มัทนา
มัทนา (พฤกษาพงษ์) เกษตระทัต

คำอธิษฐานของผู้ป่วยอัลไซเมอร์


Alzheimer's prayer: author unknown
  • Please grant my visitors tolerance of my confusion,
  • ได้โปรดช่วยให้คนที่มาเยี่ยมฉันมีความอดทน ไม่รำคาญในความสับสนของฉัน
  • forgiveness for my irrationality,
  • ให้เขามีจิตใจที่พร้อมจะให้อภัยในยามที่ฉันไม่มีเหตุผล
  • and strength to walk with me
  • และโปรดมอบพลังให้เขาเดินไปกับฉัน
  • into the mist of memory my world has become.
  • เดินไปสู่โลกของฉันที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่เลือนลาง
  • Please help them take my hand and stay awhile,
  • โปรดช่วยพวกเขาให้เขายอมจับมือฉันและอยู่กับฉันให้นานอีกหน่อย
  • even though I seem unaware of their presence.
  • ถึงแม้มันจะดูเหมือนกับว่าฉันไม่รู้เรื่องว่าเค้ามาเยี่ยม

 

  • Help them to know how their strength
  • โปรดช่วยให้พวกเขาตระหนักรู้ว่าความเข้มแข็งของพวกเขา
  • and loving care will drift softly into
  • ความรักและความเอาใจใส่ของพวกเขา จะค่อยๆมีผล..
  • the days to come, just when I need it most.
  • ในวันข้างหน้า...วันที่ฉันต้องการมันมากที่สุด

  • Let them know that, when I don't recognize them,
  • ช่วยบอกพวกเขาด้วยว่า เวลาฉันจำพวกเขาไม่ได้
  • I will ask them to keep their hearts free of sorrow for me.
  • ฉันอยากขอให้พวกเข้าไม่ต้องเศร้าหรือเสียใจที่ฉันเป็นแบบนี้
  • For my sorrow, when it comes,
  • เพราะความเศร้าของฉัน....มันมา...
  • only lasts for a moment and then it is gone.
  • อยู่ได้เดี๋ยวเดียว...แล้วมันก็ไป

  • And finally,
  • และข้อสุดท้าย
  • please let them know how very much their visits mean.
  • ได้โปรดทำให้พวกเขารู้ว่า แต่ละครั้งที่เขามาเยี่ยมฉันนั้น มันมีค่ามากแค่ไหน
  • How, even through this relentless mystery,
    I can feel their love.
  • ให้เขารู้ว่าท่ามกลางความเร้นลับซับซ้อนที่ไม่มีวันหยุดหย่อนของโรคอัลไซเมอร์นั้น ฉันก็ยังรู้สึกได้ถึงความรักของพวกเขา


[แหล่งที่มา: โปสเตอร์ที่แปะอยู่ในห้องโถง บ้านพักผู้สูงอายุเบล็นเนม ลอดจ์, แวนคูเวอร์]

 

หมายเลขบันทึก: 173381เขียนเมื่อ 27 มีนาคม 2008 12:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:18 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

ซาบซึ้งกินใจอยากเป็นผู้ป่วยอัลไซเมอร์บ้าง เพื่อว่า

ความเศร้าของฉัน....มันมา...อยู่ได้เดี๋ยวเดียว...แล้วมันก็ไป

แจ๋ว..เลย

กินใจครับ ผมเองคิดว่าสิ่งที่ทุกคนกลัวคือความโดดเดี่ยว อ้างว้าง สิ่งที่ต้องการคือการมีใครข้างกาย(ที่แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใคร) มันคงเป็นความปราถนาอย่างสูงของผู้ป่วยครับ

แล้วเราจะได้ลิ้มรส

เราจะได้เชยชม..................ถ้าวันนั้นมาถึง

ขอบคุณค่ะคุณกวิน คุณโรจน์ คุณสิทธิรักษ์

ตามบ้านพักผู้สูงอายุหรือรพ.ผู้สูงอายุจะมีบทกวีนี้แปะไว้ในห้องโถงบ้าง ในลิฟท์บ้าง ไว้เตือนใจผู้ดูแลทุกคนค่ะ ใครเขียนก็ไม่รู้ ซึ้งดีจังค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท