การสอน ในห้องการดูพระแท้ เมื่อคืน วันที่ 2 มิถุนายน ที่ผ่านมา 

********************************
ผมใช้อุปมาเนื้อพระเป็นปูนคอนกรีต ที่คาดว่าทุกคนจะคุ้นเคย
ที่มีช่องว่าง จากพื้นที่ ที่เคยมีน้ำอยู่ เมื่อน้ำระเหยไป จึงเกิดเป็นช่องว่างอยู่ในโครงสร้าง

ช่องว่างและโครงสร้างดังกล่าว ทำให้มี การเคลื่อนที่ ของน้ําและสารละลาย ที่เป็นปูนไบคาร์บอเนต และมีแคลเซียมคาร์บอเนต ปนมาด้วย ในระดับต่ำ จึงทำให้เกิด การสะสมของปูน แคลเซียมไบคาร์บอเนต และแคลเซียมคาร์บอเนต ที่พื้นที่ผิว

การสะสมดังกล่าว ทำให้เกิด พื้นผิวที่ไม่เรียบ จึงเกิดกับภาพความเหี่ยว เป็นลูกคลื่นเล็ก อยู่ในทั้งที่ต่ำ และบนสัน
การสะสมดังกล่าว จะทำให้มีการอุดตัน ของทางไหลของน้ำ และการอุดตันที่เกิดขึ้น ก็จะเกิดแรงดันทำให้มีการปริแยกของเนื้อ หรือ การ ทำให้ช่องว่างเดิมบางช่องขยายใหญ่ขึ้น เนื่องจากการเคลื่อนที่มารวมอยู่ที่เดียว ทำให้เห็นเป็นรูน้ำตา หรือบ่อน้ำพุอย่างชัดเจน ซึ่งจะเกิดในพระที่มีอายุมากตั้งแต่ 50 ถึง 80 ปีขึ้นไป

นี่คือการพัฒนาการ ของเนื้อปูน ผ่านระบบโครงสร้างและของว่าง เมื่อเวลาผ่านไป 1 ปี 5 ปี 10 ปี 20 ปี 80 ปีร้อยปีหรือ 150 ปี ที่จะมี ระดับการเปลี่ยนแปลงแตกต่างกัน และสามารถนำมาพิจารณาอายุของพระได้ตามหลักการดังกล่าว
ในคืนนี้ ผมจะอธิบายต่อในเรื่องของ การพัฒนาการโดยธรรมชาติ ของในเนื้อปูน

และการพัฒนาการที่เกิดจากการใช้งาน ของน้ำมัน ที่ผสมอยู่ในเนื้อปูนเหล่านั้น

โปรดติดตาม ตอนต่อไปครับ

ตา กับ หู อย่างไหน "ดูพระ" ได้ดีกว่ากัน

****************************************************

ที่ผ่านมา ผมเริ่มศึกษาพระโดยใช้ "หู" ดูพระมานาน หมดเงินไปเยอะ ได้แต่พระเก๊

ตอนหลังผมหันมาใช้ตาดูพระแทน เสียเงินน้อยลง ได้พระแท้มาเยอะ
และบอกคนอื่นต่อได้ด้วย

ผมเลยคิดว่า ใช้ตา ดูพระจะดีกว่า หู มาตลอด

และ ผมถนัดใช้ ตาดูพระ มากกว่า ใช้หูดูพระ ครับ อิอิอิอิอิ
มีรุ่นพี่ และเซียนบางท่าน แนะนำให้ผมใช้ หูดูพระ
แต่ผมไม่ถนัด และจากประสบการณ์ ทำให้ผมไม่เชื่อครับ

ผมก็เลยได้แค่ที่เห็นนี้แหละครับ

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

สิ่ง “ที่สุด” ของชีวิต

...สิ่งร่ำรวยที่สุด คือ สุขภาพที่แข็งแรง

...ความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ที่สุดของชีวิต คือ การทะนงตัว

...การผิดพลาดร้ายแรงที่สุดของชีวิต คือ การเล่นการพนัน

...ความสุขมากที่สุขของชีวิต คือ การช่วยเหลือผู้อื่น

 ...ของกำนัลที่มีค่ามากที่สุดของชีวิต คือการให้อภัย

...การยอมรับและนับถือได้มากที่สุดของชีวิต คือ ความก้าวหน้า

...ความชั่วช้าต่ำต้อยที่สุดของชีวิต คือ การข่มเหงผู้อื่น

...บาปกรรรมใหญ่ที่สุดของชีวิต คือ ไม่กตัญญู

...ความโง่เขลาที่สุดของชีวิต คือ การติดยาเสพติด

...การล้มเหลวครั้งใหญ่ที่สุดของชีวิต คือ ความสิ้นหวัง

ไปอ่านเจอ นำมาเล่าต่อครับ

ประเภท "หลักๆ" ของคนในตลาดพระเครื่อง
***********************************
คนเดินสายพระ.......... ซื้อมา ขายไป
นักสะสม......... หยิบไปเรื่อย หวังฟลุค
นักเรียนดูพระ..... ศึกษา เรียนรู้
เซียนพระ........ตัดสิน ฟันธง

*****************************

ชอบแบบไหน ก็ทำแบบนั้นเลยครับ
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

สังคมจะเข้มแข็งและมีพลังได้นั้น

อย่างหนึ่งก็คือการส่งเสริมคนดี ให้ทำความดีต่อไป
และทำให้เขาได้เป็น "ตัวอย่าง" ของการทำความดี
นึ่คือหลักของการแสดง "มุทิตาจิต" เพื่อสร้างสรรสังคม

เพราะ
คนที่ทำความดีอยู่นั้น บางคนก็ชัดเจน บางคนก็ยังสงสัยตัวเอง
ทั้งๆที่ความสุขจากการ "ทำความดี" เหล่านี้มาจาก "มรรค" และ"ผล" ของเขาเอง ล้วนๆครับ 

คนภายนอกทั่วไปนั้น อย่างมากก็แค่ "ชี้" ให้เขาเห็น ในสิ่งที่เขามี เท่านั้นครับ 
เขาอาจจะเห็นเองแล้ว ไม่แน่ใจ หรือไม่กล้าพูด ก็เป็นไปได้ครับ 

การยกย่องเขา จะทำให้เขามีความมั่นใจ ไม่คลอนแคลนไปจาก "แกน" แห่งความดี

นี่คือประโยชน์ของ "มุทิตาจิต" เพื่อสังคม ที่ผมเข้าใจครับ

ผมไม่เคยเชื่อ "ชัยชนะ" ใดๆ จะยืนยาว

กาลครั้งหนึ่ง ผมเคยฝันตั้งแต่ ตุลาคม 2516

ด้วยชีวิตและเลือดเนื้อ ไม่รักตัวกลัวตาย ทุ่มสุดตัว

ด้วยความเชื่อว่าจะช่วยแก้ปัญหาสังคมของไทย

แต่ผ่านมาไม่กี่ปี ทุกอย่างก็ลงร่องเดิม

แค่เปลี่ยนหน้าไพ่นิดหน่อย

เท่านั้น

อิอิอิอิอิอิอิอิ

ถ้าเราพร้อมที่จะเรียน จะมีสิ่งที่ช่วยให้เราได้เรียนทุกวินาที ในทุกๆวันของชีวิต

แล้วชีวิตเราจะไม่มีเวลา "ว่าง" ที่จะต้อง "ใช้ให้เป็นประโยชน์"

เพราะ "ทุกเสี้ยววินาที" ได้ใช้ประโยชน์เต็มที่แล้ว จากการเรียน "ตลอดเวลา"

จึงจะไม่มีคำว่า "เบื่อ" เซ็ง" "เหงา" "ว่างๆ" "ไม่รู้จะทำอะไร" ฯลฯ

ผมเชื่อในวิถีนี้ และ ทำมาอย่างนี้ ตลอดชีวิต

เลยไม่เคยเข้าใจคนที่บ่นแบบนั้นสักเท่าไหร่

ผมคิดออกได้แค่ว่า "ก็ไม่คิดจะเรียน" ผลก็ "เป็นเช่นนั้นเอง"

ธรรมดาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

ในชีวิตผมจริงๆเลยนะครับ

ผมเรียนทุกอย่าง ด้วยตัวเอง สอนตัวเอง
อย่างเปิดเผย และตรงไปตรงมา 
ก็...... เพื่อให้เพื่อนๆรู้ และเชื่อมั่นว่า...............

การเรียนเป็นเรื่องง่ายๆ (อย่างที่ผมเรียนมาแล้ว) และ เข้าใจได้ไม่ยาก
(แค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็หายโง่ไปอีกเยอะ โดนหลอกยากขึ้นอีกเยอะ อิอิอิอิ)

แต่...............

การไม่ยอมเรียน ต่างหาก ที่เป็น "เรื่องยาก" (อย่างที่ท่านกำลังเป็นอยู่)

(โดนหลอกทั้งปี อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ)

ผมว่า..............ชีวิตที่เลือกได้ (ง่ายๆ และจริงๆซะด้วย) 
ไม่เลือก "เรียน" ก็ไม่ว่ากัน แต่อย่าบ่นว่า "ไม่เป็น" ให้ได้ยินนะครับ

น่าเบื่อ................

555555555555555555555555

ผมพบว่า ความยากของการศึกษา "พระอภิธรรม"
หลักๆ อยู่ที่ ความหมายของคำและภาษาที่ผมไม่คุ้นเคย
แต่กลไกการเกิด-ดับ ขององค์ธรรมต่างๆนั้น
เป็นหลักเดียวกันกับหลักวิทยาศาสตร์ ที่ผมคุ้นเคย

ดังนั้นจุดที่ผมจะต้องให้ความสำคัญมากๆ และค่อนข้างยากหน่อยสำหรับผม ก็คือ

ทำความเข้าใจคำศัพท์ต่างๆ

อะไรที่เข้าใจแล้ว กลไกก็เข้าใจได้ทันที...
จึงเป็นประเด็นที่ "ไม่ยากอย่างที่คิด"

เป็นดั่งนี้แล.................

ผมเคยศึกษา ปฏิจจสมุปบาท อย่างไม่ค่อยได้ "ผล" มากนัก
เพราะการศึกษา ปฏิจจสมุปบาท 12 อย่างเข้าใจได้นั้น
จะต้องประกอบด้วย "กลไก" ขององค์ธรรม ที่ทำงานอยู่ภายในโครงสร้างใหญ่

พอมาศึกษาการเกิด-ดับขององค์ธรรม และย้อนไปคิดถึง "ปฏิจจสมุปบาท"
ทำให้เข้าใจการทำงานของ "ปฏิจจสมุปบาท" มากขึ้นทันที

ไม่น่าเชื่อ หลงงงๆ และสงสัยความอีดอาดของสมองตัวเองมาตั้งนาน

อิอิอิอิอิอิ

คนที่ศึกษาธรรมะเพียงผิวเผิน และหยุดการพัฒนาชีวิต และความเข้าใจอยู่แค่นั้น
แม้ตัวเองจะบอกว่านับถือ "พุทธ" แต่ก็อาจจะไปติดอยู่กับ "สีลลพตปรามาส"

ที่เป็นการหลงทางไปยึดติดอยู่กับการกระทำที่ไม่เป็นเหตุ เป็นผลซึ่งกันและกัน

ที่ไม่สามารถช่วยใครได้เลย แม้กระทั่งตัวเอง

และอาจจะทำให้เกิดความเบื่อหน่ายของบุคคลภายนอก และคนรุ่นใหม่
ที่จะทำให้เกิดปัญหาความเสื่อมของศาสนาในระยะยาว

ที่น่าเป็นห่วงเป็นอย่างยิ่ง
จริงๆครับ

คนชอบมองว่าชีวิตขาดแคลน ปัจจัยโน่น นี่ นั่น สารพัด

ถ้าเรียนรู้แล้ว เขาจะพบว่า

ปัจจัยที่ว่าขาดแคลนนั้นก็มีอยู่แล้ว หรือมีทางเลือก หรือมีโอกาสอื่นๆ อีกมากมาย

ที่คนไม่เรียนรู้ จะมองไม่เห็นโอกาส และทางเลือกให้กับชีวิต

เห็นแต่ปัญหา

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

ผมเน้นใช้เวลาตอนเย็นก่อนนอนศึกษา "พระอภิธรรม" ตอนนี้อยู่เล่มที่ 42 ของพระไตรปิฎก

ที่ภรรยาผมมาเตือนว่า "ระวังหน่อย เดี๋ยวคุณจะคุยกับใครไม่รู้เรื่อง"

ผมก็เลยได้ทดสอบเมื่อวานนี้ มีลูกศิษย์พระ (ข้าราชการครู กำลังเรียนปริญญาเอกที่ มข.)มาขอซื้อข้าวอินทรีย์ของผม 6 กก. ไปถวายพระที่วัดในเมืองขอนแก่น
ผมถือโอกาสแจกหนังสือธรรมะให้เขาไปด้วย 4 เล่ม

และแนะนำข้อดีของหนังสือแต่ละเล่มให้ด้วย

เขาจึงถามปัญหาการปฏิบัติตัวตามหลักธรรมะต่างๆ ที่ผมรู้สึกว่าตอบได้คล่องกว่าเดิม ติดประเด็นต่างๆน้อยลงมาก (สงสัยจะหลงตัวเองนิดๆ อิอิอิอิอิอิ)

เพราะตอนนี้ผมพอมองเห็นเส้นทาง "ปริยัติ" ทั้งเนื้อหาและการเกิดดับขององค์ธรรมต่างๆ ชัดเจนมากขึ้น
และนำไปผสมผสานกับเส้นทาง "ปฏิบัติ" ที่ผมทำอยู่แล้ว จึงทำให้ผมมอง "หลักธรรม" ได้ชัดเจนมากขึ้น

และเมื่อวานตอนเย็น ผมเลยถือโอกาสบอกภรรยาผมว่า ความกังวลที่มีต่อการศึกษาธรรมะของผมใน "พระอภิธรรม" นั้น

สงสัยจะไม่จริงซะแล้ว

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

การสร้างความรู้ให้เกิดขึ้นกับตัวเอง
และหมั่น "ตรวจสอบความถูกต้อง"
ทั้งใน "เนื้อหา" ของความรู้ และ "วิธีการใช้" ความรู้ที่ได้มา อยู่เสมอ

นำไปสู่การสร้าง "ปัญญา" และความ "ไม่ทุกข์"

อิอิอิอิอิอิ

หลังจากผมพยายามหาทางลดปัจจัยในการเลี้ยงชีวิตในแต่ละวันลง

ทีละเรื่อง ทีละปัจจัย ทีละองค์ประกอบ

จนมาเหลือการทานอาหารวันละครั้ง แบบเน้นคุณค่าจริงๆของอาหาร และจำนวนที่เป็นประโยชน์จริงๆ

ใช้เสื้อผ้าน้อยชุด และของใช้เท่าที่จำเป็นจริงๆ จนทำให้มีเสื้อผ้าเหลือมากมาย และไม่จำเป็นต้องหาใหม่แน่นอน

รักษาสุขภาพและจัดระบบการใช้ชีวิต ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ร่างกายสมบูรณ์ แข็งแรง ลดปัจจัยเสี่ยงที่จะทำให้เจ็บป่วย โดยวิธีการหาที่ทำนา ปลูกข้าว เลี้ยงครอบครัว ได้อาหาร ได้ความรู้เพื่อการสอนและช่วยเหลือสังคมไปพร้อมๆกัน แบบ "บูรณาการ"

และ ไต่ตรองเรื่องการจัดระบบที่อยู่อาศัยให้เหมาะกับอัตภาพ

ผมก็พบว่า
เมื่อเราลดปัจจัย 4 ขั้นพื้นฐานที่จำเป็นในการดำรงชีวิตลง

เราก็จะลดความวิตกกังวล ให้น้อยลงได้มากมาย
มีเวลาคิด เวลาเรียน เวลาศึกษาและพัฒนาตัวเองได้ดีขึ้น และหลากหลายมิติมากขึ้น

ทำให้สามารถเข้าใจชีวิต ใช้ชีวิต และเวลาของชีวิต และทำเรื่องที่เป็นประโยชน์มากกว่า
ทั้งต่อตนเอง ต่อส้งคม ต่อผู้อื่น ได้มากขึ้น

นี่ละมั้งครับ ที่ท่านผู้รู้ เรียกว่า "คุณค่าของชีวิต" และ "ความสุขเกิดจากความเรียบง่าย"

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

ศึกษาธรรมะมาก็นาน หลายสิบปี
เช้านี้ ( 6 สค. 56) ใช้เวลาทบทวนแบบจริงจัง เพิ่งตระหนักรู้ว่า แท้ที่จริง

"การทำสมาธิ" ก็คือ "พื้นฐาน" ขั้นต้น ของการทำให้ตัวเองมี "สติ"

และขั้นที่ดีที่สุด ที่ควรพัฒนา ก็คือ

มีสติอยู่กับทุกเรื่องแบบ "พลวัตร"
หรือมีสมาธิอยู่กับทุกเรื่องของปัจจุบัน "อย่างพร้อมเพรียง"

ก็คือ "การมีสติ" อยู่กับ "ปัจจุบัน" นั่นเอง

งงงงงงงงงงงงงงงงงง มาตั้งนาน

สีสัน และรสชาติของอาหารในธรรมชาติ คือ
เหยื่อล่อให้สัตว์ที่ปราศจากความรู้มากินอาหารที่ดีของธรรมชาติ

ที่เป็นการพัฒนาการทางสัญชาตญาณของสัตว์ ร่วมกับกลไกทางชีวเคมีในการก่อกำเนิดอาหารที่มีคุณค่าชนิดต่างๆ ตามสภาพแวดล้อมและฤดูกาล ที่เปลี่ยนผันไปเรื่อยๆ

แต่คนบางคนที่คิดว่าตัวเองมีความรู้ กลับพยายามสร้างสีสัน และปรุงแต่งรสชาติอาหาร ให้ผิดธรรมชาติ เพื่อการหลอกกลไกตัดสินคุณค่าอาหารที่ดีของตัวเอง ให้หลงทาง

ไปรับประทานอาหารที่ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ หรือมีคุณค่าน้อย หรือ เกินความจำเป็น หรืออาหาร "ขยะ" หรือแม้แต่กระทั่งการบริโภคสารพิษ

แล้วยังไม่อายในความโง่ของตนเอง ยังกล้ามาคุยอวดโอ้ว่า เป็นคนทำอาหารอร่อย ไปทานอาหารอร่อยๆ หรือร้านนี้อาหารอร่อย ฯลฯ
ที่อาจจะอร่อย ที่เกิดจากความรู้จริงๆก็ได้ แต่น่าจะมีน้อยมาก

แต่ส่วนใหญ่ ดูเหมือนจะพูดอวดโอ้ ทั้งๆที่ อาจไม่รู้เลย กำลังหลอกตัวเอง พยายามให้คนอื่นหลอกตัวเอง และบีบบังคับให้คนอื่นหลอกตัวเอง ให้ทำอาหาร "ขยะ" อะไรก็ได้ ขอให้สีสวย ทานอร่อย

ที่ทำให้เกิดปัญหาตามมาสารพัด ทั้งสุขภาพ โรคอ้วน ไขมันสะสมเกินความจำเป็น การสะสมสารพิษ ฯลฯ

ก็เกิดจากการพยายามหลอกตัวเองทั้งนั้น

ก็แค่กลับมาทำความเข้าใจตนเอง ปัญหาที่พูดมาทั้งหมด จะไม่มีวันเกิดขึ้นเลย

เรื่องง่ายๆ แก้ง่ายๆ  จะทำให้ยาก เพื่อแก้ไขยากๆ ให้ได้อะไร

สมองไม่พอใช้ จึงไม่เข้าใจครับ

อิอิอิอิอิ

หลักที่สำคัญในการดูพระเนื้อโลหะโบราณ ที่มักจะมีโลหะปะปนกันมากมายแบบโละโบราณ

จึงจำง่ายๆ ว่า

"คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย สามคนกลับบ้านได้"

หมายถึง

1. การดูพระเนื้อโลหะโบราณแท้ๆ นั้น สนิมต้องมีอย่างน้อยที่สุด 2 ชนิด มีชนิดเดียว แบบเดียว วางเลย เพราะเก๊แน่นอน
2. แต่ควรจะมี ตั้งแต่ 3 ชนิดขึ้นไป จึงจะมั่นใจได้
และ ที่สำคัญพอๆกัน ก็คือ
3. สีของสนิมต้องตรงกับชนิดโลหะที่มีอยูในเนื้อพระนั้นๆ เท่านั้น
...
ดังนั้น
ถ้าสนิมมีชนิดเดียว และหรือชนิดสนิมไม่ตรงกับโลหะในเนื้อพระนั้นๆ  แม้แต่ชนิดเดียว ก็ต้องวาง "นำกลับบ้านไม่ได้" ครับ

อิอิอิอิอิอิ

ในสังคมปัจจุบันมีความสับสนอยู่เรื่องหนึ่ง ทั้งระดับปัจเจก และระดับสังคม

ที่เกิดจากการคิดไม่ชัด เลยทำอะไรได้ไม่ชัด

และบางคนที่ไม่ชัด ก็จะน้อยอกน้อยใจในชีวิตของตัวเอง เช่น บางท่านปฏิเสธสุภาษิตไทย ไม่ยอมรับ "ทำดีได้ดี" ไปเลย

ทั้งๆที่

ความดี และความชั่ว นั้นมีสองระดับ

ระดับสำหรับตัวเราเองนั้น วัดกันที่ "เจตนา" และก็ได้ดี ที่ความสุข ความสบายใจ 

ในระดับสังคมนั้น เขามิได้ตัดสินกันที่ "เจตนา" หรือ กิจกรรมใน "การกระทำ" แต่อย่างใด

เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ทราบ หรือ ไม่สน และบางทีก็ไม่ยินดีรับรู้ "เจตนา" เสียด้วย จะดีจะเลวไม่เกี่ยวทั้งสิ้น

เพราะ ที่สำคัญ............... ตัวชี้วัดที่ใช้กันจริงๆ  สุดท้ายแล้ว ก็อยู่ที่.............

  "ประโยชน์" หรือ "โทษ" ที่เกิดขึ้น กับใครบ้าง กว้างไกลแค่ไหน

นั่นต่างหาก.......ที่เป็นตัวชี้วัดที่สังคมทั่วไปกล่าวถึง ได้ นานนน แสนนานนนนนนน

และยอมรับ นับถือ ยกย่องว่า "เป็นคนดี" และ "ทำความดี" จริงๆ
หรือไม่ก็ ก่นด่า กันทั้งโคตรทั้งตระกูล ว่าเป็น "คนเลว" ไปอีกร้อยปี พันชาติ

ดังนั้น ถ้าทำแล้วไม่เกิดผลลัพธ์ที่ดี แม้จะเจตนาดีแค่ไหน ไม่นาน สังคมก็จะลืมมมมมมมมมมม
แต่ แม้จะเจตนาดีขนาดไหนก็ตาม ถ้าเกิดผลร้ายสักหน่อยละก็ เป็นคนชั่วทันที และลืมยากกกกกกกกกกกกกกกก

ก็..........แค่คิดดังๆ อิอิอิอิอิอิ

หลังจากผมใช้หลักการ Input-output ในการลดจำนวนไขมันสะสมในร่างกายจนได้ผล

ค่อยๆลด 16 กก ภายใน 6 เดือน จาก 80 เหลือ 64 ในปัจจุบัน

น้ำหนักปัจจุบัน เท่าๆกับสมัยเรียนปริญญาตรี เมื่อเกือบ 50 ปีมาแล้ว

 ประมาณว่า มีค่าเท่ากับใช้ไขมันที่สะสมมา 50 ปี ไปแล้ว

 ผมจึงพยายามมองย้อนไปทำความเข้าใจคนที่ยังลดไขมันสะสมไม่ได้ ว่าทำไม

ก็แค่ลด Input เพิ่ม Output
ปริมาณไขมันสะสม ไม่ลดลง จะเป็นไปได้อย่างไร

เพราะ 
ผิดหลักการทุกข้อ ทุกสาขาวิชา เลยละครับ

ไม่เข้าใจ และไม่เชื่อครับ

ผมจึงคาดว่าเขาเหล่านั้น น่าจะไม่จริงใจกับตัวเองมากกว่าครับ อิอิอิอิ

เมื่อวาน 18 เมย 56 มีนักเรียนรุ่นใหญ่ ที่เป็นนักธุรกิจรุ่นกลางๆ จาก กทม ขับรถเบนซ์มาเรียนวิธีดู พระเนื้อผง เนื้อดิน และเนื้อชิน ที่บ้านผม

ขนพระเก๊มา 2 กระเป๋าใหญ่ ผมใช้เวลาดู ทั้งหมดประมาณ 10 นาที ก็ตีเก๊ได้หมดทุกกล่อง
โดยการดูทีละกล่อง เพราะเก๊ตาเปล่าล้วนๆ รวมแล้วเกือบร้อยกล่อง
ที่น่าจะมีทุนการหยิบมาหลายล้าน มีเลี่ยมทอง ตลับทอง ไม่ต่ำกว่า 20 องค์ เต็มสองกล่อง

ผล...... เก๊ 100%

หลังจากนั้น ผมก็ให้หัดดู "วัสดุการสอน" ของแท้ ทั้งเปลือกหอย ดิน หิน ทราย ฯลฯ

พอทดสอบความรู้แล้ว จึงให้เริ่มดูจากพระแท้ดูง่าย ไปหาพระแท้ดูยาก

พอดูเป็น ก็เริ่มอธิบายหลักการดูพระแท้ ทีละองค์

โดยเน้นหลักการ และพัฒนาการของพระแต่ละเนื้อ

ทำให้เขาเพิ่งเข้าใจวิธีการดูพระแท้
และรู้ว่าตัวเองหลงทางมานาน หมดไปหลายล้าน

พออธิบายจบ ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง

เขาก็พูดออกมาอย่างโล่งใจ ว่า

"ผมรู้สึกว่า "ดูพระแท้ เป็นแล้ว" อย่างน้อยก็อีกระดับหนึ่ง"

เป็นเช่นนี้เอง
555555

พระเนื้อดินจะดูง่ายๆ และ ดินดิบน่าจะง่ายที่สุด เพราะมีตัวแปรตัวเดียว คือ
สัดส่วนน้ำว่านกับดิน ทำให้

มีแค่ 3 เนื้อ หลักๆ คือ 
แก่ดิน สมดุล และแก่ว่าน
การผุของผิวจะเกิดน้อยมาก ไม่ออกสีสนิม มีแต่สีน้ำว่านหลากโทนสี ฉ่ำในเนื้อ

แต่ดินเผา จะมี 2 ปัจจัย คือ
ก. ความร้อนของไฟที่มีสีต่างๆในเนื้อ ทำให้เนื้อดูแห้งๆ และ
ข. อัตราการผุกร่อนของผิว ที่จะทำให้เกิดสีสนิมเหล็กที่ผิว

 
เนื้อดินก็มีเท่านี้