5.ขายโรงเรียนเพราะยากจน

การมีส่วนร่วมการจัดการศึกษาที่ยั่นยืนและต่อเนื่อง จะต้องเกิดความรู้สึกเป็นเจ้าของก่อนเป็นลำดับแรก

ผมคงเป็นนักเขียนที่แย่มากๆ แค่ชื่อเรื่องก็ไม่ทราบจะตั้งอย่างไร ก็เลยตั้งตามความเป็นจริง ด้วยความขาดแคลนครู ขาดสื่อการเรียนการสอน ขาดวัสดุ ขาดครุภัณฑ์ ขาดไปหมดทุกอย่างในปีนั้นงบประมาณที่รัฐจัดสรรมาก็ถูกตัดอีก เดินดูอาคารสถานที่แล้วก็เหนื่อยสงสารเด็ก ได้อาคารใหม่ ๑ หลังก็ได้แต่อาคารจริงๆ เงินก็ไม่มีจะพัฒนา ชุมชนเองก็ไม่ให้ความสนใจ ผมได้มารับตำแหน่งผู้บริหารโรงเรียนมัธยมตำบลแห่งหนึ่ง(ปี ๒๕๓๘)

พวกเราพยายามหาวิธีการหาเงินเพื่อจะพัฒนาคุณภาพการศึกษาอยู่ประมาณ ๒ เดือนก็ได้วิธีที่พวกเราคิดว่าดีที่สุดคือ การนำห้องต่างๆ ของโรงเรียนไปขาย โดยมีเงื่อนไข

๑.ต้องเป็นบุคคลที่อยู่ในเขตพื้นที่บริการของโรงเรียน

๒.ต้องมาเป็นประธานการจัดกิจกรรมหรือมาร่วมกิจกรรมห้องตนเองได้อย่างน้อยปีละ ๒ ครั้ง

๓.ต้องมารับสิทธิบัตรด้วยตนเองในวันเปิดอาคารเรียนและเป็นประธานพิธีเปิดห้องของตนเอง

๔.ตั้งชื่อห้อง (โรงเรียนทำป้ายชื่อห้องติดหน้าห้องทุกห้อง)

พวกเราได้วิเคราะห์บุคคลเป้าหมาย และส่งบุคลากรที่สนิทที่เขาเกรงใจไปเจรจาตกลงขายเมื่อตกลงซื้อแล้ว ผมพร้อมทีมบริหารไปทำสัญญาพร้อมรับเงินตามราคาห้องที่ตั้งราคาไว้เช่น ห้องเรียนปกติ ๓๐,๐๐๐ บาท ห้องพิเศษเช่นห้องคอมพิวเตอร์ ห้องปฏิบัติการทางภาษา ฯลฯ ห้องละ ๒๐๐,๐๐๐ บาท ห้องประชุม ๖๐,๐๐๐ บาททุกราคาเป็นราคาเริ่มต้น พวกเราใช้เวลาในการขาย ๔ วันได้ตามเป้าหมาย ห้องเรียน ๘ ห้องให้หมวดละ ๑ ห้อง ห้องพิเศษ ๕ ห้อง บุคลากรที่รับผิดชอบจะนำเงินไปพัฒนาตามความจำเป็นเร่งด่วนของตนเองก่อนเป็นลำดับแรก เช่น ห้องประชุมซึ่งจะใช้ประชุมครูและประชุมสัมมนาของกลุ่มโรงเรียน ของชุมชน ฯลฯ ๖๐,๐๐๐ บาทคงได้อะไรไม่มากนัก แต่เวลามีการประชุมเราจะแจ้งเจ้าของห้องพร้อมส่งรถไปรับท่านมาเป็นประธานเปิดบ้าง ให้มอบของที่ระลึกให้วิทยากรบ้าง เป็นวิทยากรบ้าง พร้อมกับแนะนำให้ผู้เข้าประชุมทราบว่าท่านคือเจ้าของห้อง พอท่านเห็นโต๊ะหมู่บูชาเก่าไม่เหมาะสมท่านก็สั่งอย่างดีมาให้ทันที อีกครั้งหนึ่งเก้าอี้ไม่พอเรานำเก้าอี้นักเรียนมาใช้ท่านก็ไม่ยอมสั่งมาให้ใหม่ทันที อีกหลายอย่างที่ตามมาเกือบทุกครั้งที่มาร่วมกิจกรรม ซึ่งเราจะจัดบทบาทสำคัญให้ท่านทุกครั้ง เมื่อเจ้าของห้องอื่นมาเห็นความก้าวหน้าของห้องคนอื่นก็ไม่ยอมพัฒนาห้องของตนเองให้เท่าเทียม ห้องไหนมี ทีวี ทุกห้องก็มี ทีวีด้วย บางครั้งก็ดูเหมือนเขาแข่งกัน กลัวน้อยหน้า เป็นต้น ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงมาก็พามาเยี่ยม มาถ่ายภาพเป็นที่ระลึก ทั้งผู้บริหาร ครูและเด็กต้องเตรียมความพร้อมในการต้อนรับเจ้าของห้องตลอดเวลา เหมือนกับมีชุมชนคอยตรวจเยี่ยมอยู่ตลอดเวลา

สิ่งที่พวกเราคาดคิดไม่ถึงคือ ความสัมพันธ์ระหว่างบ้านกันโรงเรียน เขามีความภาคภูมิใจ เขามีความรู้สึกที่แท้จริงว่าโรงเรียนนี้เป็นของเขา เป็นการนำชุมชนเข้าสู่โรงเรียนแบบยั่นยืน นอกจากนั้นเขายังเป็นผู้ประชาสัมพันธ์กิจกรรมต่างๆที่ดีดีของโรงเรียนด้วยเพราะเราเชิญเขามาตอนมีเรื่องดีดี ในปีต่อมาพวกเราก็เหนื่อยมากขึ้นเพราะผู้ปกครองส่งลูกหลานมาเรียนเพิ่มขึ้นและมีคนมาขอดูงานมากมาย

เขียนใน GotoKnow โดย นายประจักษ์ ปานอินทร์
ใน ประจักษ์ ปานอินทร์

คำสำคัญ (Tags): #การมีส่วนร่วมในการจัดการศึกษา#kmสพท.สพ.2

หมายเลขบันทึก: 97120เขียนเมื่อ 19 พฤษภาคม 2007 07:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 ธันวาคม 2012 21:08 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (45)

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 19 พฤษภาคม 2007 07:12 น. ()

สวัสดีค่ะท่าน ผอ. นายประจักษ์

วันนี้ครูอ้อยก็จะไปงานมหกรรมที่สุพรรณบุรี วันนี้จะไปสุพรรณบุรี
แต่ครูอ้อย..ขออนุญาตชมเชยว่าท่าน...มีความคิดในการบรืหารโรงเรียนได้เยี่ยมจนเป็น best practice ได้เลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ชัย

เขียนเมื่อ 19 พฤษภาคม 2007 07:27 น. ()

อาจารย์ครับ

จ่าหัวเรื่องได้น่าสนใจครับ...ขาย/ลด/แลก/แจก/แถม...ล้วนเป็นวลีที่ทุกคนสนใจ โดยเฉพาะขายโรงเรียน อิอิ เพราะว่า...ทุกอยากเป็น ผ.อ แบบอาจารย์บ้าง

เป็นกลยุทธ์ที่น่าคิด น่าสนใจ การมีส่วนร่วมของชุมชนต่อองค์กรสาธาณะ

ผมคิดว่าสามารถ ไปต่อยอดในโครงการต่างๆได้อีก

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 19 พฤษภาคม 2007 07:28 น. ()

จริงๆหรือคะ จะได้พบกันที่นั่นจริงๆนะคะ..อูย..ตื่นเต้นจังค่ะ

ขอบคุณค่ะ

นายประจักษ์ ปานอินทร์