และแล้วบันทึกการเดินทางในเทศกาลน้ำ  ก็เดินทางมาจวนเจียนจะจบอย่างสมบูรณ์   กระนั้นก็ยังไม่ใช่บันทึกนี้อย่างแน่นอน  เพราะบันทึกถัดไปต่างหาก   คือบทสรุปของความสุขในชีวิตผม  หรือแม้แต่ความสุขในครอบครัวของผมที่ก่อตัวขึ้นและดำเนินไปอย่างรื่นรมย์ในเทศกาลน้ำที่ยาวไกลด้วยระยะทาง  1,100  กิโลเมตร...

   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เช้าวันที่  17  เมษายน  ผมตื่นสายกว่าปกติ  แต่บรรดาลูก ๆ  ที่นัดกันหลับตั้งแต่หัวค่ำก็พลันตื่นเช้ากว่าใครอื่น  และเป็นธรรมดาสามัญของกิจวัตร  -เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่วายคลานมาปีนป่ายบนตัวผม  หรือไม่ก็เอานิ้วมาแหย่หู แหย่ตา  และไม่ลืมที่จะมาบิดจมูกผมอยู่ร่ำไป –</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หลังตื่นจากการพักฟื้น  เราก็ผันชีวิตเข้าสู่วิถีการเป็น “ครอบครัวกลางถนน”  กันอีกครั้ง  โดยคราวนี้มีจุดเริ่มต้นจากมหาสารคามกลับไปยังบ้านเกิดที่จังหวัดกาฬสินธุ์</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เราออกตัวจากมหาสารคามในราว ๆ  4  โมงเช้า  โดยให้สัญญากับลูก ๆ  ว่าจะวิ่งเข้าเส้นทางเขื่อนลำปาว  เพื่อแวะเข้าชม “สวนสะออน”  ซึ่งเป็นสถานีส่งเสริมและอนุรักษ์สัตว์ป่าลำปาว</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>   </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สวนสะออน หรือที่รู้จักในอีกชื่อ คือ “อุทยานสัตว์ป่าลำปาว”  อยู่ใกล้กับบ้านเกิดของผมเพียงไม่ถึง  10  กิโลเมตร  มีพื้นที่ราว ๆ ประมาณ 1,420  ไร่  เป็นสวนสัตว์เปิดที่ตั้งอยู่ในทิศตะวันออกของเขื่อนลำปาว </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ที่นี่อาจไม่มีสัตว์นานาชนิดมากมายนัก  แต่ก็ยังได้รับความนิยม  มีคนสัญจรเข้าเยี่ยมชมอยู่เป็นระยะ ๆ  ซึ่งผมกับครอบครัว  ก็แวะเวียนเข้าไปสวนสะออนอยู่อย่างบ่อยครั้ง  โดยลูกชายทั้งสองต่างมีขวัญใจที่พวกเขาชื่นชมมากเป็นพิเศษอยู่ที่นั่น  และนั่นก็คือ  “ลิง” ….</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่พิเศษอีกชนิดก็คือ  “อีกัวน่า”  ตัวโต ๆ  ที่ถูกขังรวมไว้กับนกเป็ดและนกอีกหลายชนิด  โดยเจ้าตัวนี้น้องแผ่นดินจะชื่นชอบและเฝ้ามองอยู่แทบทุกครั้ง  เพราะแกเข้าใจว่ามันคือ “จระเข้น้อย”  นั่นเอง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมพยายามอธิบายให้ฟังบ่อยครั้งว่า ..แท้ที่จริง  จระเข้ตัวน้อยนั่นก็คือ “อีกัวน่า”  !  กระนั้นก็ไม่เป็นผลใด ๆ  เพราะยังไงแกก็ยังลงความเห็นว่ามันคือ  “จระเข้น้อย”  อยู่วันยังค่ำ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ล่าสุด,  คราวนี้ผมก็เลยบอกกับแกใหม่ว่า มันคือ “กะปอมยักษ์” … ซึ่งก็ได้ผลเกินคาด,  น้องแผ่นดินเริ่มขบคิดอยู่เป็นนาน  พร้อมทั้งเกิดการลังเลคล้อยตามคำบอกกล่าวของผมอยู่ไม่ใช่น้อย  แต่สุดท้ายแกก็ยังไม่ถึงขั้นปลงใจเชื่อตามคำบอกของผมเสียทีเดียว..  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>แต่ผมก็ไม่สิ้นหวัง !   เอาไว้กลับมาสารคามเมื่อไหร่  จะเข้าเว็บ google  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ปริ้นภาพและความรู้เกี่ยวกับอีกัวน่ามาให้แกได้รู้จักให้มากขึ้น  จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดในทำนองนี้อีกต่อไป  … (จะว่าไปแล้ว  ขี้กะปอมยักษ์ก็ใกล้เคียงแล้วใช่ไหม ครับ ?)</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เราใช้เวลาท่องเล่นอยู่ในนั้นพอสมควร…  ลูก ๆ  กินขนมนมเนยและอาหารได้อย่างไม่รู้อิ่ม   กระทั่งพวกเขาโอดครวญที่จะกินไอติมหลากสีและหลากรส  ดังนั้นคุณแม่ใจดีจึงพาลูก ๆ  เดินดิ่งเข้าไปเลือกซื้อ  เสร็จแล้วก็มานั่งชิงช้าลิ้มลองรสชาติของไอติมย่างสบายใจเฉิบ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">กระนั้นก็กลับกลายเป็นว่ารสชาติของไอติมไม่พึงใจเป็นที่สุด…ต่างคนต่าง “จะเอาใหม่”  ให้ได้  .. ผมดุพวกเขาอย่างสุภาพและแสนเบา  แต่เมื่อพิจารณาสภาพอันร้อนแล้งของอากาศ  ผมก็ใจอ่อนและอนุญาตให้เลือกใหม่ได้อีกครั้ง  แต่มีเงื่อนไขว่าต้องกินให้หมด</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ครั้นเอาเข้าจริง,  ก็มีเพียงน้องดินเท่านั้นที่เลือกกินไอติม  ส่วนเจ้าจุกแสนซ่าของผมกลับหันเหไปสนใจ “ซาลาเปา”  ขึ้นมาแทน  พร้อมกับกล่าวอ้างว่า “ขอซื้อซาลาเปาไปฝากพ่อปู่สักก้อน” …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>    </p><p></p><p>ก็จริงดังที่น้องแดนบอกนั่นแหละครับ.. พ่อของผมชอบทานซาลาเปามาก  และพ่อค้าคนนี้ก็มักขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพไปจอดนิ่งเทียบท่าขายอยู่หน้าบ้านผมเป็นประจำ   จนเรียกได้ว่า  รู้จักมักจี่กับคนที่บ้านผมอย่างคุ้นเคย  รวมถึงการมักคุ้นกับลูกชายทั้งสองของผมด้วยเช่นกัน</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมยิ้มอย่างมีความสุข…  เป็นความสุขที่ผมซาบซึ้งกับอารมณ์ความรู้สึกของเจ้าจุกที่มีต่อ “คุณปู่”   </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หลังจากนั้น,  เราต่างก็เดินเลาะเล่นอยู่อีกสักพักใหญ่ ๆ  เสร็จแล้วจึงชักชวนกันกลับบ้าน  ซึ่งทุกคนก็พร้อมใจจูงมือเกี่ยวก้อยกลับบ้านด้วยดีอย่างไม่งอแง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากสวนสะออน  เจ้าจุกจอมเก๋าก็เกริ่นขึ้นมาเฉย ๆ  ว่า  “พ่อนัส…แดนว่าพ่อปู่  บ่อยากกินซาลาเปาดอก” ..  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>   </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไม่ทันที่ผมจะหันไปมอง  หรือแม้แต่เอ่ยคำถามใด ๆ  ก็รู้สึกได้เลยว่า  บัดนี้  ซาลาเปาก้อนเดียวที่มีอยู่ได้กลายสภาพไปอยู่ในปากของเจ้าจุกเป็นที่เรียบร้อยเสียแล้ว …  และเมื่อหันไปมองจริง ๆ จัง ๆ  ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่า  บัดนี้  เจ้าจุกกำลังสุนทรีตีลังกาเคี้ยวซาลาเปาหมับ ๆ  อยู่เต็มปากอย่างเอร็ดอร่อย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมจึงแกล้งถามขึ้นว่า “แล้วสิเอาอันได๋ไปฝากพ่อปู่ล่ะ”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>น้องแดนแสนเก๋าก็ตอบคำถามของผมอย่างไม่ต้องคิดให้นานว่า “ฮ่วย..กะนี่เด้  -เหลือน้อย ๆ  กะฝากได้คือกันเด้ล่ะ !”  พร้อมกับชูส่วนที่เหลืออันน้อยนิดให้ผมดู    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก  ได้แต่พูดสั้น ๆ ว่า “กินโลด ... กินให้หมดเลยกะได้  เฮาเอาหมากตาลฝากพ่อปู่แทนกะได้”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>   </p><p>เจ้าแดนฉีกยิ้มอย่างเต็มที่  มองเห็นซาลาเปาขาวนวลเต็มล้นอยู่ที่ปาก …</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้ม …  และยิ้มอย่างมีความสุข.. </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p></p>