แว้บ...มาทักทายกันตอนเที่ยงค่ะ
ทานข้าวกันรึยังเอ่ย???
ถ้ายังไม่ได้ทานก็รีบไปทานได้แล้วนะคะ เดี๋ยวปวดท้อง เป็นห่วงทุกท่านค่ะ
"ใครเลยจะรู้..บ้านบนดอยก็มี..แฟนฉัน" ชื่อบันทึกนี้ไม่ได้เล่าประวัติของตนเองนะคะ
แต่ว่า...เป็นเรื่องราวน่ารักๆของเด็กๆอีกเช่นเคยแหละค่ะ
ก็อย่างที่บอกในบันทึกที่ผ่านๆมานะคะ...ว่าเด็กบนดอยน่ารัก
ตอนเย็นๆเค้าก็จะวิ่งมาหา ดิฉันที่โรงเรียน
พอมาถึงก็จะ...เดินวนรอบๆบ้านพักก่อนค่ะ เอาซัก 2-3 รอบ
...จากนั้นก็จะ....อิอิ ส่งเสียงหัวเราะตามมาค่ะ
คูคะ....คูคะ.....
พอเราย่องไปดู.... อ้าววววววว!!!!!!
หายไปไหนกันหมดล่ะ?????
เงียบ 2 นาทีผ่านไป อิอิ..อิอิ
คูคะ.....คูคะ....
เราลองเงียบดูค่ะ....(จะเกิดอะไรขึ้น)
คูอยู่มั้ยค่ะ ....สงสัยคูจะนอนหลับ (นินทาครูเลยนะเนี๊ยะ)
คูคะ วันนี้คูจะไปเก็บหน่อกะหล่ำมั้ยคะ??
หรือไม่บางวัน ก็จะถามว่า วันนี้คูจะออกกำลังกายมั้ยคะ??
บางวันก็ วันนี้จะไปขี่รถถีบ(จักรยาน)มั้ยคะ
ถ้าวันไหนที่ดิฉันมีเวลาว่างก็จะไปขี่จักรยานเล่น
...แล้วไปเก็บหน่อกะหล่ำด้วย
ถ้าวันไหนที่ไปขี่จักรยาน...วันนั้นจะเป็นวันที่เด็กๆมีความสุขมากที่สุด
ก็ต้องขอขอบพระคุณ มูลนิธิ ISUZU ที่ได้บริจาคจักรยานมาให้เด็กๆค่ะ
วันไหนที่ได้ขี่จักรยาน...วันนั้นเหมือนกับเราได้เป็นนักแสดง "แฟนฉัน"
ทุกคนก็จะขี่จักรยานด้วยความสุข ร้องเพลงดังลั่นเชียวค่ะ
ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องตลก...แต่ทำไมต้องหัวเราะ
อ้อ....รึว่าหัวเราะเพราะดีใจ มีความสุข สนุก รึป่าวคะ??
ถ้าใครได้พบเจอแบบดิฉัน...เชื่อเลยว่า
แม้จะไม่ใช่เรื่องตลก...แต่คุณก็จะมีเสียงหัวเราะ
ทุกรอยยิ้มที่คุณได้เห็น เป็นรอยยิ้มที่มาจากข้างในจริงๆ ค่ะ
ทุกความรู้สึกที่ได้สัมผัส...ยากเกินบรรยายค่ะ
ความสุขอยู่ใกล้แค่นี้เอง...แค่เอื้อมจริงๆค่ะ ขอเพียงเรามองมาเท่านั้น
อิจฉาจังครับ
น่ารักจริงๆค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณกวินทรากร
ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยม
..เรื่องเด็กๆ และทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่ บ้านบนดอยแห่งนี้
คุณสามารถมาสัมผัสได้ด้วยตัวเองค่ะ ที่หมู่บ้านอมพาย ค่ะ
ยินดีต้อนรับนะคะ
สวัสดีค่ะ ดอกไม้ที่ปลายดอย
อืมมมม....ที่ว่าน่ารักน่ะ เด็กๆ หรือว่าครูคะ
อิอิ......
น่ารักทั้งหมดเลยนะครับ
สวัสดีค่ะ คุณรินทร์
เด็กๆที่นี่น่ารักแบบนี้แหละค่ะ
แม้เนื้อตัวจะมอมแมม...บ้าง
แต่จิตใจดีงามค่ะ
ว่างๆเชิญมาเที่ยวบ้านบนดอยได้นะคะ