เก็บเกี่ยวได้....ในระหว่างทาง (4) " ซื้อชีวิต"  ไม่ต้องคิดมาก

ครั้งหนึ่งที่นานๆในเช้าวันหยุดจะไปตลาดสด ปกติตู้เย็นที่บ้านจะมีผักเป็นหลัก (เพราะที่บ้านเราจะไม่ทานสัตว์บก และสัตว์ 4 เท้า (ไม่ทานจระเข้  กบ ด้วย)  การไปตลาดสดเก่าแก่แห่งนี้เลยจะมองหาขนม ของกินเล่นเป็นหลัก และดูกุ้ง ปลา ด้วย ซึ่งตลาดที่นี่อาหารทะเลจะสดมาก แต่วันที่ไปตั้งใจจะไปซื้อข้าวเหนียวกลอย ของโปรด เลยไม่ได้เอาเงินติดตัวไป นอกจากกระเป๋าใส่เหรียญ  ซื้อข้าวเหนียวเสร็จจะเดินกลับมาขึ้นรถ  สายตาพลันมองไปเห็นในถาดขนาดใหญ่มีปลาดุกตัวใหญ่อ้วนมาก นอนพะงาบๆ บนถาด ความรู้สึกสะดุดใจ แต่ไม่แน่ใจ ขาก็คงก้าวเดินต่อ ในขณะที่ใจยังคิดถึงปลาดุกตัวนั้น เดินต่อได้สัก 2 ก้าวในที่สุดก็เดินกลับเพราะมีความรู้สึกที่ติดค้างใจ มาหยุดยืนมองในถาด แม่ค้าทำหน้าที่ขายทันที เธอมองเราแล้วถามว่า

"เอาไหมคะ เหลือตัวเดียวแล้ว ตัวมันใหญ่ ตัวสุดท้ายเดี๋ยวลดให้"  ยังไม่ทันรู้ราคาเลย

meepole ก็เห็นตามที่เธอพูด แต่เธอไม่พูดสิ่งที่เราสงสัย ก็เลยถามแม่ค้าว่า

" ที่เห็นมันอ้วนมากนี่น่ะ มันท้องไช่ไหม"

แม่ค้าบอกว่า "ไช่ ไข่เยอะเลย ท้องแก่แล้วด้วย" หมดข้อสงสัย เลยถามว่า

 "มันจะรอดไหม จะเอาไปปล่อย "

แม่ค้าบอกว่า  "รอด" เราก็ย้ำอีกว่า  "รอดแน่นะ " เธอบอกว่า

"รอดเพราะมันยังแข็งแรงอยู่" ก็เลยตกลงซื้อ 

เหตุที่ซื้อเพราะสงสารมองหน้ามันแล้วรู้สึกเองว่า มันคงอยากอยู่รอดเพื่อเกิดลูกตามสัญชาตญาณ

แม่ค้าชั่งเสร็จ บอกราคาปลา และแน่นอนเงินไม่พอเพราะเอาเฉพาะเหรียญไป คิดๆๆๆจะเอาเงินที่ใหนให้เพราะแม่ค้าคนนี้ก็ไม่เคยรู้จักกัน ว่าแล้วก็นึกได้ว่ามีแม่ค้าปลาที่รู้จักกันซื้อกันมาตลอด ก็บอกเขาว่า"เดี๋ยวมานะ ใส่ถุงเบาๆนะ "แล้วก็ไปยืมเงินเขา (เขินเหมือนกัน แต่จำเป็น) 

เสร็จรีบกลับบ้านชวนสามีไปปล่อยปลาตัวนี้ที่วัด ซึ่งเป็นวัดที่มีสระน้ำขุด ไว้ให้ปล่อยปลา แต่คนนอกไม่ค่อยรู้ ต้องเป็นคนเก่าแก่ สระอยู่ใต้อาคารไม้เก่า ตอนนี้ทำขั้นกระไดเล็กๆให้เดินลงไปปล่อยปลาได้  สมัยเด็กๆจำได้ว่าไม่มีกระไดใครจะปล่อยปลาต้องแทบจะโยนปลาลงไป  ก็ให้สามีลงไปเปิดถุงค่อยๆหย่อนเท มันออกมากลัวมันกระเทือนเพราะอ้วนท้องแก่

สามีเดินกลับขึ้นมา เรามองตามตั้งแต่ตอนที่ปล่อยมันออกจากถุงพร้อมกับนึกไปว่าขอให้มันอยู่ปลอดภัยมีลูกหลานเต็มบ่อนะ ไม่ได้คิดอะไรอื่น สามีขึ้นมายืนมองตาม สิ่งแปลกก็เกิดเมื่อปลาดุกตัวนั้นที่เราเห็นว่าว่ายออกไปแล้ว ว่ายกลับมาแล้วโผล่หัวขึ้นมามองทางที่เราและสามียืน (ไม่ไช่ขึ้นมาฮุบอากาศ) เราเห็นหน้ามัน ความรู้สึกที่เกิดขณะนั้นคือ มันมาขอบคุณ แล้วมันก็หันกลับว่ายหายลงไป ยืนดูอีกครู่ไม่มีอะไรนอกจากน้ำที่นิ่ง

มีความสุขที่ได้มีโอกาสช่วยชีวิตแม่ปลาท้องแก่ผู้กำลังจะเกิดลูก  โดยไม่ได้มีความตั้งใจว่าจะไปหาซื้อปลาเพื่อสะเดาะเคราะห์ ใครจะคิดหรือเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ความรู้สึกที่สื่อว่ามันกลับมาขอบคุณ เป็นปิติ อย่างยิ่ง และความรู้สึกนั้นยังอยู่ทุกครั้งเมื่อนึกถึงภาพนั้น

และเชื่อว่าสักวันหนึ่งใครก็ตาม ถ้าได้มีโอกาสเช่นนี้จะรู้ได้ด้วยตัวเองว่า หากเราซื้อชีวิตโดยไม่คิดอะไร จะเกิดสุขมากกว่าที่ซื้อชีวิตเพื่อแลกเคราะห์จริงๆ เพราะเคยซื้อสะเดาะเคราะห์เช่นกัน แต่ความรู้สึกต่างกันสิ้นเชิง

ดังนั้นสุข และปิติจะเกิดเอง หากซื้อชีวิต ไม่ต้องคิดมาก เพราะ

 ชีวิตทุกชีวิต มีค่าสำหรับผู้ที่เป็นเจ้าของชีวิตเสมอ