ส่งกำลังใจไปเต็มๆ นะคะ...ขอให้ประสบความสำเร็จค่ะ

เป็นกำลังใจให้เสมอนะนัส  แม้ว่า บางทีพี่จะไม่ค่อยเข้าใจในวิถีของนัส  แต่พี่มั่นใจว่านัสทำอะไรมีเหตุผลและมีความตั้งใจดีเสมอ 

เหนื่อยนักก็พักก่อน  อย่าลืมว่านัสมีคนของความรักรายรอบและคอยดูแลอยู่เสมอนะ 

สู้ๆ ทาเคชิ !!

• อาจารย์ค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะอาจารย์ ถึงแม้การใช้ชีวิตกับการเลี้ยงชีวิตจะมีความแตกต่างกัน แต่น่าลองดูนะค่ะ บางทีความพิเศษอาจจะเกิดขึ้นในจังหวะชีวิตนั้น ห้วงของเวลาผ่านไปแล้วไม่หวนคืนกลับ ..

ป้าหมูคิดถึงทุกคนนะค่ะ มีใครคิดถึงป้าหมูหรืเปล่า

• ยิ่งหนาวยิ่งคิดฮอดบ้านครับ อ้าย
• ตัวเองนอนใต้ผ้าอุ่นในยามหนาว
• ไม่รู้แม่จะห่มผ้าหนาหรือเปล่า คิดฮอดอีหลี
• ดีใจที่ช่วงนี้แวะไม่เยี่ยมแม่บ่อย
• จนคนที่แถวบ้านแซวว่า  อยากแต่งงาน แล้วติ
• อิอิอิ
• กลับเลยอ้าย ปิดสามวันนี้พาหลานไปหาย่า เด้อ

• แวะมาเยี่ยมเยือนและแบ่งปันกำลังใจ
• ทำอะไรที่มีความสุขก็ทำเถอะนะคะ...ปัจจุบันคือเวลาอันสำคัญของเรา..เพราะพรุ่งนี้เป็นของไม่แน่นอน...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ..

สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน

• ดิฉันรู้สึก "เข้าใจ" จังค่ะ  และเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน   ......  ของดิฉัน    เลือก "กลับบ้าน" อะค่ะ
• เอาใจช่วยเสมอนะคะ  ขอให้สมความตั้งใจในทุกสิ่งที่คุณแผ่นดินมุ่งมั่น และวาดหวังไว้นะคะ

• เหมือนบทเพลงเลยค่ะ
   
• จำมาจากไหนไม่ทราบว่า
  
• ความทุกข์ เมื่อเกิดขึ้น ในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไป เราจะได้พบ ความสุข
  
• และเช่นกัน ความสุข เมื่อเกิดขึ้น แล้วเมื่อสิ้นสุข ก็จะพบทุกข์
  
• หมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
  

• พักผ่อนบ้างก็ได้น้องรัก
• ไปเยี่ยมแม่
• พาหลานๆไปไหว้ตายาย
• ไปเที่ยวท้องนา
• กลับมาจะได้มีไฟทำงานต่อครับผม
• ขอบคุณครับ

"กลับบ้านเรามากินข้าวกับพ่อแม่บ้าง อย่าปล่อยให้ท่านอ้างว้าง มองต้นยางด้วยความเปลี่ยวเหงา ยังจำได้ไหม อุ่นไอในบ้านของเรา ล้อมวงกินข้าวให้เราได้อิ่มซึ้งใจ"...เพลงนี้น้องชายผมแต่งเพราะคิดถึงวันเก่าๆที่เรากินข้าวในกาละมังด้วยกันครับ

บางครั้งพ่อแม่คิดถึงก็ควรสละเวลาไปเยี่ยมท่านบ้าง เรามีพ่อแม่เพียงท่านเดียว ท่านต้องสำคัญที่สุด เพราะเวลาที่ท่านจะอยู่กับเราจะน้อยลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่เวลาที่เราต้องอยู่กับงานก็จะเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ วันนี้ไม่ได้ทำพรุ่งนี้ก็ต้องทำ แต่กับพ่อแม่ถ้าไม่ได้ทำวันนี้อาจไม่ได้ทำให้ท่านเลย

แต่ก็นั่นแหละ เราก็ต้องจัดลำดับความสำคัญให้กับชีวิต ผมเชื่อว่าอาจารย์ทำได้ดีอยู่แล้ว ขอเป็นแรงใจด้วยคนครับ

• ไม่ว่าที่แม่บอกให้กลับบ้าน เป็นเพราะแม่อยากให้อาจารย์กลับ หรือแม่อยากให้อาจารย์อยากกลับบ้านก็ตาม
• ถ้าพอปลีกตัวปลีกใจได้บ้าง...น่าจะกลับบ้านนะคะ...กลับไปเติมพลังแห่งชีวิตค่ะ
• ขอส่งกำลังใจให้นะคะ...ผ่อน และ พักบ้าง คงไม่ถือว่า...ถอย...หรอกค่ะ

สวัสดี รัตน์ชนก (ratchanokokom)

นี่คืออีเมลติดต่อจากผู้อ่าน กรุณาตอบโดยตรงไปยังผู้อ่านนั้น
------------------------------------------------------------
 
หัวเรื่อง: Miss you

ข้อความ:
สวัสดีค่ะ พี่นก;

น้อง,สาว พ่อและแม่ ติดต่อกับ ชาย พี่นก และน้องกวาง&กันต์ ไม่ได้เลย แม่คิดถึงมาก รบกวนพี่นก บอกน้องกวาง ให้โทรกลับแม่ให้ด้วยนะค่ะ..

ขอบคุณค่ะ
น้อง
 

นี้คือข้อความที่แม่แฟนของนกพยายามจะติดต่อลูกชาย(ชายคือพี่ชายภาษาบ้านคะ) เลยโทรให้น้อง สาวพยายามติดต่อ น้องสาวพอเป็นคอมอยู่บางพิมพ์ชื่อนก และเห็นนกใน gotoknow จริงฝากขอความไว้ เพราะติดต่อ พี่ชายให้แม่ไม่ได้

เมื่อนกได้รับ mail รีบโทรกลับไปหาแม่แฟน บอกว่านกลืมเอาโทรศัพท์มา แม่ของแฟนดีใจและบอกว่าติดต่อลูกชายไม่ได้

นี้คือสิ่งลูกชาย ลืมไป นกก้มีลูกชายกลัวเขาจะไม่คอยคิดถึงแม่จังเมื่อโตขึ้น

• กลับบ้านแล้วรู้สึกดีค่ะ
• โดยเฉพาะเราจะสัมผัสได้ถึงความสุขและความดีใจของพ่อแม่
• ของขวัญที่มีค่าสำหรับท่าน คือ  ได้พบลูกและเห็นว่าลูกสบายดี
• ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ...

ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจและแง่งามของชีวิตที่นำมากำนัลนะครับ

ผมเองระลึกถึงอาจารย์เสมอ -

แต่ตอนนี้,  ขออนุญาตลงไปดุความเรียบร้อยเกี่ยวกับสถานที่นั่งของพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรก่อนนะครับ

สวัสดีครับ....

ขอบคุณที่ดูแลกันด้วยดีเสมอมาในเวทีแห่งการเรียนรู้แห่งนี้

บางทีผมอาจจะเป็นนักเดินทางเกินไปกระมัง  วิถีที่เป็นอยู่จึงออกมาในแบบลักษณ์ของการ "บุกเบิก.. ต่อยอด"  และจากลาไป

และผมก็ชัดเจนเสมอมาว่า  ..ยศฐาบรรดาศักดิ์  เป็นสิ่งที่ผมไม่ยึดติด   ผมเชื่อว่า  ผมอยู่ที่ใดก็ได้ ...  ผมมีตัวตนชัดเจน  ถึงไม่อยู่ในวิถีกิจกรรม  ผมก็ไม่เคยหล่นหายไปจากวิถีนี้...

สิ่งเหล่านี้ผมได้พิสูจน์แล้ว....

ภาวะนี้... บางทีผมอาจจะทำงานหนักจนเกินไปจริง ๆ ก็เป็นได้

.....

ขอบคุณเจ้มากครับ

หวัดดีครับ...ป้าหมูของเด็ก ๆ ...

• ตอนนี้เจ้าจุกตัดผมหัวโล้น...
• มีแต่เพาะเปียจุกเท่านั้นที่แกว่งไปแกว่งมา
• เด็ก ๆ  ยังบ่นคิดถึงป้าหมูอยู่เนือง ๆ ...
• เพียงแต่พักนี้  ผมและเจี๊ยบ  วุ่นอยู่กับภารกิจของมหาวิทยาลัย จนแทบขยับกาย ขยับใจไม่ค่อยได้เลย
• ......
• พยายามเหลือเกินครับ สำหรับการใช้ชีวิตและเลี้ยงในแต่ละวันอย่างมีความหมาย
• ผมเองบางครั้งก็เยียวยาตนเองด้วยอดีตที่ผ่านมาอย่างไม่อาจหวนคืน
• แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เราได้รู้สึกว่า   ในชีวิตของเรายังคงมีความงดงามบ้างล่ะ....
• .........
• ขอบคุณครับ - 

• ออต  ครับ...
  ออต
  
• พี่บอกตามตรงว่า ดีใจที่ได้รู้จักกับ "ลูกอีสาน"  ที่ลุ่มลึกในวัฒนธรรมพื้นถิ่นของตนเองอย่างออต
• แต่ก็จริงนะ ,  โบราณว่า  เด็กหนุ่มที่เทียวกลับบ้านบ่อย ๆ  ชาวบ้านก็มักตีความเป็นคตินิยมว่า "สงสัยอยากแต่งงาน"   "สงสัยมาอ้อนแม่ไปขอสาว..."
• อ้ายว่าก็จริงนะ.... ความรัก รอให้พร้อมคงไม่พร้อมหรอก...   หลายอย่างต้องมาสร้างร่วมกัน  (แมน บ่)
• ....
• กรณี  เรื่องกลับบ้านนั้น 
• พี่อายที่จะบอกว่า  พี่ไม่ค่อยมีวันว่างเสาร์ - อาทิตย์เลยนะออต ...
• กิจกรรมนิสิต ไม่มีวันหยุด... (มีทุกวัน)  
• เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ... นะออต

สวัสดีครับ

• ปัญหาของผมในตอนนี้ก็คือ...
• การจัดวางชีวิตส่วนตัวและงานให้สมดุล
• ซึ่งก็ยากอยู่ไม่น้อย
• เพราะปัจจัยไม่ได้ถุกกำหนดด้วยตัวเราเสียทั้งหมด
• และทั้งปวงนั้น.... ล้วนเป็นชีวิต - และความสุขของผมด้วยเช่นกัน
• โชคดีที่ทางบ้านเข้าใจ, และภูมิใจในวิถีของผม
• ....
• เพราะผมไม่รูเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นใด... ผมจึงทุ่มเทให้วันนี้อย่างเต็มกำลังเสมอมา
• ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ....

ช่วงนี้ก็ยังกลับบ้านไม่ได้   เพราะต้องลุยงานพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร ....  แต่ปลายเดือนคงมีโอกาสได้กลับเป็นแน่ครับ   แต่ต้นเดือนมกราคม - กลางเดือนก็ไปราชการยาวอีกรอบ....

ยิ้มให้กับตนเองเสมอครับ,  ถึงแม้จะเป็นยิ้มแบบอิดโรย  ผมก็ยังมีความสุขที่จะยิ้มให้กับตนเอง

และขอเป็นกำลังใจให้เช่นกัน

ขอบคุณครับ...

สวัสดีครับ..

• ขอบคุณมากนะครับสำหรับข้อคิดเตือนใจที่นำพาพลังชีวิตมาเยือน...
• และช่วยย้ำเตือนให้ชีวิตได้ตระหนักอย่างหนักแน่นว่า  สุขและทุกข์ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
• และส่วนหนึ่งที่ว่านั้น ... ย่อมเปลี่ยนผันไปตามกาลเวลา

สวัสดีครับ อ.ขจิต

• ช่วงนี้ยังยืนยันครับว่าหาเวลาว่างไม่เจอ
• มีน่าจะว่างก็สัปดาห์สุดท้ายของเดือนโน่นเลย
• จากนั้นก็ไปราชการที่นครศรีธรรมราชยาวประมาณ 15 วัน...
• ขำตัวเองไม่หาย จริง ๆ ...

สวัสดีครับ

การจัดลำดับความสำคัญของชีวิต  เป็นเรื่องท้าทายสำหรับผมมาตลอด   เป็นเรื่องที่ไม่ยากและไม่ง่าย  ซึ่งผมเองก็พยายามอยู่มากสำหรับเรื่องนี้

ขอบคุณข้อคิดเตือนใจนะครับ...

สวัสดีครับ...

ดีใจนะครับที่เห็นอาจารย์ฯ  กลับมาเขียนบันทึกอีกครั้ง

ส่วนเรื่อวกลับบ้านผมนั้น.... ผมคาดว่าต้องหลังพิธีพระราชทานปริญญาบัตรของมหาวิทยาลัยโน่นเลย

ขอบคุณครับ...

สวัสดีครับ คุณนก

ผมได้อ่านข้อความที่คุณนกฝากให้ได้คิดหลายรอบ  สัมผัสได้กับบรรยากาศสายสัมพันธ์ของคนในครอบครัวอันอบอุ่น

บางทีอาจคลับคล้ายกับโบร่ำโบราณพูดเปรยไว้กระมังครับว่า  ลูกผู้ชายเมื่อเติบโตก็ยิ่งไกลห่างไปจากบ้านเกิดของตนเอง   ซึ่งนั่นอาจจะหมายถึงนัยสำคัญหลายประการ  ทั้งการออกเรือน... การไปเป็นทหาร  การไปท่องโลกและชีวิต ฯลฯ...

ตอนนี้โฆษณาในทีวีหลายเรื่องก็มีเนื้อหาเกี่ยวกับสายใยของคนในครอบครัว   ทุกครั้งที่ดูผมก็รู้สึกคล้อยไหวไปกับท้องเรื่องนั้น ๆ ....

ในเร็ววัน  (ปลายเดือน)  ผมคงได้กลับบ้านอย่างแน่นอนครับ..

สวัสดีครับ... 

ทั้งในภาวะทุกข์ หรือสุข...บ้านยังเป็นสถานที่อันดับแรก ๆ ที่ผมเลือกที่จะไปพิงพัก

ผมจะไม่ยอมให้การงาน พรากชีวิตไปจากบ้านได้ทั้งหมด  แต่ห้วงนี้   เวลาว่างยังไม่ลงตัวเท่านั้นเอง  (ทั้งปี) ...

ยังไงก็จะต้องกลับบ้านให้ได้ ...ขอบคุณครับ

อ่านบันทึกนี้แล้วน้ำตาไหล

ไม่ต้องบอก...ก็คงทราบว่าคิดอะไร

.......

กลับบ้านนะครับ

ยากจะบรรยายความรู้สึกจังเลยครับ

ผมคิดว่าถ้าแยกร่างได้คงรีบไปหาในทันที

แต่สุดท้ายต้องจำใจทำหน้าที่ส่วนรวมก่อนส่วนตน

นี่แหละชีวิตคนทำงาน

พี่อึ่งอ๊อบ..ครับ...

• ผมคิดถึงบ้านอยู่ทุกวัน...
• วิถีของลูกผู้ชายที่ไกลบ้านและต้องแบกรับหน้าที่นั้น  กลายเป็นข้อจำกัดที่ผมต้องฝ่าฟัน
• หลังพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร  จะกลับไปพักกายและใจที่บ้านอย่างแน่นอนครับ
• .....
• รักษาสุขภาพด้วยเช่นกัน,  นะครับ...

สวัสดีครับ....

วิถีของการงาน ...  คือความรับผิดชอบที่เราต้องตระหนัก   แต่บ้านก็คือ  หัวใจที่ผมไม่เคยหลงลืม  เพียงแต่ยังต้องคงบริหารเวลาให้ดีกว่าที่ผ่านมา ...

ถึงไม่ค่อยได้กลับบ้าน  แต่แม่ก็ติดตามเรื่องราวของผมอยู่อย่างสม่ำเสมอ  โชคดีที่ยังมีเทคโนโลยีให้สื่อสารกันได้   แต่ผมก็ไม่จอมจำนนต่อเทคโนโลยีเสมอไป  เพราะยังไงก็ต้องกลับบ้านไปด้วยตนเอง

ขอบคุณครับ

• แม่ผมไม่ได้เรียกให้กลับบ้าน ด้วยคำพูด 
• แต่ด้วยคำถามแปลกๆ เช่น ไม่มาเที่ยวงานนี้ด้วยกันเหรอ 
• ผมรู้สึกว่า... วันนี้ ใกล้ถึงเวลากลับบ้านแล้ว 
• เอ๊ะ ๆ หรือจะถึงเวลา ซะที