"กำลังใจให้สู้ต่อ" ของ ท่านกิตติเมธี (คิดถึงบันทึก tag ความลับที่ 1 เรื่อง แผนที่ชีวิตครูปู)


เรามาให้กำลังใจซึ่งกันและกันเถอะครับ :)

หอมกลิ่นร้านหนังสือเจ้าประจำ .. ยามบ่าย ... ยามว่างเป็นต้องเข้าร้านหนังสืออยู่เป็นประจำ

หนังสือเล่มหนึ่ง เล็งไว้หลายรอบ ได้ตัดสินใจในวันนี้

หนังสือเขียนโดย ท่านกิตติเมธี ... ชื่อ "ชีวิตจะเป็นอย่างไร ใจนั่นแหละกำหนด" ... สำนักพิมพ์เดียวกับท่านชุติปัญโญที่ผมชื่นชอบ

ข้อเขียนสุดท้ายของหนังสือ มีหลายวลีที่ผมเชื่อว่า เป็นการเติมกำลังใจให้กับผู้อ่านทุกคน

 

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

 

กำลังใจให้สู้ต่อ

 

"สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้ารู้ คือ ข้าพเจ้าไม่รู้อะไร"

วลีข้างต้นกลายเป็นถ้อยคำอมตะของโสเครตีส ปราชญ์ชาวกรีก และกลายเป็นแรงบันดาลใจให้เราหลายคนเร่งขวนขวายกับการแสวงหาความรู้เพื่อตอบโจทย์ของชีวิตที่มีมาไม่รู้จักจบสิ้น

แต่ไม่ว่าจะเร่งตอบโจทย์สักเท่าไรก็เหมือนว่าตัวเองช่างรู้น้อยเข้าไปทุกวัน มีสิ่งแปลกใหม่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

ไม่เชื่อก็ลองหลับไปสัก ๓ เดือนแล้วตื่นขึ้นมาใหม่ โลกคงเปลี่ยนไป ทุกอย่างที่เรารู้อาจล้าสมัยไปจนหมด

ทุกอย่างที่จำเป็นในตอนนี้อาจไม่จำเป็นอีกต่อไปในอนาคต

ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นตัวเองเล็กลงทุกที ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ให้เรามามัวท้อถอย แต่กลับต้องเร่งตัวเองให้ก้าวหน้ามากที่สุด เพื่อแข่งกับเวลาที่เหลือน้อยลงไปทุกขณะ

 

เหมือนที่ หมอชีวกโกมารภัจจ์ เคยคิดว่า

"ถึงเราจะไม่มีพ่อไม่มีแม่ เราก็จะต้องหาวิชาใส่ตัวให้มาก ให้ชนะพวกที่มีพ่อมีแม่ให้จงได้"

ความเสียใจที่ไร้พ่อแม่ จนถูกคนอื่นล้อเลียน กลับกลายเป็นแรงผลักดันให้เขาลุกขึ้นสู้ จนสำเร็จกลายเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในสมัยพุทธกาล ถึงขนาดถูกขนานนามว่า ... "หมอเทวดา"

ชีวิตที่มองว่าไร้ค่าในสายตาของคนอื่น ไม่มีความสุขสะดวกสบายเหมือนคนทั่วไป กลับไม่ใช่อุปสรรคที่สำคัญในการประสบความสำเร็จ

ความคิด และกำลังใจที่สูญเสียไปต่างหากกลายเป็นกำแพงที่ขวางกั้นไม่ให้เราก้าวไปสู่สิ่งที่หวังได้

แต่หากวันหนึ่ง เรามีครบทั้งความคิดและกำลังใจ ชีวิตใหม่จะเริ่มต้นขึ้นแต่นั้นมา

 

เหมือนชีวิตของ คิโตะ อายะ หญิงสาวที่ป่วยเป็นโรค Spinocerebella Degeneration ตั้งแต่อายุ ๑๕ โดยอาการของโรคนี้จะทำให้สมองส่วนการรับรู้จะค่อย ๆ เสื่อมลง และเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่การเดิน แขน และมือเริ่มหยิบจับได้ยากขึ้น สุดท้ายก็ไปถึงการรับประทานอาหารจะสำลักบ่อย ๆ

ช่วงแรกที่เป็น เธอคิดตลอดเวลาว่าพรุ่งนี้จากสิ่งที่เคยทำได้จะทำไม่ได้ไปทีละอย่างก็สร้างความเจ็บปวดให้ยิ่งนัก

แต่ที่เธออยู่ได้ และยิ้มได้ตลอดเวลา เพราะกำลังใจจากพ่อแม่ น้องสาว น้องชาย รวมถึงแฟนและเพื่อน ๆ

เธอจดบันทึก และส่งต่อความรู้สึกให้คนทั้งญี่ปุ่นมีกำลังใจกับการต่อสู้ของเธอ ถึงขนาดมีคนเอาไปพิมพ์เป็นหนังสือ และถ่ายทอดเป็นภาพยนตร์ในเวลาต่อมา

มีข้อความหนึ่งที่เธอแสดงให้เห็นถึงความหดหู่ในตัวเอง แต่ขณะเดียวกันเธอก็อยากให้ทุกคนเห็นคุณค่าของชีวิตที่มีพร้อมมากกว่าเธอ

"ชีวิตของหนุ่มสาวมุ่งหวังอนาคต แต่ฉันคิดแต่เพียงว่าจะอยู่ต่อไปอย่างไรในแต่ละวันเท่านั้น...

...คนทั่วไปที่ยังเดินได้ เขาคงไม่คิดกัน ในขณะที่เขายังสามารถเดินได้อยู่"

 

เหล่าบุคคลเหล่านี้ล้วนมีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต ขอเพียงเราดูดซึมกำลังใจ และความคิดดี ๆ ของเขาเหล่านี้ไว้ เพื่อนำชีวิตเราไปสู่ความสำเร็จอย่างที่ตั้งหวังไว้

 

ขอให้ทุกคนโชคดีกับชีวิต และมีกำลังใจตลอดไป

  

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

 

เมื่อผมอ่านข้อเขียนสุดท้ายนี้จบ ... กลับคิดถึงบันทึก tag ความลับที่ 1 เรื่อง แผนที่ชีวิตครูปู จัง :)

 

กำลังใจจึงเป็นเรื่องสำคัญที่เรา ๆ ท่าน ๆ ต่างต้องการทุกคน ปริมาณจะมาก หรือ จะน้อย ขึ้นอยู่ภาวะใจในขณะนั้น

เรามาให้กำลังใจซึ่งกันและกันเถอะครับ

 

 

แหล่งอ้างอิง

กิตติเมธี (นามแฝง). ชีวิตจะเป็นอย่างไร ใจนั่นแหละกำหนด. กรุงเทพฯ: ใยไหม, 2551.

 

ป.ล. ผ่านร้านหนังสือใด ลองแวะซื้อไปอ่านดูนะครับ สนับสนุนหนังสือธรรมะอย่างเป็นทางการ :)

หมายเลขบันทึก: 191073เขียนเมื่อ 29 มิถุนายน 2008 00:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:14 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (16)

กราบสวัสดียามเช้าค่ะ คุณ Wasawat Deemarn

  • ลืมตามาปุ๊บ ก็มายืนยักแย่ยักยันหน้าจอ เพื่อดูอะไรนิดหน่อย ก่อนทำกับข้าว อาบน้ำแต่งตัว เพื่อออกไปไขว่คว้าปริญญาอีกใบ ใส่ตัว
  • แต่บันทึกนี้กลับกระชาก ให้ครูปูต้องนั่งอย่างเต็มก้น ซึมซับทุกถ้อยคำ พร้อมกับเทียบเคียงเรื่องราวของตัวเองไปด้วย
  • "ถึงเราจะไม่มีพ่อไม่มีแม่ เราก็จะต้องหาวิชาใส่ตัวให้มาก ให้ชนะพวกที่มีพ่อมีแม่ให้จงได้"
  • แค่วลีเดียวนี้ ก็สามารถทำให้ครูปู หวนคิดถึงพัฒนาการของความคิดของตัวเองตลอดชีวิตที่ผ่านมาได้อย่างชัดเจนเลยค่ะ
  • ก่อนอื่นต้องกราบขอบพระคุณ คุณ Wasawat Deemarn เป็นอย่างยิ่งที่มีเมตตา  อุตสาห์คิดถึงเรื่องราวของครูปู
  • และขอเรียนเพิ่มเติมว่า บันทึก tag ความลับที่ 1 เรื่อง แผนที่ชีวิตครูปู นั้น เป็นบทสรุปแห่งองค์ความรับรุ้ที่ได้รับมาตลอดชีวิต จึงเสมือนเป็นการนำเสนอในแง่ที่ คิดได้แล้ว คิดออกแล้ว สรุปเสร็จแล้ว ทดลองทำแล้ว ดีแล้ว ยิ้มได้แล้ว
  • แต่มิได้อธิบายกระบวนการดังกล่าวว่า "คิดได้อย่างไร"
  • "คิดได้เมื่อไหร่" 
  • "ทำไมถึงสรุปความคิดได้เช่นนั้น" 
  • "ก่อนสรุปอย่างนี้ เคยคิดอะไรมาก่อนแล้วบ้าง"
  • "เคยเลือกเดินทางอื่น ที่ไม่ใช่ทางนี้มาก่อนไหม และเกิดอะไรขึ้นบ้าง"  
  • "ระหว่างทดลองเดินตามที่คิดได้นี้ เกิดอะไรขึ้นบ้าง"  
  • "มีร่องรอยอะไรเกิดขึ้นบ้างไหม ระหว่างทางเหล่านั้น"
  • ก่อนที่ข้อความจะยาวจนเกินไป ด้วยความรู้สึก และความทรงจำที่พรั่งพรู  ต้องขอตัวไปตามหาหนังสือ ของ ท่านกิตติเมธี ... ชื่อ "ชีวิตจะเป็นอย่างไร ใจนั่นแหละกำหนด"  เล่มนี้ให้ได้ก่อนนะคะ
  • ขอบคุณ คุณ Wasawat Deemarn อีกครั้ง และคงมีอีกหลายครั้งแน่นอน เมื่อได้สรุปบทเรียนจากหนังสือพร้อมกับเทียบเคียงประสบการณ์ตรงของตัวเอง สำเร็จแล้ว
  • ชอบข้อเขียนสุดท้าย เช่นกันค่ะ 

กำลังใจจึงเป็นเรื่องสำคัญที่เรา ๆ ท่าน ๆ ต่างต้องการทุกคน ปริมาณจะมาก หรือ จะน้อย ขึ้นอยู่ภาวะใจในขณะนั้น

เรามาให้กำลังใจซึ่งกันและกันเถอะครับ

  • สำหรับครูปูแล้ว ยามที่ชีวิตเคยอ่อนกำลัง ไม่มีแรงแม้จะหายใจต่อ   "กำลังใจ ที่ได้รับในตอนนั้น  เปรียบได้กับเครื่องช่วยหายใจได้เลยนะคะ"
  • ขอบคุณ คุณ Wasawat Deemarn ที่มอบวันดี ๆ ในชีวิตครูปู เพิ่มขึ้นอีกวันนึงนะคะ ^___^ 

 

 

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ ท่านอ. เสือยิ้มบ๊อย บ๋อย

* ลืมตามาปุ๊บ ก็มานั่งแช่หน้าจอทันที เหมือนพี่ครูปูเลยค่ะ :)

* วันนี้แม้น้องฟ้าจะขมุกขมัวไปบ้าง แต่ปูก็สดชื่นกับเมล จากมิตรรักหลายๆท่าน .. รวมถึงบันทึกนี้ ที่สื่อถึง ครูพี่สาวที่น่ารักของปู

* ..... เพิ่งเขียนอนุทินส่วนตัวไปหยกๆ เมื่อเช้าว่า .....

... บนโลกที่แสนเหงาอย่างร้ายกาจนี้ คนตัวเล็กๆ จะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างไร หากปราศจาก มิตรภาพ ความรัก ความหวัง และ กำลังใจ  .. ขอบคุณทุกท่านสำหรับที่มาเติมเต็ม ...

* เช้าวันใหม่ที่สดใสกว่า เพราะมีกำลังใจเปี่ยมล้น ... เป็น Beautiful Sunday! coz all of You Make My Day ! Thanks a ton!

* ขอมอบเพลงนี้ให้ทุกๆ ท่านค่ะ สำหรับวันสดใสนี้ค่ะ  -

http://www.ijigg.com/songs/V2GBDCPD

* จะเป็นกำลังใจให้ท่านอ. เสือ และพี่ครูปู บนเส้นทางเดินแห่งอุดมการณ์ ความเป็นครู  เสมอ และ ตลอดไป ค่ะ *

ขอบพระคุณค่ะ ... มีความสุขกับกิจกรรมในวันนี้นะคะ

 

ขอบคุณ ครูปู เจ้าของบันทึกที่คิดถึง และ ใช้อ้างอิงในความคิดถึงที่ได้เขียนความคิดเห็นเป็นคนแรก ทำให้บันทึกนี้มีการเรียงร้อยถ้อยคำให้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น :)

ยินดีครับ ...

ขอบคุณครับ คุณ poo ... ที่แวะเวียนมาให้ได้ชื่อ 2 ปู มาอยู่ด้วยกันในบันทึก ... ให้เกียรติแฟนพันธุ์แทะด้วยการมอบเพลงเพราะ ๆ ให้ฟัง :)

มีปูมาที่นี่ตั้งสอง เอาดาวมาให้อีกดวงนะคะ

แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ สบายดีนะคะ ทำไมได้ฉายาเป็น เสือยิ้มยาก เอ๊ย บ๊อย บ๋อย ของน้องปูนะคะ

ขอบคุณครับ พี่หม่อม  ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี 1 ดาว กะ 2 ปู :)

เรื่อง "เสือยิ้มยาก" ... ต้องถามคุณ poo ครับ ... แฟนพันธุ์แทะ จอมตั้งฉายา :)

สวัสดีค่ะ ท่าน Wasawat Deemarn คะ

  • ได้หนังสืออยู่ในมือเรียบร้อยแล้วค่ะ นั่งอ่านตั้งแต่ในแท็กซี่ กว่าจะถึงบ้าน ก็ได้หลายประเด็นแล้วค่ะ
  • ตามหาเหมือน rally เลยค่ะ เพราะ b2s ไม่มีต้องไปร้านนายอินทร์เซนทรัลรามอินทราค่ะ คนน้อยดี น้องคนขายก็น่ารัก ได้สนทนาและรอยยิ้ม ลามเลียไปจนถึงได้รับความไว้วางใจ กล้าจะพูดหัว รวมทั้งสารภาพถึงอาการหิวส้มตำของน้องเขาเป็นของแถมด้วยหล่ะค่ะ น่ารักดี  วันหลังมีเวลาจะไปทักทายอีกค่ะ
  • ไหน ๆ ก็ไปแล้ว เลยได้เล่มนี้มาอีกด้วยค่ะ  "สิ่งที่มีค่ามากกว่าความรัก" โดย ชุติปัญโญ คนโปรดของใครเอ่ย ^_^
  • เห็นคำโปรยหน้าปก เลยหยิบทันทีค่ะ "อย่าติดเพียงกับดักของคำว่ารัก เพราะสิ่งที่มีค่ามากกว่าความรักนั้น มีอยู่"
  • แค่แวะมาบอกนะคะ จะกลับไปอ่านต่อ
  • หาก "ขบ" อะไรได้เพิ่มเติมแล้วจะขออนุญาตมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอีกนะคะ
  • ขอบคุณสำหรับวันดี ๆ วันนี้ที่มอบให้นะคะ ^___^

สวัสดีครับ ครูปู :)

ครูปู ว่องไวมากทีเดียวครับ สำหรับการค้นหา .... หนังสือ

2 เล่มที่ครูปูซื้อมานั้น ร้านหนังสือมักนิยมวางคู่กัน ออกในเวลาเดียวกัน

สิ่งที่มีค่ามากกว่ารัก

บันทึกผมยกมา 1 ข้อเขียนที่

รู้ว่าตัวเองหลงทาง ดีกว่าอ้างว้างเพราะมีอัตตา (ท่านชุติปัญโญ)

 

และ

ชีวิตจะเป็นอย่างไร ใจนั่นแหละกำหนด

ก็คือบันทึกนี้นั่นเองครับ

 

ขอให้มีความสุขและค้นพบสิ่งดี ๆ ในการอ่านหนังสือธรรมะเย็น ๆ นะครับ :)

เรียนท่านอ. เสือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

จ้ะเอ๋ พี่ครูปู พี่สาวที่แสนดี

อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพี่หม่อมดาว

... และต้อนรับทุกท่าน ในวันจันทร์ มาจิ๊จ๊ะกันนะคะ ...

* ขออนุญาติ ท่านอ. เสือนะคะ *

... และแล้ว วันนี้ก็เป็น วัน ฟ้าหลังฝน ที่ดีอีกวันหนึ่งค่ะ ...

ไปค้นเจอ เพลงโปรด เพลงนี้ น่าจะเข้ากันดีกับบันทึกนี้

... มอบให้ เบญจกัลยาณี  อ. ปู่ และทุกท่านนะคะ  ...

      http://www.ijigg.com/songs/V2B4077EPA0

...

  

... เป็นกำลังใจให้สู้ต่อ บนเส้นทางแห่งความดี เติมใจให้กันค่ะ ...

 

 

 

"...ตอบใจตัวเองมานานนน อาจรอคอยเธอก็รู้ อยากให้เธอลองตรองดู ในความทรงจำ ... เก็บไว้..."

ขอบคุณมากครับ คุณ poo  ....

"...ต่างคนมีทางต้องเดิน  อาจมีเวลาต้องไกล ..หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น...."

เห็นแล้วอดร้องตาม บ่ ได้ ค่า (^____^)

หลานตาปั๋งปูมาร้องแจมต่อได้ว่า ...

.. อยู่ไกลไม่เกินครึ่งฟ้า  และยังมีใจใส่กัน จะโยงใยเครือข่ายสัมพันธ์ จนมาพบกัน ใกล้ตา ...  

" ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ....  แบ่งปันในยามทุกตรมไม่หวั่น..
ต่างคนเติมใจให้กัน ..เติมใจซึ่งกัน...จนเต็ม "

ที่ต้องรีบมาต่อ เพราะกลัวจะแย่งอาจารย์เสือ ไม่ทันอ่ะค่ะ  ...เอิ๊กซ์... 

โฮ๊ะ ... จบแล้วอ่า ... ตามมาร้องต่อไม่ทัน 2 ปู แย่จริง ๆ 5555

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่มีให้สำหรับทั้งสองท่านปู นะครับ :)

... อ้ะ จริงๆ แล้ว เนื้อเพลง มีแค่ 3 ท่อนนี้เองหรือคะ ...

โอ หลานตาปั๋ง ก็อดแจมต่อเลย ... เค้าเลยเผลอหลุดเพลงประจำตัวต่อไปว่า ...

- - เรื่องราววันนี้ ลงเอยจะยิ้มหรือเศร้า ป๋มคงไม่อาจเดาคิดมากไปก็กลัวเป็น ตุ๊ด - :) -

เอ ไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณ poo .. ยังไม่ได้ตามหาเนื้อเพลงเหมือนกัน อิ อิ :)

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท