ผมเคยนำเสนอภาพวิกฤติชีวิตของนิสิตในมหาวิทยาลัยต่อที่ประชุมองค์กรมาแล้วครั้งหนึ่ง 

ครั้งนั้น,   ผมชี้ประเด็นไปยังเรื่องที่คิดว่า   “แตะต้องสัมผัสได้”    ซึ่งหมายถึง   เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่เราสามารถนำมาขับเคลื่อนรณรงค์ได้อย่างจริงจังและเป็นรูปธรรม  นั่นคือ  การรณรงค์ให้นิสิตเกิดจิตสำนึกในการรับผิดชอบต่อตนเองและสถาบันในเรื่องของ “แอลกอฮอล์”  

แน่นอนครับผมเชื่อว่าเรื่องแอลกอฮอล์นี้เป็น  “วิกฤตปัญญาชน”   ไม่แพ้เรื่องอื่น ๆ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ  ในวัยอันไม่เหมาะสม  เรื่องการพนันนานาชนิด  หรือแม้แต่เรื่องหอพักที่ไม่เป็นไปตามกฎหมาย  เป็นต้น

ผมพยายามอธิบายกับองค์กรว่า    เรื่องการดื่มสุราอย่างขาดสติ   หรือขาดความรับผิดชอบนั้นเป็นเรื่องที่พบเห็นเคลื่อนตา (เกลื่อนถนน)    และเรื่องนี้ก็มักเป็นต้นสายปลายเหตุที่พัดพาให้นิสิตไปสู่ชะตากรรมอื่น ๆ  อันไม่พึงประสงค์อย่างมากมายก่ายกอง  ทั้งเรื่อง  อุบัติเหตุ  ทะเลาะวิวาท  มั่วเซ็กส์   แต่งกายไม่เหมาะสม   ฟุ้งเฟ้อแฟชั่น   หรือแม้แต่การตั้งวงส่งเสียงดังก่อความหนวกหูให้เพื่อนบ้านก็มีให้เห็นและอับอายมาแล้วอย่างถ้วนทั่ว 

ผมคงไม่มีสิทธิ์ห้ามให้นิสิตได้ยืนหรือนั่งดื่มเครื่องดื่มพรรค์นี้นอกอาณาบริเวณมหาวิทยาลัยได้  รวมถึงไม่มีอำนาจที่จะไปร้องขอ หรือทลายร้านรวงใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยที่จำหน่ายสิ่งเหล่านี้ให้แตกดับปิดกิจการไปในพริบตา   หรือร้องขอความเมตตาให้พวกเขางดจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แก่นิสิตของผมได้หรอก 
แต่สำหรับในพื้นที่อาณาบริเวณของมหาวิทยาลัยนั้น  ขอบอกด้วยเสียงอันดังว่า
"เราไม่ยอม!" ...

เมื่อครั้งที่ผมออกตระเวนยามค่ำคืนร่วมกับหน่วยสวัสดิภาพของมหาวิทยาลัย   ผมก็พูดเสมออย่างชัดเจนและฉะฉานว่า    เรื่องเหล่านี้เป็นสิทธิส่วนบุคคล  แต่ขอให้นิสิตได้ตระหนักถึงเกียรติภูมิของความเป็นมนุษย์ของตนเองและสถาบันบ้าง  มิใช่ใส่ชุดนิสิตนั่งดื่มราวกับศิลปินไร้สังกัด  ....  และดื่มแล้วก็ควรต้องมีความรับผิดชอบที่ดีทั้งต่อตนเอง,สถาบัน และสังคมอย่างเต็มเหวี่ยง  ไม่ใช่เมาหัวราน้ำ  พัดพาลไปสู่เรื่องร้าย ๆ  อย่างไม่น่าให้อภัย !    

นั่นเป็นเรื่องที่ผมไม่อาจเข้าไปก้าวก่าย  หรือละเมิดได้มากนัก  เพราะนั่นคือสิทธิส่วนบุคคลที่เกิดขึ้นนอกมหาวิทยาลัย  ทำดีที่สุดก็คือการฝากย้ำให้เขาคิดเสมอว่า  ความเป็นคนของมหาวิทยาลัยติดตัวเขาอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง....   แต่ถ้าเป็นภายในอาณาเขตของมหาวิทยาลัยแล้วล่ะก็  เรื่องนี้ผมยอมไม่ได้ !   ซึ่งผมเอาจริงเอาจังมาแล้วในหลายกิจกรรม   ตรวจจับมาด้วยตนเองก็หลายกรณี   จนใคร ๆ  แอบตั้งฉายาให้ว่าเป็นมาเฟีย  หรือมือปราบแอลกอฮอล์ในมหาวิทยาลัยเลยทีเดียว

ล่าสุดในการแข่งขันกีฬาราชพฤกษ์เกมส์ ครั้งที่ 13  (17 – 26  มกราคม)  ผมและทีมงานไม่รีรอที่จะประกาศมาตรการบังคับใช้โทษทางวินัยนิสิตขั้นจริงจัง  โดยประสานผู้นำนิสิตรณรงค์ให้เป็นกีฬาปลอดแอลกอฮอล์  ใครดื่มเข้ามา หรือพกพามาในรูปแบบต่าง ๆ  เราจะตัดคะแนนความประพฤติขั้นต่ำ  30  คะแนน ...

หลายคนร้องออกมาด้วยเสียงอันดังว่า “โหดไป !”   แต่ผมก็พยายามชักแม่น้ำชีใกล้ ๆ  มหาวิทยาลัยมาอธิบายและโน้มน้าวให้เห็นคล้อยว่า  บัดนี้ได้เวลาใช้มาตรการเสียที  เราสูญเสียงบประมาณเกี่ยวกับการรณรงค์สร้างความรู้และการป้องกันมาอย่างมหึมามาหลายแรมปีแล้ว 
แต่ภาพชีวิตที่พบเห็นเกลื่อนตานั้นกลับสวนทางกันอย่างเจ็บช้ำ !    

ดังนั้น,  แนวคิดอันเด็ดเดี่ยวของทีมงานของเราก็ถูกขยายผลไปในแวดวงกิจกรรม  ทุกองค์กรรณรงค์เรื่องนี้อย่างจริงจัง  ในขบวนแห่พิธีเปิดไม่มี “หน้าไหน”  บังอาจหาญกล้าสำแดงฤทธิ์แอลกอฮอล์ออกมาให้เห็น  และชาวบ้านต่างก็ชื่นชมเป็นเสียงเดียวกันว่า  ขบวนแห่คราวนี้ไม่มีภาพ “เมาแอละแน”   เหมือนกิจกรรมก่อน ๆ  ....

จะว่าไปแล้ว   สื่อที่สร้างมารณรงค์ในขบวนพาเหรดดูอาจไม่เริดหรูนัก  เพราะเน้นการประหยัดด้านงบประมาณเป็นที่ตั้ง  แต่การประกาศตนเช่นนั้น  ก็ช่วยให้ขบวนพาเหรดปลอดแอลกอฮอล์ไปโดยปริยาย  และเป็นการตีเกราะเคาะกะลา  บอกข่าวเล่าความไปในตัวของมันเองในทำนองว่า  “เราเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้  และขอความร่วมมือให้ทุกคนได้มีสำนึกที่ดีกันเสียที “     

ขณะที่ห้วงของการแข่งขันในช่วงเย็น ๆ  ของแต่ละวันก็เห็นได้ชัดว่า “คอสุรา”  หรือนิสิตสุราทั้งหลายหายเงียบไปจากวงการ  ทุกสนามแข่งขันเต็มไปด้วยป้ายรณรงค์อย่างคึกคัก  หรือจะเรียกได้ว่าเป็นป้าย “ประจาน”  ก็ไม่ผิด  เพราะเราต้องการสื่อความนัยให้เห็นเจตนารมณ์ของเราอย่างชัดเจน

ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าเรื่องราวกีฬาของสังคมไทยผูกรัดกับค่านิยมในเชิงวัฒนธรรมบางประการมาอย่างยาวนานและสนิทแน่น  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพนันขัยแข่ง  และหนึ่งในนั้นก็มักมีเรื่องแอลกอฮอล์เข้าไปชูโรงอยู่ด้วยอย่างสง่าผ่าเผย   แต่จะให้ผมนั่งทำตาปริบ ๆ มองดูลูกศิษย์ทยอยเดินเข้าไปสู่วังวนนั้นโดยไม่ทำอะไรก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน     

ผมคิดว่าผมเดินทางมาถูกทางแล้ว ...  ถึงแม้ก่อนนั้นหลายคนไม่แน่ใจ   หรือหวาดหวั่นกับกระแสการต่อต้านอยู่มาก  แต่ผมก็บอกแล้วว่า  ผมกล้าพอที่จะแอ่นอกและควักหัวใจมารับผิดชอบทุกกระบวนท่า ...  และไม่กลัวที่จะอธิบายเหตุผลต่อมวลนิสิต  เพราะผมเชื่อว่า  นิสิตรู้และเข้าใจ  และเชื่อใจว่าที่ผมฟันธงไปนั้น   เป็นความปรารถนาดีต่อพวกเขา ..ต่อสถาบัน... และต่อสังคม ..

ล่าสุด   หลายคนฉีกยิ้มกับภาพชีวิตที่ประสบความสำเร็จ  กีฬาประเพณีระหว่างคณะ  (ราชพฤกษ์เกมส์ ครั้งที่ 13) แทบไม่พบเจอปัญหาซ้ำซากนี้อีกแล้ว  ... 

มาบัดนี้ ..  ผมและทีมงานได้รับไฟเขียวในเรื่องนี้   ขณะที่ผมก็มีต้นแบบมากรีดกรายรณรงค์อย่างเป็นตัวเป็นตน   ผมมีวาทกรรมที่คิดด้วยตนเองอย่างเป็นรูปธรรม   ผมมีสื่อต่าง ๆ เกลื่อนถนน  และสื่อรณรงค์เหล่านั้นก็ยืนยันถึงเจตนาดีอย่างมีพลัง...

และที่สำคัญ  ผมมีนิสิตดี ๆ อีกหลายคนที่ลุกขึ้นมาขับเคลื่อนเรื่องนี้ร่วมกับผม ซึ่งมันช่วยให้ผมและทีมงานมั่นใจและไม่เดียวดายต่อทิศทางที่ได้ลงมือทำ  !