระยะทางของการเคลื่อนขบวน ผู้คนจำนวนมากทั้งนิสิตและชาวบ้านต่างสัญจรออกมาเกาะกลุ่มเฝ้าดูอย่างล้นหลาม ขบวนแต่ละขบวนใช้ความอดทนอย่างมหาศาลในการเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้าสู่มหาวิทยาลัย ระยะทางร่วม 4 กิโลเมตร กอปรกับแดดหนาวในยามบ่ายล้วนเป็นอุปสรรคที่พ่ายพับไปกับวิถีแห่งใจอย่างแทบไม่น่าเชื่อ ....

ผมเชื่ออย่างเหลือเกินว่านาฏกรรมที่เคลื่อนไปตามท้องถนนนั้น เต็มไปด้วย “วิถีชีวิตที่มีชีวิต” การจำลองภาพวัฒนธรรมของแต่ละจังหวัด คือหนึ่งในกระบวนการเรียนรู้ที่ก่อเกิดประโยชน์อย่างมหาศาลทั้งต่อผู้คิดและผู้ชม เพราะหากไม่มีการศึกษาและค้นคว้าเรื่องวัฒนธรรมของจังหวัดต่าง ๆ ก็ย่อมไม่สามารถสื่อสารออกมาได้

พระอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้าเบื้องทิศตะวันตก ... ขบวนกระทง 20 ขบวนทยอยเคลื่อนเข้าสู่มหาวิทยาลัยอย่างต่อเนื่อง สองฟากถนนในมหาวิทยาลัยเนืองแน่นไปด้วยผู้ชม ลมหนาวบีบตัวแทรกผ่านฝูงชนเข้าสู่บริเวณงานอย่างอหังการ์ ร้านรวงอันเป็นซุ้มขนาดเล็กของชมรมต่าง ๆ เริ่มเปิดตัวขึ้นอย่างคึกคัก ราวกับ “งานวัด” ได้กลับมามีชีวิตชีวาอยู่ ณ ที่แห่งนี้

ผมสารภาพเลยว่าผมรู้ตัวดีว่ากำลังไม่สบาย ... อาการเหล่านี้ส่งสัญญาณมาเป็นระยะ ๆ ซึ่งผมได้แต่ข่มใจและพูดย้ำกระตุ้นตนเองอยู่ตลอดเวลาว่า ผมต้องผ่านพ้นห้วงแห่งชะตากรรมแห่งค่ำคืนนี้ไปกับเด็ก ๆ ให้จงได้

ผมรู้สึกตัวดีว่าวิตกจริตไม่น้อยกับงานนี้, วิตกเพราะรู้ดีว่านิสิตได้สร้าง “เนื้องาน” ใหญ่จนน่าใจหาย กำลังคนอันน้อยนิดของนิสิตอาจไม่ทั่วถึงต่อภาระอันใหญ่โตและหนักหน่วง กอรปกับการมาเยือนของกลุ่มคนจากหมู่บ้านต่าง ๆ ก็พลอยทำให้ผมหวั่นวิตกต่อความสงบเรียบร้อยที่อาจจะมีขึ้นอย่างไม่คาดฝัน หากแต่ในมุมหนึ่งแห่งความรู้สึกอันแท้จริงของผมก็รู้สึกภาคภูมิใจอยู่อย่างล้นใจว่า ลอยกระทงปีนี้ได้เกิดปรากฏการณ์แห่งการสร้างงานในเชิงวัฒนธรรมอย่างมีตัวตน และนั่นก็คือ ศักยภาพของนิสิตที่ควรค่าต่อการศึกษาเป็นอย่างยิ่ง !

ผมตั้งคำถามมากมายต่อกระบวนการแห่งการทำงานของพวกเขา แต่ที่สุดแล้วก็ปล่อยให้เขาได้ลงมือทำในสิ่งที่เขาเชื่อและศรัทธา หลายอย่างไม่เป็นไปตามอย่างที่วางไว้ แต่หลายอย่างก็ประสบความสำเร็จเกินที่วางไว้เช่นกัน ซึ่งนั่นคือบทสรุปที่อยากจะบอกกับพวกเขาว่า ในโลกนี้ย่อมมีทั้งสิ่งที่เรา “ทำได้และทำไม่ได้” ขึ้นอยู่กับว่า เราจะจริงใจต่อการลงมือทำสิ่งนั้นมาก – น้อย แค่ไหนเท่านั้นเอง

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของค่ำคืนนั้นอยู่กับกระบวนงานของนิสิต จากนั้นก็ออกเดินตรวจตราความเรียบร้อยในบริเวณงานอย่างต่อเนื่อง ผมลืมแม้กระทั่งว่า ค่ำคืนนี้มี “คนของความรัก” อีก 3 ชีวิตรอที่จะลอยกระทงกับผม และผมก็ไม่รู้เลยว่าพวกเขาหอบหิ้วกันกลับมาที่พักตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนผมเองคลานกลับมายังห้องหับแห่งความรักก็ล่วงเข้าเกือบตี 2 .....

ผมไม่สามารถตื่นเช้าได้ตามปกติ และนั่นคือสภาพที่ร่างกายได้ยอมจำนนต่อความป่วยไข้ ...

บ่ายคล้อยของวันนี้ผมลุกขึ้นมาทานยาและนั่งขบคิดถึงนาฏกรรมแห่งการลอยกระทงในค่ำคืนที่ผ่านมา ผมมองเห็นตัวเองเคร่งขรึมจนน่ากลัว... เป็นความเคร่งขรึมที่ดูเคร่งเครียด และนั่นเป็นผลพวงของการทำงานในสภาพที่ร่างกายไม่พร้อมที่จะสู้งาน

ผมหลับตาอีกครั้ง เอนกายอันโทรมทรุดลงบนฟูกอันคุ้นเคย เพ่งมองกล่องยาที่อยู่ใกล้ ๆ แต่หัวใจของผมกลับร้องเตือนให้กล่าวปฏิเสธกล่องยานั้นอย่างสิ้นเชิง...

ผมยิ้มเมื่อเห็นภาพที่ประสบความสำเร็จของการงาน แต่ก็รู้สึกหม่นเศร้าอยู่บ้างเมื่อภาพของเนื้องานที่ไม่ประสบความสำเร็จสัญจรผ่านมายิ้มเยาะอย่างน่าชัง !

“ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร .... เรายังต้องมีวันใหม่สำหรับชีวิตที่ดีกว่าเดิมเสมอ” ผมเรียนรู้ที่จะปลอบประโลมตัวเองอีกครั้ง !

ลอยกระทง คงไม่ใช่วัฒนธรรมที่ชาวต่างชาติชื่นชมจนสามารถร้องเพลงวันลอยกระทงได้ราวกับนกแก้วนกขุนทอง แต่สำหรับคนไทย, เราคงต้องร้องเพลงวันลอยกระทงอย่างมีชีวิต ...ร้องในแบบฉบับที่มันฝังรากลึกอยู่ในวิญญาณ มิใช่ร้องในสไตล์ท่องจำราวกับเป็นแฟชั่น !

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #msu - km#กองกิจการนิสิต มมส#กิจกรรมนิสิต#ลอยกระทง

หมายเลขบันทึก: 148728เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2007 20:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 มีนาคม 2012 09:33 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (32)

little cat

เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2007 21:01 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน

จากภาพ นศ.มีความสุขกับกิจกรรมนี้มาก

มีคนหน้าตาดี ละลานตาไปหมด

แต่ละชุด สวยงามทั้งนั้น....ค่ะ

คืนนี้ ที่เชียงใหม่ มีโคม เต็มฟ้า

เสียงประทัด มีให้ได้ยินเป็นระยะๆ

เริ่มลอยกระทงกันแล้ว

ขอให้ทุกคน ชื่นมื่น กับค่ำคืน วันยี่เป็งค่ะ

Asst Prof.Dr.Ratchanok Phramsiri

เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2007 21:04 น. ()

ขอบคุณคะอาจารย์ เราคงต้องร้องเพลงวันลอยกระทงอย่างมีชีวิต ...
ดีจังงานออกมาสวยงามมากเลยคะ
แต่เบื้องหลังก็คงสนุก เหมือนกันนะคะ
อย่างไรก็ลอยเผื่อน้องบ้างนะคะ
คงเป็นอีกปีที่ต้องลอยทาง net คะ จะไปลอย ที่เชียงใหม่ก่อนคะ แล้วก็ไปอยุธยา สุโขทัย ฯลฯ """ที่กทม.มันออกไปลำบากคะ เลยเลือกทางนี้ "ห้ามว่าน้องนะ"ลอยแบบใหม่นะคะ

นายสายลม อักษรสุนทรีย์

เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2007 22:05 น. ()

แหะ ๆ
ยิ้มแห้ง ๆ ครับ ลอยกระทงปีนี้
กับหลายปีที่ผ่านมา
ลอยคนเดียวอีกแว้ววว
อิอิ

KP

เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2007 23:18 น. ()

น่าชื่นชม น่าชื่นชมมาก...
เลือกนำเสนอสิ่งที่ดีมากๆ เหมาะสมมากๆ และทำได้ดีมากๆ
แปลกใจ..แต่น่าชม..นาคานคร..
ปีหน้า เตรียมรับมือกับคลื่นมหาชน...เนืองแน่นสองฝั่งถนนตลอดความยาว 4กิโล..และอย่าลืมทานยาแก้ไข้หวัดไว้แต่เนิ่นๆครับ

คนไกลบ้าน

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 00:09 น. ()

อาจารย์ค่ะ

ทุกภาพ ทำให้คิดถึงช่วงที่เรียนได้ทำกิจกรรมประเพณีต่าง ๆ และปัจจุบันเด็ก ๆ กล้าแสดงออกและมีความสามารถหลากหลาย ทั้งอาจารย์เองก็สร้างโอกาศดี ๆ ให้กับเขาด้วย ขอบคุณนะค่ะที่นำมาให้ทุกคนได้ชม

paew

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 00:51 น. ()

นิสิต มมส จัดงานได้ยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ น่าชื่นชม แต่ทั้งหลายทั้งปวงคงไม่สำเร็จได้ถ้าไม่มีที่ปรึกษาที่คอยห่วงและดูแลอย่างใกล้ชิด...ดูแลตัวเองให้ดีนะค่ะ ระวังหวัดไปติดเด็กๆด้วยเด้อ....

แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 06:35 น. ()

ดิฉันคอยชื่นชมนิสิต มมส มาตลอดว่า

มีความคิดสร้างสรรค์ดี

มาชมงานลอยกระทงด้วยค่ะ

สวยงาม น่าประทับใจ

อย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ อากาศเปลี่ยนถ้าร่างกายไม่แข็งแรง ไข้หวัดจะตามมาค่ะ

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 08:11 น. ()

สวัสดีค่ะน้องชาย

ต้องบอกว่า จุใจจริงๆค่ะ ที่มีภาพให้ชม
ดีมากเลยค่ะ จนอยากให้น้องขวัญไปเรียนที่นั่นค่ะ
อากาศเย็นมาก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ฝากหอมแก้ม เจ้าตัวน้อย 2 คนด้วยค่ะ

ใบบุญ

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 09:44 น. ()

ตามครูอ้อยมาฝากหอมแก้มตัวน้อย ด้วยค่ะ
อลังการณ์ มาก เลยเล่นเอา เบื้องหลัง ป่วยเลย
ให้กำลังใจ ค่ะ พักผ่อนก่อน แล้วค่อยไปสู้ต่อค่ะ

อัยการชาวเกาะ

เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2007 11:50 น. ()

ตามมาชื่นชมครับ

นี่ถ้าลูกสาวเพิ่งจะจบ ม.๖ ก็จะให้เลือก มมส.แน่นอน

ขอให้หายไวๆนะครับ

@.rak-na.@

เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2007 01:34 น. ()

สวัสดีค่ะ
มาชื่นชมเยาวชนคนเก่ง
ที่ร่วมกันสืบสานวัฒนธรรมไทย
ขอร่วมลอยกระทงด้วยคน
ภายใต้ผืนฟ้าและพระจันทร์ดวงเดียวกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ

พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์

เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2007 12:09 น. ()

สวยงาม อลังการ เกิดความรู้สึกปลื้มปิติในคุณค่าแห่งการเรียนรู้และถ่ายทอดด้วยคนรุ่นใหม่ที่มีคุณเคียงบ่าเคียงไหล่เป็นกำลังใจไม่ทอดทิ้ง...จริงๆ จากหัวใจ...ที่ได้สัมผัสและซึมซับจากบันทึกด้วยถ้อยคำและภาพถ่าย
ขอเป็นกำลังใจให้ร่างกายได้พักฟื้นและเข้มแข็ง ทดแทนเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า...นะคะ

พิกุล

เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2007 13:45 น. ()

**มารายตัวอีกครั้ง**

ขอชื่นชมกับการสร้างสรรค์ผลงานที่มีคุณค่ามาก หากไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้วนับวันก็จะหดหายไป
ดิฉันก็มีส่วนควบคุมนักเรียนในขบวนและคิดการแสดงในด้านบทพูดพากย์ไทย-English แต่ก้ไม่อลังการเท่างานที่ มมส.
ขอชื่นชมและให้กำลังใจกับคนทำงานอย่างคุณแผ่นดิน
ขอชื่ชมนิสิตที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และทรงคุณค่า..

แผ่นดิน