มาเยี่ยมคารวะอาจารย์ครับ

มีนักวิชาการอีกไหมครับที่ทำ "เรื่องยากๆ" ให้ "ง่าย" แบบนี้

ผมกำลังจะฟื้นป่าต้นน้ำ ซึ่งเป็นเขตพื้นที่ของบ้านที่ จ.ตาก ครับ

บันทึกนี้ของอาจารย์ทำให้ผมปิ๊งครับ

ขอบคุณครับที่ชม

ขอแสดงความยินดีด้วยครับที่มีโอกาสทำเรื่องดีๆ ให้กับชุมชน และประเทศชาติครับ

อาจารย์ครับ...

ไม่ได้ชมครับ เป็นความรู้สึกจริง ๆ

ผมมีความรู้สึกว่าวิชาการไม่ได้รับใช้สังคม ไม่ได้รับใช้คนส่วนใหญ่ของประเทศ

ผมรู้สึกและรับรู้ได้จริง ๆ ว่าอาจารย์นำวิชาการมารับใช้สังคม รับใช้คนส่วนใหญ่ของประเทศ

เพียงแต่ว่าที่อาจารย์ทำเป็นสิ่งสวนกระแสครับ

ไม่ได้ชมครับอาจารย์ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ

สวัสดีครับอาจารย์

อ่านบันทึกของอาจารย์ นึกถึงคำว่าพัฒนา ตามความรู้ที่กำนันผู้ใหญ่บ้านหรือผู้นำบอกเมื่อ 50 ปี่ผ่าน

ความหมายของการพัฒนาคือ ทำให้สะอาด ทำใหเตียน ทำให้โล่ง เราถึงไม่เหลือ ป่าไม้เอาไว้เพราะเราพัฒนา...

ขขอบคุณอาจารย์ ที่ทำให้สมองมีปัญญาในการจัดการทรัพยากรครับ

ท่านผู้เฒ่า วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--  สรุปบันทึกนี้ได้งดงามมากครับ

การพัฒนาควรแปลว่าการทำให้ดีขึ้น (แบบองค์รวม)

แต่ ส่วนใหญ่จะดีเพียงด้านเดียว หรือไ่กี่ด้าน แต่เสียมากกว่าได้ครับ

ที่เราต้องแยกว่าเป็น "สุ-พัฒนา" และ "ทุ-พัฒนา" ตามสัดส่วนว่า

ดีหรือเสีย มากกว่ากัน

ถ้าส่วนดีมากกว่าส่วนเสีย ก็อาจยกให้เป็น "สุ-พัฒนา"

และ

 ถ้าส่วนเสียมีมากกว่าส่วนดี ก็อาจยกให้เป็น "ทุ-พัฒนา"

เพื่อ เราจะได้ไม่หลงทาง ครับ

อาจารย์ ครับ เคยเดินป่าเส้นทาง คอคอดกระ ถ้าเราจะพัฒนาทางเศรษฐกิจ

กับการที่ต้องสูญเสียพื้นที่นี้ไป คงต้องใช้หลัดคิดที่ที่อาจารย์สอนแล้วครับ

ถ้าส่วนดีมากกว่าส่วนเสีย ก็อาจยกให้เป็น "สุ-พัฒนา"

และ

ถ้าส่วนเสียมีมากกว่าส่วนดี ก็อาจยกให้เป็น "ทุ-พัฒนา"

เพื่อ เราจะได้ไม่หลงทาง ครับ

ด้วยความขอบครับอาจารย์ อาหารสมองยามดึก นักศึกษาเฒ่า ขอบคุณครับ

สวัสดียามใกล้สางคะ..อาจารย์

วันนี้หนูมาหาความรู้ด้านการพัฒนาท้องถิ่นคะ

พอดีได้มาอ่านงานของอาจาย์

บวกกับข้อคิดของคุณวอญ่า

และงานพัฒนาแบบรูปธรรมในท้องถิ่นที่ประสบอยู่นั้น

โดยเฉพาะการเป็นบุคลากรของรัฐ

มีข้อจำกัดหลายด้านมากที่จะดำเนินการให้เป็นไปตาม

แนวทางที่ควรจะเป็น...

• อันดับแรกมนุษย์ต้องจัดการตัวเอง

ก่อนที่จะไปจัดการอย่างอื่น

 ถ้าจัดการความรู้ความคิดความสามารถตนเองยังไม่ได้ ไม่ชัด

จะไปจะการอย่างอื่นให้ถูกต้อง เหมาะสม สอดคล้องกับสิ่งที่ควรได้จั๋งได

• ทำไปก็เหมือนตาบอดคลำช้าง
• ทำไปเพราะกิเลศ
• ทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการ
• ทำไปเพราะเกิดมาทำไม่บันยะบันยัง

ถ้ามนุษย์โง่มากๆ โลกฉิ-หายแน่

วันที่ 19 จะติดหนังสือ "กาลานุกรม" ไปให้ที่ขอนแก่น

ส่วนเวลาไหนนั้น..ค่อยโทรฯนัดกัน

ไม่ทราบว่าวันดังกล่าวเล่าฮูอยู่ขอนแก่นรึเปล่า

อยากจะดวลเลือดหมูด้วย แต่เวลาบังคับ

ลงเครื่องต้องไปใหเป้าหวานเจาะโลหิต

แล้วจะรีบตามคณะไป ร.พ. น้ำพอง

จบข่าว และ อิ อิ

เรื่องที่เขียนมา เห็นว่าต้องจัดการ"คน" เป็นอันดับแรก อิอิ ครั้งที่ 2

เมื่อวานได้พูดคุยกับ อ.ดร.ยุวนุช ประเด็นงานที่จะขับเคลื่อน และส่วนหนึ่งจะมาผูกโยงกับการบูรณาการนี่หละครับ เผลอพูดคุยถึงอาจารย์บ้าง

โดยสรุปเราคิดแก้ปัญหากันเป็นส่วนๆ หากเอาความรู้ที่สัมมนาเมื่อวานมาตอบเรื่องนี้ คือเรามี waste มากเกินไป สูญเสียบางอย่างที่ไม่ควรสูญเสีย (เสียเวลา งานที่ทำไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ วางแผนไม่ดีฯลฯ) ที่สำคัญเราไม่ได้สร้างความรู้เชิงบูรณาการ

อ่านบันทึกแล้วคิดไปถึง "การปลูกป่าแบบไม่ปลูก" เห็นด้วยครับกับพ่อครูบาฯ เรื่อง การจัดการคนก่อนการจัดการทรัพยากร ตอนนี้ ความสัมพันธ์ไทย-กัมพูชาก็ยุ่ง วัดหลวงพ่อโสธรก็ยุ่ง :)

เรียนท่านอาจารย์แสวงที่เคารพ

          เราใช้ชีวิตขัดกับพลังธรรมชาติสุดโต่งมาก และก็คิดแยกส่วนจนติดในสมอง เราคงต้องเรียนรู้และเปลี่ยนกบาลทัศน์ใหม่ ที่จะใช้พลังธรรมชาติต่อยอด นำ "สิ่งเห็นและเป็นอยู่" จากครูธรรมชาติ มาต่อยอดพัฒนาให้ถูกทาง การดำรงชีวิตที่ใช้ปัญญาแบบมองให้เห็นเป็นองค์รวมมากขึ้น ใช้ชีวิตที่เบียดเบียนน้อยลง ร่วมสร้างระบบที่ดี ยั่งยืน มีความสมดุล มีภูมิคุ้มกันที่สูงขึ้นมา เพื่อการดำรงชีวิตที่เป็นสุขครับผม

 ด้วยความเคารพครับผม

        นิสิต

ให้ธรรมชาติจัดการตัวเอง เหมือนปรัชญาเต๋า เลยครับ

นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้วครับ

มีอยู่ในแทบทุกลัทธิครับ

สวัสดีครับ

• การจัดการด้วยความไม่รู้นั้นอันตรายจริงๆนะครับ
• ที่เขาก็ว่าทำไปด้วยความรู้  ที่จริงมันรู้เพียงบางซีก บางส่วน ไม่ได้เห็นองค์รวม หรือไม่ได้มองให้ตลอดสาย  จึงเกิดความ "มักง่าย" ในการใช้ความรู้มา "จัดการ" เรื่องต่างๆ จนเกิดความปั่นป่วนไปทั้งโลก
• ความจริงถ้าไม่บุ่มบ่ามด้วยกิเลสกันมากนัก  หันมาใส่ใจการจัดการที่ออกแรงน้อย และปล่อยให้ระบบมันจัดการกันเองอย่างธรรมชาติมากๆ  คงทำให้โลกน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะเลยล่ะ
• ดูๆไปแล้ว  การจัดการที่ทำๆกันอยู่มักจะเข้าข่ายการไป จัดการให้เสียสมดุล เกือบทั้งนั้น  พอเกิดปัญหาขึ้นมาก็แสวงหาปัจจัยภายนอกมาถมทับเข้าไป  เราจึงได้ "ซาก" หรือ "ขยะ" ของการจัดการ  หรือการพัฒนาอยู่เต็มโลกอย่างที่เห็นกันอยู่ในปัจจุบัน

การจัดการที่ความรู้ไม่พอใช้ อาจเกิดความเสียหายในประเด็น

• ประสิทธิภาพ
• ความคุ้มค่า
• ขยะ
• ปัญหาใหม่
• ต้องหาทรัพยากรหรือปัจจัยสนับสนุนเพิ่ม และ
• เหนื่อยมากกว่าเดิม

ผมจึงคิดว่า ถ้าเพียงเราหันมาทบทวนทรัพยากรที่มี ปรับใช้ หรือแก้ไขข้อด้อย จะง่ายกว่ากันมากเลยครับ