เรา ฉันไม่เคยเชื่อว่า  ปาฏิหารย์มีจริงจนกระทั่ง... 

บทที่หนึ่ง  เรากับนาย

เราเริ่มสนใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  เมื่อปีพุทธศักราช .... 

แต่นายบอกเราครั้งหนึ่งว่า เคยเห็นหน้าเรามาก่อนแล้วตั้งแต่ปี พุทธศักราช .... 

ปีที่สองหรือสาม นะ ไม่แน่ใจ???ของการเรียนในมหาวิทยาลัยของเราสองคนน่ะ  

วันที่เราพบประสบพักตร์นายครั้งแรกสุด  เป็นวันสุกดิบ..เปล่าไม่ใช่งานแต่งงาน ไม่ใช่งานบวช ไม่ใช่งานอะไรหรอก  เพียงแค่เป็นคืนที่พี่ ๆ ปีสองของมหาวิทยาลัย  จำนวนหนึ่งมาพบปะ พบเจอ ร่วมกันเตรียมงาน เตรียมของ พวงมาลัยดอกไม้ เข็มกลัด และตบแต่งบอร์ด  เล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นการรับขวัญรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังเดินทางโดยรถไฟ    มาสู่รั้วมหาวิทยาลัยไกลบ้าน ต่างถิ่น  

ยี่สิบกว่าปีก่อน...ไม่ได้มีข่าวความวุ่นวาย  ระเบิด  มากเท่าปัจจุบัน  แต่ก็  ข่าวโจรจีนคอมมิวนิสต์  ข่าวแบ่งแยกดินแดน..ยังมีอยู่ตลอดเป็นระยะ ๆ  พี่ ๆ จึงมีประเพณีต้องรับขวัญน้องตั้งแต่ก้าวย่างแรกทันทีที่ลงจากรถไฟ     

เรากำลังช่วยเด็กนักศึกษาผู้ชายเตรียมป้ายต้อนรับ   งานเบา ๆ กว่านั้นเด็กนักศึกษาหญิงจุ๊กจิ๊ก จ๊อกแจ๊ก จอแจเป็นนกกระจอกแตกรัง   จัดเตรียม  ส่วนใหญ่คุยกันซะมากกว่า...เรากำลังค่อนขอดในใจ  พอดีเหลือบไปเห็นเด็กสาว..ใช่เริ่มสาวรุ่นกันแล้วทั้งนั้น  กลุ่มหนึ่ง  หน้าใหม่ในวงการ  ไม่ค่อยได้เห็นหน้า  หน้าขาว ๆ หมวย ๆ สองสามคนและนั่น..โอ๊ย... 

เรา   ถูกความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งมากระทบ   อ้อ  รู้สึกคุ้น รู้จัก เคยเห็น  ที่ไหนน้า??? 

ความรู้สึกนี้มันแรง เร็ว   คล้ายมีสปาร์ค ประกายไฟฟ้าอย่างที่เจอในแล็บมาเราจึง เขยิบ ขยับ ทำทีไปทำงานใกล้ ๆ โต๊ะนั้น     

มีต่อครับผม