แม่ต้อยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโชคดี.. โชคดีมากๆ ที่ได้มีโอกาสรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง  จากการทำงานในโครงการSHA นี่เอง

น้องคนนี้เป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลภาชี  แต่ได้อุทิศตนในการทำงานด้านชุมชน  ที่สำคัญเธอเป็นนักเขียนที่มีคุณภาพคนหนึ่ง

แม่ต้อยได้รู้จักเรื่องราวของเธออย่างละเอียด ก็จากหนังสือของเธอนี่แหละ

เมื่อปีที่ผ่านมาในการอบรมการเขียนเรื่องเล่า เธอได้มาเป็นวิทยากรพี่เลี้ยงให้กับกลุ่มน้องๆที่มาฝึกในการเขียนเรื่องราวการทำงานผ่านชีวิตการทำงานของแต่ละคน

ก่อนกลับเธอเดินมาหาแม่ต้อย พร้อมกับยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้แม่ต้อย พร้อมกับพูดเบาๆว่า “ เป็นที่ระลึกคะ”

หนังสือเล่มนี้มี ชื่อว่า “ พยาบาลไร้หมวก”

เมื่อพลิกดูด้านในเธอเขียนชื่อเธอไว้ด้านในของหนังสือด้วย

“ เพ็ญลักขณา ขำเลิศ “

แต่แม่ต้อยประทับใจสำหรับชื่อเล่น และชื่อที่ใช้เป็น นามปากกา เพราะว่าให้ความหมายที่ลึกซึ้ง สำหรับการหล่อเลี้ยงคนที่สิ้นหวัง  มีความเมตตากรุณาหล่อเลี้ยงในคำๆนี้อย่างไม่ต้องให้ความหมายใดอีกเลย  “ หยดน้ำ “ คือนามปากกา หรือชื่อเล่นของเธอเอง

หนังสือเล่มเล็กๆของเธอนี้ ตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย เป็นหนังสือที่อ่านแล้ว วางไม่ลง

ในสมองและจินตนาการของแม่ต้อยเห็นภาพของเด็กสาวคนหนึ่งที่ร่าเริง เป็นนักกีฬา และมีความใฝ่ฝันที่จะเป็นพยาบาล สวมใส่ชุดสีขาว และสวมหมวกสีขาวที่น่าภาคภูมิใจ และในที่สุดเธอก็ทำได้สำเร็จงดงามตามเป้าหมายที่เธอได้ไฝ่ฝันไว้

แต่การที่ได้สวมเครื่องแบบสีขาวที่เธอใฝ่ฝันนั้นแม้ว่าเป็นความภูมิใจและสร้างความมั่นใจในการทำงาน แต่ความคิดนอกกรอบของเธอนั้น บางครั้งกลับมีความรู้สึกว่า เครื่องแบบและหมวกที่มีแถบดำคาดอยู่ แม้ว่ามันจะสร้างความภาคภูมิใจก็จริง แต่ว่าอีกด้านหนึ่ง ได้สร้างอำนาจและความมั่นใจให้กับเธอจนบางครั้งถึงกับละเมิดมนุษย์คนอื่นได้เหมือนกัน

 เมื่อเรามีโอกาสสนทนากันอีกครั้งในการประชุมอีกครั้งในปีนี้  เนื่องจาก เธอหมั่นแวะเวียนมาดูอาการแม่ต้อยเสมอเมื่อทราบว่า มีอาการไม่ค่อยสบายเท่าใดนัก  หมั่นมาเตือนให้แม่ต้อยพักผ่อนมากๆ

แม่ต้อยเลยถือโอกาสนี้ ชวนเธอเล่าเรื่องของเธอให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง

"บางครั้งการทำงานที่มีกรอบ มีความเป็นทางการ มีระบบคำสั่งทำให้เราไม่สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่  มันมีขีดจำกัด บางครั้งก็ทำงานกับกระดาษมากเกินไป "

“ เราอยากทำงานกับตัวคนไข้ มากกว่ารับ“ สั่งจากคนอื่น หรือจากแพทย์” เป็นความรู้สึก ที่มีอยู่ในใจเธอเสมอ

นับตั้งแต่วันนั้น ช่วงปี พศ. ๒๕๔๔ เธอจึงสลัดเครื่องแบบสีขาวและหมวกพยาบาลที่เธอภาคภูมิใจ เพื่อปลดเปลื้องความยึดติดต่างๆออก เหลือเพียงความเป็นมนุษย์ เท่านั้นที่จะใช้สัมผัสคนไข้ และอาสา ผู้บริหารโรงพยาบาล เพื่อลงมาทำงานเป็นพยาบาลชุมชน

 “ ทำให้เขาดู.. ดีกว่าพูดให้เขาฟัง”  เธอบอกเหตุผลเมื่อแม่ต้อยถามว่า คิดอย่างไรจึงขอไปเป็นคนที่จะทำงานกับชุมชน

“มันน่าจะเป็นงานที่มีประโยชน์ คนไข้ที่เขาอยู่ตามบ้าน  ไม่มีโอกาสได้มาโรงพยาบาล เราจะทำอย่างไรจึงจะเอาบริการนี้ไปส่งให้เขาที่บ้าน”

แม่ต้อยเห็นแววตาที่เอาจริงเอาจัง แม้ว่าเวลานั้นผ่านมาแล้วนานนับสิบปี ตั้งแต่วันที่เธอตัดใจ ทิ้งเครื่องแบบ และกลายเป็นพยาบาลไร้หมวกโดยสิ้นเชิง

“ งานชุมชนเป็นงานที่ยากมาก.. ไม่มีอะไรที่จะมาสนับสนุนหนูต้องใช้สิ่งของเครื่องใช้ทุกอย่างของเราเอง ไม่ว่ารถยนตร์  ของเครื่องใช้ต่างๆ แต่หนูก็ไม่เคยท้อใจ..

“ ไม่ต้องการให้ใครมาเห็นว่าเราทำอะไร.. เพราะคนที่รู้ดีก็คือเรา และอีกอย่างหากเราทำดี คนที่รับรู้ก็คือชาวบ้านนั่นเอง.

น้องหยดน้ำทำทุกอย่างให้กับชุมชนด้วยหยาดเหงื่อและความเมตตา อดทนและเสียสละ อย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา..

คนไข้ที่ถูกทอดทิ้งนับไม่ถ้วน ที่หยดน้ำนี้ได้เข้าไปช่วยฟูมฟักรักษาพยาบาล ให้ได้กลับมามีชีวิต มีบ้าน มีอาหาร และสุขภาพที่ดี ได้อยู่กับครอบครัวที่เขารัก และในชุมชนของเขาเอง

ภาพของน้องหยดน้ำที่เข้าไปดูแลคนไข้โรคเรื้อรัง ไร้ญาติขาดมิตรสามารถช่วยตนเองได้  คนไข้ระยะสุดท้ายที่สิ้นหวัง คนไข้ที่ป่วยกาย ป่วยใจ หรือคนไข้มะเร็ง ที่มีมากขึ้นในชุมชน ฉายขึ้นมาราวกับหนังชีวิต

คนไข้ระยะสุดท้ายเขามีโอกาสที่จะเลือกอยู่โรงพยาบาล หรืออยู่ที่บ้าน

คนไข้ที่อยู่ที่บ้าน ทำอย่างไรจึงจะทำให้เขามีความสุข ไม่ไห้เขากังวล เครียด พยาบาลชุมชน จะทำตัวเหมือนญาติ ไปดูแลเขา ไปเบิกยา ไปเช็ดตัว ทำแผล ดูแลเรื่องอาหาร

" เวลาไปเยี่ยมคนไข้ หนูก็ปฏิบัติเหมือนกับเขาเป็นญาติ พี่น้อง ไม่เคยรังเกียจ.."

ส่วนคนไข้ระยะสุดท้ายที่ผ่านการรักษามาจนครบแล้วและตัดสินใจไม่รักษาต่อ เธอทำโครงการ “ อยู่อย่างสงบจบชีวิตที่บ้าน”

เพื่อเผชิญความตายอย่างสงบร่วมกับญาติและบ้านที่คุ้นเคย

“  หนูทำงานโดยไม่สนใจว่าใครจะเห็นหรือใครจะมาชมเชย  แต่การที่เราไปเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว ไปทำแผลให้คนไข้เหล่านี้ บางครั้งหนูว่าเทวดา ต้องเห็นบ้าง ” เธอเล่าไปยิ้มไป

เพราะว่าหากหนูอยากได้อะไร หนูจะได้สิ่งนั้นอย่างไม่คาดฝัน เช่นหนูอยากได้เตียงนอนน้ำสำหรับคนไข้แผลกดทับก็จะมีคนมาช่วยบริจาค.. อยากได้อะไรที่จะมาช่วยคนไข้ ก้จะมีคนมาสนับสนุนทุกครั้งไป

มีคนเคยแฝงตัวไปเยี่ยมบ้านกับหนู โดยที่หนูไม่รู้จักเขาเลย  คิดว่าเป็นญาติคนไข้  ตอนหลังมาทราบว่าเป็นคนที่จะมาบริจาคของให้หนูนั่นเอง..

ปัจจุบันน้องหยดน้ำได้สานต่องานที่เธอทำด้วยจิตที่มีเมตตาจากการปฏิบัติธรรม ในหนังสือที่เธอเขียนในตอนหนึ่งเธอบอกว่า

“ ถ้าการทำงานของฉันทุกวัน  คือการเจริญเมตตา ฉันรู้สึกภูมิใจมากที่ทุกวันนี้ได้ทำงานที่รัก กับคนไข้ ที่เปรียบเสมือนญาติ ด้วยความเมตตาทุกวัน "

ถึงแม้ชีวิตจะจบในเร็ววันฉันก็พร้อมที่จะไป  แต่เมื่อชีวิตยังไม่จบ ฉันก็พร้อมที่จะทำหน้าที่ ที่ฉันรักได้แก่ เป็นลุกที่ดี  เป็นแม่ที่ดี เป็นพยาบาลที่มีโอกาสทำความดี สำหรับชีวิตฉันในชาตินี้ฉันเพียงพอแล้วกับการได้เกิดมาพบผู้คนมากมายโดยเฉพาะ กัลยาณมิตร ทุกคน “ 

โลกนี้ย่อมมีสิ่งทดแทนเสมอ งานที่เธอทำแบบปิดทองหลังพระนี้ ได้รับการกล่าวขานจากคนไข้รายแล้วรายเล่า จนทำให้เธอได้มีโอกาสรับรางวัลที่สำคัญมากมาย เช่น รางวัลผู้ให้บริการมิตรภาพดีเด่นของนายแพทย์ สงวน นิยารัมภ์พงศ์ รางวัล เพชรกาสะลอง พยาบาลดีเด่นประเภทปฏิบัติงานในชุมชน รางวัลคนดีของแผ่นดิน จากสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปราม การทุจริตในภาครัฐ และอื่นๆมากมาย 

เธอบอกแม่ต้อยว่า  " ที่จริงแล้วคนอื่นมากมายก็ทำงานเหมือนหนูนี่แหละคะ รางวัลนี้หนูจึงบอกใครต่อใครว่า เป็นรางวัลสำหรับคนทุกคนที่ทำงานเพื่อคนไข้ ไม่ใช่ของหนูคนเดียว ”

เรื่องราวน้องหยดน้ำ จึงเป็นเหมือนหยดน้ำอันวิเศษ ที่นำความเย็น ความชื่นบาน แผ่ซ่านในจิตใจ และเป็นความหวังของระบบสุขภาพและของผู้ที่เจ็บป่วยทุกข์ทรมานทุกคน 

แม่ต้อยจึงโชคดีเหลือเกินที่ได้รู้จักเธอ  ได้เรียนรู้จากเธอ และต้องขอขอบคุณสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ..

“ เพ็ญลักขณา  ขำเลิศ.. หยดน้ำ “

ผู้หญิง ที่ทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ และชีวิตการทำงานของเธอเปลี่ยนแปลงชีวิตของหลายๆคน  รวมทั้งการได้สัมผัสกับคำว่า "ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข"

เธอมักจะบอกใครๆว่า เธอเป็น "พยาบาลไร้หมวก..แต่ไม่ไร้ใจ.." จึงขอใช้ชื่อนี้สำหรับบทความครั้งนี้คะ

เธอยิ่งใหญ่ในใจของแม่ต้อยเสมอ

สวัสดีคะ