Gotoknow Forum ครั้งที่ 1 : เขียนบล็อก...เขียนให้กำลังใจใครบางคน (อย่างไร้พรมแดน)


ผมก็ยิ่งรู้สึกดีที่บันทึกของตัวเองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการเติมพลังชีวิตให้ใครบางคนอย่างคาดไม่ถึง

ในห้วงที่วิทยากรหลายท่านได้นั่งบอกเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านพบในความเป็นโกทูโนนั้น  ผมเองก็นั่งฟังและขบคิดไปพร้อมๆ กัน  หลายประเด็นเกี่ยวกับมูลเหตุของการเขียนบล็อก  รวมถึงสิ่งที่ได้รับจากการเขียนบล็อกนั้น  ล้วนมีค่าและมีความหมายอย่างน่าทึ่ง

 

ส่วนหนึ่ง หรือแม้แต่ส่วนใหญ่ล้วนยืนยันอย่างหนักแน่นว่า  การเขียนบล็อกในโกทูโนนั้นเป็นเสมือนการสำรวจ ทุนชีวิต ทุนปัญญา ของตัวเอง  รวมถึงการบ่มเพาะและขัดเกลาชีวิตและปัญญาของตัวเองไปพร้อมๆ กัน 

และนั่นยังรวมถึงการส่งสารไปสู่กัลยาณมิตร เพื่อก่อให้เกิด
มิตรภาพ ความรู้และพลังใจ  อันง่ายงาม
ไปสู่กันและกันอย่างไร้พรมแดน

 

สำหรับผมแล้ว ผมเองก็เชื่อเช่นนั้น และเป็นการเชื่อแบบไม่กังขาใดๆ เลย 
แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ  ผมก็ยังอยากบอกว่า  ความเชื่อที่ว่านั้น  ไม่ใช่ความเชื่อธรรมดาๆ ที่หลับหูหลับตายกเมฆเออออห่อหมกไปเหมือนกระแสนิยมทั่วๆ ไป  หากแต่หมายถึงการศรัทธาต่อบล็อกแห่งโกทูโนว่า..  
มีพลังต่อการ
สร้างคน สร้างชีวิต  อย่างน่ายกย่อง

 

การไปร่วมงานครั้งนี้  ผมไม่มีโอกาสได้พูดจาในที่สาธารณะสักเท่าไหร่  แต่ในมุมเล็กๆ อันง่ายงามของผมนั้น  ผมมีโอกาสได้คุยกับกัลยาณมิตรบางท่านถึงเรื่องราวบันทึกในบล็อกของตัวเอง  โดยหลักๆ ผมไม่ได้สื่อสารว่าบันทึกของผมนั้นมีความเป็น สาระแบบวิชาการ  อย่างที่ควรจะต้องเป็น  หากแต่ผมก็ดีใจเป็นที่สุดที่เรื่องราวที่ผมสื่อสารไปนั้น  ส่งต่อไปยังใครอีกหลายคนที่ไม่ใช่ชาวบล็อกอย่างคาดไม่ถึง  ...  และเมื่อเขาได้อ่าน ก็อดไม่ได้ที่จะสื่อสารกลับมายังผมอีกครั้ง  ทั้งในบันทึกนั้นโดยตรง หรือบางคนก็ส่งเมลมาหาผมอย่างเงียบๆ

พลอยให้ผมรู้สึกชื่นใจและอดที่จะสื่อสารในวงแคบๆ ของวันนั้นไม่ได้     

 

ผมเล่าให้กัลยาณมิตรร่วมโต๊ะฟังอย่างสุภาพว่า  ผมได้รับอีเมลจากมิ่งมิตรที่ไม่ใช่ชาวบล็อกหลายท่าน  โดยบางท่านบอกกล่าวในทำนองว่า  ได้นำแนวคิดที่ผมสื่อสารในบล็อกไปประยุกต์ใช้ในองค์กรของตนเองแบบ เปิดเปลือย  แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี  เพราะไม่ค่อยได้สื่อสารกลับไปถึงมิ่งมิตรเหล่านั้นอย่างต่อเนื่องเท่าใดเลย

 

และที่สำคัญที่สุดอีกประการหนึ่งก็คือ ...

ระยะหลังนั้น  ผมได้รับการสื่อสารกลับจากคนจำนวนหนึ่งที่พลัดบ้านไปไกลแสนไกล  โดยแต่ละคนบอกเล่าว่าเข้ามาอ่านบันทึกของผมโดยบังเอิญ  มีเรื่องราวของหมู่บ้านตัวเองให้ได้รำลึกถึง  เห็นภาพชีวิตผู้คนในหมู่บ้านผ่านบล็อกอย่างมีชีวิตชีวา  ชวนให้คิดถึงบ้าน คิดถึงรากเหง้าและกลิ่นอายแห่งเครือญาติอย่างอบอุ่น-จับจิตจับใจ

 

เฉกเช่นกับกลุ่มหนึ่งก็บอกกล่าวในทำนองว่า  ชื่นชอบบันทึกของผมที่เขียนถึงเรื่องราวของทุ่งนา ป่าโคก และวิถีชีวิตของคนชนบทในฤดูกาลต่างๆ  เพราะสิ่งเหล่านั้น  คือสิ่งที่เขาเดินทางจากมาแสนไกลและแสนนาน..

 

ไม่เพียงเท่านั้น  สิ่งที่เขาทั้งหลายสื่อสารกลับมานั้นยังรวมถึงการตอกย้ำว่า
การได้อ่านบันทึกของผมนั้น ยิ่งตอกย้ำให้เขาโหยหาบ้านเกิดเมืองนอนอย่างทบทวีคูณ  หากแต่ครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งเก่าก่อน  เพราะความรู้สึกที่โหยหานั้น หาใช่ความรู้สึกหม่นเศร้า เคว้งและอ้างว้าง ...

 

ตรงกันข้าม  เป็นความรู้สึกโหยหาอย่างอบอุ่น มีกำลังใจและพลังชีวิตที่จะกรำงานและสู้รบปรบมือกับชะตากรรมในยามพลัดถิ่น เพียงเพื่อหวังว่า  สักวันหนึ่งจะมีเงินเก็บสักก้อน เพื่อกลับไปเริ่มต้นชีวิตที่บ้านเกิดอีกครั้งอย่างถาวร 

 

ใครคนหนึ่งบอกเล่าว่า  เขาไม่อยากจากบ้านมาเลย  เขาไม่มีโอกาสได้เรียนต่อหลังจบ ม.6 ทั้งปวงนั้นก็ไม่มีเหตุผลใดนอกไปจาก ความจน 

ใครคนหนึ่งบอกเล่าว่า จากบ้านมานานมากโข  พอเห็นภาพชีวิตของบ้านเกิดตัวเองแบบบังเอิญๆ ในบล็อก  ก็พลอยให้จิตใจสั่นไหว  คิดถึงบ้าน และยิ่งเห็นบ้านเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม  ก็ยิ่งต้องถามตัวเองว่า
ตัวเองรู้สึกเช่นใดกับบ้านเกิดเมืองนอนที่จากมา

 

ใครคนหนึ่งบอกเล่าว่า  โรงเรียนที่นิสิตไปค่ายนั้น เป็นโรงเรียนที่เขาจบมาหลายปีแล้ว  ดีใจที่เห็นน้องๆ ในโรงเรียนเดิมได้รับการอาทรจากคนหนุ่มสาวในมหาวิทยาลัย  จึงได้แต่อธิษฐานให้น้องๆ มีพลังใจและมีโอกาสที่ดีในทางการศึกษา อย่าได้พลัดบ้านพลัดถิ่นเหมือนตัวเอง

 

ใครคนหนึ่งบอกเล่าว่า  คิดถึงท้องทุ่งนาที่บ้านเกิด คิดถึงพ่อกับแม่ในยามที่ใช้ชีวิตอยู่กลางทุ่ง  คิดถึงชีวิตตนเองที่เลิกเรียนแล้วต้องรีบตรงดิ่งไปช่วยพ่อแม่ที่ทุ่งนา ...

 

และอื่นๆ อีกมากมาย

 

ผมไม่รู้จริงหรือเท็จในสิ่งที่ได้รับการสื่อสารกลับมา  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า  ผมมีความสุขอย่างมากกับการรับรู้ถึงเรื่องราวเช่นนั้น  อย่างน้อยถ้าเรื่องเหล่านั้นเป็นจริงทั้งหมด  ผมก็ยิ่งรู้สึกดีที่บันทึกของตัวเองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการเติมพลังชีวิตให้ใครบางคนอย่างคาดไม่ถึง  โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ไม่ใช่ชาวบล็อก...

 

แน่นอนครับ ขณะนี้หลายชีวิตกำลังคิดถึงบ้าน...
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในห้วงความรู้สึกนั้น  ...โหยหา และร่ำไรต่อบ้านเกิดอยู่อย่างไม่รู้จบ  และเมื่อฟังเสียงหัวใจของตัวเอง  ยิ่งรู้ชัดว่า  บ้านเกิดคือจุดหมายปลายทางของผมเอง

 

สุดท้ายนี้  ถึงแม้บันทึกในบล็อกโกทูโนของผม  อาจไม่ตอบโจทย์ทางด้านการทำงานในองค์กรอย่างที่ควรจะต้องเป็น  แต่บันทึกบางบันทึกกลับทำหน้าที่ในการก้าวไปสู่อีกมุมหนึ่งแบบคาดไม่ถึง  โดยเฉพาะในมุมความรู้สึกของการทดแทนและชดเชยกำลังใจให้กับ คนไกลบ้าน-พลัดถิ่น ...


ขอบคุณครับ ขอบคุณโกทูโน ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองมีค่าอยู่บ้างเหมือนกัน
และที่สำคัญคือ การย้ำให้เห็นว่า ณ พื้นที่แห่งโกทูโนนั้น เป็นพื้นที่แห่งการก่อเกิด

มิตรภาพ ความรู้ และพลังใจ  อย่างไร้พรมแดนจริงๆ .

หมายเลขบันทึก: 264587เขียนเมื่อ 30 พฤษภาคม 2009 12:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2012 18:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (51)
  • ผมเองก็เป็นคนนึงที่ไกลบ้าน
  • ชื่นชมบันทึกของพี่ครับ...แต่เพียงไม่ได้ฝากอะไรไว้
  • ทราบแว่วพี่จะออกหนังสือ ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ (ขอจอง ๑ เล่ม ครับ อิอิ รู้ได้ไง)
  • ชื่นชมวิถีแห่งคนดี กับ การสร้างสรรค์ความงามงดของกิจกรรมดีๆ
  • นับถือๆๆ ครับ

ขอบคุณ G2K ที่เปิดพื้นที่ให้พวกเรามาเจอกัน ขอบคุณตัวเองที่ใฝ่หาสิ่งดี ๆ ให้กับตัวเอง ขอบคุณพี่แผ่นดิน ที่เป็นคนหนึ่งที่สร้างสรรค์สังคมนี้ให้น่าอยู่ต่อไปครับ

สวัสดีครับ...เสียงเล็กๆ

ตอนไปสงขลา แรกเริ่มคิดว่าจะได้เจอน้องที่นั่น เลยพลาดการพูดคุยกันไปบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ชีวิตยังต้องดำเนินไป วันเวลาของการพบพานยังมีอีกเยอะ...

กรณีหนังสือนั้น  กลางเดือนมิถุนายนนั้นคงเสร็จแน่นอนครับ  อาจไม่สมบูรณ์ในทางเนื้อความนัก  เพราะเจตนาถอดออกมาจากบล็อกล้วนๆ ไม่ปรับแต่งอะไรมาก เพราะต้องการให้เป็นจดหมายเหตุชีวิต-จดหมายเหตุของมหาวิทยาลัย...

ความดีงดงามเสมอครับ ...เราจึงต้องช่วยกันเขียน หรือบันทึกไว้ให้มากที่สุด  หนังสือของผม ก็มาจากแนวคิดนั้นด้วยเหมือนกัน..

แล้วจะส่งหนังสือไปให้ นะครับ

ดูแลสุขภาพ-ดูแลคนรอบข้าง-ดูแลสังคม...

เป็นกำลังใจให้ นะครับ

สวัสดีค่ะ

*** ความง่ายงามของบันทึกคุณ แผ่นดิน ...มีความเป็นธรรมชาติ ความจริงใจ มีพลังแห่งการกล้าคิดและกล้าทำ ในฐานะผู้ติดตามบันทึกของคุณ ดิฉันได้เห็นแบบอย่าง ความมุ่งมั่น ในการทำงาน การถ่ายทอดความรู้จากประสบการณ์จริง และวิธีการเขียนในแบบฉบับของตนเองที่ดิฉันชื่นชม และได้รับการแบ่งปัน

*** ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ...nobita

บันทึกนี้ ส่วนหนึ่งมาจากระยะหลังผมได้รับอีเมลจากคนเหล่านั้นจริง  ซึ่งก็อาจเป็นจริง เพราะระยะหลังๆ ผมเขียนเรื่องในแนวชีวิตและชนบทอยู่มาก เลยพลอยให้สะกิดอารมณ์ความรู้สึกของใครบางคนได้อย่างบังเอิญๆ...

แต่ก็ดีใจนะครับที่บันทึกของผม ได้ช่วยให้ใครบางคนที่เรายังไม่เคยพบหน้ากัน ได้มีพลังชีวิต และได้สำรวจตัวเองต่อวิถีปัจจุบันของชีวิต

ก็คงต้องยกเครดิตให้โกทูโนนี่แหละครับ

...

ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ

แวะไปเยี่ยมกันหน่อยนะคะ

มาบอกว่าเห็นด้วยค่ะได้อ่านบันทึกของอาจารย์

เป็นการได้ย้ำเตือนให้ลำลึกถึงรากเหง้าของตัวเอง

โหยหาแบบอบอุ่น...

มาขอเป็นมิตรภาพของอาจารย์อีกคน

เอาไว้กินเวลาหิวค่ะ

สวัสดีครับ...อ. กิติยา เตชะวรรณวุฒิ

ผมเป็นคนประเภทเขียนแบบ"เปิดเปลือย" ครับ คิดยังไงก็บอกเล่าไปตามนั้น ไม่เน้นกลวิธีการนำเสนอที่ซับซ้อน  เอาใจคิดเอาใจเขียนเป็นที่ตั้ง

ขอบคุณกำลังใจและถ้อยคำแห่งมิตรภาพที่นำมาให้นะครับ...และนั่นก็เหมือนการย้ำให้บันทึกของผมดูมีน้ำหนักขึ้นว่า  "การเขียนบล็อก...คือกระบวนการหนึ่งของการเติมกำลังใจให้กันและกัน"

ขอบคุณครับ

 

สวัสดีครับ พี่แดง

พักนี้ไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมใครเลย วิ่งวุ่นอยู่กับการงานและการลงพื้นที่..
บันทึกผม  มีกลุ่มก้อนหลัก คือ งาน, นิสิต,โลกส่วนตัวที่ผูกโยงกับกลิ่นอายบ้านเกิด ชนบท ประมาณนั้น

ขอบคุณครับ..เดี๋ยวผมแวะไปเติมพลังใจให้นะครับ

ผมได้ยินเพลงนี้จากบันทึกนี้ครับ

"...จากมานานคิดถึงจังเลย หอมเจ้าเอยละอองท้องถิ่น อยากกลับไปแนบซบไอดิน บ้านรำพึงคิดถึงเสมอ..."

ขอบคุณมากครับ คุณ แผ่นดิน ;)

สวัสดีครับ อ. Wasawat Deemarn 

ขอบคุณที่แวะมาเติมเต็มให้กับบันทึกของผมนครับ...

สมัยที่จัดรายการวิทยุ ผมเองก็เปิดรายการด้วยเพลงนี้บ่อยมาก ไม่มีคนขอหรอกนะครับ แต่เปิดฟังเองนั่นแหละ - แบบว่า ผมคิดถึงบ้าน

ขอบคุณครับ,

  • มาจองหนังสือครับ
  • ฮ่าๆๆๆ
  • ในเส้นทางของการเดินทาง มีน้ำมิตร น้ำใจของผู้คนผ่านมา
  • แต่ไม่ผ่านไป
  • ยังมีภาพถ่ายที่ไม่ได้ถ่ายด้วยกล้อง
  • แต่ถ่ายออกมาด้วยใจ
  • บันทึกเส้นทางนั้น...
  • มให้กำลังใจ
  • จากคนพเนจร...

สวัสดีค่ะอ. แผ่นดิน

อ่านเรื่องราว ความคิดของอาจารย์ทุกครั้ง ได้...คิด ทุกครั้งเลยค่ะ

ระลึกถึงอาจารย์ค่ะ

(^___^) 

ได้มีโอกาสเจอตัวจริง เสียงจริงของอาจารย์ แต่ไม่มีโอกาสได้พูดคุย ได้ติดตามงานเขียนของอาจารย์ในบล็อก ได้ข่าวว่าอาจารย์จะออกหนังสือ วางที่ไหน บอกด้วยนะคะจะได้ติดตามค่ะ

สวัสดีครับ. ท่านพี่ ขจิต ฝอยทอง

  • เรื่องหนังสือ จองแบบไม่รอดูราคาเลยใช่ไหมครับ
  • เอากี่เล่มครับท่านพี่..อิอิ...
  • ซื้อไปเยอะๆ นะครับ...
  • ไปแจกนิสิตที่มหาวิทยาลัยฯ
  • บางทีอาจจะใช้เป็นเครื่องมือในการจัดกิจกรรมนอกสถานที่ได้บ้าง
  • เพราะหนังสือแนวนี้ไม่ค่อยมีเลยในตลอดหนังสือ
  • ราวกับเรื่องราวอุดมคติของหนุ่มสาวในมหาวิทยาลัยถูกละเลยไปจากผู้คนด้วยเหมือนกัน...
  • ครับ...ซื้อครับซื้อ...อิอิ
  • จะได้มีทุนไปจัดกิจกรรมอื่นๆ ...อีกต่อไป
  • ขอบคุณครับ
  • หนังสือที่น้องแผ่นดินเขียน
  • ไม่ต้องดูราคาครับ
  • จอง 5 เล่มครับผม
  • ขอบคุณครับ

แวะมาด้วยความคิดถึงครับ

ไม่ได้มาร่วมงาน g2k แต่วันนี้อยู่หาดใหญ่ครับ จะกลับพรุ่งนี้

ขอมารับกำลังใจในการใช้ชีวิตเหมือนอีกหลาย ๆ ชีวิตที่รับรู้ความรู้สึกได้เมื่อได้อ่านบันทึกการเล่าเรื่องราว

.......

เหมือนที่เคยบอกกัน "โลกไม่เหงา เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียว"

ฝากความคิดถึงไปยัง "คนของความรัก" ด้วยครับ

.......

สุดใจ

......

มาเก็บเกี่ยวความรู้สึกและความรุ้ที่ได้จากงาน g2k forum จากอาจารย์พนัสค่ะ

  •  ณ พื้นที่แห่งโกทูโนนั้น เป็นพื้นที่แห่งการก่อเกิด มิตรภาพ ความรู้ และพลังใจ  อย่างไร้พรมแดนจริงๆ .
  • เห็นด้วยทุกประการค่ะ
  • อาจารย์สบายดีนะคะ

สวัสดีครับ คนไม่มีราก

เช้าวันนี้ประชุมเพิ่งเสร็จครับ-ผมเขียนบันทึกนี้ในช่วงประชุม ผ่อนคลายไปในตัว  ส่วนตอนนี้ก็กำลังรอเข้าเสนอรายละเอียดเรื่องงบประมาณปี 53 ต่อคณะกรรมการ  เลยสงสัยว่า วันนี้เป็นวันทำงานอีกวันของชีวิตผมแล้วกระมังครับ..

....

กรณีบันทึกผมทุกบันทึก  เขียนจากความรักความรู้สึกเป็นหลัก  รู้สึกยังไงก็เกริ่นกล่าวออกมาแบบเรื่อยๆ เปื่อยๆ ...แต่ก็ดีใจไม่ใช่น้อยนะครับที่คนอ่าน อ่านแล้วรู้สึกดีและได้อะไรเก็บกลับไปคิดบ้าง ถึงแม้จะเป็นมุมที่ต่างกันก็เถอะ ผมถือว่า เป็นการต่อยอดไปในตัว-

ขอบคุณครับ..
ระลึกถึง เช่นกัน

 

สวัสดีครับ soda

เสียดายมากๆ ..ที่เจอแล้วไม่ได้พูดคุยกันเลย ผมเองก็ตาลายไปมากโข จำใครๆ ไม่ค่อยได้นัก และโดยปกติก็เป็นคนเขินๆ อายๆ กับการทักทายคน เลยพลอยให้ดูเหมือนเฉยๆ หยิ่งๆ อยู่เหมือนกัน แต่ความเป็นจริงนั้น ผมเป็นคนง่ายๆ นะครับ เพียงแต่จริงจังไปหน่อยเท่านั้นเอง

ขอบคุณครับ

อ้อ..ลืมไปครับ

เรื่องหนังสือนั้น กลางเดือนมิถุนายนนี้ คงวางจำหน่ายประปรายครับ เพราะผมตัดสินใจทำขึ้นเอง  เนื่องจากไม่อยากรอการพิจารณาจากสำนักพิมพ์และสายส่ง ซึ่งใช้เวลานานหลายเดือน

เล่มที่สองจึงจะเข้าสู่ระบบนั้นอย่างเต็มรูปแบบ ซึ่งได้รับปากสำนักพิมพ์บางแห่งไว้บ้างแล้ว  แต่หนังสือที่ผมเขียนนั้น  ตลาดคงขายยากพอสมควร  เพราะเนื้อหาเป็นเรื่องจิตอาสาและค่ายอาสาของคนหนุ่มสาวในมหาวิทยาลัย  หลักๆ เป็นการเขียนเพื่อบันทึกไว้เป็นจดหมายเหตุธรรมดาๆ นั่นแหละครับ

ไว้เสร็จสมบูรณ์  คงได้ขออนุญาตนำมาบอกกล่าวในบล็อกตามสมควร นะครับ

 

สวัสดีครับ..อ.ขจิต ฝอยทอง

วันนี้มีกำลังใจมากโขครับ..ขนาดหนังสือยังไม่เสร็จ ยังมีคนส่งสัญญาณการจองมาเกือบๆ จะ 50 เล่มแล้ว ...เป็นพ็อคเก็ตบุ๊คเล่มแรกอย่างเป็นทางการของผม

ส่วนหนึ่งจะแจกไปยังโรงเรียนและหมู่บ้านที่ปรากฏในหนังสือ...
ส่วนหนึ่งจะส่งไปตามห้องสมุดมหาวิทยาลัยต่างๆ เพื่อให้คนที่มีอุดมการณ์จิตอาสาได้อ่าน  เผื่อจะมีการสร้างพลังเครือข่ายให้เข้มแข็งต่อๆ กันไป

กำลังคิดที่จะเปิดตัวหนังสือเหมือนกันนะครับ-เปิดตัวในมหาวิทยาลัย มีโปสการ์ดแจก และนิทรรศการภาพถ่ายของตัวเองประกอบเข้าด้วยกัน

ผมคิดนะครับ-สำหรับนิสิตนักศึกษาที่อ่านหนังสือผม  บางทีเขาอาจรู้สึกอยากจะเขียนเรื่องเหล่านี้ด้วยตนเองบ้าง  หนังสือผมจะเป็นเหมือนหินก้อนแรกที่โยนถามทางไป...ครับ  ผมคงมีความสุขมาก หากจะมีใครลุกมาทำกิจกรรมนี้เพราะหนังสือของผม และจะดีใจมาก ถ้าจะมีใครสักคนลุกมาบันทึกเรื่องราวของตัวเอง  โดยมีแรงบันดาลใจมาจากหนังสือของผมนี่แหละ...

ขอบคุณครับ

 

 

 

ขอบคุณครับ พี่อึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ

ขอบคุณทุกๆ อย่างที่มีให้ครับ...
วันนั้น เหนื่อยและล้าเอามากๆ  ตอนขึ้นบรรยาย ความอิดโรยยังฉายชัดบนใบหน้า และขอบตาก็ดูเหมือนหม่นๆ ช้ำๆ จนมีคนถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

ผมก็ตอบไปว่า "...ฟังเพลงซึ้งๆ ในรถคนเดียว แล้วเศร้าสะเทือนใจ"...

ครับ-เราต่างไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว ทุกๆ เรื่องเราแบ่งปันกันได้อย่างไม่รู้จบ

ขอบคุณนะครับ-รักษาสุขภาพ ....

สวัสดีครับคุณแผ่นดิน ได้ทักกันไม่มากแต่ทักทายด้วยใจในวันนั้นแล้วครับ

บันทึกน้องแผ่นดินอ่านแล้วจับใจเสมอ เป็นความภูมิใจนะคะที่บันทึกสร้างกำลังใจให้กับใครบางคนได้

ขณะที่แวะมาทำงานที่คณะ ก็ได้ยินเสียงพี่นักศึกษา กำลังจัดกิจกรรมสัมพันธ์ให้กับน้องใหม่อยู่รอบๆ คณะ ฟังดูท่าทางสนุกสนานกันมากค่ะ

หัวบล็อกสวยมากเลย เป็นปกหนังสือด้วยรึปล่าวค่ะ?

  • เป็นกำลังใจและติดตามผลงานเสมอนะคะ
  • ขอจองหนังสือด้วยนะคะ 1 เล่ม
  • สวัสดีครับอาจารย์
  • ติดตามอ่านผลงานอาจารย์ ยอมรับว่าการสื่อภาษาได้ธรรมชาติ และเข้าใจง่าย 
  • ขอจองหนังสือด้วย ๑ เล่ม
  • ขอบคุณ

สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน

  • พี่ก็อีกคนนะคะที่คิดถึงบ้านเกิด...แถมด้วยอดีตชาวอาสาพัฒนา
  • อ่านบันทึกนี้แล้วใจหาย...ขอบคุณนะคะที่เตือนสติ...ทำให้คิดถึงบ้านมากยิ่งขึ้น..ชีวิตที่จากไกลถิ่นเกิด..ไม่มีสักวันที่จะมีความสุขอย่างเต็มที่..เพราะจิตใต้สำนึกลึกๆจะร่ำร้องให้กลับบ้านอยู่ร่ำไป...ทั้งๆที่ที่อยู่ปัจจุบันก็คือบ้านที่ซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง..แต่ไฉนอาลัย..อาวรณ์...ถวิลหาแต่บ้านเมื่อครั้งเก่าก่อนอยู่ร่ำไป..ยิ่งฟังเพลงคิดถึงบ้าน..คิดถึงแม่
  • หนังสือวางตลาดเมื่อไรคงได้มีโอกาสติดตามผลงานดีๆของอาจารย์นะคะ

 

สวัสดีครับ...คุณสุธีรา

งานครั้งนี้ในฐานะคนเฝ้าสังเกตการณ์  พบเจออะไรหลายอย่างมากครับ  หลายอย่างมีรูปแบบที่น่าประทับใจไม่น้อย  ผมไปศึกษากระบวนการด้านกิจกรรมเป็นหลัก  เพื่อนำมาใช้กับนิสิต

ก็ได้อะไรเยอะไม่ใช่น้อย...
และที่สำคัญคือ  ได้ไปให้กำลังใจกันและกันอย่างอบอุ่น

ขอบคุณครับ

 

สวัสดีค่ะ อาจารย์

อบอุ่นจังค่ะ

พอลล่าอยากไปจังเลยค่ะ

เวลาอ่านหลายบันทึกของอาจารย์แล้วคิดคล้าย ๆ คนอื่น

โดยเฉพะ บันทึกเกี่ยวกับสะพานไม้ อ่านแล้วคิดถึงภาพยนต์เรื่องหนึ่งThe Road home

ตัวดิฉันเองไม่ถึงกับเคยเดินทางไปไกลบ้านนักในวันเวลานี้

หากสมัยเดินทางโดยรถไฟไปเรียนต่างภาคเมื่อวัยเด็ก นั่งรถไฟชั้นสาม มองดูวิถีชีวิตผู้คน เมื่อมาอ่านบันทึกอาจารย์แล้ว

"ติด" ค่ะ

 

สวัสดีครับ  คุณอิงจันทร์

ผมสบายดีครับ..แต่ยังขึ้นๆ ลงๆ พื้นที่อยู่ตลอด
นอนดึกทุกวันครับ-พักหลังนอนที่ทำงานเลยด้วยซ้ำไป

ถึงแม้ผมเพิ่งเข้าโกทูโนได้ไม่ถึงสามปี  แต่ยืนยันได้ว่า  สิ่งที่ค้นพบอย่างไม่กังขาก็คือ มิตรภาพของการแบ่งปันนี่แหละครับ ..

 

สวัสดีค่ะ

  • จริงค่ะ...อาจารย์
  • ณ พื้นที่แห่งโกทูโนนั้น เป็นพื้นที่แห่งการก่อเกิด มิตรภาพ ความรู้ และพลังใจ  อย่างไร้พรมแดนจริงๆ .

สวัสดีครับ...
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

ผมดีใจมากเลยครับที่ได้เจอพี่ ณ ที่ตรงนั้น...
และดีใจมากที่ถูกทักก่อน  เพราะผมมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร และมักเขินๆ กับการทักทายคนที่ไม่คุ้นหน้าก่อน...

แต่ทั้งปวงนั้น เราล้วนทักทายกันด้วยใจ เจอกันอีกรอบ  คงได้สรวลเสเฮฮากันให้เต็มอิ่ม นะครับ

สวัสดีครับ อ.แป๋ว... paew

ไม่เจอกันนานเลยครับ-สบายดี นะครับ
ผมเองก็เขียนๆ หายๆ ไปพักหนึ่ง  พอดีวันหยุดไม่ได้ออกพื้นที่เลยพลอยให้มีเวลาเขียนๆ อ่านๆ บล็อกบ้าง

ภาพบนหัวบล็อกนั้น ไม่ใช่ภาพปกหนังสือหรอกนะครับ  แต่จะอยู่ด้านหลังของหนังสืออันเป็นประวัติผู้แต่ง

แปลกดีครับ หนังสือยังไม่เสร็จ  แต่ข่าวสะพัดไปแล้ว..เขินจังครับ

สวัสดีครับ...อ.อรวรรณ

เปิดเรียนแล้วคงยุ่งน่าดูใช่ไหมครับ..ยังไงเสีย ผมก็ยังเป็นกำลังใจให้นะครับ  และขอให้มีพลังในการสร้างลูกศิษย์ออกสู่สังคม

กรณีหนังสือนั้น  รออีกสักระยะนะครับ  ผมจะส่งไปให้...

ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ...ศรีกมล

ขอบคุณกำลังใจที่มีให้เรื่อยมานะครับ...
หนังสือยังไม่เปิดตัว  แต่ก็ดีใจครับที่ข่าวสารเคลื่อนตัวไปเร็วกว่าปกติ.
การมีหนังสือเป็นของตัวเองสักเล่ม เป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ของผม  หนังสือเล่มนี้เสร็จเมื่อไหร่  ผมคงมีกะจิตกะใจไปทำเรื่องอื่นๆ ต่อไป  รวมถึงการทำผลงานวิชาการด้วย หลังจากแช่มานานมากแล้ว...

ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ พี่Preeda

บ้าน เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิต เช่นเดียวกันก็เป็นจุดหมายของชีวิตคนเรา

ผมเขียนบันทึกในทำนองนี้ แท้จริงมิได้หมายถึงการกักขังให้ตัวเอง หรือใครสักคนก้าวพ้นจากอดีตไม่ได้ หากแต่เขียนเพื่อชวนให้แต่ละคนคิดคำนึงถึงเรื่องดีๆ ที่ผ่านพ้นมาแล้วในชีวิต และนำเอาสิ่งดีๆ ที่ว่านั้น มาใช้ในปัจจุบันและอนาคตเท่าที่พึงกระทำได้

เราต่างเดินทางไกลกันทั้งนั้น และในระยะทางที่ว่านั้น ก็มีความห่างไกลบ้านอยู่ด้วย หากแต่เป็นการห่างไกลตามเหตุผลของการใช้ชีวิต และการเติบโตของชีวิต

แน่นอนครับ เราล้วนต้องอยู่กับปัจจุบัน-อนาคต แต่ก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า อดีตอันมีค่าจะเป็นเพลงแห่งกำลังใจที่เต็มไปด้วยพลังในการขับกล่อมตัวเราเอง

.....

ส่วนเรื่องหนังสือนั้น ไม่นานเกินรอหรอกนะครับ คงได้เห็นหน้าเห็นตากันซะที

ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ น้องพอลล่า ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿

แน่นอนครับ อยากให้พอลล่าไปมากๆ คงกลายเป็นสีสันของงานได้ไม่แพ้เจ้าของรางวัลสุดคะนึงทั้งหลายอย่างแน่นอน

ในงาน อบอุ่น และหอมกรุ่นกลิ่นอายของมิตรภาพล้วนๆ

ขอบคุณครับ

สวัสดีคะอาจารย์พนัส

อาจารย์ให้กำลังใจคนหลายคนและสื่อสารได้ดีคะ

4

บันทึกอาจารย์พนัส มีเรื่องราวดีๆ ให้ติดตามอ่านเสมอ ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์แผ่นดิน

  • การเขียนบันทึกเป็นการสื่อสารที่ใช้ภาษา  อาจารย์แผ่นดินใช้ภาษาอ่านง่ายไม่ซับซ้อน มองเห็นภาพเห็นวิถีที่ดำเนินไปตามจังหวะของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
  • วิถีชุมชนเป็นธรรมชาติที่สุดค่ะ เพราะบางครั้งเป็นเรื่องราวที่ผู้อ่านได้พบและสัมผัสกับเหตุการณ์นั้นนี่คะ
  • ข่าวที่ออกมาเกี่ยวกับหนังสือของอาจารย์นั้น ทางเชียงใหม่คงมีโอกาสได้ชื่นชมบ้างนะคะ
  • ยินดีรับข้อเเสนอในการสั่งจองและจัดส่งค่ะ
  • ขอบคุณอาจารย์ล่วงหน้านะคะ ขอให้มีความสุขกันทั้งครอบครัวในทุก ๆวันค่ะ

                             

สวัสดีครับ...ภูสุภา

ล่าสุดผมไปบรรยายที่กาฬสินธุ์  ผมบอกกับนิสิตว่า  ความสุขของชีวิตคือการได้เดินทางไปยังที่ต่างๆ  เพราะการเดินทางเป็นส่วนหนึ่งในการเติบโตของชีวิต  แต่ก็ยังปรารถนาให้ทุกคนเทียบเคียงให้ดีว่า  ทุกระยะทางที่มีอยู่  มีสักกี่ระยะทางที่เชื่อมระหว่างบ้านกับการเดินทางของชีวิต  บางคนถึงขั้น น้ำตาคลอเลยทีเดียวครับ

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม  ผมเองก็ยังยืนยันว่า  เราอยู่กับปัจจุบันของชีวิต  แต่การได้หวนคิดถึงความดีงามในอดีต  ก็เป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการของการเติมพลังใจให้กับตัวเองได้เหมือนกัน

ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ พี่ครูคิม

“มิตรภาพ ความรู้ และพลังใจ” ....

ทั้งสามคำนั้น มาจากการวิเคราะห์ของผมเองครับ  ซึ่งหมายถึงการที่ผมสมผัสและพิสูจน์ได้ว่ามีจริงและเกิดขึ้นจริงในโกทูโน-ขอบคุณครับ

เห็นด้วยค่ะ "เราต้องอยู่กับปัจจุบันของชีวิต แต่การได้หวนคิดถึงความดีงามในอดีต ก็เป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการของการเติมพลังใจให้กับตัวเองได้เหมือนกัน"

  • ใครชอบบรรยากาศ
  • แบบนา  บ้านของเรา
  • มาอ่านบันทึกน้องแผ่นดิน
  • แล้วไม่ผิดหวังค่ะ

สวัสดีครับ พี่ไก่ ประกาย~natachoei ที่~natadee

ผมว่า เหตุผลหนึ่งของการหยัดยืนชีวิต ผมเชื่อว่า กำลังใจจากตัวเองก็ไม่พอที่จะช่วยให้เราก้าวข้ามไปยังฝั่งฝันได้  เพราะส่วนหนึ่งต้องอาศัยมิตรภาพจากคนรอบข้าง  นั่นคือ ส่วนที่ชีวิตต้องการการเติมเต็ม

....

ขอบคุณครับ

เรียนน้องแผ่นดิน

มาเพลิน อีกครั้งที่เจอบันทึกนี้ พี่รู้สึกว่าทุกครั้งที่ได้อ่านบันทึกน้องแผ่นดินเหมือนได้ Play & Learn จนเพลิน พี่ครูต้อยได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ที่ไม่มีในตำรามากมาย หลายบันทึกพบว่าน้องแผ่นดินนำนักศึกษาออกค่ายทำประโยชน์ให้กับชุมชน เรียนรูวิถีชีวิตธรรมชาติอันทรงค่ายิ่ง

ปลุกพลังและฝันที่หลับไปนานแรมปี ให้กลับมา และเป็นกำลังใจให้พี่ครูต้อยนำพาร่างกายที่ไม่แข็งแรงนี้ออกสู่สังคมแห่งการให้อีกครั้งหนึ่ง

จนพบว่ายิ่งทำยิ่งสร้าง กลับแข็งแรง และมีพลังใจมากมายที่เหล่ามวลมิตรในบ้านหลังงามนี้หลั่งไหลมาให้ลุกขึ้นยืนหยัดปลุกให้ฝันนั้นตื่นต่อไป หลายบันทึกสร้างพลังความอยากรู อยากพัฒนาให้เด็กน้อยก้าวตาม จึงรู้สึกดีมากๆ และอยากกล่าวคำขอบคุณ เสียดายไม่มีโอกาสได้ไปร่วมงาน ได้แต่หวังว่าโอกาสหน้าคงมีอีก

  • สวัสดีค่ะ..อาจารย์..
  • เข้ามาอ่าน..มาเติมพลังใจในบันทึกของอาจารย์หลายครั้งแล้วค่ะ..
  • แต่ไม่ค่อยได้ฝากทักทายไว้..
  • เพราะ..อ่านครั้งใด..มักเพลินและเต็มอิ่มกับสาระ..ที่สื่อสารได้..เสมอๆ จนไม่รู้จะเขียนอะไรฝากไว้..
  • ครั้งนี้..ฝากไว้ว่า.."ขอบคุณ สาระดีๆ..ที่มีให้นำไปเป็นข้อคิดเสมอ.."
  • ขอบคุณอีกครั้งนะคะ..

                                        

  • ความรู้สึกที่ว่าบันทึกของเรามีส่วนในการสร้างพลังใจให้ใครหลายคนทั้งที่อาจจะไม่ใช่ชาวบล๊อกนั้น เป็นความรู้สึกอิ่มเอิบ...อารมณ์นี้เป็นอารมณ์ปิติอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ค่ะ ...
  • เคยสัมผัสอารมณ์คล้าย ๆ จะเป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ เป็นการบรรยายเรื่องการเรียนรู้ตัวเอง แล้วทำให้ผู้เข้าร่วมฟังมีความรู้สึกว่าอยากทำความรู้จักตัวเองมากขึ้น...
  • สิ่งที่เราเขียน หรือถ่ายทอดจากประสบการณ์จริง ๆ ที่เรียบง่ายแต่งามอย่างมีคุณค่าแบบที่คุณแผ่นดินถ่ายทอดมา หากทำให้ชุมชนรักถิ่นฐาน กลับสู่บ้านเกิด ใช้ชีวิตพอเพียงเรียบง่ายและมีความสุขได้ นับว่าเป็นความภาคภูมิใจหาที่เปรียบไม่ได้แล้วค่ะ
  • เพราะเท่ากับว่าผลงานเราได้สร้างทางเดินใหม่ให้ใครอีกหลายคนที่นำไปใช้ได้จริ
  • ขอสนับสนุนทุก ๆ บันทึกที่สื่อถึงผู้คนให้ภาคภูมิใจในท้องทุ่งนาของเรา...หรือที่ไหนก็ตาม ที่เรามี ที่เราเป็น...
  • ดีใจที่ได้รู้จัก คนของแผ่นดินค่ะ 

เช่นเดียวกับคุณศิลา ค่ะ ดีใจที่ได้รู้จักคนของแผ่นดิน

ได้พบตัวจริงกันยิ่งทำให้ได้สัมผัสความรู้สึกจากการพูดคุยแม้เพียงน้อยนิด มุ่งมั่นเป็นพลังของสังคมต่อไปค่ะ และอย่าลืมดูแลตัวเองให้มากๆด้วย ให้เข้มแข็งทั้งกายและใจ มีกัลยาณมิตรอยู่รอบตัวเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท